Η Ύδρα των καραβοκύρηδων, η Ύδρα των καλλιτεχνών!

Ύδρα, το νησί των καραβοκύρηδων της επανάστασης! 2

(συνέχεια από Προς την Ύδρα….οδικά!)

21 Μαρτίου 2023

  

Νωρίς το επόμενο πρωί και αφού τσιμπήσαμε κάτι πήγαμε με το αυτοκίνητο μέχρι τη θέση Μετόχι, 5χμ ανατολικά, όπου το αφήσαμε, ανάμεσα σε δεκάδες άλλα και επιβιβαστήκαμε στο καραβάκι που θα μας πήγαινε απέναντι στην Ύδρα. Ένα ταξίδι σύντομο, που διαρκεί λιγότερο από μισή ώρα.

Η Ύδρα είναι το τρίτο σε μέγεθος νησί του Αργοσαρωνικού με έκταση που φτάνει τα 50τ.χ. Είναι ένας άνυδρος βράχος (αν και το όνομα της δείχνει πως στην αρχαιότητα είχε νερά) απέναντι από την Ν.Α. άκρη της Αργολίδας, πάνω στον οποίο ζουν μόνιμα περίπου 2000 ψυχές.

Έχει μια πολύ πλούσια ναυτική,

ιστορική και αρχιτεκτονική παράδοση, που το κάνουν ένα από τα πιο όμορφα Ελληνικά νησιά και γι αυτό εξαιρετικά τουριστικό με επισκέπτες απ’ όλο τον κόσμο, μεταξύ των οποίων και αρκετές διεθνούς φήμης προσωπικότητες.

Αποτέλεσε δε το σκηνικό για αρκετές ελληνικές και διεθνείς κινηματογραφικές παραγωγές, όπως «Το παιδί και το δελφίνι» με τη Σοφία Λόρεν, του 1957.

Το μικρό άγονο νησί ανάγκασε τους κατοίκους του να στραφούν από νωρίς προς τη θάλασσα, κυρίως τη ναυτιλία και το εμπόριο, φέρνοντας μεγάλο πλούτο σ’ αυτό.

Το μεγάλο πλήθος των υπέροχων αρχοντικών είναι σήμερα ο αδιάψευστος μάρτυρας εκείνου του πλούτου. Βέβαια, όπως και σε άλλα μέρη (Γαλαξίδι, Καστελόριζο) ο ατμός έφερε μεγάλο πλήγμα στην ναυτιλία των ιστιοφόρων του νησιού με συνέπεια την παρακμή. Σήμερα το νησί ζει κυρίως από τον τουρισμό, που είναι πολύς και συνεχής όλο το χρόνο.

Στα χρόνια της Επανάστασης του 1821 το νησί έδωσε πολλούς καπετάνιους-καραβοκύρηδες και μαχητές, που με το στόλο τους έκαναν πολλές ζημιές στους Τούρκους. Καπετάνιοι όπως ο Ανδρέας Μιαούλης, οι Κουντουριώτηδες, η Μπουμπουλίνα, ο Τομπάζης, ο Σαχίνης, ο Τσαμαδός, οι Κριεζήδες και άλλοι πολλοί. Αρκετοί από αυτούς ή τους απογόνους τους έπαιξαν ρόλο στην πολιτική ζωή του νεοσύστατου κράτους, σαν πολιτικοί, υπουργοί

και πέντε από αυτούς πρωθυπουργοί (Γ. Κουντουριώτης, Α. Κριεζής, Α. Μιαούλης, Δ. Βούλγαρης και Π. Βούλγαρης), όπως φαίνεται και στο μνημείο των πέντε πρωθυπουργών στην ομώνυμη μικρή πλατεία.

Στο νησί όμως γεννήθηκαν και αρκετοί καλλιτέχνες. Οι ζωγράφοι Α. Κριεζής, Ν. Βώκος, Ν. Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Ν. Νικολάου, Π. Τέτσης, Π. Παντελάκης και ο ποιητής Μ. Παπανικολάου. Ο ζωγράφος Περικλής Βυζάντιος πρωτοστάτησε για την ίδρυση παραρτήματος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών στην Ύδρα και υπήρξε διευθυντής της. Οι προτομές τους βρίσκονται σε μικρό πάρκο-πλατεία. 

Το νησί επέλεξε για μόνιμή του κατοικία ο Καναδός μουσικός, τραγουδιστής και ποιητής Λέοναρντ Κοέν. Ένα παγκάκι που αγναντεύει το πέλαγος έχει φτιάξει στη μνήμη του ο Σύλλογος Φίλων Λέοναρντ Κοέν στο δρόμο που πάει στο Καμίνι.

 

Φεύγοντας από το Μετόχι, στα δεξιά στο βάθος βλέπουμε τη Δοκό, το ερημονήσι που έχει γίνει γνωστό για το αρχαίο ναυάγιο, που έχει βρεθεί στα νερά του.

Πλησιάζοντας, οι εικόνες του οικισμού της Ύδρας κόβουν την ανάσα.

Τι ομορφιά!

Τι μεγαλείο!

Όταν πια μπήκαμε στο λιμάνι το σαγόνι μου κόντευε να φύγει από τη θέση του.

Κατεβήκαμε και κάναμε μια μικρή βόλτα στο λιμάνι

με τα πολλά γαϊδουράκια και μουλάρια, το κύριο μεταφορικό μέσο, μιας και τα αυτοκίνητα απαγορεύονται.

Κάτσαμε δίπλα στο μνημείο του Ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη

και στη σκιά του καμπαναριού της Κοίμησης (Μοναστήρι) για τον πρώτο καφέ της μέρας, μιας και δεν είχαμε πιει το πρωί.

Χαζεύαμε το λιγοστό κόσμο και τα υποζύγια που κουβαλούσαν αποσκευές

και διάφορα άλλα φορτία

ενώ απολαμβάναμε τον καφέ μας. 

Είχε έρθει όμως η ώρα να σηκωθούμε για να γνωρίσουμε όσο γινόταν την Ύδρα.

Ο αμφιθεατρικός χαρακτήρας του οικισμού την κάνει αρκετά δυσπρόσιτη με τα πολλά σκαλάκια που έχει. Όμως κάποιοι βασικοί άξονες με αρχή το λιμάνι είναι ομαλοί και προχωρούν αρκετά προς τα μέσα. Και ο παραλιακός δρόμος που συνδέει την πόλη της Ύδρας με το άλλο λιμανάκι, το Καμίνι, είναι κι αυτός ομαλός.

Ξεκινήσαμε από την επίσκεψη στο ναό της Κοίμησης, που βρισκόταν πίσω μας. Περιοριστήκαμε μόνο στην εκκλησία μιας και δεν επισκεφτήκαμε το εκκλησιαστικό μουσείο που βρίσκεται στον ίδιο χώρο.

Η πύλη είναι στη βάση του καμπαναριού

και οδηγεί σε μια αυλή με διάφορα κτίσματα γύρω (σε κάποια στεγάζεται το μουσείο)

και βέβαια τον ναό.

Στην αυλή βλέπει κανείς κάποιους τάφους,

μεταξύ των οποίων και αυτός του Λάζαρου Κουντουριώτη (1769-1852),

του οποίου υπάρχει και η προτομή

και ένα μνημείο πεσόντων.

Μπήκαμε στο ναό

με το μαρμάρινο τέμπλο,

την όμορφη, ξυλόγλυπτη Ωραία Πύλη,

τον άμβωνα

και την εικόνα της κοίμησης.

Έχει ακόμα ενδιαφέρουσες τοιχογραφίες σε δυτικότροπη τεχνοτροπία.  

Βγήκαμε και πάλι στο λιμάνι

και πήραμε το δρόμο για το Καμίνι.

Στα αριστερά μας έχουμε όμορφα αρχοντικά και δεξιά τη θάλασσα με τις ακτές της Αργολίδας στο βάθος.

Πρώτη στάση ένα πλάτωμα

με κάποια κανόνια, που βλέπουν προς τη θάλασσα

και «παρακολουθούν» όλα όσα συμβαίνουν.

Από εκεί είναι πολύ ωραίες οι εικόνες της ανατολικής άκρης του λιμανιού

με το μνημείο του Μιαούλη.

Αφού κάτσαμε λίγο να θαυμάσουμε τις εικόνες,

συνεχίσαμε τον ανηφορικό δρόμο.

Ένας ανεμόμυλος,

η πολύ γραφική ακτογραμμή

και πάντα δίπλα μας η θάλασσα.

Φτάσαμε στο Καμίνι. Υπάρχει η δυνατότητα να κατέβει κανείς από τα σκαλάκι στο μικρό λιμάνι.

Εμείς όμως μπήκαμε στον οικισμό

και διασχίζοντάς τον κάναμε ένα κύκλο

και φτάσαμε στο μικρό, γραφικό λιμάνι.

Στην αριστερή του άκρη βρίσκεται το αρχοντικό του Μιαούλη, μπανταρισμένο λόγω εργασιών αποκατάστασης

ενώ δεξιά τα όμορφα σπίτια ανηφορίζουν δίνοντας μια εικόνα κάστρου.

Αν και υποτίθεται πως υπάρχουν ταβερνάκια και καφέ, ήταν τα πάντα κλειστά. Έτσι, αφού θαυμάσαμε αυτά που βλέπαμε και βγάλαμε πολλές φωτογραφίες, πήραμε το δρόμο του γυρισμού. 

Γυρίσαμε στην πόλη της Ύδρας για να περπατήσουμε, όσο θα μπορούσαμε, σ’ αυτήν και να τη γνωρίσουμε.

Στο λιμάνι κάναμε δεξιά και πήραμε τη Βότση.

Στο δρόμο αυτό βρίσκεται στα αριστερά η δυτική πλευρά της Κοίμησης

και στη συνέχεια το Δημαρχείο.

Λίγο μετά και απέναντι είναι το νοσοκομείο,

ενώ αμέσως μετά φτάσαμε στην πλατεία με τις προτομές των ζωγράφων.

Οι εικόνες ένα γύρω είναι πολύ όμορφες, όπως ήταν αναμενόμενο.

Φτάσαμε στην άλλη μικρή πλατεία, αυτή των 5 πρωθυπουργών και εκεί σταμάτησε ουσιαστικά η βόλτα μας. Δεν φτάνει που είναι λίγοι οι δρόμοι που μπορεί κανείς να περπατήσει, κυρίως αν είναι άτομο με κινητικές δυσκολίες, από εκεί και κάτω οι δρόμοι ήταν σκαμμένοι, λόγω έργων. Έτσι αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε από την ίδια διαδρομή. Στο λιμάνι κάτσαμε για φαγητό.

Μέχρι να ετοιμαστούν τα πιάτα μας, έκανα μια βόλτα προς την ανατολική μεριά του λιμανιού.

Στη μεριά αυτή της πόλης συναντάμε δύο μνημεία.

Πρώτα αυτό για τον Nicolas Jorge Kolmaniatis (1784-1866), που γεννήθηκε στην Ύδρα και συμμετείχε στον πόλεμο ανεξαρτησίας της Αργεντινής.

Μετά βλέπουμε την προτομή του Αντώνη Οικονόμου (1785-1821), Υδραίου πλοίαρχου, που τάχτηκε υπέρ της επανάστασης, παραμερίζοντας τους πρόκριτους του νησιού και εγκαθιστώντας λαϊκή εξουσία, πράγμα που οι πρόκριτοι δεν του συγχώρησαν ποτέ. Τον κυνήγησαν και άντρες του Ανδρέα Λόντου τον δολοφόνησαν κοντά στο Άργος στις 16 Δεκεμβρίου 1821.

Αμέσως μετά είναι το εντυπωσιακό πέτρινο κτίριο που στεγάζει το Ιστορικό Αρχείο - Μουσείο Ύδρας.

Έφτασα μέχρι την άκρη του λιμανιού, εκεί που από πάνω στέκει το άγαλμα του Μιαούλη και ακολουθώντας το δρόμο που στρίβει

έφτασα μέχρι το κτίριο των παλιών σφαγείων, που στεγάζουν το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης του ιδρύματος ΔΕΣΤΕ. Στην οροφή είναι ένα τεράστιο περιστρεφόμενο γλυπτό με τη μορφή του θεού ήλιου, έργο του Jef Koons. Εντυπωσιακό!

Γυρνώντας απόλαυσα

υπέροχες εικόνες της πόλης

και του λιμανιού της.

Φτάνοντας, μόλις είχε έρθει το φαγητό. Αφού φάγαμε περπατήσαμε λίγο και κάτσαμε για ένα ακόμα καφέ, πριν πάρουμε και πάλι το καραβάκι της επιστροφής.

Οι τελευταίες εικόνες απ’ αυτό ήταν εξίσου υπέροχες, εικόνες αποχαιρετισμού. Επιτέλους πραγματοποιήθηκε και αυτό το απωθημένο. Πήγαμε και στην Ύδρα.

Γυρίσαμε στο δωμάτιο ακριβώς όταν αρχίσανε οι πρώτες ψιχάλες. Τελικά η συννεφιά όλης εκείνης της μέρας δεν ξέσπασε στη διάρκεια της εκδρομής μας, αλλά φαινόταν πως θα ξέσπαγε στη συνέχεια. Και έτσι έγινε. Όταν ξαπλώσαμε για να ξεκουραστούμε είχαν ανοίξει οι ουρανοί. Έβρεξε για τα καλά για ένα περίπου δίωρο.

Το βράδυ πήγα στη Θερμησία και πήρα πιτόγυρα.

Έτσι τέλειωσε και εκείνη η μέρα. Μια μέρα με μιαν επίσκεψη που δεν μας απογοήτευσε καθόλου και δεδομένων των δυσκολιών μας την ευχαριστηθήκαμε αρκούντως. Την επομένη θα γυρνάγαμε στο σπίτι μας, με ενδιάμεσες επισκέψεις, όπως είχαμε κάνει και με τον ερχομό μας.

Καληνύχτα και καλή επιστροφή!

  

 (το ταξίδι συνεχίζεται )

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας