Βουλγαρία, μια μεγάλη βόλτα στη Σόφια!

Στα Βαλκάνια με το αυτοκίνητο….ξανά! μέρος 2ο

(Συνέχεια από Βουλγαρία, στον Άγιο Ιωάννη της Ρίλας!)

4 Ιουλίου 2018

 

 

Το επόμενο πρωί, μετά το πρωινό βγήκαμε για μια μεγάλη βόλτα στη πόλη. 

Ξεκινήσαμε από το Zhenski Pazar (Женски пазар) ή Αγορά των Γυναικών, μια αγορά τροφίμων, που απευθύνεται κυρίως σε ντόπιους.

Στρίψαμε δεξιά και φτάσαμε στην Ekzarh Yosif, οδό όπου περνά το τραμ.

Εκεί είναι το εντυπωσιακό κτίριο της Συναγωγής της Σόφιας, δυστυχώς κλειστή. Είναι των αρχών του 20^ου αι και είναι η μεγαλύτερη Σεφαραδίτικη Συναγωγή της Ευρώπης

και μια από τις πιο όμορφες (περισσότερα εδώ).

Δίπλα της είναι η Κεντρική Αγορά της πόλης, ένα υπέροχο κτίριο, των αρχών του 20^ου αι κι αυτό.

Απέναντί του βρίσκεται το Τέμενος Μπάνια Μπάσι (Баня Баши джамия) ή Τζαμί των πολλών λουτρών μιας και είναι κτισμένο πάνω σε ιαματικές πηγές. Φτιάχτηκε από το μεγάλο αρχιτέκτονα Σινάν, ολοκληρώθηκε το 1566 και είναι ακόμα σε λειτουργία.

Εκεί, δίπλα στην αγορά, εντύπωση μου έκανε ένα σύγχρονο γλυπτό,

γεμάτο με μοτίβα από τη φύση. 

Την αγορά και το Τζαμί τα χωρίζει η μεγάλη λεωφόρος της Πριγκίπισσας Μαρίας-Λουίζας (бул. Княгиня Мария Луиза).

Στη δεξιά (ανατολική) πλευρά της και ένα επίπεδο πιο κάτω της (υπόγεια διάβαση TSUM) βρίσκονται σε κοινή θέα τα ερείπια της Ρωμαϊκής Σερντίκα, όπως λεγόταν η πόλη εκείνα τα χρόνια (περισσότερα εδώ).

Στον ίδιο χώρο  βρίσκεται η μικρή αλλά πολύ όμορφη

μεσαιωνική εκκλησία της Αγίας Πέτκας των Σελοποιών (Храм Света Петка Самарджийска).

Απέναντι, στη δυτική πλευρά της λεωφόρου, πάνω σε μια ψηλή στήλη, είναι το άγαλμα της Αγίας Σοφίας, του 2001,

που έγινε στη θέση που ήταν το άγαλμα του Λένιν.

Πίσω από την εκκλησία της Αγίας Πέτκας είναι η Πλατεία Ανεξαρτησίας (pl. "Nezavisimost"-пл. „Независимост“), που μαζί με τα τρία σημαντικά κτίρια, που βλέπουν σ’ αυτήν αποτελούν το λεγόμενο «Largo», το αρχιτεκτονικό σύνολο του Σοσιαλιστικού Κλασικισμού της δεκαετίας του 1950. Στο κέντρο η πλατεία έχει κάποιους χαμηλούς γυάλινους θόλους, από τους οποίους μπαίνει το φως στην υπόγεια διάβαση και στο τμήμα αυτό των ερειπίων τα οποία τα βλέπεις από πάνω από το τζάμι.

Τα τρία κτίρια είναι:

Αριστερά (βόρεια) το TSUM με καταστήματα, γραφεία και την έδρα του Υπουργικού Συμβουλίου της Βουλγαρίας.

Έχει εντυπωσιακές στοές

που σε κάποια σημεία έχουν και όμορφη διακόσμηση.

Στα δεξιά (νότια) είναι το κτίριο

που στεγάζει στην ανατολική του πλευρά το Προεδρικό Μέγαρο, στη δυτική το ξενοδοχείο Μπαλκάν, αλλά και το Υπουργείο Παιδείας. Και στα δύο μέγαρα υπάρχει στο κέντρο τους ένας ανοικτός υπαίθριος χώρος (αίθριο).

Σε αυτό στα νότια υπάρχει εκεί ο Ναός Ροτόντα του Αγίου Γεωργίου (Храм-ротонда „Свети Георги“), του 4^ου αι,

το παλαιότερο κτίσμα της πόλης,

με κάποιες τοιχογραφίες, κυρίως στον τρούλο.

Στην ανατολική πλευρά της πλατείας βλέπει το τρίτο κτίριο, που κάποτε στέγαζε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Βουλγαρίας, ενώ σήμερα στεγάζει υπηρεσίες του Κοινοβουλίου της χώρας..

Κάτσαμε για ένα καφέ κάπου εκεί και στη συνέχεια περιηγηθήκαμε εκεί γύρω. Πήγαμε και στον Άγιο Γεώργιο και συνεχίσαμε προς τα ανατολικά.

Δίπλα στην είσοδο του Προεδρικού Μεγάρου βρίσκεται το Αρχαιολογικό Μουσείο (Национален археологически музей), που στεγάζεται στο μεγαλύτερο τζαμί της Οθωμανικής περιόδου, το Koca Mahmut Paşa Camii του τέλους του 15^ου αι. Τα εκθέματά του καλύπτουν αρκετές χιλιετίες, από την προϊστορία μέχρι και την Οθωμανική περίοδο. Αυτό ήταν ο επόμενος προορισμός μας. 

Βγάλαμε τα εισιτήρια και μπήκαμε.

Η ανθρώπινη παρουσία στη Βουλγαρία είναι πολύ παλιά.

Μερικές χιλιάδες χρόνια πριν ο άνθρωπος υπάρχει και δημιουργεί σε αυτό τον τόπο.

Στο μουσείο βλέπεις εκθέματα από την προϊστορία

μέχρι και την περίοδο της Οθωμανικής κυριαρχίας.

Το μουσείο αναπτύσσεται σε δύο επίπεδα.

Απέναντι από την είσοδο υπάρχει μια διπλή σκάλα που ανεβαίνει στον όροφο.

Ανάμεσα στις δύο σκάλες , ψηλά υπάρχει το αντίγραφο του Ιππέα της Μάνταρα (Мадарски конник), ενός πρώιμου μεσαιωνικού ανάγλυφου-βραχογραφίας, που βρίσκεται στην ανατολική Βουλγαρία.

Στο ισόγειο του μουσείου τα εκθέματα είναι της αρχαίας και ρωμαϊκής περιόδου

ενώ στον όροφο βλέπει κανείς εκθέματα της βυζαντινής περιόδου και της προϊστορίας.

Εργαλεία, όπλα,

πήλινα αντικείμενα καθημερινής

και λατρευτικής χρήσης από τη λίθινη εποχή

και την εποχή του σιδήρου,

τέχνεργα από την παρουσία των Αρχαίων Ελλήνων

στα εδάφη της σημερινής Βουλγαρίας,

αλλά κυρίως έργα τέχνης από τη ρωμαϊκή

και τη Βυζαντινή εποχή. Οι δύο τελευταίες ομάδες εκθεμάτων αποτελούν την πλειοψηφία στο μουσείο.

Εξαιρετικά είναι τα δείγματα μικροτεχνίας

και μεταλλοτεχνίας

με τις μορφές από το ελληνικό πάνθεον από τη ρωμαϊκή περίοδο.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει ένα ανάγλυφο με έναν ιππέα που σκοτώνει άγρια θηρία και παραπέμπει ευθέως στις εικόνες του Αγίου Γεωργίου.

Ένα όμορφο ψηφιδωτό δάπεδο από τη βασιλική της Αγίας Σοφίας, του 4^ου αι,

αντικείμενα καθημερινής και λατρευτικής χρήσης,

τοιχογραφίες από ναούς

και εικόνες,

κάποιες ψηφιδωτές,

με σκηνές από τη ζωή του Χριστού,

Θεομητορικές εικόνες,

ή εικόνες αγίων καλύπτουν τη Βυζαντινή-Χριστιανική περίοδο της Βουλγάρικης ιστορίας.

Βγαίνοντας από το μουσείο πέσαμε στην αλλαγή της Προεδρικής φρουράς.

Αφού κάτσαμε να τη χαζέψουμε,

πήραμε τη Knyaz Aleksandar I (Княз Александър I), που φτάνει μέχρι την ομώνυμη πλατεία. Εκεί στα δεξιά είναι ένα πάρκο, όπου κάποτε ήταν το Μαυσωλείο του Δημητρώφ

και αριστερά, απέναντι είναι το πρώην βασιλικό ανάκτορο, του 1873, που σήμερα στεγάζει την Εθνική Πινακοθήκη της Βουλγαρίας (Национална художествена галерия) και το Εθνολογικό Μουσείο (Национален етнографски музей).

Συνεχίζοντας προς τα ανατολικά περάσαμε από τη Ρωσική Εκκλησία στη Σόφια (Руска църква „Свети Николай Мирликийски), των αρχών του 20^ου αι, που χτίστηκε στη θέση τζαμιού που κατεδαφίστηκε το 1882. Μπήκα μέσα. Είναι όμορφη, αλλά απαγορεύεται η φωτογράφιση.

Τράβηξα μια φωτογραφία στη ζούλα και βγήκα.

Στη γωνία στρίψαμε στα αριστερά στη μικρή ανηφόρα και φτάσαμε σε άλλο ένα πάρκο-πλατεία με διάφορα μνημεία.

Εκεί δίπλα βγάζουν τους πάγκους τους οι του παζαριού παλιών αντικειμένων.

Δίπλα ακριβώς, επί της ul. "Oborishte", είναι το μέγαρο της Ιεράς Συνόδου,

ενώ στα αριστερά και απέναντι η εκκλησία της Αγίας Σοφίας.

Μπροστά μας όμως στέκει μεγαλοπρεπής ο ναός του Νέφσκι. 

Όσο μεγαλοπρεπής είναι απ’ έξω άλλο τόσο εντυπωσιακός είναι και μέσα και αυτό το διαπιστώσαμε μπαίνοντας. Τον είχα επισκεφτεί και στο παρελθόν αλλά δεν θυμόμουν και πολλά. Άλλωστε είχαν περάσει 13 χρόνια από την τελευταία φορά.

Ο Καθεδρικός Ναός Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι (Храм-паметник „Свети Александър Невски“), χτισμένος σε Νεοβυζαντινό ρυθμό, θεμελιώθηκε το 1882 και τελείωσε 30 χρόνια μετά. Είναι από τους μεγαλύτερους ναούς του κόσμου και υπολογίζεται πως χωρά γύρω στους 10.000 ανθρώπους.

Έχει πολύ όμορφο τέμπλο,

σκαλισμένο σε μάρμαρο,

δεσποτικά, άμβωνα, και είναι κατάγραφος.

Από τους τρούλους

μέχρι κάθε γωνιά με διάφορες τοιχογραφίες,

όπως αυτές διαφόρων αγίων στις κολώνες. 

Σειρά για επίσκεψη είχε ο ναός της Αγίας Σοφίας (църква „Света София“), ο παλαιότερος ναός που σώζεται στην πόλη. Ο σημερινός ναός κτίστηκε στα μέσα του 6ου αι μ.Χ. στη θέση παλαιότερου ναού. Ο ναός εξελίχθηκε στο θρησκευτικό κέντρο της πόλης και το 14ο αι η πόλη πήρε το όνομά της από αυτό το ναό.

Το εσωτερικό είναι λιτό,

αν και διατηρούνται τμήματα από το ψηφιδωτό δάπεδο. Στο υπόγειο βρίσκονται κάποιο τάφοι από το ρωμαϊκό νεκροταφείο, που υπήρχε εκεί.

Εξωτερικά στη νότια πλευρά του ναού είναι το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη με την άσβεστη φλόγα,

με ακοίμητο φρουρό, λίγα μέτρα πιο μπροστά, το εθνικό σύμβολο της χώρας, το λιοντάρι.

 Πίσω από τον ναό του Νέφσκι είναι ένα πάρκο.

Εκεί εκτός από τα μοντέρνα γλυπτά, έχει και ένα καφέ. Κάτσαμε για ένα καφέ απολαμβάνοντας τη θέα προς τον λαμπρό ναό και τα κτίρια γύρω,

όπως το «Τετράγωνο 500» (Национална галерия/Квадрат 500), που είναι μέρος της Εθνικής Πινακοθήκης. Άρχισε να λειτουργεί το 2015 στο κτίριο που φτιάχτηκε το 1881-1883 και κάποτε στέγαζε το Κρατικό Τυπογραφείο.

Μπροστά του είναι ένα ενδιαφέρον γλυπτό,

ενώ πίσω του, σε ένα κυκλικό κόμβο είναι το Μνημείο του Vassil Levski (Паметник „Васил Левски“) του τέλους του 19^ου αι, που φτιάχτηκε στο σημείο που κρεμάστηκε ο Εθνικό Ήρωας της χώρας στις 18 Φεβρουαρίου 1873.

Πίσω από το πάρκο, που κάτσαμε είναι το Πανεπιστήμιο της Σόφιας (Софийски университет „Свети Климент Охридски), το παλιότερο ανώτερο εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας, που ιδρύθηκε την 1^η Οκτωβρίου του 1888 και το κτίριο στο οποίο στεγάζεται φτιάχτηκε στα χρόνια του μεσοπόλεμου. 

Μετά τον καφέ πήραμε τη 15 Νοέμβρη (ул. „15-ти ноември“) προς τα νότια.

Δεξιά μας περάσαμε την Ακαδημία Επιστημών (Българска академия на науките (БАН)), που ιδρύθηκε το 1869 στη Βραΐλα της Ρουμανίας και μεταφέρθηκε στη Σόφια αμέσως μετά την απελευθέρωση της Βουλγαρίας το 1878. Στεγάστηκε στο ιδιόκτητο κτίριο που βλέπουμε σήμερα το 1893.

Απέναντι, στην αριστερή μεριά του δρόμου είναι το Κοινοβούλιο της χώρας, που στεγάζεται σε κτίριο του 1884-1886.

Μπροστά του, στην πλατεία στέκει από τις αρχές του 20^ου αι, το έφιππο άγαλμα του Ρώσου Τσάρου Αλέξανδρου ΙΙ, που απελευθέρωσε τη Βουλγαρία το 1887 κατά τον Ρωσο-τουρκικό πόλεμο. Γι αυτό και τον ονομάζουν Τσάρο Απελευθερωτή (Цар Освободител).

Στρίψαμε δεξιά στην бул. „Цар Освободител“ με τα όμορφα κτίρια και στην ул. „Георги С. Раковски“ αριστερά.

Στο σημείο που βλέπουμε μπροστά μια εντυπωσιακή τοιχογραφία, τύπου «σοσιαλιστικού ρεαλισμού», κάναμε δεξιά στην ул. „Славянска“

και βρεθήκαμε στην πλαϊνή μεριά του Εθνικού Θεάτρου Ιβάν Βάζοφ (Народен театър "Иван Вазов") με την εντυπωσιακή πρόσοψη, την οποία δεν είδαμε και πολύ καλά, μιας και μια μεγάλη σκηνή είχε στηθεί ακριβώς μπροστά για κάποια εκδήλωση, πιθανά συναυλία.

Το θέατρο βλέπει σε ένα υπέροχο πάρκο με πολλά λουλούδια

και γλυπτά, που όπως διαπιστώσαμε στη συνέχεια είναι το ίδιο που είχαμε περάσει νωρίτερα, πίσω από το Αρχαιολογικό Μουσείο και απέναντι από την Εθνική Πινακοθήκη (πρώην βασιλικό παλάτι). Κάτσαμε σε ένα παγκάκι, όπως και πολύς κόσμος, και πήραμε από ένα παγωτό στο χέρι, για λίγη δροσιά και ξεκούραση. 

Σηκωθήκαμε για να πάμε να δούμε το επόμενο μνημείο, που έμελλε να είναι και το τελευταίο. Κινηθήκαμε προς τα δυτικά μέχρι που φτάσαμε στον Ναό της Αγίας Κυριακής ή Nedelya (Катедрален храм „Света Неделя“).

Είναι μια πολύ εντυπωσιακή εκκλησία την οποία επισκεφτήκαμε, αλλά μέσα απαγορεύονταν αυστηρά η φωτογράφιση.

Από εκεί ξεκινάει ο πιο γνωστός πεζόδρομος της πόλης, η Βίτοσα (бул. „Витоша“).

Στην αρχή της είναι το Δικαστικό Μέγαρο, ένα κτίριο του 1926 με δύο λιοντάρια στην πρόσοψη.

Εκεί κοντά κάτσαμε κάπου να φάμε. Όσο τρώγαμε ο ουρανός βάρυνε και σε λίγο άρχισε η βροχή. Δεν μας πείραζε, μιας και καθόμασταν σε στεγασμένο χώρο. Έλα όμως που η βροχή δυνάμωνε και αρχίσαμε να βρεχόμαστε. Μόνη λύση να καταφύγουμε στο εσωτερικό του μαγαζιού, όπως όλοι γύρω μας.

Μπήκαμε μέσα και περιμέναμε να περάσει η μπόρα. Άλλωστε το λέει και η παροιμιώδης φράση: «Μπόρα είναι θα περάσει». Αμ δε. Πέρασαν πάνω από δύο ώρες και συνέχιζε να ρίχνει καρεκλοπόδαρα. Το απόγευμα είχε προχωρήσει και εμείς ήμασταν κουρασμένοι και από το περπάτημα και από την αναμονή να περάσει η μπόρα. Έτσι αποφασίσαμε να βγούμε στη βροχή και να πάρουμε ένα ταξί. Και εδώ τζίφος. Ταξί, ούτε για δείγμα. Ακόμα και με τηλέφωνο τίποτα. Τελικά το κόψαμε με το πόδι. Δεν ήμασταν και πολύ μακριά. Έτσι το αποφασίσαμε. Όταν φτάσαμε στο δωμάτιο ήμουν βρεγμένος μέχρι το κόκκαλο. Τόσο νερό πια!

Το επόμενο πρωί θα φεύγαμε για τη Σερβία και η Σόφια μας τα έκανε μούσκεμα, έτσι για να μας αποχαιρετήσει. Δεν βαριέσαι. Τα έχουν αυτά τα ταξίδια. Καλή συνέχεια να έχουμε!

 

(το ταξίδι συνεχίζεται Σερβία, στην πόλη που γέννησε τον Μεγάλο Κωνσταντίνο!)

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας