Fribourg και αποχαιρετισμοί!

(συνέχεια από Fondue στη Gruyères!)

Fondue, Raclette, κρασί και σοκολάτες!

Ταξίδι στην Ελβετία, 6^Ο μέρος (τελευταίο).

9-10 Οκτωβρίου 2013

Η τελευταία μέρα του ταξιδιού μας ήταν αφιερωμένη στο Fribourg, την πόλη που απέχει μόνο 8χμ από το σπίτι των φίλων μας, την πόλη που έχουν τη δουλειά τους, την ιστορική πρωτεύουσα του ομώνυμου καντονιού.

Ιδρύθηκε το 1157 πάνω σε μια χερσόνησο, που σχηματίζεται από μία, από τις πολλές φουρκέτες του ποταμού Sarine. Το Ιστορικό της κέντρο είναι αρκετά μεγάλο και εκτείνεται τόσο στη χερσόνησο, όσο και σε τμήματα της απέναντι όχθης. Το 1481 το Fribourg έγινε μέλος της Ελβετικής Ομοσπονδίας.

Φεύγοντας το πρωί, όλοι μαζί, στρίψαμε δεξιά, αμέσως μετά το χωριό. Στα όριά του είναι ένα Κιστεριανό, Μεσαιωνικό Μοναστήρι, το Abbaye d’ Hauterive, που ιδρύθηκε το 1138. Το μέρος που είναι φτιαγμένο είναι, όπως σχεδόν σε όλα τα μοναστήρια του κόσμου, ανεξάρτητα από τη θρησκεία, πολύ γαλήνιο και «χάρμα ιδέσθαι»!

Για το κοινό είναι ανοικτά ο Ναός και δίπλα ένας χώρος, όπου έχουν φτιάξει μια σειρά με μικρογραφίες, πίσω από τζαμαρία, με σκηνές από τα παιδικά χρόνια του Χριστού.

Μεταξύ άλλων βλέπεις τον Ευαγγελισμό,

τη Γέννηση,

την προσκύνηση των Μάγων,

την Υπαπαντή,

τη φυγή στην Αίγυπτο,

τη σφαγή των νηπίων κλπ.

Στη συνέχεια πήγαμε δίπλα στο Ναό.

Έχει κομμάτια από παλιές τοιχογραφίες, πολύ ενδιαφέρουσες,

εντυπωσιακά βιτρό,

ακόμα πιο εντυπωσιακά, ξυλόγλυπτα στασίδια,

τον τάφο ενός Ιππότη

και ταφόπλακες στο δάπεδο.

Βγήκαμε στην αυλή, απολαύσαμε την πρωινή δροσιά και τη γαλήνη και μπήκαμε στο αυτοκίνητο για την πόλη.

Μια τελευταία ματιά στο μοναστήρι από μακριά,

το ποτάμι,

ένα όμορφο σπίτι της εξοχής και πριν το καταλάβουμε μπήκαμε στην πόλη.

 

Αυτό που δεσπόζει σαν μπαίνεις, είναι το τεράστιο και επιβλητικό καμπαναριό του Καθεδρικού του Αγίου Νικολάου και δίπλα του ο πύργος του παλιού Δημαρχείου με το ρολόϊ του.

Στο Fribourg επισκεφτήκαμε κάποια αξιοθέατα, αλλά γυρίσαμε και πολύ «κονσέρβα», δηλαδή με το αυτοκίνητο και έτσι πολλές από τις φωτογραφίες είναι μέσα απ’ αυτό.

Στην πρώτη μας βόλτα με το αυτοκίνητο είδαμε κυρίως εικόνες από το ποτάμι και γύρω από τις όχθες του.

Είδαμε τείχη να ανηφορίζουν τον λόφο,

κατεβήκαμε χαμηλά, δίπλα στο νερό,

είδαμε όμορφες γωνιές από τις γειτονιές της παλιάς πόλης εκεί γύρω και γέφυρες. Έχουν φτιάξει αρκετές γέφυρες από παλιά μέχρι και σήμερα.

Στην πρώτη βόλτα είδαμε την ξύλινη, σκεπαστή Γέφυρα της Βέρνης (Pont de Berne),

τη διώροφη Pont de Zähringen

και μια σύγχρονη, τσιμεντένια.

Σε λίγο φτάσαμε στην περιοχή του Καθεδρικού, όπου και αφήσαμε το αυτοκίνητο για κάποιες επισκέψεις και βόλτες με τα πόδια.

Δίπλα στον καθεδρικό είναι η Place Notre Dame με το όμορφο σιντριβάνι,

την εκκλησία της Notre Dame, του τέλους του 18^ου αι.

και κάποια μουσεία. Εκεί αφήσαμε το αυτοκίνητο και πήγαμε για την πρώτη μας επίσκεψη στο Espace Jean Tinguely-Niki de Saint Phalle.

Σε ένα παλιό γκαράζ του τραμ στεγάζεται μια μεγάλη έκθεση των δύο σπουδαίων καλλιτεχνών Jean Tinguely (1925-1991) και Niki de Saint Phalle (1930-2002).

Ο Jean Tinguely γεννήθηκε στο Fribourg και γι αυτό η πόλη του τον τιμά με το συγκεκριμένο μουσείο το οποίο μοιράζεται με έργα της 2^ης γυναίκας του, της Γαλλίδας Niki de Saint Phalle. Και οι δύο ήταν ζωγράφοι και γλύπτες με τον πρώτο να γίνεται γνωστός, κυρίως για την kinetic art,

τέχνη κινούμενων γλυπτών φτιαγμένων από υλικά και αντικείμενα εντελώς αλλοπρόσαλλα, πολλές φορές μαζεμένα από τα σκουπίδια. Τα περισσότερα από αυτά είναι μεγάλων διαστάσεων.

Ένα από αυτά βρίσκεται έξω από το μουσείο.

Η τέχνη της Niki de Saint Phalle είναι πολύχρωμη με φιγούρες, «στρουμπουλές», έντονα «καρτουνίστικες», που αποπνέουν αισιοδοξία.

Το 1998, στο Παρίσι, δίπλα στο Κέντρο Πομπιντού στην πλατεία Στραβίνσκι, είδα το ομώνυμο σιντριβάνι και εντυπωσιάστηκα. 16 κινούμενα γλυπτά, ντυμένα με πλούσια χρώματα αναδύονται μέσα από το νερό. Απλά υπέροχο! Τότε δεν ήξερα τίποτα για το συγκεκριμένο έργο, μέχρι τη μέρα εκείνη στο Fribourg, που κατάλαβα πως επρόκειτο για γλυπτά φτιαγμένα σε συνεργασία των δύο καλλιτεχνών, που τα έργα τους βλέπαμε. Το έργο αυτό στο Παρίσι είναι του 1983.

Στο μουσείο είδαμε το τεραστίων διαστάσεων γλυπτό, που καταλαμβάνει μια ολόκληρη πλευρά της πολύ μεγάλης αίθουσας,

ένα άλλο, επίσης πολύ μεγάλο, που κρέμεται από την οροφή και

κάμποσα σε διστάσεις ανθρώπινου σώματος αραδιασμένα στο πάτωμα.

Πατούσες κάποιο διακόπτη και άρχιζαν να κινούνται.

Τα έργα της Niki de Saint Phalle είναι σκόρπια στο χώρο. Μικρών ή μεσαίων διαστάσεων, όπως το υπέροχο παγκάκι με τη μητέρα και το παιδί,

τον ταύρο,

τον τρομπετίστα κ.ά.

Ένας ολόκληρος τοίχος, βαμμένος μαύρος, φιλοξενεί αρκετά έργα της, μικρών διαστάσεων.

Η αντίθεση των έντονων χρωμάτων με το μαύρο φόντο είναι εντυπωσιακότατη.

Σχεδόν δύο ώρες πέρασαν μέσα σε αυτό το «ναό», μιας τέχνης γεμάτης κίνηση και χρώματα.

Δίπλα στο μουσείο είναι το Φραγκισκανικό μοναστήρι Le couvent des Cordeliers «Sainte Croix», του 13^ου αι.. Εμείς διασχίσαμε την πλατεία της Notre Dame και πήγαμε να επισκεφτούμε τον Καθεδρικό της πόλης.

Ο Ναός του Αγίου Νικολάου είναι γοτθικός, χτίστηκε μεταξύ 1283 και 1490

και είναι πλούσια διακοσμημένος.

Απ’ έξω με εντυπωσίασαν τα γλυπτά των Αποστόλων, του 15^ου αι. γύρω από την κύρια πύλη,

καθώς και τα υπόλοιπα γλυπτά στο πάνω μέρος της, όπως του Αγίου Νικολάου, του 14^ου αι. Στο εσωτερικό πέρα από κάποια εντυπωσιακά αντικείμενα,

όπως μια κολυμπήθρα ή κάποια παρεκκλήσια,

όπως αυτό του Παναγίου Τάφου με την αναπαράσταση του Επιτάφιου Θρήνου του 15^ου αι., με τα αγάλματα σε φυσικό μέγεθος,

αυτό που μου έκανε περισσότερο εντύπωση ήταν τα βιτρό. Φτιάχτηκαν από τον Πολωνό ζωγράφο Jozef Mehoffer, μεταξύ 1896 και 1936 ενώ το 1970 συμπληρώθηκαν από τον Γάλλο ζωγράφο Alfred Manessier.

Η συλλογή αυτών των βιτρό θεωρείται από τις καλύτερες άρτ νουβό συλλογές εκκλησιαστικών βιτρό της Ευρώπης. Είναι από τα πιο όμορφα που έχω δει και έχω δει πολλά!!

Απέναντι από την είσοδο του ναού ξεκινά το πλακόστρωτο, που χώνεται όλο και πιο βαθιά στην παλιά πόλη προς τη μεριά του Δημαρχείου.

Παλιά σπίτια,

μαγαζιά με καλαίσθητες πινακίδες,

μικρές πλατείες

και η όμορφη Grand-Rue,

που οδηγεί στο εντυπωσιακό Δημαρχείο, με τον πύργο του ρολογιού και τη διπλή στεγασμένη σκάλα του, κτήριο που τελείωσε το 1522.

Μπροστά του η κρήνη με το άγαλμα του Δρακοκτόνου Αγίου Γεωργίου, του 1525,

δίπλα του το όμορφο Maison de Ville του 1730-31

και υπέροχες εικόνες ένα γύρω.

Είχε πια μεσημεριάσει και πεινάγαμε. Και μιας και οι συνήθειες στα μέρη εκείνα είναι να τρως νωρίς, γιατί μετά δεν θα βρεις, είπαμε και εμείς να μην πρωτοτυπήσουμε.

Κοντά στο Δημαρχείο είναι η Place des Ormeaux, με το άγαλμα του πατέρα Girard (1765 - 1850), που γεννήθηκε και πέθανε στο Fribourg και συνέβαλε τα μέγιστα στην εκπαίδευση των νέων της εποχής του και την οργάνωσή της.

Σ΄ αυτή την πλατεία κάτσαμε να φάμε.

Το φαΐ καλό,

αλλά η ντόπια μπύρα Cardinal δεν με ενθουσίασε.

Αφού χορτάσαμε την πείνα μας, πήγαμε, πήραμε το αυτοκίνητο και συνεχίσαμε την ξενάγηση-«κονσέρβα» με μια δυο στάσεις σε σημεία ενδιαφέροντος.

Κινηθήκαμε προς τα νότια για να βγούμε και πάλι στο ποτάμι.

Τα πλακόστρωτα πρώτα

και οι δρόμοι στη συνέχεια κατηφορίζουν ανάμεσα σε παλιά, γραφικά κτίρια.

Φτάνοντας στην γέφυρα του Αγίου Ιωάννη (Pont de St-Jean), δεν περάσαμε απέναντι,

αλλά στρίψαμε δυτικά στη Chemin de la Motta, που πάει δίπλα στο ποτάμι και περάσαμε απέναντι από την Pont de la Motta,

από την οποία η εικόνα των βράχων της απέναντι όχθης είναι πολύ όμορφη. Βρεθήκαμε σε καλλιεργημένα χωράφια,

είδαμε ένα μοναστήρι

και τέλος ένα φράγμα, που βρίσκεται στην περιοχή.

Πήραμε το δρόμο προς τα πίσω και αυτή τη φορά περάσαμε από τη γέφυρα του Αγ. Ιωάννη

και βρεθήκαμε στην ομώνυμη πλατεία

με το σιντριβάνι

και το άγαλμα του Αγίου,

την εκκλησία του, που είναι από τον 13^ο αι.

και το εντυπωσιακό κτίριο, που στεγάζει την αρχαιολογική υπηρεσία. Η μικρή στάση ήταν απαραίτητη για μερικές φωτογραφίες πριν μπούμε και πάλι στο αυτοκίνητο για να συνεχίσουμε με λίγες ακόμα, αλλά όμορφες εικόνες της πόλης. Στην άκρη της χερσονήσου, στην καμπή του ποταμού είναι δύο γέφυρες.

 Στα δυτικά η Pont du Milieu

και ανατολικά η Pont de Berne. Από την γέφυρα Milieu,

στην άκρη της οποίας είναι το Μουσείο Μαριονέτας,  περάσαμε μέσα στη χερσόνησο και φτάσαμε μέχρι τη γέφυρα Berne, χωρίς να την περάσουμε.

Μέσα από γραφικούς δρόμους, που δεν είχαμε περάσει πριν,

περάσαμε από το Funiculaire, το τελεφερίκ της πόλης.

Λίγο μετά ένα ακόμα σιντριβάνι,

ο πύργος του ρολογιού του Δημαρχείου και να που φτάσαμε στο λόφο του Αγίου Μιχαήλ με την υπέροχη θέα.

Η κολεγιακή εκκλησία του Αγίου Μιχαήλ κτίστηκε τον 16-17^ο αι,

είναι στολισμένη με πλούσιο μπαρόκ διάκοσμο

και ψηλά στο ιερό, από την εξωτερική μεριά, έχει ένα εντυπωσιακό γλυπτό του Αρχαγγέλου, που γκρεμίζει τον Σατανά. Λίγο πιο πέρα από το ναό,

είναι ένα «μπαλκόνι» με εκπληκτική θέα προς την πόλη.

Από εκεί ξεκινά μια σκεπαστή σκάλα, που οδηγεί στο κάτω επίπεδο της πόλης.

Σε εκείνο το σημείο με την υπέροχη θέα, τελείωσε η ξενάγησή μας στην πόλη του Fribourg.

Στη συνέχεια πήγαμε στο πρατήριο ενός εργοστασίων σοκολάτας για μερικά ψώνια, περάσαμε από το γραφείο των φίλων μας, κάναμε τα ψώνια μας στο γειτονικό σούπερ μάρκετ και γυρίσαμε στο σπίτι να ετοιμάσουμε το τελευταίο δείπνο μας στη χώρα του Γουλιέλμου Τέλλου. Καλή επιστροφή νάχουμε!

 

Το βροχερό πρωινό εκείνης της Πέμπτης, φορτώσαμε βαλίτσες στο αυτοκίνητο, αποχαιρετήσαμε την Anita και φύγαμε με τον Werner για τον σταθμό των τρένων στο Fribourg. Πήραμε και οι τρεις μαζί το τρένο και μιάμιση ώρα μετά φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Γενεύης.

Είχαμε χρόνο και κάτσαμε για ένα καφέ, χαζεύοντας τα αεροπλάνα στην πίστα.

Αφού αποχαιρετήσαμε το φίλο μας, προχωρήσαμε για τα περεταίρω. Χωρίς δική μας ευθύνη, κοντέψαμε να χάσουμε το αεροπλάνο, αλλά τέλος καλό, όλα καλά! Μετά από ένα ήσυχο ταξίδι δυόμιση ωρών φτάσαμε στην Αθήνα και περίπου μια ώρα μετά στο σπίτι μας.

 

Ένα ταξίδι σε φίλους είναι πάντα ένα διαφορετικό ταξίδι. Βλέπεις πως ζουν οι ντόπιοι και μαθαίνεις για τον τόπο και τους ανθρώπους του, πράγματα, που ένας τουρίστας, πολύ δύσκολα, για να μην πω ποτέ, θα μπορούσε να μάθει

Οι φίλοι μας, πάντα πρόθυμοι να μας δείξουν όσο πιο πολλά γινόταν για τον τόπο τους, γαλαντόμοι σε όλα τους, έκαναν το ταξίδι μας αξέχαστο. Εκείνο όμως που το έκανε μοναδικό, ήταν η φιλοξενία τους. Δεν υπάρχουν λόγια για να την περιγράψουν! Ήταν πέρα από κάθε προσδοκία!

Νάναι πάντα καλά και να τους χαιρόμαστε κι εμείς και όλοι όσοι αγαπάνε και τους αγαπούν! Και είναι πολλοί!

Werner και Anita, ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!! Γι άλλη μια φορά αισθάνομαι μεγάλη τιμή και πολύ τυχερός, που βρέθηκα στο δρόμο σας!

Σας αγαπάμε!!

Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/6208182596344303233 

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας!

(το ταξίδι συνεχίστηκε δυόμιση χρόνια αργότερα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία)