Τρεις ανοιξιάτικες μέρες στη Φωκίδα, μέρος 6ο (τελευταίο)
(συνέχεια από Το
επίνειο, το «Château» και ο Χηρόλακας!)
Περάσαμε
έξω από την πρωτεύουσα της Φωκίδας και λίγο μετά το θεματικό πάρκο Vagonetto,
έχοντας κάνει περίπου 55χμ από το Γαλαξίδι
είδαμε την ταμπέλα και κάναμε δεξιά. Περίπου 4χμ ακόμα και μπήκαμε στη Βάργιανη, πρώτη στάση στο ταξίδι της επιστροφής.
Χτισμένη
στη δυτική πλευρά του Παρνασσού στα 880μ υψόμετρο είναι ένα πολύ όμορφο πέτρινο
χωριό.
Σταματήσαμε στην πλατεία του,
όπου είναι η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής,
το ηρώο
και ένα γύρω όμορφα κτίρια, ένα από αυτά εστιατόριο και άλλο καφενείο.
Τα πάντα θεόκλειστα. Και από ανθρώπους, ψυχή ζώσα. 2-3 άτομα που είδαμε ήταν κι αυτοί επισκέπτες σαν κι εμάς. Κρίμα! Ένα καφεδάκι στην υπέροχη αυτή πλατεία θα το έπινα με μεγάλη χαρά. Και η εκκλησία κλειστή.
Από ένα παράθυρό της «έκλεψα» κάνα δυο εικόνες.
Ξανά
στο αυτοκίνητο και ακολουθώντας τις σχετικές πινακίδες φτάσαμε σε ένα σημείο
του χωριού σκέτη μαγεία.
Ένα πλάτωμα με μια σειρά βρύσες κάτω από τα πλατάνια. Είναι οι πηγές Μπουρμπούλα.
Και η ταβέρνα που είναι εκεί κλειστή.
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής και βγήκαμε πάλι στον κεντρικό. Κάναμε δεξιά και μετά από 5χμ μπήκαμε στη Γραβιά.
Φτάσαμε στο κέντρο του χωριού με το μεγαλοπρεπή ναό του Αγ. Αθανασίου.
Δίπλα του είναι το μνημείο το αφιερωμένο στη μάχη που έγινε εδώ στις 8 Μαΐου 1821, όταν ο Οδυσσέας Ανδρούτσος με 120 άντρες κατάφεραν να σταματήσουν τον Ομέρ Βρυώνη, που με 9000 άντρες προσπαθούσε να κατέβει στο Μωριά. Οι Έλληνες είχαν ταμπουρωθεί στο χάνι που υπήρχε εκεί. Το Χάνι της Γραβιάς είναι ένα από τα πολύ ισχυρά σύμβολα της επανάστασης του 1821. Υπολείμματα από τα θεμέλιά του υπάρχουν σήμερα εκεί
ενώ μια σύγχρονη Αναπαράσταση έχει κατασκευαστεί απέναντι και ξεναγεί τους επισκέπτες στα γεγονότα και τον τόπο.
Μπήκαμε κι εμείς μέσα. Έχουν φτιάξει ένα γύρω τα διάφορα κτίσματα που χρησιμοποιούσε ένα χάνι της εποχής.
Τον Οντά και το στάβλο,
το μαγειρείο,
το φούρνο,
το πλυσταριό
και τον απόπατο.
Μπήκαμε και παρακολουθήσαμε την παρουσίαση για τα γεγονότα που έγινα εκεί το 1821 και βγήκαμε για να συνεχίσουμε.
Τελευταία
στάση στη Φωκίδα, λίγο πριν μπούμε στη Φθιώτιδα και πριν το χωριό Μπράλος,
όπου βρίσκεται το «Βρεττανικόν Στρατιωτικόν Κοιμητήριον», των πεσόντων συμμάχων του Α΄.Π.Π. (1914-1918).
Λιτό με τον χαρακτηριστικό τύμβο αξίζει μια στάση, πόσο μάλλον που είναι πάνω στο δρόμο και δεν χρειάζεται να κάνεις παράκαμψη.
Λίγο
παρακάτω κάναμε δεξιά στο δρόμο που ενώνει τη Θήβα με τη Λαμία. Εν τω μεταξύ
είχε αρχίσει να ψιχαλίζει και στη συνέχεια να βρέχει αρκετά.
Όταν φτάσαμε στην Αμφίκλεια, την όμορφη κωμόπολη της Φθιώτιδας, η βροχή είχε κόψει και σταματήσαμε για να φάμε μιας και το μεσημέρι είχε προχωρήσει αρκετά.
Κάτσαμε στην πλατεία απέναντι από το ηρώο και απολαύσαμε ωραίο γεύμα.
Φεύγοντας
η βροχή είχε σταματήσει και δειλά-δειλά έβγαινε ένας ωραίος ήλιος, που λίγο
μετά έγινε λαμπρός κυριαρχώντας παντού.
Περίπου 50χμ μετά μπήκαμε στον Ορχομενό, την ιστορική κωμόπολη της Βοιωτίας με το πλούσιο παρελθόν, μυθολογικό και ιστορικό.
Σταματήσαμε στην πλατεία για τον απογευματινό μας καφέ. Εκεί είναι δύο γλυπτά.
Αυτό με το Φρίξο και την Έλλη, έργο του Γιώργου Ρούσση (2015)
και το ηρώο με τα δύο εντυπωσιακά ανάγλυφα.
Είχε
αρχίσει να βραδιάσει σαν φτάσαμε στο σπίτι μας μετά από ένα ακόμα υπέροχο και
πολύ γεμάτο ταξίδι εντός συνόρων. Λόγω καιρού δεν μπορέσαμε να το ολοκληρώσουμε
αφήνοντας απ’ έξω τα ορεινά της Φωκίδας. Καλά να είμαστε να ξαναπάμε να τα
δούμε και να τα ξαναδούμε κι αυτά!
θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας