το 500σαράκι μας
Πάει
ένας μήνας που γύρισα από το ταξίδι μιας εβδομάδας στη Δυτική Σικελία
(3-10/10/2019). Μείναμε στο Παλέρμο 7 μέρες και τις 4 πρώτες τις αφιερώσαμε
στην πόλη. Τις 3 τελευταίες νοικιάσαμε ένα αυτοκίνητο για να κάνουμε κάποιες
μακρινές ή κοντινές, ημερήσιες εκδρομές. Το σύνολο κάτι παραπάνω από 900 χμ.
Αν
και έχω οδηγήσει σε 18 χώρες εκτός Ελλάδας (της Ιταλίας συμπεριλαμβανομένης,
αλλά μόνο στο Βορά), η εμπειρία από τους Σικελικούς δρόμους και κυρίως τους οδηγούς
ήταν κάτι ξεχωριστό, κάτι μη αναμενόμενο.
Οι
δρόμοι εκτός πόλης είναι από άθλιοι έως καλοί. Πολύ καλό δρόμο δεν είδα.
Οι
επαρχιακοί είναι όπως κι εδώ και σε κάποια σημεία με πολλά «σαμάρια» και
μπαλώματα, ενώ δεν έλειπαν και οι λακούβες. Ο αυτοκινητόδρομος που πάει Κατάνια
είναι υπερυψωμένος σε πολύ μεγάλο μήκος. Αυτό σημαίνει πως είναι σαν μια γέφυρα
πολλών δεκάδων χιλιομέτρων. Και όπως σε όλες τις γέφυρες υπάρχουν συνδέσεις
μεταξύ των τμημάτων της. Αισθανόμουνα σα να ήμουν σε τρένο του παλιού καιρού.
Ήταν τόσο πολλά και συνεχόμενα τα «σαμάρια». Σκέφτηκα πως αν σέρνεις πίσω σου
τροχόσπιτο ή μπαγκαζιέρα, θα σε διαλύσει. Ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του
αυτοκινητόδρομου ήταν από τα χειρότερα οδοστρώματα που έχω οδηγήσει ποτέ. Βέβαια
συναντήσαμε πολλά έργα. Ελπίζω σε λίγα χρόνια να έχει γίνει κι αυτός ένας καλός
αυτοκινητόδρομος. Και κάτι καλό. Δεν έχει διόδια. Τα μόνα που πληρώσαμε ήταν
κάτι λιγότερο από 1 ΕΥΡΩ πλησιάζοντας την Cefalu,
στο κομμάτι του δρόμου που πάει στη Μεσίνα. Δεν ξέρω αν συνεχίζοντας έχει και
άλλα μιας και η Cefalu ήταν ο προορισμός μας.
Οι
Σικελοί, σαν οδηγοί, μοιάζουν εν πολλοίς στους Έλληνες (όπως και σε πολλά
άλλα), σε κάποιες συμπεριφορές καλύτεροι και σε κάποιες χειρότεροι.
Η
εμπειρία μου από τους Ιταλούς οδηγούς είναι αρκετά θετική, ως προς την οδηγική τους
συμπεριφορά. Έτσι πηγαίνοντας στη Σικελία, περίμενα κάτι ανάλογο. Σε κάποια
πράγματα ήταν όντως έτσι. Σταματάνε στις διαβάσεις για τους πεζούς, δεν
προσπερνάνε από δεξιά, δεν μπαίνουν ανάποδα σε μονόδρομους, δεν περνάνε με
κόκκινο (αν και το είδα κι αυτό αλλά σε πολύ μικρό βαθμό).
Οι
οδηγοί των μηχανών είναι λίγο πιο «έλληνες». Προσπερνάνε από δεξιά, περνάνε με
κόκκινο (αρκετά συχνά), παρκάρουν σε πεζοδρόμια, αλλά φοράνε κράνος (οι
περισσότεροι).
Όλοι
όμως θεωρούν απλά διακοσμητικά στοιχεία τις πινακίδες ορίου ταχύτητας και
απαγόρευσης προσπέρασης στους δρόμους εκτός πόλης, αυτοκινητόδρομους και
επαρχιακούς.
Το
ίδιο διακοσμητικά στοιχεία της πόλης θεωρούν τα ΣΤΟΠ και τις πινακίδες
παραχώρησης προτεραιότητας. Όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε, όποιος δεν πρόλαβε,
μπορεί και να δει το χάρο με τα μάτια του. Δεν έχω δει τόσο επιθετικούς οδηγούς
στην Ευρώπη, ούτε στα Βαλκάνια. Κάποιες στιγμές μου θύμιζε η κατάσταση
Τεχεράνη.
Όσον
αφορά το παρκάρισμα, άλλη μια περίπτωση αλά ελληνικά και σε κάποιες περιπτώσεις
χειρότερα. Είδα σταματημένα σε διαβάσεις, σε ράμπες και σε θέσεις στάθμευσης ΑΜΕΑ.
Όχι τόσο όσο εδώ αλλά αρκετά έντονο. Σε μια περίπτωση ο τύπος είχε παρκάρει
μισό μέτρο από το πεζοδρόμιο και πάνω στη στροφή. Ούτε στον ένα ούτε στον άλλο
δρόμο. Και ήταν μέσα και κάπνιζε το τσιγαράκι του. Το λεωφορείο που ήθελε να
στρίψει κόρναρε, κορνάρανε και άλλοι αυτός στην κοσμάρα του. Αναγκάστηκε το λεωφορείο
που ανέβαινε στο αντίθετο ρεύμα να σταματήσει για να μπορέσει το άλλο να
στρίψει (!!!). Αυτό όμως που δεν παίζονται είναι το διπλοπαρκάρισμα. Πάει
σύννεφο. Και δεν μιλάμε για το δπλοπαρκάρισμα για να πάρεις τσιγάρα από το
περίπτερο. Έξω από ένα LIDL ήταν
διπλοπαρκαρισμένα για ψώνια από το Σούπερ Μάρκετ. Είδα κυρίες φορτωμένες με
ψώνια να βγαίνουν και να μπαίνουν στο αυτοκίνητο.
Αυτές
είναι οι εμπειρίες μου από το εβδομαδιαίο ταξίδι στη Σικελία. Θέλησα να τις μοιραστώ
με όσους πρόκειται να ταξιδέψουν εκεί και να οδηγήσουν. Όχι για να τους αποτρέψω
αλλά απλά να το έχουν υπ’ όψη.
Κατά
τα άλλα ήταν ένα υπέροχο ταξίδι, που με άγχωσε κάπως περισσότερο τις τρεις
μέρες που οδηγούσα.
