Βουλγαρία, στον Άγιο Ιωάννη της Ρίλας!

 Στα Βαλκάνια με το αυτοκίνητο….ξανά! μέρος 1ο

3 Ιουλίου 2018

-Φέτος θα γυρίσουμε στην Ελβετία οδικά μέσα από τα Βαλκάνια.

-Πολύ ωραία. Ποια θα είναι η διαδρομή;

-Π.Γ.Δ.Μ.-Σερβία-Βοσνία-Κροατία-Σλοβενία-Αυστρία-Ελβετία.

-Θέλετε παρέα;

-Θα έρθετε μέχρι Ελβετία;

-Ένα μέρος μόνο.

Και έτσι το κανονίσαμε. Road Trip στα Βαλκάνια, κυρίως στα δυτικά, μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού. Μέσα στον Ιούλιο.

 

Τις ημέρες εκείνες είχε υπογραφεί η συμφωνία των Πρεσπών για το όνομα της Π.Γ.Δ.Μ., που θα λέγονταν επίσημα πλέον Βόρεια Μακεδονία. Είχαν γίνει αρκετά επεισόδια από ακραίους εθνικιστές και στις δύο χώρες και αυτό μας προβλημάτισε. Ένα αυτοκίνητο με Ελληνικές πινακίδες πιθανά να «γαργαλούσε» κάποιους θερμοκέφαλους και να είχαμε κάποιο δυσάρεστο απρόοπτο. Έτσι αποφασίσαμε να τροποποιήσουμε το δικό μας ταξίδι και να αποχωριστούμε από τους φίλους μας για ένα διήμερο. Τελικά το πρόγραμμα διαμορφώθηκε ως εξής:

Θα ξεκινούσαμε με μια διανυκτέρευση έξω από τη Θεσσαλονίκη. Στη συνέχεια θα χωρίζαμε. Η Ανίτα με τον Βέρνερ θα πηγαίνανε για δύο νύχτες στα Σκόπια ενώ εμείς στη Σόφια. Στη συνέχεια συνάντηση στη Νις της Σερβίας και διαμονή για μία νύχτα. Ακολούθως στο Σαράγιεβο, την πρωτεύουσα της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, με στάσεις στο Ζλάτιμπορ της Σερβίας για φαγητό και στο Βίσεγκραντ της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης για καφέ, για δύο νύχτες. Η συνέχεια, με μια στάση στο πολύβουο Μόσταρ, είχε Κροατία και συγκεκριμένα στο Ντουμπρόβνικ, όπου μείναμε 3 βράδια και κάναμε μια ημερήσια στον κόλπο του Κότορ στο Μαυροβούνιο. Συνεχίσαμε για δύο βράδια στο Σπλιτ και εκεί τελείωσε το ταξίδι παρέα με τους φίλους μας. Θα συνέχιζε το κάθε ζευγάρι μόνο του.

Για εμάς το πρόγραμμα είχε τέσσερεις νύχτες στο Μαυροβούνιο, δύο στο Zabljak, στο Εθνικό Πάρκο Durmitor και δύο στην παλιά πρωτεύουσα Cetinje. Για να πάμε σ’ αυτά κάναμε απίστευτες διαδρομές. Το τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού μας ήταν στην Αλβανία. Δύο νύχτες στα Τίρανα και μία στο Αργυρόκαστρο, με επίσκεψη στο Μπεράτι για φαγητό. Τελευταία νύχτα στους κουμπάρους μας στην Πάτρα.

Ήταν ένα εξαιρετικό ταξίδι τριών εβδομάδων και σχεδόν 4000 χμ, με υπέροχες εικόνες και φυσικά τη μοναδική παρέα της Ανίτας και του Βέρνερ, στο μεγαλύτερο μέρος του.

 

Αρχή του παραμυθιού, καλησπέρα σας!

Ήταν η πρώτη Δευτέρα του Ιουλίου απογευματάκι, όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο, που είχαμε κλείσει, έξω από τη Θεσσαλονίκη. Μέχρι να πάρουμε το δωμάτιό μας και να κουβαλήσουμε τα πράγματα έφτασαν και οι φίλοι μας. Κάτσαμε για ένα καφέ πριν πάμε στο δωμάτιο να φρεσκαριστούμε και λίγο αργότερα κατεβήκαμε στο εστιατόριο για φαγητό. Είμασταν αρκετά κουρασμένοι και δεν είχαμε σκοπό να βγούμε.

 

Το πρωί, ξεκούραστοι, μετά το πρωινό, πληρώσαμε, φορτώσαμε και ξεκινήσαμε, το κάθε αυτοκίνητο με διαφορετικό  προορισμό. Δώσαμε ραντεβού στη Νίς μετά από δύο μέρες.

Στα σύνορα δεν είχαμε καθυστέρηση και σύντομα ταξιδεύαμε στους βουλγάρικους δρόμους, για τους οποίους, αμέσως μετά τα σύνορα, είχαμε φροντίσει να προμηθευτούμε την ανάλογη βινιέτα, που φιγουράριζε τώρα πάνω αριστερά στο παρμπρίζ. Φυσικά φροντίσαμε να φουλάρουμε με την πολύ πιο φτηνή βενζίνη, από το πρώτο βενζινάδικο που βρήκαμε.

Στα μισά περίπου του δρόμου σύνορα-Σόφια, η πινακίδα δεξιά δείχνει προς Μοναστήρι της Ρίλα, τη στάση μας για σήμερα πριν τη Σόφια.

Η Ρίλα είναι οροσειρά της νοτιοδυτικής Βουλγαρίας και η ψηλότερη της χώρας αλλά και των Βαλκανίων.

Το μεγαλύτερο μέρος της αποτελεί το ομώνυμο Εθνικό Πάρκο. Σε αυτή βρίσκεται, από τον 10^ο αι, το Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη της Ρίλα, το μεγαλύτερο και σημαντικότερο της Βουλγαρίας, το οποίο στέκει στην αγκαλιά του βουνού σε ύψος 1147μ και απέχει από τη διασταύρωση περίπου 30χμ

μιας καταπράσινης, υπέροχης, ορεινής διαδρομής.

Ήταν το τέταρτο ταξίδι μου στη Βουλγαρία και το τρίτο στη Σόφια και αν και τόσο κοντά στην πρωτεύουσα, δεν είχε τύχει να πάω να δω τη Ρίλα και είχα διαβάσει πολλά και είχα δει ακόμα περισσότερες φωτογραφίες. Απ’ ότι φαίνεται είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο απ’ έξω από την πύλη. Κρίνοντας από τον αριθμό των αυτοκινήτων και των λεωφορείων, είχε πολύ κόσμο.

Κατεβήκαμε και φτάσαμε στην πύλη. Μπαίνοντας σ’ αυτήν έχεις μια πρώτη εικόνα του τι θα δεις μπαίνοντας στο χώρο του μοναστηριού.

Αυτό που κυριαρχεί στο χώρο είναι ο ναός 

και στη συνέχεια τα τριώροφα κτίρια ένα γύρο.

Αν και το μοναστήρι ιδρύθηκε από τον Άγιο Ιωάννης της Ρίλας τον 10^ο αι, τα κτίρια που βλέπουμε σήμερα είναι του 19^ου.

Το παλιότερο κτίριο είναι ο πύργος του Χρέλιου από το πρώτο μισό του 14^ου αι, που βρίσκεται στα αριστερά του ναού. Από το 1983 φιγουράρει στις λίστες της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.

Ένα στοιχείο που φαίνεται αμέσως είναι οι δίχρωμες ρίγες σε τοίχους, κολώνες και αψίδες, στοιχείο που απηχεί οθωμανικές ρίζες.

Το άλλο ενδιαφέρον χαρακτηριστικό είναι οι διακοσμήσεις στις αψίδες,

αλλά το πιο εντυπωσιακό στοιχείο είναι οι αγιογραφίες

που γεμίζουν όλους τους εξωτερικούς

και εσωτερικούς τοίχους του ναού.

Αγιογραφίες του 20^ου αι,

που έλκουν την τεχνοτροπία τους στα χρόνια του Βυζαντίου,

επηρεασμένες από τη Ρώσικη αγιογραφία.

Στο εσωτερικό του ναού, εκτός από τις τοιχογραφίες εντυπωσιάζει το επίχρυσο ξυλόγλυπτο τέμπλο. Δυστυχώς εκεί μέσα απαγορεύεται κάθε φωτογράφιση και βιντεοσκόπηση.

Κανά δυο «κλεμμένες» φωτογραφίες από την πόρτα είναι ένα πολύ μικρό δείγμα του τι βλέπει κανείς εκεί μέσα. 

Όσο ήμασταν έξω από το ναό μια παιδική χορωδία εκτέλεσε έναν ύμνο, παρουσία κάποιου μοναχού, πιθανά του ηγούμενου.

Κάπου εκεί τελειώσαμε, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και συνεχίσαμε. Απόγευμα πια φτάσαμε στη Σόφια. Βρήκαμε το δωμάτιο που είχαμε κλείσει και αφού ανεβάσαμε τα πράγματα

κάναμε μια βόλτα γύρω να βρούμε κάπου να κάτσουμε για φαγητό, πράγμα που έγινε σε ένα γυράδικο. Γυρίσαμε στο δωμάτιο να ξεκουραστούμε.

Λίγο αργότερα ξαναβγήκα μέχρι τον μικρό ποταμό Vladaya, που περνά μέσα από την πόλη και ήταν κοντά μας.

  

(το ταξίδι συνεχίζεται Βουλγαρία, μια μεγάλη βόλτα στη Σόφια!)

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας