6-7 Οκτωβρίου 2016
-Τι
ωραία νέοκλασσικά που έχει η πόλη! Δεν έχω ξαναδεί σε άλλη ελληνική πόλη τόσα
πολλά μαζεμένα!
-Στην
Ερμούπολη έχεις πάει;
-Όχι.
-Εκεί
να δεις νεοκλασσικά!
-Τότε
πρέπει να πάμε!
Ο
διάλογος αυτός έγινε μεταξύ της αφεντιάς μου και ενός φίλου, σε μια παραλία, το
τελευταίο βράδυ των διακοπών μας στη Λέσβο, τον Αύγουστο του 2000, πίνοντας
Πλωμαρίτικο ούζο και τρώγοντας υπέροχους, θαλασσινούς μεζέδες. Αφορούσε βέβαια,
την πόλη της Μυτιλήνης. Μπήκε όμως ο σπόρος για ένα ταξίδι στην πρωτεύουσα των
Κυκλάδων.
Πέρασαν
τα χρόνια, η Σύρος ήταν εκεί, αρκετά κοντά στην Αθήνα, αλλά φαίνεται πως το
πλήρωμα του χρόνου δεν είχε έρθει. Το 2014 είπαμε να πάμε, αλλά δεν…. Φαίνεται όμως,
πως τώρα πια, το πλήρωμα του χρόνου έφτασε και το ταξίδι αποφασίστηκε και τα
εισιτήρια κλείστηκαν. Πάμε Σύρο!!
Σύρος,
ένα νησί των Κυκλάδων, στη μέση περίπου του αρχιπελάγους, μικρό, λοφώδες, αλλά
και με μικρές κοιλάδες. Κατοικημένο από την πολύ βαθιά αρχαιότητα, όπως δείχνουν
τα ευρήματα από διάφορες θέσεις. Φοίνικες, Πρωτοκυκλαδίτες, Ίωνες, Μακεδόνες,
Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Ενετοί, Φράγκοι, Τούρκοι, Ρώσοι. Και ποιοι δεν πέρασαν από
το νησί. Όλοι κάτι άφησαν. Το πιο σημαντικό, ίσως χαρακτηριστικό το άφησαν οι
δυτικοί και αυτό ήταν το Καθολικό Δόγμα. Δύο θρησκευτικά πρόσωπα λοιπόν.
Ορθόδοξοι και καθολικοί, μαζί και δίπλα-δίπλα, όχι πάντα με αρμονία. Σήμερα οι
όποιες διαφορές φαίνεται να έχουν ξεπεραστεί. Ορθόδοξοι και Φραγκοσυριανοί ζουν
μαζί χωρίς προβλήματα. Τουλάχιστον προβλήματα που να οφείλονται στο θρήσκευμα.
Αλλά
αυτό το νησί έχει και άλλα διπλά πρόσωπα. Ήρθε η ώρα να τα ανακαλύψουμε.