Αντίο Αρμενία! Σε ευχαριστούμε! (Ts’tesut’yun Hayastan. Shnorhakalut’yun!)

2024-Road Trip σε Γεωργία και Αρμενία, μέρος 14^ο

(συνέχεια από Tatev, το μοναστήρι και η γέφυρα του διαβόλου!)

 

13-14 Μαΐου 2024

  

Από το μοναστήρι Tatev πήραμε προς τα πίσω το δρόμο που πάει για Ερεβάν και περίπου 130χμ. μετά, λίγο πριν τη διασταύρωση για Νοραβάνκ, κάναμε δεξιά και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε. Όσο ανεβαίναμε το τοπίο γινόταν όλο και πιο γυμνό και ο δρόμος χειρότερος. 

30χμ. μετά, προς τα βόρεια,

φτάσαμε στο Καραβανσεράϊ Orbelian, που βρίσκεται στα 2410μ υψόμετρο.

Χτίστηκε στο ορεινό πέρασμα Vardenyats (γνωστό και ως ορεινό πέρασμα Selim) το 1332, από τον πρίγκιπα Chesar Orbelian για να φιλοξενήσει κουρασμένους ταξιδιώτες και τα ζώα τους και είναι το καλύτερα διατηρημένο καραβανσεράι σε ολόκληρη τη χώρα.

Η μόνη είσοδος βρίσκεται

στον ορθογώνιο προθάλαμο

δίπλα στην κύρια αίθουσα του κτηρίου και έχει διακοσμήσεις γύρω από το μισοστρογγυλεμένο υπέρθυρο με  ανάγλυφα φτερωτού ζώου στα αριστερά και έναν ταύρο στα δεξιά, πάνω από το υπέρθυρο.

Στο εσωτερικό τα διακοσμητικά στοιχεία είναι ελάχιστα, κυρίως γύρω από τους φωταγωγούς.

Απ’ έξω ήταν μια παρέα, που είχε στήσει κανονικό φαγοπότι με δυνατή μουσική από το αυτοκίνητο. Μας κάλεσαν να κάτσουμε, αλλά αρνηθήκαμε ευγενικά, χωρίς να δώσουμε συνέχεια. 

Συνεχίσαμε με φόντο τα χιονισμένα βουνά

και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε (πάντα με βόρεια κατεύθυνση), για σχεδόν 30χμ,

μέχρι που είδαμε τη Λίμνη Sevan. 

H Λίμνη Σεβάν είναι το μεγαλύτερο υδάτινο σώμα στην Αρμενία και την Καυκασία. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1.900 μέτρων και είναι μια από τις μεγαλύτερες αλπικές λίμνες της Ευρασίας με έκταση 1.244 τετραγωνικά χιλιόμετρα.

Για περίπου 70χμ πηγαίναμε δίπλα στη λίμνη. Πότε πολύ κοντά, πότε λίγο μακρύτερα, μέχρι που φτάσαμε στην πόλη Sevan στη βορειοδυτική ακτή της. 

Είναι χτισμένη σε υψόμετρο λίγων μέτρων πάνω από τα 1900 και έχει γύρω στους 20.000 κάτοικους.

Σταματήσαμε σε μια στρογγυλή πλατεία στην οποία βλέπει

ο σύγχρονος κατακόκκινος ναός των Αγίων Αρχαγγέλων. Το μεσημέρι είχε φύγει ώρα πολλή και ψάχναμε κάπου να φάμε. Κατέβηκα και έκανα ένα γύρο, αλλά εις μάτην. Τίποτα ανοικτό. Μόνο ένα σούπερ μάρκετ. Εκεί πήρα δυο σάντουιτς και λίγα φρούτα (οι πιο άνοστες φράουλες που έχω φάει ποτέ. Τις περισσότερες τις πετάξαμε). Ψάχνοντας γύρω είδα και φωτογράφισα διάφορα όπως τα δύο μνημεία.

Το πρώτο είναι το Άγαλμα τους Εργάτη, προφανώς από τα χρόνια της ΕΣΣΔ,

ενώ το άλλο θα μπορούσε να είναι ένα μνημείο για τη μητρότητα, μιας και δείχνει μια γυναικεία φιγούρα και τέσσερα παιδιά γύρω της. Το ένα από τα παιδιά έχει κάτι σα φωτοστέφανο και αυτό με έκανε να σκεφτώ πως ίσως έχει σχέση με τη θρησκεία. Στην ποδιά της γυναίκας έχει μια επιγραφή, αλλά είναι στα Αρμένικα, οπότε «τρέχα γύρευε».

Από το σημείο που βρίσκεται το μνημείο αυτό, στο βάθος φαίνεται η λίμνη και φαντάζομαι πως θα είναι όμορφη εικόνα μια πιο καθαρή μέρα, μιας και η μέρα αυτή ήταν από το πρωί πολύ συννεφιασμένη. Ευτυχώς που προς το παρόν δεν είχε βρέξει ιδιαίτερα. Σε κάποια σημεία λίγο βροχή, αλλά κυρίως ψιχάλα.

Αποφασίσαμε να βγούμε από την πόλη και κάπου κοντά στη λίμνη να κάτσουμε, αν βρίσκαμε κάπου, αλλιώς στο αυτοκίνητο, να φάμε αυτά που είχαμε πάρει. Τελικά σταματήσαμε αρκετά κοντά στη λίμνη.

Είχε μια πολύ χαμηλή νέφωση που έδινε την αίσθηση πως τα σύννεφα «κυλούσαν» πάνω στο νερό. Επειδή δεν είχε κάτι να κάτσουμε, φάγαμε μέσα στο αυτοκίνητο, χαζεύοντας τις όμορφες λιμνήσιες εικόνες μπροστά μας.

Αφού φάγαμε ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας, όπου και θα διανυκτερεύαμε για εκείνη τη νύχτα.

42χμ προς τα βόρεια είναι η πόλη Dilijan.

Η διαδρομή μέχρι εκεί έχει πάρα πολύ πράσινο, θυμίζοντας διαδρομές που είχαμε κάνει στη Γεωργία. Λίγο πριν φτάσουμε στην πόλη μπήκαμε σε ένα τούνελ και σαν βγήκαμε το νερό έπεφτε με το τουλούμι και δεν έφτανε αυτό. Άρχισε να ρίχνει πυκνό χαλάζι. Όπως και άλλοι, έκανα στην άκρη του δρόμου, σε ένα σημείο που τα κλαδιά των δέντρων έκοβαν κάπως την ορμή του νερού και του χαλαζιού και περίμενα κάπως να κοπάσουν. Λίγα λεπτά μετά ηρέμισαν κάπως τα πράγματα και μπήκαμε στην πόλη των περίπου 16.000 κατοίκων. 

Βρήκαμε το διαμέρισμα που είχαμε κλείσει και ανεβάσαμε τα πράγματα. Η Σοφία ξάπλωσε λίγο να ξεκουραστεί, όσο εγώ τακτοποιούσα.

Εν τω μεταξύ η βροχή είχε σχεδόν σταματήσει. Δεν θα βγαίναμε, αλλά ευτυχώς είχε δίπλα ένα εστιατόριο που αργότερα μας έφτιαξε νόστιμα καλούδια για δείπνο.

Μετά το φαγητό εγώ βγήκα μια βόλτα για μια πρώτη, νυχτερινή γνωριμία με την πόλη.

Η πόλη είναι ένα από τα πιο σημαντικά θέρετρα στην Αρμενία και βρίσκεται στο ομώνυμο εθνικό πάρκο, σε υψόμετρο 1500μ. Η δασώδης πόλη φιλοξενεί πολλούς καλλιτέχνες, συνθέτες και κινηματογραφιστές

και διαθέτει κάποια παραδοσιακή αρμενική αρχιτεκτονική.

Η οδός Sharambeyan στο κέντρο της πόλης, έχει διατηρηθεί ως η καρδιά της παλιάς πόλης του Dilijan, με εργαστήρια τεχνιτών, γκαλερί και μουσείο.

Απέναντι από το διαμέρισμά μας στέκει ένα πολύ όμορφο χατσκάρ και λίγα μέτρα πιο κει μια σκάλα κατεβάζει στην Sharambeyan.

Από εκεί έφτασα χαμηλά στην πόλη, που απλώνεται αμφιθεατρικά στην πλαγιά.

Τα πάντα ήταν κλειστά και έτσι γύρισα.

Μερικές, τελευταίες εικόνες από το μπαλκόνι μας και πέσαμε για ύπνο, ψόφιοι στην κούραση αλλά γεμάτοι εντυπώσεις. Το επόμενο πρωί, πριν φύγουμε θα βλέπαμε λίγο ακόμα αυτή την όμορφη πόλη.

  

Το επόμενο πρωί βγήκα να ψωνίσω κάτι για πρωινό. Πήγα προς το κέντρο, στην πλατεία του δημαρχείου.

Βγαίνοντας από το διαμέρισμα είδα τις χθεσινοβραδινές εικόνες, στο φως μιας μουντής, βροχερής μέρας.

Όμορφα κτίρια από πέτρα και ξύλο

(ένα από αυτά και το ξενοδοχείο μας),

το χατσκάρ,

εικόνες από τον παραδοσιακό δρόμο, ένα επίπεδο πιο κάτω κ.ά. Πηγαίνοντας προς το κέντρο πέρασα από κάποια πολύ ενδιαφέροντα.

Ένα κτίριο σε κακή κατάσταση, που όμως πρέπει να ήταν πολύ όμορφο στις καλές του εποχές,

μια βρύση με κίονες, σα περιστύλιο

και τη «Ροτόντα», το υπαίθριο θέατρο, στο οποίο έχουν παίξει μεγάλοι Αρμένιοι ηθοποιοί και μουσικοί.

Στην κεντρική πλατεία

έβγαλα αρκετές φωτογραφίες και βρήκα το σούπερ μάρκετ για να ψωνίσω.

Γύρισα στο διαμέρισμα, φάγαμε και φορτώσαμε να φύγουμε. Πριν όμως αφήσουμε την πόλη κατεβήκαμε λίγο στον κυκλικό κόμβο, που είχα κατέβει με τα πόδια το προηγούμενο βράδυ. Το πράσινο ένα γύρω πολύ πυκνό. Μέσα στον κόμβο είναι δύο συμπλέγματα γλυπτών.

Το ένα μια «ελαφοοικογένεια»

και το άλλο μια «αρκουδοοικογένεια».

Απέναντι είναι ένα μνημείο με τρεις χαρακτήρες της δημοφιλούς Σοβιετικής ταινίας Mimino του 1977 (την πρώτη μέρα του ταξιδιού είχαμε δει στην Τιφλίδα άλλο ένα για την ίδια ταινία) Το γλυπτό είναι του 2011

Στην ίδια περιοχή είδα ακόμα δύο μνημεία, προφανώς της σοβιετικής εποχής.

Το ένα μια γυναικεία φιγούρα (δεν βρήκα κανένα στοιχείο)

και το άλλο που δεσπόζει και το βλέπεις σχεδόν από παντού μέρα και νύχτα και είναι το Μνημείο στη Σοβιετική Αρμενία: φτιάχτηκε το 1970 από τους καλλιτέχνες A. Tarkhanyan, S. Avetisyan, K. Vatinyan, συμβολίζοντας την 50ή επέτειο από την ένταξη της Αρμενίας στην ΕΣΣΔ. Πέντε άκρες του μνημείου συμβολίζουν κάθε δεκαετία των 50 χρόνων.

Εκεί τελείωσε η επίσκεψή μας στην όμορφη αυτή πόλη της Αρμενίας. Φύγαμε με βορεινή κατεύθυνση και προορισμό την Τιφλίδα, την πρωτεύουσα της Γεωργίας.  

Βγαίνοντας από την πόλη το πράσινο είναι το κάτι άλλο.

Ένας καταρράκτης στο πλάϊ του δρόμου μου έφερε στο νου εικόνες από τα μαγευτικά τοπία της Νορβηγίας, από το ταξίδι μας εκεί ένα χρόνο πριν.

Μετά από 120χμ φτάσαμε στα σύνορα, τα περάσαμε σχετικά γρήγορα και είμασταν πια στη Γεωργία για άλλη μια φορά.

Εκεί τελείωσε το ταξίδι μας στην Αρμενία. Έξι ημέρες σε μια ξεχωριστή χώρα με μοναδικά τοπία και αξιοθέατα και εξαιρετικό φαγητό. Το μεγάλο της όμως πλεονέκτημα είναι οι άνθρωποί της. Ευγενέστατοι, φιλόξενοι και με μια νοοτροπία, πολύ οικεία σε εμάς.

Οι διαδρομές των δύο αυτών ημερών

 

Ο χάρτης σε αδρές γραμμές του ταξιδιού μας στην Αρμενία

 (το ταξίδι συνεχίζεται )

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας