Tatev, το μοναστήρι και η γέφυρα του διαβόλου!

2024-Road Trip σε Γεωργία και Αρμενία, μέρος 13^ο

(συνέχεια από Το «Νέο Μοναστήρι» με τη διώροφη εκκλησία!)

 

13 Μαΐου 2024

 

 

Το άλλο πρωί, αφού τσιμπήσαμε κάτι μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Το ταξίδι εκείνης της μέρας προβλέπονταν μακρύ σε χιλιόμετρα και ακόμα πιο μακρύ σε χρόνο, ενώ δεν θα έλειπαν και κάποιες επισκέψεις. Γύρω στα 330χμ και πάνω από 5.30 ώρες (καθαρός χρόνος χωρίς απρόβλεπτες καθυστερήσεις, που σχεδόν πάντα είχαμε). Και όλο αυτό σε υψόμετρο από 1200 μέχρι και πάνω από 2400μ.

Πρώτος προορισμός της ημέρας ήταν το μνημείο για το οποίο είχαμε κάνει όλο αυτό το δρόμο και δεν ήταν άλλο από το Μοναστήρι του Tatev.

Απέχει περίπου 35χμ νότια από την Goris, από ένα δρόμο γεμάτο στροφές και σε κάποια σημεία πολύ κακό. Το 2010 εδώ εγκαινιάστηκε ένα εναέριο τελεφερίκ με το οποίο οι επισκέπτες παρακάμπτουν τις στροφές. Είναι το μεγαλύτερο μονοκόμματο εναέριο τελεφερίκ του κόσμου και γι αυτό έχει μπει στα ρεκόρ γκίνες. Του έχουν δώσει το όνομα «Τα φτερά του Tatev».

Το προσπεράσαμε και συνεχίσαμε προς το μοναστήρι.

Περίπου 6χμ πριν φτάσουμε ο δρόμος περνά πάνω από ένα θαύμα της φύσης.

Ο ποταμός Vorotan σχηματίζει ένα φαράγγι και έχει «σκάψει» το βράχο δημιουργώντας ένα φυσικό γεφύρι μήκους 30μ και πλάτους 60.

Είναι η Γέφυρα του Διαβόλου (Satani Kamurdj). Εκεί κάναμε μια στάση. Η Σοφία έμεινε στο αυτοκίνητο

και εγώ κατέβηκα λίγο να δω το εντυπωσιακό τοπίο.

Το νερό κυλλά ορμητικό ανάμεσα στα βράχια και το πυκνό πράσινο.

Στο σημείο αυτό υπάρχουν και θερμές πηγές, που σχηματίζουν «πισίνες», αλλά και κάποια σπήλαια, στα οποία δεν είχα χρόνο να πάω.

Το τοπίο σε κάποια σημεία μου θύμισε έντονα το δικό μας φαράγγι του Βουραϊκού, στο άγριο εκείνο κομμάτι πριν φτάσουμε στη Ζαχλωρού.

Γύρισα στο αυτοκίνητο και συνεχίσαμε στον όλο στροφές, αλλά καλοστρωμένο δρόμο για το μοναστήρι.

Φτάσαμε έξω από τα τείχη που το περιβάλουν και του δίνουν μορφή καστρομονάστηρου. Επειδή και εδώ η πρόσβαση ήταν πάρα πολύ δύσκολη η Σοφία έκατσε στο αυτοκίνητο και εγώ έκανα μια όσο το δυνατό πιο σύντομη επίσκεψη.

Όλες οι πηγές που βρήκα λένε πως το μοναστήρι Tatev ιδρύθηκε τον 9ο αιώνα, αλλά η ενημερωτική ταμπέλα έξω από την κύρια είσοδό του, λέει πως αυτό έγινε τον 4^ο αι και πως τον 9ο έγιναν οι εκκλησίες του Αγ. Γρηγορίου (848) και των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου (895-906). Βρίσκεται σε ένα μεγάλο οροπέδιο κοντά στο χωριό Tatev και στέκεται στην άκρη του βαθιού φαραγγιού του ποταμού Vorotan. Είναι γνωστό ως η έδρα της επισκοπής του Syunik και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ιστορία της περιοχής ως κέντρο οικονομικής, πολιτικής, πνευματικής και πολιτιστικής δραστηριότητας.

Τον 14ο και 15ο αιώνα, το μοναστήρι φιλοξένησε ένα από τα σημαντικότερα αρμενικά μεσαιωνικά πανεπιστήμια, το Πανεπιστήμιο του Tatev, το οποίο συνέβαλε στην πρόοδο της επιστήμης, της θρησκείας και της φιλοσοφίας, στην αναπαραγωγή βιβλίων και στην ανάπτυξη της μινιατούρας.

Πέρασα την πύλη.

Εκεί βλέπει κανείς ίχνη από το παλιό σύστημα ύδρευσης της μονής.

Βγαίνοντας από την πύλη, απέναντι στέκει ο εντυπωσιακός ναός των Πέτρου και Παύλου.

Αριστερά είναι μια βρύση και ο υπερυψωμένος ναός Shurb Astvatsach’in (Παναγία), του τέλους του 11^ου αι.

Δεξιά είναι μια στοά που λειτουργεί σαν μουσείο.

Εκεί βλέπει κανείς αρκετά χατσκάρ (σταυρόπετρες),

αρχιτεκτονικά μέλη,

λειτουργικά αντικείμενα

και εικόνες, όπως αυτή του Αγίου Γρηγορίου του Φωτιστή (έζησε τον 3^ο-4^ο αι.).

Απ’ έξω είναι και μια όμορφη καμπάνα.

Βγαίνοντας από την επίσκεψή σε αυτό το χώρο πήγα προς το ναό. Όσο εντυπωσιακή είναι η πέτρινη κατασκευή πριν την είσοδο,

τόσο λιτή είναι αυτή

αλλά και το εσωτερικό του ναού.

Μόνο λίγες εικόνες σκόρπιες εδώ κι εκεί υπάρχουν.

Και σε μια κόγχη ο τάφος του Αγίου Γρηγορίου του Tatev (1349-1409).

Στο ναό εκτός από μένα ήταν μόνο ένα ζευγάρι, που μίλαγε με ένα ιερέα.

Βγήκα κει συνέχισα τη βόλτα μου.

Έξω από το ναό, κολλημένα στο νότιο τοίχο του είναι δύο κτίσματα.

Ένας μικρός «ναΐσκος», που μάλλον είναι ο τάφος που είχα δει μέσα

και ο ναός του Αγίου Γρηγορίου του Φωτιστή, που ήταν κλειστός.

Σε όλους τους τοίχους βλέπει κανείς όμορφα σκαλίσματα.

Ένα ξεχωριστό αντικείμενο είναι μια στήλη, ύψους 8μ με ένα μικρό χατσκάρ στην κορυφή. Φτιάχτηκε το 904, ονομάζεται Gavazan (δηλ. βοσκός, για να τη βλέπουν οι βοσκοί και να οδηγούν τα πρόβατά τους προς τα εκεί) και θεωρείται ο αρχαιότερος «σεισμογράφος» του κόσμου, μιας και δονείται όταν γίνεται σεισμός ή από τα ποδοβολητά του στρατού που επιτίθεται στο μοναστήρι (!!!!!!!). Μπορεί και να είναι «αστικός μύθος», πάντως δεν μπόρεσα να το διασταυρώσω.

Μπήκα και σε διάφορους άλλους χώρους,

κάποιοι με «μπαλκόνια» 

από τα οποία η θέα προς το φαράγγι και τα γύρω βουνά κόβει την ανάσα.

Έξω από τα τείχη, εκεί που είχαμε παρκάρει είναι αναστυλωμένο, το παλιό ελαιοτριβείο της μονής, του 17^ου αι.

Εκεί τελείωσε η επίσκεψή μας στο μοναδικό αυτό μνημείο και μπήκα στο αυτοκίνητο για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας.  

   

 (το ταξίδι συνεχίζεται Αντίο Αρμενία! Σε ευχαριστούμε! (Ts’tesut’yun Hayastan. Shnorhakalut’yun!))

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας