Γύρω από τη Λίμνη του Λάδωνα!

Τριήμερο στις ομορφιές της Β.Δ. Αρκαδίας, μέρος Β΄

(συνέχεια από Στο δρόμο για τα Λαγκάδια!)

 30 Μαρτίου 2022

 

 

Η μέρα που ξημέρωσε θα ήταν αφιερωμένη στην περιοχή βόρεια και δυτικά των Λαγκαδίων, στην Τεχνητή Λίμνη του ποταμού Λάδωνα και τα χωριά γύρω της.

Πήραμε το δρόμο που πάει για Πύργο, προς τα δυτικά μέχρι το χωριό Σταυροδρόμι και από εκεί πήραμε βόρεια κατεύθυνση, προς τα χωριά Βυζίκι και Τρόπαια. 

Στο δεύτερο κάναμε την πρώτη στάση της μέρας.

Τα Τρόπαια είναι κεφαλοχώρι της Αρκαδίας χτισμένο στα 747μ υψόμετρο στις πλαγιές του Μαίναλου. Το παλιό του όνομα ήταν Βερβίτσα. Σήμερα έχει λίγο περισσότερους από 350 κάτοικους.

Σταματήσαμε έξω από το πολύ όμορφο ιστορικό δημοτικό σχολείο Τροπαίων. Στο κτίριο αυτό (μαζί με αντίστοιχα άλλων χωριών) λειτούργησε από τον Ιούνιο μέχρι τον Δεκέμβριο του 1948 το Λαϊκό Διδασκαλείο Πελοποννήσου, που έφτιαξε ο Δημοκρατικός Στρατός για την εκπαίδευση νέων δασκάλων για τις ανάγκες των σχολείων της Πελοποννήσου. Η έδρα του ήταν στην Κοντοβάζαινα, αλλά όπως είπαμε χρησιμοποιήθηκαν σχολεία διαφόρων χωριών. Ένα από αυτά είναι και αυτό που βλέπαμε στα Τρόπαια.

Η επόμενη στάση ήταν στο κέντρο του χωριού, δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Είναι ένας εντυπωσιακός ναός του 19^ου αι.

Μου έκαναν εντύπωση τα κιονόκρανα στην πρόσοψη,

ενώ μέσα ήταν γεμάτος σκαλωσιές,

όπου ένας αγιογράφος δούλευε φτιάχνοντας υπέροχες αγιογραφίες. Τον γνωρίσαμε και μιλήσαμε μαζί του.

Κάναμε μερικές βόλτες απολαμβάνοντας τις «χωριάτικες» εικόνες.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και συνεχίσαμε προς τα βόρεια.

Έξω από τα Τρόπαια σταματήσαμε για να θαυμάσουμε την πανοραμική εικόνα του χωριού.

Ανεβαίνοντας είδαμε για πρώτη φορά την Τεχνητή Λίμνη του Λάδωνα. Τι εικόνα!

Από ψηλά είδαμε το φράγμα. Κατασκευάστηκε τη δεκαετία του 1950 από Ιταλούς τεχνικούς, στα πλαίσια των πολεμικών αποζημιώσεων της Ιταλίας προς τη χώρα μας, για να χρησιμοποιηθεί από τη ΔΕΗ για την παραγωγή ρεύματος.

Πήραμε να κατηφορίζουμε περνώντας μέσα από το δάσος με τα τρεχούμενα νερά

και ένα όμορφο πέτρινο γεφύρι.

Φτάσαμε περίπου στο επίπεδο της λίμνης από τη βόρεια πλευρά της και ακολουθήσαμε το δρόμο, που πάει παράλληλα και προς τα ανατολικά, στο χωριό Μουριά.

Οι εικόνες της λίμνης με τα γύρω καταπράσινα βουνά να καθρεφτίζονται στην ακύμαντη επιφάνειά της είναι μαγικές.

Στην απέναντι πλευρά, τα ερείπια κάποιων κτισμάτων δίνουν την ψευδαίσθηση πως πρόκειται για «κάστρα σε λίμνες της Σκωτίας».

Στο βάθος φάνηκε η σύγχρονη γέφυρα που ενώνει τις δύο πλευρές της.

Για εκεί κατευθυνθήκαμε παίρνοντας ένα χωματόδρομο που κατεβαίνει μέχρι την όχθη κάτω απ’ αυτήν. Ξέρουμε πως λίγο πιο πάνω υπήρχε το παλιό πέτρινο γεφύρι της Κυράς, που σήμερα είναι κάτω από την επιφάνεια του νερού. Κάποιες φορές, όταν η στάθμη πέφτει αυτό εμφανίζεται αλλά εκείνη τη μέρα δεν ήταν μια από αυτές.

Κάτω από τη γέφυρα στέκει δεμένο το παλιό πορθμείο, η περαταριά, που χρησιμοποιούσαν για να περνούν από τη μια στην άλλη μεριά της λίμνης.

Γυρίσαμε στη Μουριά και κάναμε δεξιά προς τα βόρεια.

Περάσαμε από το χωριό Πουρναριά και την εντυπωσιακή πέτρινη εκκλησία του της Αγίας Τριάδας και συνεχίσαμε. 

Φτάσαμε στη Δάφνη, την προσπεράσαμε

και πήγαμε να δούμε τον Πάϊο (παραπόταμο του Λάδωνα) από κοντά και το Τρικάμαρο, ένα εξαιρετικό πέτρινο γεφύρι με τρεις ανισομερείς καμάρες. Κατέβηκα για φωτογραφίες αλλά μας την «πέσανε» κάτι τσοπανόσκυλα με πολύ άγριες διαθέσεις και μετά από δυο τρεις φωτογραφίες, κυρίως μέσα από το αυτοκίνητο, γυρίσαμε στη Δάφνη.

Βρισκόμασταν πια στο νομό Αχαΐας. Η Δάφνη (παλιό όνομα Στρέζοβα) συχνά αναφέρεται σαν Δάφνη Καλαβρύτων, μιας και ανήκει στην περιοχή τους, αν και απέχουν μεταξύ τους πάνω από 40χμ. Είναι χτισμένη στα 641μ υψόμετρο και έχει κάτι λιγότερο από 500 κάτοικους. Είναι το κεφαλοχώρι της περιοχής και πολύ κοντά στη λίμνη και το ποτάμι.

Σταματήσαμε στην πλατεία για μερικές φωτογραφίες.

Πιο ψηλά είναι η εκκλησία της Αγίας Μαρίνας,

ενώ δίπλα στην πλατεία αυτή της Αγίας Τριάδας.

Άλλη μια εκκλησία είναι ακόμα πιο χαμηλά στο μαχαλά που βρίσκεται εκεί.

Από τη Δάφνη είναι μια πολύ καλή μας φίλη. Μιας και είχε περάσει η ώρα την πήρα τηλέφωνο και μας έστειλε σε ένα πολύ καλό εστιατόριο για φαγητό.

Αφού φάγαμε πήραμε το δρόμο προς τα πίσω.

Κάναμε μια μικρή στάση στον Λάδωνα και ανηφορίσαμε μέχρι τον παραδοσιακό οικισμό της Κοντοβάζαινας.

Πρόκειται για ορεινό κεφαλοχώρι της Γορτυνίας, Αρκαδίας σε υψόμετρο 671μ και έχει λίγο περισσότερες από 300 ψυχές. 

Είναι μεταξύ άλλων η πατρίδα των αδελφών Λειβαδίτη, του ποιητή Τάσου και του ηθοποιού Αλέκου.

Στην άκρη του χωριού είναι ένα μέρος με πολύ πράσινο και τρεχούμενα νερά.

Επόμενη στάση το όμορφο πετρόχτιστο χωριό Δήμητρα (παλιό όνομα Δίβριτσα).

Στην πλατεία σταθήκαμε στη σκιά του Αγίου Νικολάου με το εντυπωσιακό καμπαναριό. Απέναντι κάτσαμε στη δροσιά για ένα καφέ. Με περίπου 100 κάτοικους είναι κι αυτό άλλο ένα από τα ορεινά χωριά της Αρκαδίας χτισμένο σε υψόμετρο 540μ.

Αφού ήπιαμε τον καφέ μας και ξαποστάσαμε, πήραμε το αυτοκίνητο και συνεχίσαμε στο δρόμο της επιστροφής.

Επόμενη στάση το ορεινό, παραδοσιακό χωριό Βυζίκι. Είχαμε περάσει το πρωί, αλλά το είχαμε αφήσει για την επιστροφή.

Χτισμένο στα 750μ υψόμετρο έχει γύρω στους 150 μόνιμους κάτοικους.

Ψηλά, στο κέντρο του χωριού δεσπόζει η μεγάλη και εντυπωσιακή εκκλησία του Αγίου Νικολάου με τα δίδυμα καμπαναριά.

Έχει όμορφα κτίσματα και δύο μικρές πλατείες.

Στη μια που σταματήσαμε έχει γύρω πολύ όμορφα κτίρια, μεταξύ των οποίων και το Λαογραφικό μουσείο.

Είδαμε ακόμα το ενδιαφέρον μνημείο της Εθνικής Αντίστασης, έργο του γλύπτη Δημήτρη Σκαλκώτου, του 2005.

Το επόμενο χωριό που σταματήσαμε ήταν το πολύ μικρό, ημιορεινό χωριό (444μ υψόμετρο) των μόλις 15 ψυχών Φούσκαρη ή Φούσκαρι.

Το χωριό αυτό είναι γνωστό για τα τρία τοξωτά γεφύρια του,

το ένα πάνω στο δρόμο

και το δεύτερο, πολύ κοντά, αλλά μόλις να φαίνεται μιας και η πυκνή βλάστηση έχει καλύψει σχεδόν ολόκληρη της καμάρα του. Το τρίτο δεν πήγα να το δω μιας και ήταν, σύμφωνα με την πινακίδα, 500μ μακριά και δεν ήθελα να αφήσω τη Σοφία να περιμένει στο αυτοκίνητο.

Μπήκαμε στα Λαγκάδια από τη δυτική μεριά του χωριού και κάναμε μια τελευταία στάση στη βρύση, που είναι εκεί.

Από εκεί φαίνεται πολύ καλά και η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου.

Το απόγευμα είχε προχωρήσει και έτσι κάτσαμε να ξεκουραστούμε και δεν ξαναβγήκαμε. Και πάλι φάγαμε μέσα. Το επόμενο πρωί θα φεύγαμε για το σπίτι μας, αφού όμως κάναμε ενδιάμεσα κάποιες στάσεις να δούμε και άλλα χωριά της περιοχής.

Καλό ξημέρωμα!

 

Οι διαδρομές της ημέρας

  

(το ταξίδι συνεχίζεται Από τα πολύ ψηλά στο….σπίτι μας!)

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας