28
Νοεμβρίου 2017
Με αυτόν τον τίτλο εκθέτει ο εικαστικός Νίκος Ζήβας,
στην γκαλερί της οικογένειας, στο Μαρούσι.
Η έκθεση αποτελείται από επιτοίχια ανάγλυφα,
συνθέσεις στις οποίες ο καλλιτέχνης έχει χρησιμοποιήσει θραύσματα κεραμικής, από αρχιτεκτονικά μέλη κτιρίων αστικής αρχιτεκτονικής των 19ου και 20ου αι.
Όπως γράφει ο Νίκος Ζήβας, «Πρόκειται
για το αποτέλεσμα μιας πολυετούς εικαστικής μου αναζήτησης, ψάχνοντας και
ανασυνθέτοντας θραύσματα και σπαράγματα απ' τα πρόσωπα και τα σώματα των
ακροκεράμων και των αγαλμάτων από τη διακόσμηση των κτιρίων της νεώτερης
αρχιτεκτονικής μας, τα οποία είναι βιωματικά ενσωματωμένα στη συνέχεια της
εικαστικής μου πορείας».
Η
διάρκεια της έκθεσης είναι από το Σάββατο 4 Νοεμβρίου, μέχρι τη Δευτέρα 4
Δεκεμβρίου 2017.
Για
την έκθεση έμαθα από τον αδερφό του Γιάννη και αποφάσισα να πάω να τη δω.
Εντυπωσιάστηκα
από τα έργα, από τον χώρο, ένα χώρο με έντονη την προσωπικότητα του καλλιτέχνη
και κυρίως με τον Νίκο, που εκτός από σπουδαίος καλλιτέχνης, είναι και ένας υπέροχος,
σοβαρός και συγκροτημένος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος, που χαρίζει στους γύρω
του αίσθημα φιλικότητας και ζεστασιάς. Σε
κάνει να αισθάνεσαι σαν να τον ξέρεις από πάντα.
Νίκο,
σε ευχαριστώ για το χρόνο, που περάσαμε μαζί μπροστά στα έργα σου και για τις υπέροχες
εικόνες, που μου χάρισες. Ένα μεγάλο μπράβο, νέε μου φίλε!
Μεταφέρω εδώ το κείμενο της Βιβής Βασιλοπούλου, από το φυλλάδιο της έκθεσης
Σπαράγματα
με όρους κρίσης και κριτικής
με όρους κρίσης και κριτικής
Το θραύσμα-τραύμα, όπως το έλεγε ένας σπουδαίος εικαστικός, είναι ένα αντικείμενο με αυξημένες υποχρεώσεις.
Ανήκει στο παρελθόν του, στον εαυτό του και σε ένα ακόμη πιο εύθραυστο μέλλον: Μετέωρο ανάμεσα στη νοσταλγία
του ελλείποντος και στην αυτονομία της ύπαρξης του, η οποία τείνει να
αναδειχθεί σε πλήρη ανεξαρτησία, υπό προϋποθέσεις.
Τελικά μαθαίνουμε να ζούμε με τις απώλειες και τα τραύματα μας, αρκεί να
υπάρχουν εκείνοι που λειαίνουν την κόψη και συμπληρώνουν τα κενά, σχεδιάζοντας μετόπες.
Σε ρόλο «θεραπευτή» ο καλλιτέχνης, καλείται να παράσχει «ψυχολογική» στήριξη στα παλαιά μέλη, υποδεικνύοντας καινούργιους ρόλους σε
ένα έργο πιο σύνθετο και απαιτητικό.
Δεν είναι πάντα εύκολο να ανασύρεις από την καταθλιπτική απομόνωση θραύσματα μιας ζωής, από πηλό ούτως
ή άλλως, και να τα κάνεις πάλι χρήσιμα και εμβληματικά σε μια εν δυνάμει «ζωφόρο», συνεχίζοντας τον κύκλο της εικαστικής λειτουργίας,
με τρόπο ανά δημιουργικό. Είναι τουλάχιστον συγκινητικό και συμβολικά παρήγορο.
Η διατήρηση της μνήμης είναι αίτημα της Ιστορίας. Κοινωνικό αίτημα. Ο Νίκος Ζήβας, που γνωρίζει καλά αυτόν τον ρόλο στο οικογενειακό DNA, αλλά και στις δικές του
επιλογές, συνεχίζει την παράδοση του χώρου με τρόπο σύγχρονο, στοχαστικό
και ενδιαφέροντα.
Βιβή Βασιλοπούλου
Μερικά ακόμα από τα έργα
Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ανάρτηση και πολύ προσεγμένη η φωτογραφική απεικόνιση.
ΑπάντησηΔιαγραφή