Στην Τεχεράνη του τσαντόρ και της μαντήλας!

Πέντε Γιουνανί στη χώρα των Φαρσί!

Ταξίδι στο Ιράν-1^ο Μέρος

12-14 Μαρτίου 2015 (21-23 Espand 1393)

Ήταν το 2009 όταν μια φίλη που ήξερε την τρέλα μου με τα ταξίδια, μου έκανε δώρο στα γενέθλιά μου το βιβλίο της Λολίτας Γεωργίου, «Περσία, πορεία σε φως και σκιά». Μέχρι τότε, όσα ήξερα για την Περσία, το σημερινό Ιράν, ήταν αυτά που μας μάθανε στο σχολείο για τις σχέσεις μας με τους Αρχαίους Πέρσες και κάποιες πληροφορίες και εντυπώσεις (πολύ ενθουσιώδεις) από ένα ζευγάρι φίλων, που τόλμησαν, εκεί στη δεκαετία του 1990, να κάνουν το ταξίδι στο Ιράν. Πήρα το βιβλίο και βυθίστηκα σε ένα «παραμύθι» της Ανατολής! Ένα «παραμύθι» πέρα για πέρα αληθινό για τη συναρπαστική ιστορία μιας χώρας που μόνο άσχημα ακούμε από τα Μ.Μ.Ε. μιας και ανήκει σε αυτό που οι αμερικάνοι ονομάζουν  «Άξονα του κακού»!!

Όσα διάβαζα εκεί μέσα ανέτρεπαν τελείως αυτά που ήξερα ή που άκουγα ένα γύρο. Ήταν τόσο συναρπαστικά, που με έκαναν να εντάξω ένα ταξίδι στο Ιράν, στην ομάδα των ταξιδιών, που ονομάζω «Ονειρεμένα ταξίδια»!!

Εν τω μεταξύ διάβασα και τις ταξιδιωτικές ιστορίες με τα ενθουσιώδη σχόλια κάποιων ταξιδιωτών από ένα ταξιδιωτικό φόρουμ στο οποίο συμμετέχω και «ήρθε κι έδεσε». ΘΕΛΩ ΙΡΑΝ!!!!!!

Κισμέτ!

Ήταν Μάρτης του 2014, όταν ένα βράδυ άνοιξα την ηλεκτρονική μου αλληλογραφία και είδα ένα διαφημιστικό της Pegasus, της Τούρκικης αεροπορικής εταιρείας χαμηλού κόστους. Αν και πολλές φορές κάτι τέτοια μηνύματα τα σβήνω αμέσως, φαίνεται πως το κισμέτ (ανατολή σούρχομαι!) έκανε το θαύμα του και άρχισα να το διαβάζω. Αφορούσε τις προσφορές για τον επόμενο χειμώνα.

Και τότε ακολούθησε ο παρακάτω σχιζοφρενής διάλογος με την αφεντιά μου:

-Λες να πηγαίνει στο Ιράν; Για να δω.

-Ρε πάει!

-Τιμή;

-Γύρω στα 200 ΕΥΡΩ με επιστροφή (!!!).

-Φύγαμε!!

Όλες οι πληροφορίες που είχα μιλάγανε για κόστος 2,5 φορές πάνω και περισσότερο.

Το κουβέντιασα με την οικογένεια, που αν και είχε σοβαρούς ενδοιασμούς (οικονομικούς, φόβο για επεισόδια κλπ), το πάθος μου τους έκαμψε και με μισή καρδιά είπαν το Ο.Κ. Εκείνες τις μέρες ήταν στο σπίτι και οι φίλοι μας από την Πάτρα. Ρίχνω την ιδέα και το σκηνικό επαναλαμβάνεται αλλά στο τέλος και αυτοί λένε το Ο.Κ. Τα εισιτήρια έπρεπε να αγοραστούν μέσα στις επόμενες μέρες και το ταξίδι να πραγματοποιηθεί μέχρι 29 Μαρτίου του 2015. Θα είμαστε ένα γκρουπάκι 5 ατόμων. Καλό ακούγεται!

Τελικά κλείνουμε για 12-23 Μαρτίου του 2015. Μόνο, που γι αυτές τις ημερομηνίες δεν μας έβγαζε να κλείσουμε Αθήνα-Τεχεράνη και τελικά κλείσαμε Αθήνα-Κωνσταντινούπολη και την ίδια μέρα Κωνσταντινούπολη-Τεχεράνη (!!). Το ίδιο και στην επιστροφή. Ένα ολόκληρο χρόνο μετά!! Ρε που καταντήσαμε. Γερμανοί γίναμε!

Σιγά-σιγά αρχίζει η αναζήτηση στο ίντερνετ για ταξιδιωτικά πρακτορεία στο Ιράν. Βρήκα αρκετά και με διάφορα προγράμματα. Με βάση τις διαθέσιμες μέρες διαμορφώνουμε κατ’ αρχήν ένα πρόγραμμα και αρχίζουν τα μηνύματα. Μου απαντήσανε 4 πρακτορεία με τιμές που διαφέρανε μεταξύ τους μέχρι και στο τριπλάσιο(!!!). Ο ένας από τους φίλους του φόρουμ, που είχαν πάει, είχε χρησιμοποιήσει το ένα από αυτά και μου το είχε προτείνει. Συμπτωματικά ήταν και αυτό που μας είχε δώσει την καλύτερη τιμή. Έτσι καταλήγουμε και αρχίζει πιο έντονη αλληλογραφία για το πρόγραμμα, τις βίζες, το τελικό κόστος, την προκαταβολή και άλλες λεπτομέρειες. Μιας και είχαμε χρόνο δεν βιαζόμασταν και όλα τα κάναμε με το πάσο μας. Εκεί γύρω στο φθινόπωρο βγάλαμε και τα καινούρια διαβατήρια, μιας και τα προηγούμενα είχαν λήξει και μπαίναμε σιγά-σιγά στην τελική ευθεία Η ώρα έφτανε για να γίνει το όνειρο πραγματικότητα.

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015

Έφτασε η μέρα! Από βραδύς οι βαλίτσες ήταν έτοιμες και γύρω στις 9.30 το πρωί φεύγουμε για το πάρκινγκ, όπου είχαμε κλείσει για να αφήσουμε το αυτοκίνητο τις επόμενες μέρες. Στο δρόμο θυμήθηκα, πως δεν είχα τυπώσει το μήνυμα με τις βεβαιώσεις για τις βίζες. Δεν πειράζει το έχω στον υπολογιστή. Η «γκαντεμιά» όμως συνεχίζεται. Κάπου έχασα το φάκελο με τις φωτογραφίες για τις βίζες. Πρέπει στην Πόλη να βρούμε να βγάλουμε άλλες. 

Στις 10.30 φτάνουμε στο αεροδρόμιο και πάμε για check in. Τελικά φύγαμε με μια ώρα καθυστέρηση γύρω στις 13.30 και μια ώρα μετά προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο Sabiha Gökçen στην ασιατική πλευρά της Πόλης. Έπρεπε να πάρουμε τις αποσκευές και να τις αφήσουμε για φύλαξη, μιας και είχαμε αποφασίσει να βγούμε μέχρι το Kadıköy. Και τότε τρίτωσε το κακό. Κάποιος πήρε τη βαλίτσα μας και μας άφησε τη δική του. Είναι βλέπεις ολόιδιες. Βέβαια και αυτός και εμείς έχουμε πολύ εμφανή σημάδια. Πάμε στο σχετικό γραφείο, προσπαθούν να τον βρουν, περιμένουμε κάπου μία ώρα και στο τέλος κάνουμε την απαραίτητη δήλωση. Αν βρεθεί μέχρι το βράδυ, που θα φύγουμε για Τεχεράνη, θα ταξιδέψουμε παρέα, αλλιώς στην Τεχεράνη.

Έξω από το αεροδρόμιο φεύγουν διάφορα λεωφορεία. Εμείς πήραμε αυτό για Kadıköy, τη Χαλκηδόνα των Ελλήνων, όπου φτάσαμε 45 λεπτά μετά. 

Οι εικόνες που αντικρίσαμε στην Ασιατική πλευρά της Πόλης παρουσιάζονται πιο αναλυτικά εδώ:

(http://disaki.blogspot.gr/2015/03/kadkoy.html) 

Στις 8.00 το βράδυ φτάσαμε στο αεροδρόμιο, μάθαμε πως η βαλίτσα βρέθηκε και θα φορτωθεί για Τεχεράνη, πήραμε τα πράγματα και κάναμε check in. Εν τω μεταξύ στο Kadıköy βγάλαμε φωτογραφίες και ησύχασα από αυτό το θέμα. Σιγά-σιγά όλα παίρνουν το δρόμο τους. Βέβαια όπως αποδείχτηκε λίγες ώρες αργότερα, ούτε οι βεβαιώσεις, ούτε φωτογραφίες χρειάζονταν. Τις καταργήσανε. Τσάμπα η έννοια! Τέλος καλό, όλα καλά!!

Στις 23.30 απογειωθήκαμε

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015 (Âdinéh 22 Espand 1393)

Τρεις ώρες αργότερα, στις 4.00 (ώρα Ιράν που είναι 1.30 ώρα μπροστά), προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο Imam Khomeini (IKA) της Τεχεράνης. Μια μικρή καθυστέρηση με τις αποσκευές και περίπου 20 λεπτά η διαδικασία για τις βίζες και βγαίνουμε. Μας περιμένει ο Γιοσέφ, ο οδηγός του βαν που θα έχουμε στην Τεχεράνη. Ξεκινάμε για το ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε 2-3 ωρίτσες πριν έρθει με τον Hamid, τον ξεναγό μας γι αυτές τις δύο μέρες, για να ξεκινήσουμε τη γνωριμία με τη χώρα και την πρωτεύουσά της.

Η Τεχεράνη είναι μια τεράστια πόλη. Αυτή καθεαυτή έχει περίπου 9.000.000 κατοίκους αλλά με τα προάστια πρέπει να υπερβαίνει τα 15.000.000, σύμφωνα με όλες τις πηγές που βρήκα.

Η πόλη αρχίζει να ξυπνάει, δεν έχει κίνηση και παντού υπάρχει μια σχετική καταχνιά. Νόμιζα πως είναι υγρασία. Αμ δε! Αιθαλομίχλη παρακαλώ! Οι εικόνες της πόλης δεν μας συγκινούν. Μάλλον απογοητευτικές θα έλεγα. Θα δούμε στη συνέχεια.

Αισθανόμουν τόση κούραση που αν ξάπλωνα θα ξύπναγα την επομένη, γι αυτό και προτίμησα να βγω για μια πρώτη βόλτα και γνωριμία με τη γειτονιά. Ήρθα έτσι σε πρώτη επαφή με τις χαρακτηριστικές εικόνες που θα βλέπαμε συνέχεια σε όποιο μέρος της χώρας κι αν πήγαμε.

Γυναίκες με τα κατάμαυρα τσαντόρ,

τοιχογραφίες με σκηνές που προπαγανδίζουν την επανάσταση

ή με όμορφες εικόνες έξω από σχολεία

και φυσικά με τη γραφή της γλώσσας των Περσών, τα Φαρσί, σε πινακίδες αλλά και το δρόμο.

(Οι Πέρσες ΔΕΝ είναι Άραβες και η γλώσσα τους δεν είναι τα αραβικά. Χρησιμοποιούν όμως το αραβικό αλφάβητο το οποίο έχουν εμπλουτίσει με παραπάνω γράμματα και γράφουν από τα δεξιά προς τα αριστερά. Και όλα τους τα έντυπα ξεκινούν από το «τέλος», για τα δικά μας δεδομένα, προς την «αρχή». Οι αριθμοί όμως, αν και είναι διαφορετικοί από τους δικούς μας γράφονται από αριστερά προς τα δεξιά).

 

Στις 10.30, έχοντας πάρει πρωινό κατεβήκαμε για να συναντήσουμε τον Hamid. Είναι ένας μικροκαμωμένος νεαρός, γύρω στα 30, ευγενέστατος και πολύ καλός γνώστης των Αγγλικών και των Γαλλικών (και σύντομα και των Κινέζικων, φαντάζομαι, μιας και τώρα μαθαίνει και αυτή τη γλώσσα). Μετά τις συστάσεις κουβεντιάσαμε για το πρόγραμμα της ημέρας. Μας θύμισε πως ήταν Παρασκευή (αργία για τους Μουσουλμάνους, αντίστοιχη με τη δική μας Κυριακή) που σημαίνει ότι πολλά είναι κλειστά. Αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε με επίσκεψη στο πάρκο Saadabad στα βόρεια της πόλης. Πριν όμως έπρεπε να πάμε να ανταλλάξουμε χρήματα.

Ξεκινήσαμε και ήρθαμε αντιμέτωποι με τον πρώτο πονοκέφαλο στο Ιράν (απ’ ότι φαίνεται όχι για τους Πέρσες). Τη χαοτική κίνηση. Λες και ο ΚΟΚ έχει φτιαχτεί για να παραβιάζεται μέχρι το τελευταίο του άρθρο. Στους δρόμους υπάρχει ένα κουβάρι από λεωφορεία, αυτοκίνητα, φορτηγά, μηχανάκια, ποδήλατα και πεζούς που έχεις την αίσθηση πως έχουν γίνει ένας κόμπος. Και όμως κινούνται. Τα φανάρια αναβοσβήνουν χωρίς να τους δίνει σχεδόν κανείς σημασία. Αν δεν έχεις θράσος δεν επιβιώνεις. Παρ' όλα αυτά είδαμε μόνο μερικά ψιλοτρακαρισματάκια (εμπλακήκαμε και εμείς σε ένα την τελευταία μέρα), άνευ σημασίας (!!!!!!!).

Φτάσαμε σε ένα ανταλλακτήριο για τη συναλλαγή. Τότε ήρθαμε σε επαφή με το δεύτερο πονοκέφαλο που έχει να κάνει με το νόμισμά τους. Απ’ έξω ένας τύπος με ένα «τούβλο» ριάλια κάνει μαύρη αγορά (!!!!). Έξω από το ανταλλακτήριο!! Μπήκαμε μέσα και βλέπω την ισοτιμία. 1,00 ΕΥΡΩ=3.500! Μα εγώ στο ίντερνετ είδα πως 1,00 ΕΥΡΩ=35.000 ριάλια. Που πήγε το μηδενικό;). Ρώτησα τον Hamid και αυτός μου εξήγησε. 

Από το 1932 το επίσημο νόμισμα είναι το Ριάλι. Πρόκειται για υπερπληθωρισμένο, με χαρτονομίσματα με μεγάλο αριθμό μηδενικών που ξεκινάνε από 1.000 ριάλια μέχρι 1.000.000. Το τελευταίο όπως και το αμέσως μικρότερο (500.000) δεν είναι χαρτονόμισμα αλλά ένα τσεκ (σαν τα τράβελερ τσεκ). Δεν είναι όμως εκεί το βασικό πρόβλημα αλλά η χρήση μη επίσημου νομίσματος. Μέχρι το 1932 το νόμισμα της χώρας (Περσία) ήταν το Τόμαν που ισοδυναμεί με 10 ριάλια, ένα νόμισμα που χρησιμοποιούν όλοι  ανεξαιρέτως σήμερα. Έτσι αγοράζεις κάτι και σου λέει ο έμπορας: 10.000 τόμαν. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να δώσεις το νόμισμα που γράφει πάνω 100.000 μιας και είναι ριάλια. Μέχρι που φύγαμε δεν είχαμε εξοικειωθεί. 

Μάλιστα ο Hamid μας είπε πως είναι πρόβλημα που το αντιμετωπίζουν όλοι οι τουρίστες και βλέπεις πολλούς να συνεννοούνται με χρώματα!!! Ένα γαλάζιο=1.000.000 ριάλια=100.000 τόμαν, ένα ροζ=500.000 ριάλια=50.000 τόμαν. Αισθανθήκαμε λίγο σαν την Ντάλια στο Παραπέντε (Α, ρε Καπουντζίδη, έγραψες πάλι!!). 

Μετά τις εξηγήσεις έδωσα 500,00 ΕΥΡΩ, μου υπολόγισε 1.750.000 τόμαν και μου έδωσε 17.500.000 ριάλια (!!!!). Δεν πρόκειται να το συνηθίσω ποτέ! Και αυτή η αίσθηση να γίνεις από τη μια στιγμή στην άλλη εκατομμυριούχος!! 

Πήραμε τα χρήματα και ξεκινήσαμε. Έπρεπε να διασχίσουμε την πόλη. Συνεχώς είχαμε την αίσθηση, πως να, τώρα θα γίνει! Τώρα θα «αγκαλιαστούμε»! Όλα όμως κυλάνε μια χαρά!

Βγήκαμε από το κέντρο προς τα βόρεια και βρεθήκαμε σε δρόμους με ευθύκορμα πλατάνια (γυμνά αυτή την εποχή) και ποταμάκια δεξιά και αριστερά που ανηφορίζουν στις πλαγιές των λόφων Tochal και Darband στους πρόποδες του πανύψηλου Alborz (υψόμετρο πάνω από 5500μ.) που δεσπόζει στα βόρεια της πόλης. Σε λίγα λεπτά βρεθήκαμε μπροστά στην πύλη του Πάρκου Saadabad.

Το πάρκο εκτείνεται σε μια έκταση 110 εκταρίων και έχει διάσπαρτα πάνω από 15 παλάτια και αρχοντικά. Σε αυτά, από την εποχή της δυναστείας των Qazar, περνούσε τα καλοκαίρια της η βασιλική οικογένεια, αλλά και άλλοι ευγενείς, στη δροσιά που έφερνε το βουνό. Και η επόμενη δυναστεία των Pahlavi συνέχισε να χρησιμοποιεί τα κτίρια και το χώρο για τον ίδιο σκοπό και μάλιστα πρόσθεσε κτίρια και κήπους. Μετά την Ισλαμική επανάσταση του 1979 τα κτίρια άλλαξαν χρήση. Το Πράσινο και το Λευκό παλάτι παρέμειναν όπως ήταν και είναι ανοικτά στο κοινό ενώ κάποια άλλα χρησιμοποιούνται σαν εκθεσιακοί-μουσειακοί χώροι που όμως δεν είναι μόνιμα ανοικτά. Για την είσοδο στο πάρκο και τα μουσεία πληρώνεις 15.000 τόμαν (150.000 ριάλια), περίπου 4,30 ΕΥΡΩ.

Όταν πήγα να πληρώσω για όλους, ο Hamid είδε που σάστισα για λίγο και μου λέει:

-Ένα γαλάζιο δώσε!!!!! (ένοιωσα τελείως Ντάλια!)

Πήρα τα ρέστα και ξεκινήσαμε. Το βανάκι θα μας περίμενε εκεί.

Οι δρόμοι είναι φοβερά ανηφορικοί και μας βγήκε η γλώσσα. Πρώτος προορισμός μας το Πράσινο παλάτι που είναι πολύ ψηλά πάνω στο λόφο.

Το πάρκο είναι ένα δάσος.

Αν και την εποχή αυτή τα περισσότερα δέντρα δεν είχαν φύλλα, καταλαβαίνεις πως το καλοκαίρι θα είναι πολύ πυκνό και πολύ δροσερό.

Προσπεράσαμε το Μουσείο του Νερού και φτάσαμε με τη γλώσσα έξω σε ένα πλάτωμα.

Μπροστά μας το κτίριο στεγάζει το Μουσείο των Αδελφών Omidvar.

Το κτίριο, της δυναστείας Qazar, είχε χρησιμοποιηθεί για να στεγάσει τους αμαξάδες της βασιλικής οικογένειας και έχει εσωτερικά δύο δωμάτια με πλούσιο πλαστικό διάκοσμο. Μετά το 2003 ανακαινίστηκε και στεγάζει το μουσείο των δύο αδερφών που από το 1954 και για δέκα χρόνια γύρισαν όλο τον κόσμο, ξεκινώντας με 90 δολάρια.

Το κτίριο ήταν κλειστό αλλά στην αυλή είχε μια μεγάλη γυάλινη προθήκη με το ντεσεβό και μια από τις μοτοσυκλέτες τους μέσα. Ένα κατατοπιστικό κείμενο στα Φαρσί και τα αγγλικά δίνει πολλές πληροφορίες για τους αδερφούς Omidvar και το εγχείρημά τους.

Από αυτό το πλάτωμα ξεκινά δεξιά ένα πλακόστρωτο που σε λίγα μέτρα τελειώνει μπροστά στο Πράσινο Παλάτι.

Το Πράσινο ή Shahvand ή Sabz Παλάτι ανήκε σε παλιό μεγαλογαιοκτήμονα της περιοχής και αγοράστηκε από τον Σάχη Reza Pahlavi (τον 1^ο της δυναστείας), που στη δεκαετία του 1920 το ανακαίνισε,

το επένδυσε με τη σπάνια πράσινη πέτρα από την περιοχή του Zanjan,

το διακόσμησε και πάλι, αναθέτοντας τις διάφορες εργασίες στους καλύτερους αρχιτέκτονες εκείνης της εποχής. Το αποτέλεσμα είναι να φτιάξει ένα από τα ομορφότερα παλάτια του Ιράν που ήταν το επίσημο θερινό ανάκτορο της δυναστείας. Τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία του είναι το δωμάτιο με τους καθρέφτες και τα μοναδικά χαλιά. Στο εσωτερικό του απαγορεύεται η φωτογράφιση.

Εγώ και η Σοφία δεν μπήκαμε μέσα. Οι τρεις της παρέας που μπήκαν μας είπαν κάποια πράγματα. Δεν τους ενθουσίασε, εκτός των χαλιών.

Το εξωτερικό όμως του κτιρίου,

οι κήποι και η θέα από εκεί πάνω είναι καταπληκτικά!

Η συνέχεια είχε απότομη κατηφόρα (τα γονατάκια μου!). Περάσαμε και πάλι έξω από το Μουσείο του Νερού

και βλέπουμε όπλα έξω από το πολεμικό μουσείο.

Έχει και ένα Ιρακινό ελικόπτερο, λάφυρο του 10ετούς πολέμου Ιράν-Ιράκ.

Σε πλήρη αντίθεση δίπλα το σύγχρονο άγαλμα της μάνας με το παιδί της στην αγκαλιά.

Στο χαμηλότερο σημείο του πάρκου είναι το Mellat ή Λευκό παλάτι. Χτίστηκε από τον 2^ο και τελευταίο Σάχη της δυναστείας των Pahlavi, Mohammad Reza τη δεκαετία του 1930 και ήταν το επίσημο θερινό ανάκτορο αυτού του Σάχη. Ξανά μπήκανε μόνο οι τρεις αλλά ήταν πολύ κατώτερο από το προηγούμενο.

Σε αυτό επιτρέπονταν η φωτογράφιση.

Έξω από το παλάτι είχε στηθεί μια τεράστια σε μήκος τέντα που φιλοξενούσε μια εμπορική έκθεση χαλιών. Εμείς κάναμε μια μικρή βόλτα εκεί μέσα αλλά δεν μας συγκίνησε κάτι.

Έτσι κάτσαμε στη σκιά απέναντι από το άγαλμα του τοξότη

και το γλυπτό με τις τεράστιες μπότες.

Βγήκαν οι άλλοι από το παλάτι, περάσαμε πάλι μέσα από την έκθεση των χαλιών και φτάσαμε στην έξοδο.

Στο βαν ο Hamid μας λέει τις επιλογές που έχουμε και αποφασίσαμε η επόμενη επίσκεψη να είναι στο Μουσείο των Χαλιών.

Αυτή τη φορά μπήκαμε στο κέντρο (με ότι αυτό σημαίνει) μιας και το Μουσείο των Χαλιών βρίσκεται στην άκρη ενός από τα πάρα πολλά πάρκα της πόλης του Laleh Park, που πριν την επανάσταση ονομάζονταν Park-e Farah από το όνομα της τελευταίας βασίλισσας της χώρας. Αυτή ήταν που οργάνωσε την κατασκευή του μουσείου στο οποίο πηγαίναμε. Πρόκειται για μοντέρνο κτίριο που λειτούργησε για πρώτη φορά το 1976.

Το περίεργο αρχιτεκτονικό του σχέδιο εξωτερικά βασίζεται στο μοτίβο του σχηματοποιημένου όρθιου αργαλειού το οποίο επαναλαμβάνεται πολλές φορές. Έχει όμως και μια χρηστική αξία. Εμποδίζει τον ήλιο να χτυπά κατευθείαν στους τοίχους του κτιρίου με το σκιερό περιστύλιο που δημιουργεί.

Το βαν μας άφησε λίγα μέτρα από την είσοδο. Πληρώσαμε το εισιτήριο και μπήκαμε. Κι εδώ 150.000 ριάλια/άτομο. Γενικά το εισιτήριο σε όλα τα αξιοθέατα που πληρώνεις είναι 100.000-150.000 ριάλια, περίπου 2,80-4,30 ΕΥΡΩ. Στο πάρκο των πουλιών στο Εσφαχάν ήταν 220.000 και σε ένα-δύο 50.000 ριάλια. Στα εν ενεργεία τεμένη δεν πληρώνεις.

Στον προθάλαμο, εκτός από το πωλητήριο υπήρχαν στους τοίχους 4 τεράστια χαλιά αντιπροσωπευτικά των διαφόρων τεχνοτροπιών και θεματολογίας.

Περνώντας στην κυρίως έκθεση, ένας χάρτης του Ιράν δείχνει τις περιοχές με παράδοση στην κατασκευή χαλιών, μακέτες και υλικά δείχνουν τη διαδικασία

και υπάρχει και ένας όρθιος αργαλειός.

Από εκεί και πέρα αρχίζει η μαγεία.

Χαλιά φτιαγμένα από διάφορα υλικά όπως βαμβάκι, μαλλί και μετάξι, ή συνδυασμός τους, σε διάφορα μεγέθη, με τεράστια ποικιλία θεμάτων, άλλα στημένα όρθια, άλλα στο πάτωμα, χαμηλότερα από το επίπεδο που κινούμασταν και άλλα σε επικλινείς «οριζόντιες» βάσεις.

Τα μάτια δεν χόρταιναν χρώματα, σχέδια, ξόμπλια, εικόνες! Υπέροχο! Ένα μουσείο που δικαιώνει απόλυτα τη φήμη των Περσικών χαλιών. Τα χαλιά αυτά είναι από τον 18^ο αι. μέχρι τις μέρες μας.

Αν και θέλαμε να κάτσουμε να απολαύσουμε αυτόν το θησαυρό, τα βλέφαρα κλείνανε και το στομάχι διαμαρτύρονταν. Έτσι αποφασίσαμε να πάμε για φαΐ και μετά για ξεκούραση. Ζητήσαμε από τον Hamid να μας πάει κάπου με πραγματικά παραδοσιακό φαγητό. Έτσι μπήκαμε στο βαν και λίγα λεπτά μετά κατεβήκαμε

μπροστά στο εστιατόριο Agha bozorg.

Είναι υπόγειο και στο κλιμακοστάσιο έχει όμορφους κεραμικούς πίνακες.

Το εσωτερικό όμως του μαγαζιού είναι πέραν κάθε περιγραφής.

Υπέροχη εικόνα με πολύ όμορφη διακόσμηση σε τοίχους και ταβάνι.

Πίνακες,

μουσικά όργανα και διακοσμητικά φυτικά θέματα όπως αυτά στα τζαμιά παντού ένα γύρο.

Όταν ήρθε το μενού κοιταχθήκαμε με απορία. Φαρσί. Στραφήκαμε στον Hamid που χαμογελούσε.

-Καλά, θα δούμε τι θα πάρουμε. Θέλει κανένας σούπα; Εντάξει, σούπα για όλους. Θέλετε μαγειρευτά, κεμπάπ ή σούβλες (μεγάλα σουβλάκια); Προτείνω να πάρουμε απ’ όλα και να τα δοκιμάσουμε! Επικροτούμε ομόφωνα και εκεί άρχισε η απόλαυση θεσπέσιων εδεσμάτων!

Λίγα λόγια για την Πέρσικη κουζίνα, όπως τη γνωρίσαμε τις μέρες του ταξιδιού μας. Πριν το ταξίδι νόμιζα πως θα μπούχτιζα στα κεμπάπ και τα πιλάφια. Φυσικά και φάγαμε απλά, μέτρια ή «θεϊκά» κεμπάπ και σχεδόν πάντα καταπληκτικά πιλάφια με ένα τύπο ρυζιού, μακρύκοκκο, σε μια δε περίπτωση πολύ μακρύκοκκο, με κόκκο που ξεπερνούσε το 1,5 εκατοστό(!!!). Όλα τα πιλάφια είχαν σαφράν ή φρούτα. Και όσο κι αν έτρωγες δεν φούσκωνες(!!).

Αυτά όμως που μας ενθουσίασαν ήταν τα μαγειρευτά. Καμιά σχέση με Ευρωπαϊκή ή διεθνή κουζίνα. ΠΕΡΣΙΚΗ!! Στην κουζίνα τους χρησιμοποιούν πολύ τα φρούτα, τους ξηρούς καρπούς, τα όσπρια και πολλά μυρωδικά, κάποια εντελώς άγνωστα σε μας αλλά με καταπληκτική γεύση. Πουθενά δε δεν βρήκαμε τηγανιτά. Ακόμα και μια συνταγή που θέλει πολύ λίγες τηγανιτές πατάτες, δύο φορές που τη φάγαμε είχε τσιπς του εμπορίου. Όσον αφορά τα κρέατα, κυριαρχεί το αρνί, ακολουθεί το κοτόπουλο και τέλος το μοσχάρι. Δυστυχώς τα ονόματα των φαγητών ήταν πολύ δύσκολο να τα συγκρατήσω.

Φάγαμε λοιπόν ένα κοκκινιστό σε πήλινο με μελιτζάνες, ρεβίθια και λαχανικά. Από πάνω λίγα τσιπς(!!). Δεν πρόσθεταν απολύτως τίποτα και θα μπορούσαν να λείπουν. Ένα άλλο πάλι σε πήλινο, αλλά μακρόστενο αυτό, πάλι κοκκινιστό, είχε μοσχάρι, ντομάτες, πατάτες και ρεβίθια. Το συγκεκριμένο συνοδευόταν από μια λαβίδα και ένα γουδοχέρι(!!!). Το σκεύος ήταν κατάμαυρο γιατί ψήνεται μέσα στη στάχτη. Γι αυτό και η λαβίδα με την οποία το πιάνεις και αδειάζεις μόνο το ζουμί σε ένα μπολ. Μέσα στο μπολ βάζεις μπόλικο «ψωμί» και αρχίζεις να τρως την «παπάρα» και να γλύφεις τα δάχτυλά σου! Όταν λέμε ψωμί, πρόκειται γι αυτό που λέμε αραβική πίτα αλλά σε μέγεθος λαγάνας του κιλού! Αφού φάγαμε την παπάρα, με το γουδοχέρι κάναμε μέσα στο πήλινο σκεύος το στερεό περιεχόμενο ένα «πουρέ». Ξανά στο μπολ και με το κουτάλι λίγο στην πίτα και δόξα τον Αλλάχ! Εδώ να πω πως οι Ιρανοί δεν χρησιμοποιούν μαχαιροπίρουνο αλλά κουταλοπίρουνο (!!) και τα καταφέρνουν μια χαρά. Άλλωστε δεν έχουν μεγάλα κομμάτια κρέας να κόψουν μιας και όλα είναι σε σχετικά μικρά ως πολύ μικρά κομμάτια. Οι σαλάτες τους έχουν μια ποικιλία από σαλατικά μέσα και πολλές φορές κάποιο ξηρό καρπό, σταφίδες ή αποξηραμένο ρόδι, το εθνικό φρούτο του Ιράν.

Στο τέλος είχε τσάϊ (τι άλλο;) και κάτι μικρά «τσουρεκάκια». Το ενδιαφέρον ήταν στη ζάχαρη. Έρχεται στο τραπέζι συνοδεύοντας το τσάϊ, σε τρεις μορφές. Οι κύβοι που ξέρουμε, σε λεπτά φυλλαράκια, σα στερεοποιημένη καραμέλα που κάτι στίγματα μέσα είναι διάφορα μυρωδικά και τέλος σε μια μορφή με κίτρινη καραμέλα σε ένα μικρό ξυλάκι. Ο Hamid και πάλι μας έδειξε τον τρόπο χρήσης των δύο τελευταίων. Τα φυλλαράκια τα βάζεις στο στόμα και πίνεις σιγά το τσάϊ. Το άλλο το βάζεις για λίγα λεπτά μέσα στο τσάϊ, το βγάζεις, το δοκιμάζεις και πάει λέγοντας. Οι Ιρανοί πίνουν παντού τσάϊ και όχι καφέ. Δυστυχώς το τσάϊ τους δεν ήταν αυτό που περίμενα. Σε Lipton’s έφερνε παντού όπου το ήπιαμε. Επειδή το τσάϊ όταν φτάνει καίει κάνουν την εξής διαδικασία: Το ποτηράκι είναι πάντα μέσα σε ένα βαθουλό πιατάκι. Χύνουν λίγο τσάϊ στο πιατάκι και πίνουν από εκεί. Αυτό συνεχίζεται μέχρι η θερμοκρασία να είναι ανεκτή, οπότε πίνουν πια από το ποτήρι!

Φυσικά για αλκοόλ ούτε κουβέντα. Νεράκι, αναψυκτικά (η κόκα κόλα είναι στις δόξες της), μπύρα (γερμανική, χωρίς αλκοόλ φυσικά. Αίσχος γεύση!) και αϊράν, το γιαουρτοποτό της ανατολής, αρωματισμένο με μπόλικο δυόσμο. Το τίμησα δεόντως σε αυτό το ταξίδι.

Πολλοί γύρω μας κάπνιζαν Shisha (ναργιλές). Εμείς το αφήσαμε για μια άλλη φορά.

Στο τέλος ο λογαριασμός για το λουκούλλειο γεύμα των έξι ανθρώπων ήταν περίπου 57,00 ΕΥΡΩ.

Βγήκαμε έξω και ο Hamid πήρε τηλέφωνο τον Γιοσέφ που κάπου είχε πάει να παρκάρει.

Μέχρι να έρθει χαζεύαμε στο διπλανό ξηροκαρπάδικο τα τεράστια σκεύη με το μίγμα ξηρών καρπών στην είσοδο!

Είχε πάει 17.30 όταν ψόφιοι κατεβήκαμε στο ξενοδοχείο. Δώσαμε ραντεβού για το άλλο πρωί στις 9.00 και ανεβήκαμε στο δωμάτιο. Έπεσα ξερός για ύπνο μέχρι τις 20.30 και κατεβήκαμε στην είσοδο του ξενοδοχείου για καφέ. Δύο ώρες αργότερα ανεβήκαμε και πάλι και μετά από λίγο πέσαμε ξανά για ύπνο μέχρι τις 7.00 το επόμενο πρωί.

Ονειρεμένο Ιράν καλώς σε βρήκαμε!!

Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/IRAN2015bTEHRAN1332015

Σάββατο 14 Μαρτίου 2015 (Shanbéh 23 Espand 1393)

Το Σάββατο ήρθε ο Hamid στην ώρα του και μας απαρίθμησε τα αξιοθέατα από τα οποία έπρεπε να διαλέξουμε αυτά που θέλαμε να δούμε, μιας και είχαμε στη διάθεσή μας μόνο λίγες ώρες. Στη μία το μεσημέρι έπρεπε να είμαστε στο αεροδρόμιο Mehrabad για την πτήση μας στο Σιράζ. Αποφασίσαμε να διαλέξουμε μεταξύ του Παλατιού Γκολεστάν και του Αρχαιολογικού Μουσείου και στη συνέχεια να πάμε για λίγο στο μεγάλο παζάρι. Αφού «συσκεφτήκαμε» αποφασίσαμε το Αρχαιολογικό Μουσείο. Για να μην καθυστερήσουμε κάναμε check out και αφήσαμε τις αποσκευές για να περάσουμε να τις πάρουμε αργότερα.

Το Αρχαιολογικό Μουσείο είναι μέρος του Εθνικού Μουσείου, μαζί με αυτό της Ισλαμικής Τέχνης (κλειστό λόγω έργων) και η αρχιτεκτονική της εισόδου του κτιρίου παραπέμπει στο «Ιβάν» (τετράπλευρο κτίριο με θόλο και τη μια του πλευρά εντελώς ανοικτή) της Ισλαμικής αρχιτεκτονικής και είναι αντίγραφο του τεμένους Taq-i Kisra στην πόλη Κτησιφών (πρωτεύουσα των Σασανιδών), που τα ερείπιά της βρίσκονται στο σημερινό Ιράκ.

Όταν φτάσαμε είδαμε τα κορίτσια μιας τάξης ενός Δημοτικού σχολείου θηλέων, όλα με άσπρο μαντήλι (!!!), να περιμένουν να μπουν στο Μουσείο. Το εισιτήριο μία από τα ίδια. 150.000 ριάλια.

Το Μουσείο είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον αλλά πάρα πολύ μικρό για τα δεδομένα ενός τόσο μεγάλου πολιτισμού. Ίσως τα Πέρσικα που είδα κάποτε στο Λούβρο να είναι περισσότερα από αυτά της Τεχεράνης (!!). Σίγουρα όμως πιο εντυπωσιακά. Από τη μεγάλη γλυπτική, αν εξαιρέσει κανείς τα γλυπτά στην Περσέπολη (όσα μείνανε δηλαδή),

ελάχιστα έχουν αφήσει στον τόπο τους οι «πολιτισμένοι» της Ευρώπης.

Τέλος πάντων!

Οι συλλογές ξεκινούν από την προϊστορική περίοδο και φτάνουν μέχρι τα τελευταία προϊσλαμικά χρόνια. Όλα ήταν πολύ ενδιαφέροντα αλλά προσωπικά με εντυπωσίασαν λίγα και ξεχωριστά κομμάτια.

Το πρώτο (ίσως) κινούμενο σχέδιο στην ανθρώπινη ιστορία («Κινούμενο σχέδιο» της 3ης π.Χ. χιλιετίας!!!),

πλάκες με κείμενα σε σφηνοειδή γραφή,

η μούμια ενός νέου άντρα που σκοτώθηκε σε αλατωρυχείο πριν περίπου 800 χρόνια

και κάποια γλυπτά με έντονη ελληνική επιρροή.

Φυσικά δεν ήταν τα μόνα μιας και αρκετά ακόμα από τα εκθέματα ξεχωρίζουν.

Τα ζωόμορφα αντικείμενα (αγγεία και κάποια με ρόδες, ίσως παιχνίδια),

μερικά από τα κομμάτια μεγάλης γλυπτικής,

μια στήλη με κείμενο στα Ελληνικά και άλλα πολλά.

Το ανάγλυφο με τον βασιλιά στο θρόνο του

και τα τμήματα των ανάγλυφων από τις σκάλες από την Περσέπολη είναι καταπληκτικά και 2 μέρες μετά θα βλέπαμε πολλά από τα αριστουργήματα της μνημειακής, Πέρσικης γλυπτικής στα ερείπια της μεγάλης πρωτεύουσας της Περσίας του 6^ου ως και 4^ου αι. π.Χ.

Ένα άλλο ξεχωριστό «έκθεμα» βρίσκεται μέσα σε μια προθήκη στην είσοδπ του μουσείου.

Πρόκειται για αντίγραφο του «Κυλίνδρου του Κύρου» που το πρωτότυπο βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο (περίεργο, ε!) και το οποίο οι Ιρανοί διεκδικούν με νομικά μέσα (βρε τι μου θυμίζει). Το 2010 οι Βρετανοί το «δάνεισαν» στο μουσείο της Τεχεράνης, αρχικά για 4 μήνες αν και τελικά έμεινε οκτώ.

Αντιγράφω από την ιστοσελίδα ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΏΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ (http://www.humanrights.com/el/what-are-human-rights/brief-history/cyrus-cylinder.html)

 

«ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ»

Ο Κύλινδρος του Κύρου (539 π.Χ.)

Το 539 π.Χ., τα στρατεύματα του Κύρου του Μεγάλου, του πρώτου βασιλιά της αρχαίας Περσίας, κατέκτησαν την πόλη της Βαβυλώνας. Αλλά οι επόμενες ενέργειές του ήταν αυτές που σήμαναν μια μεγάλη πρόοδο για τον Άνθρωπο. Ελευθέρωσε τους σκλάβους, διακήρυξε ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν τη θρησκεία τους και εδραίωσε φυλετική ισότητα. Αυτές και άλλες αποφάσεις καταγράφηκαν σε ένα κύλινδρο από ψημένο πηλό στην Ακκαδική γλώσσα με σφηνοειδή γραφή.

Το αρχαίο αυτό αρχείο, γνωστό σήμερα ως Κύλινδρος του Κύρου, θεωρείται ως ο πρώτος χάρτης ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο. Έχει μεταφραστεί και στις έξι επίσημες γλώσσες του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και οι διατάξεις του προσομοιάζουν με τα τέσσερα πρώτα άρθρα της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.»

Γεμάτοι νέες γνώσεις και όμορφες εικόνες για ένα μεγάλο πολιτισμό που είχε μεγάλη σχέση με τον τόπο μας αλλοτινών καιρών, εγκαταλείψαμε το μουσείο με προορισμό το μεγάλο παζάρι της πόλης. Όπως μας είπε ο Hamid το παζάρι αυτό, σε αντίθεση με αυτά του Σιράζ και του Εσφαχάν, που σε μεγάλο βαθμό έχουν τουριστικό χαρακτήρα, είναι περισσότερο της καθημερινότητας.

Ξανά στο χάος της κίνησης της Τεχεράνης και τελικά το βανάκι μας άφησε

κάπου κοντά στην κεντρική είσοδο του παζαριού. Όπως όλα τα παζάρια της ανατολής και φυσικά του Ιράν, πρόκειται για μια «πόλη μέσα στην πόλη». Αμέτρητα δρομάκια διακλαδίζονται σε ένα δαίδαλο με καταστήματα, συνήθως οργανωμένα κατά είδος εμπορεύματος.

Δεν έχω δει τόσο κόσμο μαζεμένο σε εμπορικό τόπο ποτέ στη ζωή μου. Κυριολεκτικά «χάνει η μάνα το παιδί…». Βέβαια το γεγονός της επερχόμενης Πρωτοχρονιάς αυξάνει κατακόρυφα και την κίνηση στους δρόμους και τον κόσμο στις αγορές. ανάλογα αν ο χρόνος είναι ή όχι

δίσεκτος.  (http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%BF)

Και μιας και μιλάμε για Πρωτοχρονιά, ήρθε η ώρα να πούμε μερικά πράγματα για το ημερολόγιο. Οι Ιρανοί, οι Αφγανοί και κάποιοι άλλοι εκεί γύρω έχουν πρωτοχρονιά στην Εαρινή Ισημερία που την ονομάζουν Νο Ρουζ (Νέα Μέρα). Η μέτρηση των ετών ξεκινάει 621 χρόνια μετά από εμάς και έτσι έχουν τώρα 1394. Οι 6 πρώτοι μήνες τους έχουν από 31 μέρες, οι επόμενοι 5 από 30 και ο τελευταίος 29 ή 30

Το θέμα είναι πως το ημερολόγιο αυτό είναι επίσημο. Σε κάποιο ξενοδοχείο που πήγαμε δύο φορές, την πρώτη μας έδωσαν απόδειξη στα αγγλικά και η ημερομηνία ήταν η δική μας. Τη δεύτερη η απόδειξη ήταν στα φαρσί και ήταν αυτή των μείον 621 χρόνια.

Η Πρωτοχρονιά αυτή είναι η μεγάλη γιορτή τους με διακοπές γύρω στις 10 ημέρες και με συνήθειες που κάποιες θυμίζουν κάποιες αντίστοιχες δικές μας. Ταξιδεύουν (τα ξενοδοχεία που μείναμε ήταν γεμάτα Ιρανούς), αγοράζουν καινούρια πράγματα (κυρίως ρούχα) και βάφουν αυγά (!!!) (άνοιξη γαρ και οι κότες γεννούν πολύ).

Έτσι και στο παζάρι και γύρω από αυτό. Δεκάδες οι μικροπωλητές που πούλαγαν κάθε είδους μπιχλιμπίδι (αρέσκονται πολύ σ’ αυτά), όπως ψευτοκοσμήματα, παιγνίδια, μικρά χάρτινα αερόστατα, και ρούχα. Ένας μικροπωλητής πουλούσε πολύχρωμα σουτιέν και ένα τσούρμο μαυροτσαντοροφορεμένες ιρανές είχανε πέσει πάνω να ψωνίσουν. Σηκώνω τη μηχανή να απαθανατίσω τη σκηνή και βλέπω να μαυρίζει ο φακός. Δεν ήταν τσαντόρ. Ήταν το χέρι ενός νεαρού μικροπωλητή που μου έδωσε να καταλάβω πως έπρεπε να την κάνω αλά γαλλικά. Ποιούμενος την ανάγκη φιλότιμο κατέβασα τη μηχανή και σφυρίζοντας αδιάφορα συνέχισα. Έξω από την κεντρική πύλη είναι μια πλατεία. Από κάτω είναι μια υπόγεια αγορά μόνο για χρυσά κοσμήματα. Από πάνω γινόταν μια μάζωξη με πολλές φωνές (μόνο άντρες). Ήταν το χρηματιστήριο χρυσού(!!!). Τύποι με πολύ έντονο ύφος και στεντόρεια φωνή σημειώνουν σε κάτι χαρτάκια ανεβάζοντας και κατεβάζοντας, αναλόγως, την τιμή του χρυσού στη χώρα. Εκεί στο πόδι!! Απίστευτο θέαμα. Όταν ο Δημήτρης σήκωσε τη μηχανή να φωτογραφίσει του την πέσανε μερικοί τύποι με άγριες διαθέσεις και θέλανε να του πάρουν τη μηχανή.

-Tourist, tourist! Only photo!

Ε, ρε φίλε, μπλέξαμε. Οι τύποι επιμένανε και να που εμφανίζεται ένας μπάτσος. Και τώρα; Ευτυχώς αυτός φάνηκε πιο διαλλακτικός. Κάτι τους είπε, κάτι του είπανε, κάτι τους ξανάπε και γυρνώντας στον Δημήτρη του λέει:

-O.K. go!

Λες να ξεμπλέξαμε τόσο εύκολα; Κι όμως. Ξεμπλέξαμε.

Είπαμε τότε να μπούμε λίγο στο παζάρι να δούμε τι γίνεται εκεί μέσα. Μπαίνεις στο ρεύμα και σε πάει. Ούτε να σταματήσεις είναι εύκολο ούτε να αλλάξεις κατεύθυνση. Κυριολεκτικά ο ένας στο σβέρκο του άλλου. Εκεί αν πάσχεις από αγοραφοβία έχεις πάθει χοντρή κρίση!

Το πρώτο αυτό κομμάτι είχε είδη για το σπίτι. Πιάτα, κατσαρολικά

και πολλά,

μα πάρα πολλά διακοσμητικά. Που και που ρούχα.

Ήταν όμως τέτοια η κατάσταση ασφυξίας που σε ένα σημείο που μας έπαιρνε γυρίσαμε και με τα πολλά ξαναβγήκαμε.

Κινήσαμε να πάμε να βρούμε το βαν και στο δρόμο χαζεύαμε αυτά που γίνονταν γύρω μας και να τραβάμε φωτογραφίες. Είδα ένα πολύ όμορφο κτίριο και δίπλα σε μια κολώνα ένα τεράστιο πορτρέτο του θρησκευτικού ηγέτη της χώρας. Σηκώνω τη μηχανή και τραβάω δύο πόζες. Δεν προλαβαίνω να κατεβάσω τη μηχανή και βλέπω μπροστά μια βλοσυρή φάτσα κάτω από ένα πηλίκιο.

-Delete it!

-What?

-Delete the photos!

Εδώ βάζεις την ουρά στα σκέλια και υπακούς. Δεν παίζουν μ’ αυτά. Υπό το άγριο και άγρυπνο βλέμμα του, σβήνω τις δύο φωτογραφίες και αφού ελέγχει ότι πράγματι τις έσβησα γυρνάει στο πόστο του, Είναι ο φρουρός του Ανώτατου Δικαστηρίου της χώρας! Αυτό ήταν το κτίριο που είχε σαγηνέψει το φακό της μηχανής μου!

Εκείνη τη μέρα, με όλα αυτά που γίνανε, συνειδητοποίησα πόσο προσεκτικός πρέπει να είσαι και πάλι δεν μπορείς πάντα να μαντέψεις αν αυτό που κάνεις επιτρέπετε ή όχι.

Τελικά βρήκαμε το βαν και αφού φτάσαμε στο ξενοδοχείο, φορτώσαμε τα πράγματα και ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο.

Πριν φτάσουμε περάσαμε από την πλατεία Azadi (Ελευθερίας). Η πλατεία είναι τεράστια με πολλά σιντριβάνια και στο κέντρο ένα πύργο με τη μορφή μιας ιδιαίτερης αψίδας και ύψος 50μ..

Φτιαγμένος από λευκό μάρμαρο και με ένα συνδυασμό Ισλαμικής και Σασσανιδικής αρχιτεκτονικής, είναι το σύμβολο της σύγχρονης Τεχεράνης. Κατασκευάστηκε το 1971 για να γιορταστούν τα 2500 χρόνια της Περσικής Αυτοκρατορίας και ονομάστηκε αρχικά Shahyad Aryamehr (Πύργος Μνήμης των Βασιλέων), για να μετονομαστεί σε Borj-e Azadi (Πύργος της Ελευθερίας), μιας και σε αυτή την πλατεία ξεκίνησαν οι μεγάλες αναταραχές που οδήγησαν στην πτώση του Σάχη και την εγκαθίδρυση του Ισλαμικού κράτους το 1979..

Για να σταματήσουμε ούτε λόγος. Η κίνηση απερίγραπτη. Έτσι ο οδηγός μας έκανε ένα κύκλο της πλατείας όσο πιο αργά τον έπαιρνε και έτσι μπορέσαμε να βγάλουμε μια δυο φωτογραφίες του εντυπωσιακού μνημείου.

Φτάσαμε στο αεροδρόμιο, ξεφορτώσαμε τα πράγματα, χαιρετίσαμε τους δυο νέους Ιρανούς φίλους μας και μπήκαμε στην αίθουσα αναχωρήσεων του αεροδρομίου.

-Ώ, ρε φίλε, τι γίνεται τώρα;

Όλα στα φαρσί.

-Do you need any help? Where are you going?

-To Shiraz.

-I am going to Shiraz too. The check in has not open yet.

Έτσι γνωρίσαμε τη Shahin, Περσίδα συνταξιούχο δασκάλα, μετανάστη στη Νορβηγία, που είναι από το Σιράζ και ζει έξι μήνες στο Ιράν και έξι στα παιδιά της στο Όσλο.

Κάτσαμε σε ένα μαγαζί να τσιμπήσουμε κάτι. Η Shahin αρκέστηκε σε ένα τσάι. Μας ρώτησε σε ποιο ξενοδοχείο θα μέναμε αλλά δεν το ήξερε.

Στην ώρα μας κάναμε check in και πήγαμε στην πύλη μας. Μπήκαμε στο αεροπλάνο, βολευτήκαμε και ετοιμαστήκαμε για την πτήση μας. Το αεροπλάνο τα είχε τα χρονάκια του και ένα ρετουσάρισμα το ήθελε. Ήλπιζα πως δεν θα είχε την ίδια ανάγκη και στα μηχανικά του μέρη. Τέλος πάντων. Το ταξίδι ήταν μια ωρίτσα και πολύ καλό. Μόνο που είχε πολλά σύννεφα και δεν είδαμε τίποτα στη διάρκεια της πτήσης. Η προσγείωση ήταν εξαιρετική, αποχαιρετιστήκαμε με την Shahin και κατεβήκαμε. Καλώς ήλθαμε στο Σιράζ, την πόλη των Ποιητών.

Περισσότερες φωτογραφίες: 
https://get.google.com/albumarchive/116213570543368398574/album/AF1QipOnAGQF8l9kkOO5sTtrS2nNN8T0XSJ9ejPqgVf2
https://get.google.com/albumarchive/116213570543368398574/album/AF1QipP0dR2VjlZDLb5L4bU91iUUMzhG4Kw_-lq9l1lF

(το ταξίδι συνεχίζεται
2ο μέρος: Στο Σιράζ των ποιητών και των κήπων! )

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας!

Αναλυτικά το 12ήμερο ταξίδι μας στο Ιράν στις παρακάτω αναρτήσεις:

Εικόνες από το Kadıköy της Πόλης!

Στην Τεχεράνη του τσαντόρ και της μαντήλας!

Στο Σιράζ των ποιητών και των κήπων!

Ο Κύρος, ο Δαρείος και λοιποί εστεμμένοι!

Το πέρασμα του Ζάγκρου!

Στη Γιαζντ των Ζωροαστριστών!

Στο δρόμο για το Εσφαχάν!

Εσφαχάν, το μισό του κόσμου! 1ο!

Iσφαχάν, το μισό του κόσμου! 2ο!

Στο δρόμο της επιστροφής!

«Κινούμενο σχέδιο» της 3ης π.Χ. χιλιετίας!!!

Μοτοσυκλέτες στο Ιράν – Εικόνες άλλου πολιτισμού!