Προς την Ύδρα….οδικά!

Ύδρα, το νησί των καραβοκυραίων της επανάστασης! 1

20 Μαρτίου 2023

 

 

Ήταν τέλη της άνοιξης του 2021, τις μέρες που η αναθεματισμένη η καραντίνα τελείωνε, όταν μάθαμε τα ευχάριστα νέα. Η Σ. και ο Ε. θα παντρεύονταν τον Αύγουστο, με κουμπάρα (μάρτυρας μιας και ο γάμος θα ήταν πολιτικός) την κόρη μας. Και το καλύτερο, ο γάμος θα γινόταν στην Ύδρα. Χαρήκαμε λοιπόν τριπλά. Για τον γάμο των δικών μας παιδιών, για την κουμπαριά και γιατί επιτέλους θα πηγαίναμε στην Ύδρα. Ναι, έχουμε πάει τόσα και τόσα μακρινά ταξίδια και στην Ύδρα, που είναι στη γειτονιά μας (εντός Αττικής) δεν είχαμε αξιωθεί.

Όπως, όμως είναι γνωστό «όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός βάζει τα γέλια» Περίπου 10 μέρες πριν από το γάμο η Σοφία χτύπησε στο πόδι και το έβαλε στο γύψο. Γκαντεμιά!! Χάσαμε το γάμο, χάσαμε την ευκαιρία να καμαρώσουμε την κόρη μας κουμπάρα και βέβαια και πάλι δεν πήγαμε στην Ύδρα. Καινούριο απωθημένο!

Ο καιρός πέρναγε και η Ύδρα εκεί, με τριβέλιζε. Έψαχνα ευκαιρία για ένα ταξιδάκι εκεί. Και αυτή ήρθε περίπου ενάμιση χρόνο μετά.

Στην Ύδρα, όπως είναι γνωστό, δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα και πας με δύο τρόπους. Με το πλοίο από τον Πειραιά ή με μικρό καραβάκι σε μισή ώρα, από τη νοτιοανατολική Αργολίδα, από το Μετόχι Πηγαδίων. Στη δεύτερη περίπτωση μπορείς να το συνδυάσεις με κάποια ακόμα να δεις πηγαίνοντας ή επιστρέφοντας.

Διαλέξαμε το δεύτερο τρόπο και αποφασίσαμε να μείνουμε δύο νύχτες στα Πηγάδια και έτσι να δούμε κάποια πράγματα πριν και μετά και να πάμε και στην Ύδρα.

Η Αργολίδα είναι κοντινός και αγαπημένος προορισμός και έχουμε πάει αρκετές φορές. Όμως, όσες φορές και αν έχουμε πάει, πάντα υπάρχει κάτι που δεν έχουμε δει ή που θέλουμε να ξαναδούμε. Έτσι την πρώτη μέρα του ταξιδιού την αφιερώσαμε σε μνημεία και αξιοθέατα, που εγώ τουλάχιστον, τα είχα επισκεφτεί στο παρελθόν (Στο Πόρτο Χέλι, στην Ερμιόνη!).

Στον κατάφυτο, αλλά γεμάτο στροφές δρόμο που πάει από τον Ισθμό στην Επίδαυρο συναντάμε ένα μοναστήρι, του 11^ου αι.

Είναι η γυναικεία Μονή Αγνούντος, αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Είναι Φρουριακού χαρακτήρα με την πύλη στα δυτικά.

Η πρόσβαση για τη Σοφία είναι πολύ δύσκολη και γι αυτό την άφησα στο αυτοκίνητο και πήγα για μια σύντομη επίσκεψη.

Περνώντας την πύλη

είναι μια στοά, όπου βρίσκεται το πωλητήριο της μονής.

Βγαίνοντας, απέναντι είναι το καθολικό.

Στην πρόσοψή του υπάρχει τοιχογραφία της βρεφοκρατούσας, μέσα σε κόγχη και εντυπωσιακά λιθανάγλυφα, πάνω από την είσοδο.

Μπήκα στον κατάγραφο ναό

με το ξυλόγλυπτο τέμπλο. Είναι εντυπωσιακός και συνάμα κατανυκτικός.

Γύρω από το καθολικό υψώνονται τα κτίρια των κελιών και τα υπόλοιπα βοηθητικά κτίρια,

ενώ το γυναικείο χέρι φαίνεται από τα πολλά λουλούδια ένα γύρο.

Συνεχίσαμε και στο ύψος του χωριού της Αρχαίας ή Παλαιάς Επιδαύρου, κάναμε δεξιά και 25χμ από το μοναστήρι φτάσαμε στον αρχαιολογικό χώρο του Ασκληπιείου, έξω από το χωριό Λυγουριό (Ασκληπιείο είναι το επίσημο όνομα του χωριού). Στο χώρο αυτό είχα έρθει άλλες 2-3 φορές παλιότερα, αλλά η Σοφία όχι.

Μπήκαμε με το αυτοκίνητο στον αρχαιολογικό χώρο και φτάσαμε για την πρώτη στάση στο Αρχαιολογικό Μουσείο.

Το Αρχαιολογικό Μουσείο Επιδαύρου βρίσκεται εντός του Αρχαιολογικού Χώρου του ιερού του Ασκληπιού, που αποτελούσε τη μητρόπολη όλων των ασκληπιείων του αρχαίου κόσμου,

είναι ένα από τα παλαιότερα μουσεία της αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής

και στεγάζει τα πολλά και σημαντικά ευρήματα

της πολυετούς ανασκαφής του Ιερού του Ασκληπιού (1881-1928).

Τα εκθέματα του Μουσείου χρονολογούνται από την αρχαϊκή έως τη ρωμαϊκή εποχή.

Το είδος των εκθεμάτων ποικίλει και περιλαμβάνει, επιγραφές,

σίμες αρχαίων κτηρίων, ακροκέραμα,

ανάγλυφα,

αγάλματα μεγάλου μεγέθους

αλλά και πολλά αναθήματα μικρού μεγέθους,

καθώς και μεγάλα τμήματα σημαντικών αρχαίων κτηρίων από το ιερό του Ασκληπιού: α) Προπύλαια, β) Ναός Ασκληπιού,

γ) Ναός Άρτεμης,

δ) Θόλος Επιδαύρου, ε) καθώς και το σημαντικό γνωστό ημιτελές Κορινθιακό κιονόκρανο που βρέθηκε κοντά στη Θόλο. Επίσης στο Μουσείο εκτίθενται και εκμαγεία σημαντικών αγαλμάτων όπως της Υγείας 4ου π.Χ. αι.

της Αφροδίτης (ρωμαϊκό αντίγραφο), του Ασκληπιού (ρωμαϊκής εποχής),

των αετωμάτων του ναού του Ασκληπιού, των ακρωτηρίων του ναού της Άρτεμης καθώς και αναγλύφων, τα οποία βρίσκονται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο στην Αθήνα.

Το Μουσείο είναι σχετικά μικρό και έχει μορφή στενόμακρης στοάς.

Κατά τη γνώμη μου τα πιο ενδιαφέροντα, αν και όχι τόσο εντυπωσιακά, εκθέματα είναι τα ιατρικά εργαλεία, εκθέματα που πολύ σπάνια θα δεις σε άλλο μουσείο. Τα βλέπει κανείς μπαίνοντας σε προθήκες

μαζί με μικρά σκεύη, που ίσως και αυτά ήταν αντικείμενα που σχετίζονταν με τις θεραπείες.

Μετά την επίσκεψη στο μουσείο σειρά είχε το Θέατρο. Ίσως το διασημότερο αρχαίο θέατρο του κόσμου με μια ακουστική υποδειγματική, που κατασκευάστηκε στα μέσα του 4^ου αι. π.Χ. Είναι το θέατρο στο οποίο ονειρεύεται κάθε ηθοποιός να παίξει. Δικαιολογημένα λοιπόν αποτελεί ένα από τα πιο επισκέψιμα μνημεία του τόπου μας.

Λόγω του κινητικού μας προβλήματος μας επιτράπηκε να ανέβουμε με το αυτοκίνητο μέχρι σχεδόν την είσοδο του θεάτρου

και έτσι μπορέσαμε να πάμε να το δούμε από μέσα.

Είναι ένα μνημείο που σε καθηλώνει. Ευτυχώς δεν είχε κόσμο κάτι που πάντα είναι ενοχλητικό.

Φεύγοντας, κάπου είδαμε την προτομή του μεγάλου μαέστρου και συνθέτη Δημήτρη Μητρόπουλου (1896-1960). Επειδή είχαμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας αποφασίσαμε να μην δούμε τον υπόλοιπο αρχαιολογικό χώρο, αφήνοντάς το γι άλλη φορά. Είχαμε όμως κάποια σάντουιτς και έτσι κάτσαμε στο αυτοκίνητο έξω από τον χώρο στη σκιά

με θέα αναστηλωμένα κομμάτια του,

αλλά και μέρος του σταδίου.

Πήρα ένα καφέ για το δρόμο και ξεκινήσαμε. 37χμ προς τα νότια κάναμε την επόμενη στάση. Έξω από το χωριό Δίδυμα υπάρχουν δύο δολίνες, Δύο ανισομεγέθη σπήλαια των οποίων η οροφή έχει πέσει και εμφανίζονται σαν κρατήρες.

Η μεγάλη είναι λίγο πιο μακριά και λίγο πιο ψηλά από τη μικρή. Φαίνεται από μακριά, από το δρόμο και είναι μια εικόνα πολύ εντυπωσιακή.

Φτάνοντας όμως εκεί διαπιστώνει κανείς πως δεν υπάρχει πρόσβαση, ενώ η ύπαρξη κοπαδιών και τσοπανόσκυλων κάνει τα πράγματα πιο δύσκολα.

Για να φτάσει κανείς στη μεγάλη πρέπει να περάσει από τη μικρή

στην οποία έχει διαμορφωθεί πρόσβαση. Εκεί γυρίσαμε για να κάνω μια σύντομη επίσκεψη. Βέβαια είχα ξαναπάει σε προηγούμενο ταξίδι (δες παραπάνω), αλλά μια ακόμα επίσκεψη, ποτέ δεν είναι περιττή.

Εκεί που είναι η καγκελόπορτα έχουν σκάψει μια τρύπα στο έδαφος. Είναι μια στοά με σκαλάκια, που οδηγεί στο εσωτερικό της δολίνης.

Εκεί υπάρχει ένα μονοπάτι που πάει περιμετρικά στη δολίνη.

Φτάνοντας, στα δεξιά μας είναι ένα εκκλησάκι μέσα στο βράχο, ο Άγιος Γεώργιος.

Είναι λιτό, όπως όλα τα ξωκλήσια και ο φυσικός βράχος αποτελεί τη σκεπή και τον ένα τοίχο του.

Από την άλλη μεριά, στα αριστερά της σκάλας φαίνεται κάτι ασπρισμένο στη βάση του κοκκινωπού βράχου.

Είναι η Μεταμόρφωση.

Αυτό το εκκλησάκι είναι εντελώς μέσα σε μια τρύπα, ή οποία έχει μετατραπεί σε ένα μικρό λατρευτικό χώρο.

Συνέχισα λίγο τη βόλτα μου

και περνώντας και πάλι μπροστά από τη Μεταμόρφωση,

ανέβηκα τη σκάλα

και τη στοά και γύρισα στο αυτοκίνητο.

Πήραμε νοτιοανατολική κατεύθυνση, περάσαμε κάποια χωριά,

κάποια ερειπωμένα κτίρια μεγάλου μεγέθους, που μοιάζουν να είχαν βιομηχανική χρήση και περίπου μετά από 23χμ φτάσαμε στη Θερμησία. 

Εκεί πήραμε κατεύθυνση προς τα ανατολικά και μετά από 5χμ φτάσαμε στα Πηγάδια και βρήκαμε το διαμέρισμα που είχαμε κλείσει.

Μπροστά μας η θάλασσα

και απέναντι η Ύδρα.

Όμορφο, γαλήνιο τοπίο, αλλά γεμάτο καπνούς από τις φωτιές που είχαμε δει να καίνε σε όλη τη διαδρομή.

Θα έλεγε κανείς πως η «Αργολίδα καίγεται». Ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος μας εξήγησε πως καίνε τα κλαδιά από το κλάδεμα των χιλιάδων ελιών, με τις οποίες είναι κυριολεκτικά καλυμμένη η Αργολίδα. Μας είπε πως αυτό απαγορεύονταν να γίνει μετά το τέλος του Μαρτίου, για το φόβο πυρκαγιών.

Με τις όμορφες θαλασσινές εικόνες τελείωσε η γεμάτη ενδιαφέροντα εκείνη μέρα στην Αργολίδα.

Το βράδυ πετάχτηκα μέχρι τη Θερμησία και πήρα κάτι για να φάμε. Πέσαμε σχετικά νωρίς για ύπνο μιας και η κούραση βάραινε γλυκά τα βλέφαρα. Το επόμενο πρωί θα πηγαίναμε επιτέλους στην Ύδρα και έπρεπε να είμαστε ξεκούραστοι.

Καλό ξημέρωμα!

 Η διαδρομή της ημέρας

 (το ταξίδι συνεχίζεται )

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας