Μαυροβούνιο, στην παλιά πρωτεύουσα!

Στα Βαλκάνια με το αυτοκίνητο….ξανά!

2018- Road Trip στα Βαλκάνια, μέρος 11^ο

(Συνέχεια από Ποτάμια, λίμνες και έλατα στο Μαύρο-Βουνό!)

 

15-17 Ιουλίου 2018

 

(πρώην Ρώσικη πρεσβεία)

Η πόλη Τσέτινιε (Cetinje / Цетиње) είναι μια μικρή πόλη περίπου 14000 κατοίκων χτισμένη σε υψόμετρο 650μ πάνω από τη θάλασσα στα νοτιοδυτικά της χώρας. Ιδρύθηκε το 1482 από τον Ivan Crnojević (Иван Црнојевић, βασιλεία 1465-1490), όταν αυτός μετέφερε την πρωτεύουσα του βασιλείου του από το Obod εκεί, για λόγους ασφάλειας. Πέρασε τους αιώνες με τα πάνω της και τα κάτω της, ελεύθερη ή υποτελής. Από τα τέλη του 19^ου αι μέχρι το 1946, που η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε στην Ποντγκόριτσα / Τίτογκραντ, ήταν η πρωτεύουσα του Βασιλείου του Μαυροβουνίου ή του ομοσπονδιακού κρατιδίου της Γιουγκοσλαβίας και στο διάστημα αυτό αναπτύχθηκε πολύ και πλουτίστηκε με υπέροχα κτίρια αλλά και τα σημαντικότερα πολιτιστικά ιδρύματα της χώρας, όπως το Εθνικό Μουσείο, την Εθνική Βιβλιοθήκη, το αρχείο ή το Εθνικό Θέατρο της χώρας. Σήμερα είναι συμπρωτεύουσα (πραγματικά όμως, όχι κατ’ όνομα) μιας και εκεί είναι η επίσημη κατοικία του Προέδρου της Δημοκρατίας αλλά και η έδρα του Υπουργείου Πολιτισμού, κάτι που δείχνει και τη μεγάλη πολιτιστική σημασία της πόλης.

Φτάσαμε στην πόλη το απόγευμα, βρήκαμε το δωμάτιο μέσα σε ένα ολάνθιστο κήπο, ανεβάσαμε τα μπαγκάζια μας και κάτσαμε να ξεκουραστούμε. Λίγο πριν το σούρουπο κατεβήκαμε στο κέντρο της πόλης για να βρούμε κάτι να φάμε και να «πάρουμε» τις πρώτες, νυχτερινές εικόνες της. Αφήσαμε το αυτοκίνητο και πήραμε τον πεζόδρομο, την Njegoševa.

Όμορφος δρόμος με πολύ πράσινο

και μερικά υπέροχα κτίρια.

Το πρώτο που είδαμε ήταν το Υπουργείο Πολιτισμού, ένα εντυπωσιακό κτίριο, που μέχρι το 2010 ήταν η κατοικία του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Δίπλα του στέκει από το 1930 το Kuća Vujovića, έργο του Blažo Vujović,

ενώ απέναντι του είναι το κομψό κτίριο της πρώην Γαλλικής Πρεσβείας, κτίσμα του 1909-1910 του Paul Gaudet.

Συνεχίσαμε και κάπου εκεί κοντά κάτσαμε να φάμε. Όταν τελειώσαμε το σκοτάδι είχε πέσει στην πόλη και τα φώτα δημιουργούσαν μια άλλη, πιο ρομαντική ατμόσφαιρα. Εδώ να πω για κάτι ενδιαφέρον που είδαμε. Με δεδομένο τον ιστορικό χαρακτήρα της πόλης είναι πολλά τα κτίρια, που έχουν παίξει κάποιο ρόλο στην ιστορία της. Είδαμε κάποια από αυτά, που δεν είχαν συντηρηθεί, να τους έχουν βάλει στην πρόσοψη ένα μεγάλο πανό, που περιέγραφε εικονικά αυτό το ρόλο. Δύο είδαμε εκείνο το βράδυ.

Δεν καταλάβαμε και πολλά για το πρώτο,

αλλά το δεύτερο μάλλον αφορούσε κάποια σχολή θηλέων.

Βγήκαμε σε μια πλατεία στην οποία υπάρχει ένα μνημείο και μια εκκλησία. Το μνημείο "Lovćenska vila" (η νεράιδα του Lovcensk/ Споменик "Ловћенска вила") βρίσκεται κοντά στην εκκλησία Vlaška. Δημιουργήθηκε το 1939 από τον Μαυροβούνιο γλύπτη Risto Stijovic (1912-1974). Αφορά ένα θλιβερό γεγονός. Εθελοντές Μαυροβούνιοι πατριώτες από τις ΗΠΑ και τον Καναδά το 1915 έρχονταν στην πατρίδα τους για να λάβουν μέρος στις μάχες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και πέθαναν όταν το πλοίο τους ανατινάχθηκε από νάρκη.

Η εκκλησία Vlaška (Влашка црква), κατασκευάστηκε για πρώτη φορά το 1450, ανακατασκευάστηκε κάποιες φορές, ενώ η τελευταία ανακατασκευή έγινε στο τέλος του 19^ου αι.

Ξαναμπήκαμε στην Njegoševa και συναντήσαμε το Μέγαρο Djukanovic (Палата Ђукановића) ή Μέγαρο των τεσσάρων εποχών, λόγω των τεσσάρων αγαλμάτων γυναικείων μορφών, που παρουσιάζουν τις τέσσερεις εποχές. Κατασκευάστηκε στις αρχές του 20^ου αι από τον Marko Djukanovic.

Τελευταία εικόνα της βόλτας μας αλλά και τη ημέρας ήταν το Υπουργείο Πολιτισμού, εντυπωσιακά φωτισμένο.

Γυρίσαμε στο δωμάτιο και πέσαμε να ξεκουραστούμε. Η μέρα είχε πολλά χιλιόμετρα (με δεδομένο τους επαρχιακούς δρόμους), αλλά πολλές ενδιαφέρουσες και υπέροχες εικόνες. Το σώμα χρειαζόταν ξεκούραση και ο νους χρόνο για να τις «χωνέψει».

Καληνύχτα!

 

Το πρωί, αφού φάγαμε πρωινό, ξεκινήσαμε για το κέντρο της πόλης για μια πιο αναλυτική γνωριμία.

Στο δρόμο για το κέντρο είδαμε αρκετά όμορφα κτίρια,

όπως ένα σχολείο

και κάποια με τη σημαία της χώρας απ’ έξω, που σημαίνει κυβερνητικά.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο

και αρχίσαμε την εξερεύνηση.

Στο δρόμο μας είδαμε άλλο ένα κτίριο με πανό.

Ο Đurađ Crnojević (Ђурађ Црноjeвић, πέθανε το 1514), γιος του Ivan, ήταν ο τελευταίος βασιλιάς της μεσαιωνικής Zeta (σημερινό Μαυροβούνιο) μεταξύ του 1490 και του 1496. Αυτός το 1493 ίδρυσε το πρώτο τυπογραφείο της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, το τυπογραφείο Crnojević (Штампарија Црнојевића / Štamparija Crnojevića) ή τυπογραφείο Cetinje (Цетињска штампарија / Cetinjska štamparija), που λειτούργησε μεταξύ 1493 και 1496.

Ίσως αυτό λειτουργούσε στο κτίριο, που ήταν το πανό που βλέπαμε.

Σε λίγο φτάσαμε στην πλατεία Dvorski (Дворски Трг), που μπορεί να θεωρηθεί η καρδιά της πόλης.

Έχει γύρω κάποια όμορφα και ιστορικά κτίρια,

όπως την γκαλερί Atelje Dado, όπου είχε το ατελιέ του ο ντόπιος καλλιτέχνης Dado Djurić (1933-2010),

την πρώην Βουλγάρικη πρεσβεία

στην οποία σήμερα στεγάζεται ένα καφέ και στο οποίο κάτσαμε και ήπιαμε τον πρώτο καφέ της ημέρας.

Απέναντι είναι το Εθνογραφικό Μουσείο του Μαυροβουνίου (Етнографски музеј Црне Горе), που στεγάζεται στην πρώην πρεσβεία της Σερβίας.

Όσο πίνουμε τον καφέ μας, ας κάνουμε μια παρένθεση για να πούμε πως η Cetinje θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν η πόλη των πρεσβειών, με πολλά από τα κτίρια των πρώην πρεσβειών διαφόρων Ευρωπαϊκών χωρών να στέκουν συντηρημένα και όμορφα, έχοντας απλά αλλάξει χρήση. Μέχρι τώρα είχαμε δει τρεις και θα βλέπαμε κι άλλες.

Δίπλα στο μουσείο άλλο ένα πανό, που μάλλον δείχνει τον τελευταίο βασιλιά του Μαυροβουνίου Νικόλα Ι με τη γυναίκα του Μιλένα.

Άλλωστε απέναντι είναι το Μουσείο Νικολάου (Музеј Краља Николе I Петровића Његоша / Muzej kralja Nikole), που στεγάζεται σε πρώην βασιλική κατοικία και χτίστηκε μεταξύ 1863-1867

Μέσα στην πλατεία με εντυπωσίασε ένα γλυπτό, το «Πηγάδι Ευχών του Μαυροβουνίου» (Crnogorkin bunar želja / Црногоркин бунар жеља), έργο του Μαυροβούνιου γλύπτη Dimitrija Popović (Димитрије Поповић, γεν. Cetinje 1951), του 2013.

Εκεί κοντά είναι και μια όμορφη βρύση.

Αφού ήπιαμε τον καφέ μας συνεχίσαμε.

Στην άλλη άκρη της πλατείας, σε ένα μικρό πάρκο είναι το εντυπωσιακό μνημείο του Ivan Crnojevic (Споменик Ивану Црнојевићу), έργο του Γιουγκοσλάβου γλύπτη Ante Gržetić (Анте Гржетић, 1920-1992), του 1983.

Δίπλα βρίσκεται το παλάτι Biljarda (Билјарда). Είναι μια (πρώην) βασιλική κατοικία, του 1838, που αρχικά, ονομάστηκε «Νέο Σπίτι», αλλά σύντομα πήρε το νέο του όνομα «Biljarda» (Σπίτι του Μπιλιάρδου) όταν έφτασε σ’ αυτό ένα τραπέζι μπιλιάρδου.

Σχεδιασμένο από τον Ρώσο Αντισυνταγματάρχη Jakov Nikolaevich Ozeretskovsky, έχει την εμφάνιση ενός μεσαιωνικού οχυρωμένου κάστρου.

Στην αυλή του βρίσκεται ένα ξεχωριστό αξιοθέατο της πόλης. Πρόκειται για ένα ανάγλυφο χάρτη του Μαυροβουνίου σε κλίμακα 1:10.000, φτιαγμένος το 1916 από μπετόν, από τους άντρες του στρατού της Αυστροουγγαρίας που διέμεναν στο παλάτι κατά την περίοδο που είχαν καταλάβει την περιοχή.

Από το 1980 ένα γυάλινο περίπτερο τον καλύπτει και τον προστατεύει.

Δίπλα από το Biljarda είναι το σημαντικότερο μνημείο της πόλης, το μοναστήρι Cetinje (Цетињски манастир /Cetinjski manastir).

Είναι Σερβο-ορθόδοξο μοναστήρι και έδρα της Μητρόπολης του Μαυροβουνίου. Ιδρύθηκε το 1484 από τον Ivan Crnojevic, αλλά από τότε έχει καταστραφεί πολλές φορές και αυτό που βλέπουμε σήμερα χρονολογείται από το μεσοπόλεμο. Βρίσκεται στη μια άκρη ενός πολύ μεγάλου πάρκου. Στο εσωτερικό, ακόμα και στο προαύλιο απαγορεύεται η φωτογράφιση.

Ότι βγάλαμε μέχρι την πύλη. Μέσα είναι ενδιαφέρον χωρίς να με εντυπωσιάσει. Πολύ καλύτερο το Morača, που είχαμε δει την προηγουμένη, αν και δεν είχε την πολυτέλεια του παρόντος.

Βγαίνοντας πήγαμε να δούμε μια εκκλησία που είναι απέναντι, μερικές δεκάδες μέτρα, μέσα στο πάρκο και εν μέσω ερειπίων, που προέρχονται από τις αρχικές εγκαταστάσεις της μονής.

Η Εκκλησία της Αυλής στο Ćipur (Дворска црква на Ћипуру / Dvorska crkva na Ćipuru) χτίστηκε στα 1890 μέσα στα ερείπια του παλιού μοναστηριού

και είναι αφιερωμένη στη Γέννηση της Θεοτόκου.

Στο εσωτερικό της υπάρχουν τάφοι των βασιλικών οικογενειών του Μαυροβουνίου. Μεταξύ τους (από τα αριστερά) ο τάφος του τελευταίου βασιλιά Nikola I Petrović-Njegoš (Никола I Петровић-Његош, 1841–1921), ο τάφος του Ivan Crnojevic (1442-1490) και αυτός της τελευταίας βασίλισσας Milena Petrović-Njegoš (πατρώνυμο Vukotić, Милена Петровић-Његош, 1847–1923).

Από εκεί διασχίσαμε το πάρκο διαγώνια και βγήκαμε στη νότια μεριά της Njegoševa, όπου βρίσκονται μερικά από τα ιστορικά κτίρια της πόλης.

Το Μπλε παλάτι (Плави дворац / Plavi dvorac) χτίστηκε την τελευταία δεκαετία του 19^ου αι σαν κατοικία του τότε διαδόχου του θρόνου Danilo. Σήμερα είναι η κατοικία του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Δίπλα η Μουσική Ακαδημία (Музичка Академија / Muzička Akademija) του Πανεπιστημίου του Μαυροβουνίου, στεγάζεται στην πρώην Βρετανική πρεσβεία

Δίπλα και στην ίδια μεριά του δρόμου είναι η πρώην Γερμανική Πρεσβεία, κτισμένη γύρω στα 1900

και αμέσως μετά ένα από τα παλιότερα φαρμακεία των Βαλκανίων, το Državna Apoteka (Државна Апотека), που είναι το πρώτο κρατικό φαρμακείο στο Μαυροβούνιο και λειτουργεί από το 1878 μέχρι σήμερα.

Κάπου εκεί κάναμε δεξιά και σε ένα οικόπεδο, ένα μικρό κτίσμα έχει γίνει χώρος δημιουργίας κάποιου καλλιτέχνη με ζωγραφιές και μια γλυπτή σύνθεση ενός «ελικοπτέρου». Εμείς όμως πηγαίναμε να δούμε άλλο ένα υπέροχο κτίριο, ίσως το ομορφότερο της πόλης.

Είναι η πρώην πρεσβεία της Ρωσίας (амбасада Руског / ambasada Ruskog), χτισμένο γύρω στα 1900 από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Corradini. Σήμερα στεγάζει τη σχολή καλών τεχνών του πανεπιστημίου του Μαυροβουνίου.

Στην ίδια περιοχή είναι ακόμα δύο κτίρια.

Το «βαριάς» αρχιτεκτονικής πέτρινο Διοικητήριο (Општина Цетиње / Opština Cetinje), που στεγάζει διάφορες υπηρεσίες της πόλης, ακόμα και τις δικαστικές

και δίπλα το Βασιλικό Θέατρο του Μαυροβουνίου «Zetski dom» (Краљевско позориште "Зетски дом" / Kraljevsko pozorište "Zetski dom"), που υπάρχει εκεί από τα τέλη του 19^ου αι.

Κάπου εκεί τελειώσαμε με την επίσκεψη μας σε αυτή την πόλη. Στο ταξίδι μας στο Μαυροβούνιο, αν εξαιρέσουμε τις παραθαλάσσιες μεσαιωνικές πόλεις, ήταν ότι καλύτερο είδαμε σε πόλη.

Πριν φύγουμε όμως για να ξεκουραστούμε στο δωμάτιο κάτσαμε κάπου για φαγητό.

 Νωρίς το απόγευμα ξεκινήσαμε για μια εκδρομή μέχρι τη μεγαλύτερη λίμνη των Βαλκανίων τη λίμνη Σκόδρας (Скадарско језеро / Skadarsko jezero). Το Μαυροβούνιο τη μοιράζεται με την Αλβανία, κατέχοντας το μεγαλύτερο μέρος της.

Αποφασίσαμε να πάμε από μικρούς επαρχιακούς δρόμους.

Πρώτη στάση το χωριό Rijeka Crnojevića (Ријека Црнојевића), δηλ. Ποταμός Crnojevića, έχοντας πάρει το όνομά του από τον ποταμό, στις όχθες του οποίου είναι χτισμένο.

Το πιο ενδιαφέρον είναι το πέτρινο γεφύρι μέσα στο χωριό. Οι εικόνες με τις αντανακλάσεις στο νερό είναι υπέροχες. 

Συνεχίσαμε δίπλα στο ποτάμι, που διαρρέει τα καταπράσινα τοπία μέχρι να ανταμώσει τη λίμνη.

Στο δρόμο μας απαντήσαμε και διάφορα μνημεία της πάλαι ποτέ Σοσιαλιστικής Γιουγκοσλαβίας.

Σε λίγο φάνηκε η λίμνη. Τι ωραίες εικόνες!

Που γίνονταν ολοένα και πιο όμορφες.

Φτάσαμε στον προορισμό μας μαζί με το τρένο που έρχεται από Ποντγκόριτσα. Και αυτός δεν ήταν άλλος από το παραλίμνιο χωριό Virpazar (Вирпазар), στη βορειοδυτική άκρη της λίμνης.

Όμορφο χωριό

με κυριότερα ενδιαφέροντα το πέτρινο γεφύρι

και ένα εντυπωσιακό μνημείο στην κορυφή ενός βράχου.

Το γεφύρι, ανάλογα από πού θα το κοιτάξεις, δίνει και άλλη εικόνα, όλες όμορφες.

Δίπλα στο νερό έχει κάποια εστιατόρια, αλλά εμείς προτιμήσαμε αυτό που είναι μέσα.

Ένα σκαρί σα πειρατικό, χρησιμοποιείται για να ταΐσει κόσμο.

Όταν τελειώσαμε είχε νυχτώσει για τα καλά. Η επιστροφή μας στο δωμάτιο στο Τσέτινιε ήταν λίγο περιπετειώδης και κάπως τρομαχτική. Το GPS, επιλέγοντας την πιο σύντομη διαδρομή, μας πήγε από πολύ στενούς, θεοσκότεινους και εντελώς έρημους δρόμους. Δεν είδαμε άνθρωπο, δεν συναντήσαμε χωρίο, ούτε καν σπίτι. Σκεφτόμουν πως αν συνέβαινε κάτι δεν θα μας έβρισκαν ποτέ. Η καρδούλα μας το ξέρει πως φτάσαμε στο δωμάτιο και την ανακούφιση όταν αυτό έγινε. Μέσα στο ταξίδι κι αυτά.

Αυτή ήταν και η τελευταία βραδιά στο Μαυροβούνιο. Όχι όμως και οι τελευταίες εικόνες. Την άλλη μέρα, πηγαίνοντας προς Αλβανία, θα κάναμε κάποιες στάσεις μέχρι τα σύνορα.

Το πρωί, αφού φάγαμε και ήπιαμε τον καφέ μας, φορτώσαμε και ξεκινήσαμε για το τελευταίο κομμάτι αυτού του ταξιδιού.

Πήραμε το δρόμο προς τα νοτιοδυτικά και τη θάλασσα. Πρώτη μας στάση, μετά από 37χμ, πάνω από το Sveti Stefan.

Το Sveti Stefan (Свети Стефан / Άγιος Στέφανος) είναι ένα μικρό νησάκι του Μαυροβουνίου, πολύ κοντά στη Μπούντβα, που απέχει ελάχιστα μέτρα από τη στεριά με την οποία συνδέεται με ένα διάδρομο. Πάνω του τον 15^ο αι. χτίστηκε ένα ψαροχώρι, που καταστράφηκε και ξαναχτίστηκε από τους Ενετούς τον 16^ο. Μέχρι το 1960 είχε ελάχιστους κατοίκους και τότε ερημώθηκε. Ο Τίτο το μετέτρεψε σε ξενοδοχείο, που τη δεκαετία του 1990 έγινε ιδιωτικό 5*. Μόνο αν έχεις τη δυνατότητα να ξοδέψεις αρκετά μπορείς να μείνεις εκεί. Ακόμα και για να πας για ένα μπάνιο πρέπει να πληρώσεις ένα τσουχτερό εισιτήριο.

Η εικόνα του όμως από το δρόμο είναι «όλα τα λεφτά». Δίκαια είναι ίσως το πιο πολυφωτογραφημένο μέρος του Μαυροβουνίου. Όση ώρα κάτσαμε μαζί με αρκετό κόσμο, είδαμε τα ελικόπτερα να πηγαίνουν και να φεύγουν, μεταφέροντας πελάτες.

Αφού χαζέψαμε, φωτογραφίσαμε και φωτογραφηθήκαμε μπήκαμε στο αυτοκίνητο και συνεχίσαμε προς τα νότια-νοτιοανατολικά για 30χμ. εκεί είναι η παραλιακή πόλη Μπαρ (Бар / Bar) με τους περίπου 14000 κατοίκους.

Δεν είχαμε σκοπό να σταματήσουμε, αλλά η εικόνα μιας εντυπωσιακής εκκλησίας μας σταμάτησε. Η επίσκεψη σε αυτήν ήταν μια εμπειρία για διάφορους λόγους. Είναι η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη Βλαδίμηρου (Саборни храм светог Јована Владимира / Saborni hram Svetog Jovana Vladimira).

Δεν πρόκειται για παλιά εκκλησία. Χτίστηκε μεταξύ 2006 και 2016.

Αυτό που κάνει τρομερή εντύπωση είναι η πολυτέλεια. Οι πρώτες εικόνες πολυτέλειας είναι αυτές του εξωτερικού της με τους χρυσούς τρούλους.

Ακολουθούν οι σκαλιστές πόρτες,

τα μαρμάρινα πατώματα με τα σχέδια,

ο μαρμάρινος σκαλιστός θρόνος,

το μαρμάρινο, σκαλιστό έξω και μέσα βαπτιστήριο

και φυσικά η αγιογράφηση, που καλύπτει όλες τις επιφάνειες απ’ άκρη σ’ άκρη και οι οποίες δεν είχαν τελειώσει. Είδαμε αγιογράφους να δουλεύουν πάνω στις σκαλωσιές. Και φυσικά δεν ήταν μόνο αυτά. Όλα εκεί μέσα φώναζαν «χρήμα-πλούτος». Αισθητικά εντύπωση μου έκαναν οι πόρτες και το βαπτιστήριο. Όμως για άλλη μια φορά αναρωτήθηκα. Πως είναι δυνατό να ξοδεύονται τόσα πλούτη για επίδειξη (γιατί γι αυτό πρόκειται) για το θρησκευτικό χώρο μιας θρησκείας, που υποτίθεται πως είναι αυτή των ταπεινών; Πλούτη που θα μπορούσαν να καλύψουν άλλες πιο ουσιαστικές ανάγκες; Και το χειρότερο είναι πως σίγουρα μεγάλο μέρος αυτού του πλούτου προέρχεται από το υστέρημα απλών ανθρώπων. Κρίμα!

Ξανά στο αυτοκίνητο και 27χμ παραλιακά μπήκαμε στο Ούλτσιν (Улцињ / Ulcinj), τη νοτιότερη πόλη της χώρας. Μια πόλη περίπου 10000 κατοίκων με αρχαία ιστορία.

Κάναμε μια μικρή βόλτα με το αυτοκίνητο και κάπου κοντά στην αγορά κάτσαμε να τσιμπήσουμε κάτι. 

Από εκεί και μετά από 26χμ ανατολικά φτάσαμε στα σύνορα με την Αλβανία.

Φύγαμε από το Μαυροβούνιο με τις καλύτερες εντυπώσεις. Μια μικρή χώρα, που δεν έχει την αίγλη της γειτονικής της Κροατίας, αλλά που δεν υστερεί καθόλου απ’ αυτή.

Μέχρι το 2018, που πήγα στο Μαυροβούνιο, η χώρα με το περισσότερο πράσινο και τα πιο όμορφα ορεινά τοπία που είχα επισκεφτεί ήταν η Σλοβακία. Το Μαυροβούνιο ανέτρεψε αυτή την άποψη (για να ανατραπεί ξανά μετά από 5 χρόνια από τη Νορβηγία). Σωστά λένε πως «ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο» και αυτό είναι ένα από τα καλά του ταξιδιού. Να καταρρίπτει απόψεις και στερεότυπα. Για όσους φυσικά έχουν ανοικτά μάτια και νου.

Καλή συνέχεια στην τελευταία χώρα του ταξιδιού μας.

 

(το ταξίδι συνεχίζεται )

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας