το δισάκι μου στον ώμο...: Στα πεύκα και στα έλατα θα πάω ….να κολυμπήσω! 1

Δευτέρα 22 Ιουνίου 2020

Στα πεύκα και στα έλατα θα πάω ….να κολυμπήσω! 1

Πέντε μέρες στη Βόρεια Εύβοια

18-19 Ιουνίου 2014

Στην Εύβοια πηγαίνω πολύ τακτικά. Πιο συγκεκριμένα στη Νότια Εύβοια τουλάχιστον 3-4 φορές το χρόνο, ενώ στα κεντρικά του νησιού αρκετές φορές με ημερήσιες εκδρομές. Στα βόρεια όμως έχω πάει μια μόνο φορά το 1998. Πήγαμε για διακοπές και για να γνωρίσουμε τον τόπο. Τότε μου είχε κάνει εντύπωση η τεράστια διαφορά σε σχέση με το νότιο κομμάτι του νησιού. Άλλος τόπος, άλλος Θεός!

Η Νότια Εύβοια θυμίζει έντονα Κυκλάδες ενώ η Βόρεια τα βουνά της Ηπειρωτικής Ελλάδας!

Όταν λοιπόν αποφασίσαμε να πάμε για 5 μέρες τον Ιούνιο στη Βόρεια Εύβοια, ήξερα τι θα δω. Δεκαέξι όμως χρόνια είναι πολλά και οι εικόνες θολώνουν στο νου. Έτσι πολλές φορές ένοιωσα πως όλα αυτά τα έβλεπα για πρώτη φορά και ανάλογα ήταν και τα συναισθήματα.

Βόρεια Εύβοια λοιπόν, τόσο κοντά μα και τόσο «μακριά» από την Αθήνα! Καλό ταξίδι νάχουμε και καλά να περάσουμε!

Τετάρτη 18/6/14

Πρωί της Τετάρτης φορτώσαμε και λίγο πριν τις 11.00 φύγαμε. Αφού περάσαμε να βάλουμε βενζίνα βγήκαμε στην Εθνική μέχρι τη διασταύρωση για Χαλκίδα. Όλα καλά μέχρις εκεί. Από τη Χαλκίδα μέχρι τα Ψαχνά η γνωστή κίνηση με τα πολλά φορτηγά στους πολύ στενούς δρόμους της περιοχής. Μια παράκαμψη λόγω έργων μέσα στη Νέα Αρτάκη έκανε τα πράγματα πολύ χειρότερα.

Λίγο μετά τα Ψαχνά αρχίζουν οι στροφές. Ο δρόμος ανηφορίζει με πολλές στροφές μέσα σε μια ανεπανάληπτης ομορφιάς διαδρομή.

Πυκνό δάσος, με κυρίαρχα τα πεύκα και μια κοιλάδα, που σε κάποια σημεία στενεύει και γίνεται φαράγγι και στην οποία ρέει ο μοναδικός Κηρέας. Πολύς κόσμος έχει να λέει για το πόσο άσχημος είναι ο δρόμος λόγω των στροφών αλλά εγώ έχω να λέω πόσο όμορφες εικόνες απολαμβάνει όποιος κινείται στο φιδογυριστό αυτό δρόμο.

Περάσαμε από το Προκόπι χωρίς να σταματήσουμε στον Άη Γιάννη το Ρώσο και λίγα χιλιόμετρα μετά στρίψαμε δεξιά μέσα στο δάσος για να δούμε ένα θαύμα της φύσης. Περάσαμε μέσα από τα νερά του Κηρέα και μετά από περίπου 1χμ (ακολουθώντας τις πινακίδες που ευτυχώς υπάρχουν), φτάσαμε στο χώρο με την πινακίδα για τη στάθμευση των αυτοκινήτων. Από εκεί ξεκινούν τουλάχιστον 3 διαδρομές προς διαφορετικές κατευθύνσεις αλλά πινακίδα καμιά. Ήμουν τυχερός που αυτή που πήρα (αυτή που έχουν φτιάξει το πρανές με κλωβούς με πέτρες) με έφερε μετά από 100 περίπου μέτρα στον πλάτανο.

Ή για να ακριβολογώ, σε ότι απέμεινε από αυτόν. Οι πληροφορίες μου μιλούσαν για ένα δέντρο με δύο κορμούς.

Δυστυχώς ο ένας είναι στη θέση του

ενώ ο άλλος κείτεται εκεί δίπλα σπασμένος σε κομμάτια σαν τα κατακρεουργημένα μέλη ενός πτώματος!! Τι κρίμα! Πρόκειται πράγματι για ένα γίγαντα. Και να σκεφτεί κανείς πως έχει ανακηρυχτεί σε μνημείο της φύσης που σημαίνει πως προστατεύεται. Κανείς όμως δε ενδιαφέρθηκε να φτιάξει υποστυλώματα που θα κρατούσαν τον κορμό στη θέση του.

Μέσα στην τεράστια κουφάλα του πολλοί θεώρησαν καλό να αφήσουν το αποτύπωμά τους και έτσι τα τοιχώματά της είναι γεμάτα γράμματα, καρδιές και ότι άλλο άφησε η ματαιοδοξία των «φίλων» του μνημείου!

Βγήκαμε και πάλι στο δρόμο και μετά από λίγα χμ μπήκαμε στο Μαντούδι

με προορισμό την παραλία Κυμάσι για να κάτσουμε να τσιμπήσουμε κάτι.

Η ταβερνούλα είναι λίγο υπερυψωμένη και φτάνεις εκεί από μια στενή γέφυρα

που είναι πάνω από το μικρό «φιόρδ» που προσφέρει ασφαλές αγκυροβόλιο στα μικρά σκάφη.

Η θέα στην παραλία, τα εντυπωσιακά βράχια,

το λιμάνι στο βάθος αλλά κυρίως το Αιγαίο μπροστά μας ήταν ότι έπρεπε. Η απόλαυση από τις εικόνες συμπληρώθηκε από την νόστιμη αθερίνα και το απολαυστικό τυροπιτάρι.

Λίγο μετά τις 3 το μεσημέρι

φτάσαμε στο ξενοδοχείο,

στην παραλία Αγκάλη της Αγίας Άννας. Πήγαμε τα πράγματα στο δωμάτιο και κάτσαμε να ξεκουραστούμε.

Το απόγευμα κάναμε το μπάνιο μας και το βραδάκι βγήκαμε εκεί δίπλα για φαΐ. Δέκα έξι χρόνια μετά είμαστε και πάλι στη Βόρεια Εύβοια. Με το καλό να περάσουμε όμορφα τις άλλες τέσσερις μέρες που έχουμε ακόμα στην περιοχή!

Πέμπτη 19/6/14

Μετά το πρωινό μας μπάνιο και το πρωινό μας ξεκινήσαμε προς τα βόρεια αλλά λίγα χιλιόμετρα μετά στρίψαμε αριστερά προς το χωριό Κερασιά.

Μικρό χωριό που όμως είχε την τύχη να βρεθούν στα χώματά του υπέροχοι «θησαυροί»!

Πιο συγκεκριμένα στην άκρη του χωριού βρήκαν απολιθωμένα οστά θηλαστικών που ανάγονται σε εποχές εκατομμυρίων χρόνων πιο πίσω στο χρόνο.

Βρέθηκαν προβοσκιδωτά, τύπου ελέφαντα,

κάποια ζώα σαν τις καμηλοπαρδάλεις αλλά με κοντό λαιμό,

άλλα σαν τους ρινόκερους και όλα αυτά ηλικίας 5-6 εκατομμυρίων χρόνων.

Βρέθηκαν όμως και ιππάρια (σαν αλογάκια νάνοι) με ηλικίες που φτάνουν τα 12 εκατομμύρια χρόνια!!! Αν και οι ανασκαφές έχουν σταματήσει, λόγω οικονομικής δυσπραγίας,

τα ευρήματα έχουν τοποθετηθεί σε ένα μικρό αλλά εξαιρετικό μουσείο στο κέντρο του χωριού. Εδώ αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στους κατοίκους της Κερασιάς γι αυτό το Μουσείο. Μια από τις λίγες αξιέπαινες πράξεις της τοπικής κοινωνίας που είδαμε στη Βόρεια Εύβοια (όχι πως στην άλλη Ελλάδα τα πράγματα είναι καλύτερα)!

Σαν φτάσαμε στο χωριό, ρωτήσαμε και μας έδειξαν το Μουσείο.

Στην ταμπέλα έγραφε το τηλέφωνο της υπεύθυνης. Την πήραμε και σε λιγότερο από 5 λεπτά έφτασε και μας άνοιξε. Ευγενέστατη και με το χαμόγελο μας εξήγησε μερικά πράγματα αν και οι πινακίδες ήταν κατατοπιστικές και, πράγμα σπάνιο, σε απλή κατανοητή γλώσσα κάνοντας έτσι την, κατά τ’ άλλα, δύσκολη γνώση εύκολη χωρίς να γίνεται απλοϊκή.

Εκτός των κυρίων εκθεμάτων έχει μια προθήκη για άτομα με προβλήματα όρασης και μια για τα παιδιά.

Άρα μιλάμε για ένα μουσείο που ακολουθεί όλες τις σύγχρονες μεθόδους που στήνεται ένα μουσείο στις μέρες μας. Και όλα αυτά στη μικρή Κερασιά. ΜΠΡΑΒΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!! Ήταν μια σπουδαία επίσκεψη που, πάνω απ’ όλα μας έδειξε πως μπορούν να γίνουν σπουδαία πράγματα και με τα λίγα!!

Βγήκαμε και πάλι στο δρόμο και τραβήξαμε νοτιοδυτικά μέσα στο πυκνό πευκοδάσος.

Προορισμός ένα μοναστήρι, πολύ δημοφιλής προορισμός της περιοχής.

Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ.

Μέσα στο πυκνό πράσινο, αντίκρυ από το χωριό Δρυμώνα, βρίσκεται το μοναστήρι, που είναι εκεί πριν από το 1500 και είναι αφιερωμένο στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Το μοναστήρι κάηκε ξανά και ξανά από τους Τούρκους και ο σημερινός ναός φτιάχτηκε στα τέλη του 19^ου αι.

Δεσπόζει στο κέντρο της αυλής

με τα κτίρια των κελιών ένα γύρω.

Το εσωτερικό του

έχει σύγχρονη, αλλά ενδιαφέρουσα εικονογράφηση.

Μπαίνοντας στο μοναστήρι οι εικόνες είναι πολύ όμορφες.

Ευτυχώς, όταν πήγαμε δεν είχε κόσμο και υπήρχε μια ηρεμία στη μονή. Δέχεται πολλούς επισκέπτες και είναι στιγμές που είναι πολύ μεγάλος ο αριθμός τους και φυσικά τότε η γαλήνη του χώρου πάει περίπατο.

Βγήκαμε από το μοναστήρι, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και συνεχίσαμε προς τα νότια,

περνώντας μέσα από το πυκνό δάσος του Ρετσινόλακου, που όπως λέει και το όνομά του, εκεί γίνεται εκτεταμένη ρητινοσυλλογή.

Φτάσαμε στον Βόρειο Ευβοϊκό

και σε λίγο είδαμε από ψηλά τη Λίμνη.

Το χωριό αυτό έχει τελείως νησιώτικο χρώμα.

Η παραλία του,

τα παραδοσιακά σπίτια και τα λουλουδιασμένα δρομάκια, μερικά πολύ ενδιαφέροντα κτίρια,

όπως το «Δημοτικό Θέατρο Ελύμνιον» με την προτομή του Νίκου Τσιφόρου, σπουδαίου τέκνου του χωριού,

ή το Κτίριο Μελά δίπλα στη μαρίνα, συνθέτουν αυτό το νησιώτικο χαρακτήρα.

Δίπλα στη μαρίνα είναι και ένα ενδιαφέρον ηρώο.

Κάπου εκεί κάτσαμε να φάμε.

Από τη μια η εικόνα της παραλίας

και από την άλλη κάποια ερείπια δίπλα στη θάλασσα.

Αφού φάγαμε και ξεκουραστήκαμε είπαμε να πάμε για καφέ στα Λουτρά της Αιδηψού και από εκεί να συνεχίσουμε για μια βόλτα μέχρι το βορειοδυτικότερο άκρο της Εύβοιας.

Μπαίνοντας στα Λουτρά είδαμε από μακριά το ξενοδοχείο Thermae Sylla,

περάσαμε μπροστά από το Δημαρχείο και καταλήξαμε στην παραλία για καφέ.

Απόγευμα πια σηκωθήκαμε για να συνεχίσουμε. Περάσαμε τον Άγιο Νικόλαο και τα Γιάλτρα

και κάναμε μια μικρή στάση για μια εικόνα των Λουτρών της Αιδηψού από εκεί.

Η επόμενη στάση ήταν στο λιμάνι του Αγίου Γεωργίου. Εν τω μεταξύ είχε αρχίσει να συννεφιάζει για τα καλά και να φυσάει. Έτσι όταν φτάσαμε στο Κάβο είχε πολύ κύμα.