Στα μέρη της Κολχίδας!

2024-Road Trip σε Γεωργία και Αρμενία, μέρος 5^ο

(συνέχεια από Στη Batumi Boulevard…..υπό βροχή!)

 

6-7 Μαΐου 2024

 

Κάποτε στον Ορχομενό της Βοιωτίας βασίλευε ο Αθάμαντας. Παντρεύτηκε τη θεά Νεφέλη και έκανε μαζί της τον Φρίξο και την Έλλη. Όμως τη χώρισε και παντρεύτηκε την Ινώ. Αυτή με δόλιο τρόπο τον έπεισε να θυσιάσει τα παιδιά της Νεφέλης για να ξανακαρπίσει, τάχα, η γη. Η Νεφέλη όμως πρόλαβε και έστειλε ένα κριάρι με χρυσό μαλλί να πάρει τα παιδιά. Το ταξίδι τους ήταν μακρινό και πάνω από τα στενά που ενώνουν το Αιγαίο με την Προποντίδα η Έλλη έπεσε και πνίγηκε. Από τότε τα στενά τα είπανε Ελλήσποντο. Ο Φρίξος έφτασε με το χρυσόμαλλο κριάρι στη μακρινή Κολχίδα, στην άλλη άκρη της Μαύρης Θάλασσας (Εύξεινου Πόντου), όπου ο βασιλιάς Αιήτης τον καλοδέχτηκε δίνοντάς του για γυναίκα την κόρη του Χαλκιόπη. Ο Φρίξος θυσίασε το κριάρι και χάρισε το χρυσόμαλλο δέρας (την προβιά του δηλ.) στον Αιήτη. Αυτός το κρέμασε σε μια βελανιδιά στο δάσος του θεού Άρη και έβαλε έναν ακοίμητο δράκο να το φυλάσσει.
Αυτός είναι ο μύθος του «Χρυσόμαλλου Δέρατος».
Έχουμε όμως άλλον ένα μύθο, που συνδέεται όπως θα δούμε με την περιοχή που βρισκόμασταν.
Έχουμε και λέμε λοιπόν. Στην Ιωλκό της Θεσσαλίας ήταν βασιλιάς ο Αίσονας, τον οποίο με κάποιο τρόπο ανέτρεψε ο ετεροθαλής αδερφός του Πελίας (όπως βλέπουμε χαμός γινόταν με τα σόγια και τότε). Ο Αίσονας είχε στείλει το μικρό γιό του Ιάσωνα στο Πήλιο για να τον αναθρέψει ο Κένταυρος Χείρωνας, που του δίδαξε την ιατρική (Ιάσων=αυτός που θεραπεύει). Όταν ο Ιάσωνας μεγάλωσε γύρισε να διεκδικήσει το θρόνο από τον θείο του. Πηγαίνοντας έχασε το ένα του σανδάλι. Όταν τον είδε ο Πελίας, που ένας χρησμός έλεγε πως πρέπει να φοβάται τον μονοσάνδαλο, φοβήθηκε και προσπάθησε να τον ξεφορτωθεί με την υπόσχεση πως αν του έφερνε το χρυσόμαλλο δέρας από την Κολχίδα θα του παρέδιδε το θρόνο. Ο Ιάσωνας μαζεύει την αφρόκρεμα των Ελλήνων ηρώων, αναθέτει σε ένα μεγάλο ναυπηγό, τον Άργο να του φτιάξει ένα καράβι, που το ονόμασε Αργώ και ξεκίνησε. Μετά από πολλές περιπέτειες κατά τη διάρκεια του ταξιδιού αλλά και στην Κολχίδα τα καταφέρνει με τη βοήθεια της Μήδειας, της μάγισσας κόρης του Αιήτη, που τον ερωτεύτηκε. Έτσι γύρισε και πάλι μετά από περιπέτειες, στην Ιωλκό. Το τι έγινε από εκεί και πέρα και τι έγινε ανάμεσα στον Ιάσωνα και τη Μήδεια είναι θέματα άλλων μύθων, που δεν μας ενδιαφέρουν εδώ.
Αυτός είναι λοιπόν ο μύθος της Αργοναυτικής Εκστρατείας η οποία και εκφράζει αλληγορικά τη δεύτερη ιστορική μεγάλη αποίκηση των Ελλήνων στον Εύξεινο Πόντο.
Πως όμως συνδέονται οι δύο αυτοί μύθοι με την περιοχή της δυτικής Γεωργίας; Απλά εκεί βρισκόταν η Κολχίδα.
Η Κολχίδα ήταν ένα αρχαίο βασίλειο, στη σημερινή δυτική Γεωργία, στα ανατολικά παράλια του Ευξείνου Πόντου και νότια του Καυκάσου. Γεωγραφικά, η περιοχή περιλαμβάνει τις περιοχές της σημερινής Αμπχαζίας και του Μπατούμι (αρχ.: Βάθυς) στη δυτική Γεωργία, και της Ριζούντας στην Τουρκία.
Στην περιοχή αυτή και κυρίως στα πιο ορεινά, στην περιοχή Σβανέτι είναι γνωστό πως υπάρχουν κοιτάσματα χρυσού στις πετρώδεις περιοχές αλλά και στα ρυάκια. Οι ντόπιοι συνήθιζαν (μέχρι και πριν λίγες δεκαετίες) να βυθίζουν προβιές μέσα στα ρυάκια για να παγιδεύουν τα ψήγματα χρυσού, φτιάχνοντας έτσι «χρυσές προβιές». Αυτή η τεχνική, που εφαρμόζεται εδώ και χιλιάδες χρόνια, οδηγεί τους γεωλόγους και τους ιστορικούς στο συμπέρασμα ότι η περιοχή είναι η ίδια περιοχή με την αρχαία Κολχίδα που αναφέρεται στον μύθο με το χρυσόμαλλο δέρας.
Οι αποικισμοί ως γνωστό είχαν κατά κύριο λόγο πολιτικά, δημογραφικά και κυρίως οικονομικά κίνητρα (εμπόρειο). Η ύπαρξη χρυσού στην περιοχή και η αναζήτηση των μυστικών εξόρυξης (προβιές γεμάτες με ψήγματα χρυσού) κάνουν σοβαρό το ενδεχόμενο ο μύθος του Ιάσονα και των Αργοναυτών να βασίζεται σε αληθινή αποστολή των αρχαίων με αυτό το σκοπό.
 
Ας αφήσουμε όμως τους μύθους και ας προσγειωθούμε στην πραγματικότητα, μιας και βρισκόμασταν στα μέρη της αρχαίας Κολχίδας.
Η πολιτιστική παρουσία των αρχαίων μας προγόνων είναι εκεί και θα τη βλέπαμε στη συνέχεια στο Μπατούμι, αλλά και στο Κουταΐσι την επομένη μέρα.

Μετά το καφεδάκι και με τον καιρό κάπως να στρώνει φύγαμε από το παραλιακό μέτωπο για να μπούμε και πάλι στο «εσωτερικό» της πόλης. Πρώτος προορισμός μας το Εθνικό Θέατρο, που είχαμε δει την πίσω πλευρά του και η ομώνυμη πλατεία μπροστά του, με το σιντριβάνι του Ποσειδώνα (ναι, του θεού των Ελλήνων).

Το κτίριο στο οποίο στεγάζεται το Κρατικό Δραματικό Θέατρο Batumi Ilia Chavchavadze (ή απλώς το Δραματικό Θέατρο Batumi για συντομία) φτιάχτηκε το 1937 και μεταξύ 2015 και 2018 υποβλήθηκε σε εκτεταμένη αποκατάσταση και ανακαίνιση και εξοπλίστηκε με σύγχρονη τεχνολογία. Εκτός των 3 σκηνών και των άλλων χώρων που έχουν σχέση με τις παραστάσεις, φιλοξενεί και ένα θεατρικό μουσείο. Είναι ένα πολύ εντυπωσιακό κτίριο με όμορφη διακόσμηση, που περιλαμβάνει εκτός των άλλων

τρεις υπέροχες ανάγλυφες πόρτες καθώς

και τα ευμεγέθη αντίγραφα δύο αρχαίων χρυσόμαλλων λιονταριών, που έχουν βρεθεί στην ευρύτερη περιοχή.

Μπροστά από το θέατρο είναι η ομώνυμη πλατεία, στο κέντρο της οποίας είναι το σιντριβάνι του Ποσειδώνα.

Τοποθετήθηκε σχετικά πρόσφατα και είναι αντίγραφο του αντίστοιχου της Μπολόνια της Ιταλίας, του 16^ου αι, μόνο που σε αυτό ο Ποσειδώνας είναι επιχρυσωμένος.

Ένα γύρω η πλατεία έχει ενδιαφέροντα κτίρια.

Από εκεί πήραμε την Konstantine Gamsakhurdia και στην επόμενη γωνία με τη λεωφόρο Memed Abashidze φτάσαμε στο εντυπωσιακό κτίριο της Εθνικής Τράπεζας της Γεωργίας

με τον πύργο,

στον οποίο έχει ενσωματωθεί ένα αστρονομικό ρολόϊ.

Το κτίριο αυτό έχει πάρα πολύ όμορφα παράθυρα βιτρό, που φαντάζομαι ότι από μέσα θα είναι απίθανα.

Εκεί είναι η πλατεία Ευρώπης.

Γύρω από την πλατεία βλέπουμε εξαιρετικά κτίρια,

άλλα με ψηφιδωτά στην πρόσοψη, όπως αυτά δίπλα στην Εθνική Τράπεζα,

δύο καζίνο, που στεγάζονται σε εντυπωσιακά κτίρια κ.ά.

Μέσα στην πλατεία σε μια ψηλή κολώνα

στέκει το άγαλμα της Μήδειας που κρατά το χρυσόμαλλο δέρας. Τα αποκαλυπτήριά του έγιναν το 2007 και είναι έργο του Davit Khmalazde.

Στις τέσσερεις πλευρές της κολώνας βλέπουμε παραστάσεις που σχετίζονται με την αρπαγή του δέρατος από τον Ιάσωνα, με τη βοήθεια της Μήδειας.

Στην μια μεριά της πλατείας σχηματίζεται ένα μικρό πάρκο και εκεί είναι το μνημείο του Memed Abashidze (1873-1937), συγγραφέα και πολιτικού, που σε όλη του τη ζωή πάλεψε για την ένωση της Adjara με τη Γεωργία και γι αυτό εκτελέστηκε.

Δίπλα του δύο ελάφια «βόσκουν» στο χορτάρι του πάρκου

και πίσω του είναι ένα κτίριο με μια ενδιαφέρουσα τοιχογραφία.
Από εκεί πήραμε ξανά την Konstantine Gamsakhurdia προς τα νοτιοανατολικά.

Φτάσαμε στην Αρμενική Αποστολική Εκκλησία του Χριστού Σωτήρος, που φτιάχτηκε τη δεκαετία του 1880 σε σχέδια του Αυστριακού αρχιτέκτονα Robert Marfeld.

Κι εδώ στην αυλή Χατσκάρ (σταυρόπετρες)

και το εσωτερικό λιτό

με πιο ενδιαφέρον στοιχείο κάποια βιτρό.

Βγαίνοντας από τον Ναό, σε ένα μικρό πάρκο στέκει ένα «μπουκάλι κρασί». Ευκαιρία λοιπόν να πούμε λίγα για το Γεωργιανό κρασί. Πιστεύεται πως η χώρα αυτή του Καύκασου είναι το λίκνο του κρασιού μιας και υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα που δείχνουν παραγωγή κρασιού από το 6000π.Χ., δηλαδή μια ιστορία 8000 χρόνων. Σήμερα η χώρα παράγει πολύ κρασί στηριζόμενη κυρίως στις δεκάδες (για να μην πω εκατοντάδες) τοπικές ποικιλίες σταφυλιού και στον παραδοσιακό τρόπο παραγωγής του κρασιού.
«Οι Γεωργιανοί εξακολουθούν να θυμούνται τους προγόνους τους ως “σκληρούς πολεμιστές” και “οινοποιούς“, που ήξεραν πώς να πολεμούν αλλά και να γιορτάζουν τις νίκες τους με ένα καλό ποτήρι κρασί!» (ένα ενδιαφέρον άρθρο για το γεωργιανό κρασί εδώ).

Στη γωνία κάναμε αριστερά στην Parnavaz Mepe πηγαίνοντας στον επόμενο προορισμό μας.

Ένας ακόμα πύργος στο βάθος είναι το τοπόσημό του. 

Στα τέλη της δεκαετίας του 2000, μέσα στην παλιά πόλη κατασκευάστηκε μια «πλατεία» με πρότυπο τις μικρές πλατείες που συναντά κανείς στις μικρές Ιταλικές πόλεις και γι αυτό την ονόμασαν Piazza.

Πρόκειται για ένα χώρο 5700 τ.μ., έργο του Γεωργιανού αρχιτέκτονα Vazha Orbeladze, που περιβάλλεται

από ένα πύργο ρολογιού, ένα ξενοδοχείο,

εστιατόρια, πάμπ και καφέ και χρησιμοποιείται για διάφορες εκδηλώσεις κυρίως πολιτιστικές. Εκεί έχουν δώσει συναυλίες μεγάλα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής όλων των ειδών, όπως ο Πλάσιντο Ντομίνγκο ή ο Στινγκ.

Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο της Piazza είναι ένα μωσαϊκό 106 τ.μ. στο κέντρο της, που θεωρείται το μεγαλύτερο εικονιστικό μαρμάρινο μωσαϊκό στην Ευρώπη. Δημιουργός του είναι μια γεωργιανο-ελβετίδα σχεδιάστρια, η Natali (Natalia) de Pita Amirejibi. Κατασκευάστηκε το 2010 σε μεγάλο εργαστήριο μωσαϊκών στο Αμπού Ντάμπι σε εκατομμύρια κομμάτια τα οποία μεταφέρθηκαν και συναρμολογήθηκαν υπό την επίβλεψη της δημιουργού. Χρησιμοποιήθηκε μάρμαρο από 15 χώρες και σε κάποια κομμάτια κεραμικό και σμάλτο.

Η σύνθεση του ψηφιδωτού αποτελείται από οκτώ κύκλους τοποθετημένους ο ένας μέσα στον άλλο.

Ο κεντρικός κύκλος είναι μια εικονιστική σύνθεση πέντε γυναικείων θαλάσσιων θεοτήτων.
Μπαίνοντας από τη βόρεια είσοδο της πλατείας βλέπουμε δύο γλυπτά.

Τη «Χρυσή γυναίκα»

και τον μικρό «Έρωτα» πάνω σε μια βρύση με δροσερό νερό.

Απέναντι από αυτή την είσοδο, προς τα βόρεια είναι ο Άγιος Νικόλαος. Πρόκειται για σημαντικό μνημείο της πόλης, που έχει σχέση με τους Έλληνες του Βατούμ , στο 2^ο μισό του 19^ου αι. Η ιδέα ήταν του Ελληνικής καταγωγής τότε δήμαρχου της πόλης Ηλία Εφραιμίδη. Φτιάχτηκε λοιπόν τότε ο ναός αυτός για να εξυπηρετεί τις ανάγκες της Ελληνικής κοινότητας και έγινε το κέντρο της.

Το εσωτερικό της

έχει ένα λιτό, αλλά ωραίο τέμπλο

και αρκετές τοιχογραφίες.

Δίπλα στην είσοδο του ναού, στον εξωτερικό τοίχο υπάρχει πινακίδα στα Ελληνικά, που μνημονεύει το χτίσιμό του. (περισσότερα εδώ)

Από εκεί το ξενοδοχείο μας ήταν μόνο ένα τετράγωνο και γυρίσαμε να ξεκουραστούμε και να στεγνώσουμε, γιατί αν και η βροχή είχε σταματήσει, είχαμε «φάει» πολύ νερό.
Ξεκουραστήκαμε, αλλάξαμε τα βρεγμένα και η Σοφία ξάπλωσε. Εγώ πήρα την ομπρέλα και ξαναβγήκα να πάω να δω κάποια αξιοθέατα που είχα σημειώσει. Ευτυχώς δεν έβρεχε.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του 2009, οι μουσουλμάνοι της Ατζαρίας, πρωτεύουσα της οποίας είναι το Βατούμ, είναι το 30% του συνολικού πληθυσμού,

πράγμα που είχαμε διαπιστώσει από την πρώτη στιγμή που φτάσαμε εκεί από τα πολλά μαγαζιά με αραβικό ή τούρκικο φαγητό και από τις πολλές φορές μέσα στη μέρα που ακούγαμε από το κοντινό μας τζαμί τον Μουεζίνη να καλεί τους πιστούς του.

Γι αυτό το τζαμί ξεκίνησα. Είναι το Κεντρικό Τέμενος του Μπατούμι (Orta Djame) και φτιάχτηκε το1866.

Δυστυχώς είχε προσευχή και έτσι περιορίστηκα σε λίγες εικόνες από την αυλή του.

Συνεχίζοντας τις βόλτες μέσα στην παλιά πόλη,

πέρασα από ένα μικρό παρκάκι όπου έχουν στήσει κάποιες φιγούρες Γεωργιανών χορευτών και μουσικών με τις παραδοσιακές τους στολές.

600μ από το τζαμί έφτασα στον Καθεδρικό της πόλης, το ναό της Γεννήσεως της Παναγίας, που χτίστηκε στο γύρισμα του 20^ου αι σαν Καθολικός, κάτι που φαίνεται στην κατασκευή του και μετατράπηκε σε ορθόδοξο το 1989.

Τα αγάλματα δεξιά και αριστερά της επιβλητικής εισόδου,

τα βιτρό παράθυρα

και τα σκαλιστά θυρόφυλλα, μαρτυρούν την Καθολική «καταγωγή» του.

Έξω από τον ναό δύο κυρίες πούλαγαν κεριά

και ένας «ζητιάνος περίμενε την ελεημοσύνη μας» (δική μου υπόθεση μιας και πρόκειται για γλυπτό έξω από την καγκελόπορτα και μοιάζει με ζητιάνο).

Και εδώ είχε λειτουργία

και έτσι περιορίστηκα στην ελάχιστη ενόχληση με την παρουσία μου και το κινητό μου σε δράση.

Απέναντι και διαγώνια είναι ένα πολύ όμορφο κτίριο. Είναι το κτίριο της διοίκησης της περιφέρειας της Ατζαρίας,

ενώ δεξιά του είναι το κτίριο του 1969, που στεγάζει το 1^ο Δημόσιο Σχολείο της πόλης, που ιδρύθηκε το 1881.

Το όμορφο κτίριο της περιφέρειας είναι ακόμα πιο όμορφο από την άλλη μεριά,

που μάλλον είναι και η επίσημη πρόσοψη.
Μιας και είχα πιάσει τους κύριους λατρευτικούς χώρους των διαφόρων θρησκειών δεν θα μπορούσα να αφήσω απ’ έξω την Εβραϊκή Συναγωγή , που είναι περίπου 500μ Β.Δ. του Καθεδρικού.

Είναι ένα ενδιαφέρον κτίριο εξωτερικά αλλά μέσα δεν αξιώθηκα να μπω μιας και ήταν κλειστή.
Γυρνώντας προς το δωμάτιο, μου έκανε εντύπωση το εκτεταμένο δίκτυο ποδηλατοδρόμων της πόλης. Δεν υπάρχει δρόμος που να μην έχει στη μια του πλευρά και ποδηλατόδρομο. Και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου, αλλά η πραγματικότητα. Και η άλλη πραγματικότητα είναι πως σε αυτούς δεν θα δεις ούτε ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο (!!). Έφτασα στο δωμάτιο «κομμάτια» και ξάπλωσα να ξεκουραστώ. Ξαναβγήκα αργότερα για να πάρω κάτι να φάμε. Την επομένη φεύγαμε με κατεύθυνση προς την Αρμενία, στην οποία όμως θα φτάναμε τη μεθεπόμενη. Προς το παρόν είχαμε τελειώσει με το Βατούμ, που ήταν μια πραγματικά ευχάριστη έκπληξη.
Αλλά οι εικόνες από τα μέρη της Κολχίδας δεν είχανε τελειώσει.  
 
Το πρωί που σηκωθήκαμε έβρεχε και πάλι. Την ώρα του πρωινού άρχισε να κόβει αλλά όλη τη μέρα ήταν «ήξεις, αφήξεις». Μαζέψαμε και φορτώσαμε. Πριν φύγουμε έβγαλα μερικές τελευταίες φωτογραφίες από το μπαλκόνι του δωματίου.

Το τζαμί,

το ιδιόμορφο κτίριο στο οποίο κάνουν εξάσκηση σε παραδοσιακούς χορούς και φυσικά εικόνες του λιμανιού.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και μετά από περίπου 150χμ Β.Α., 

μπήκαμε στο Κουτάϊσι, την Τρίτη σε μέγεθος πόλη της Γεωργίας και σύμφωνα με τους ειδικούς εκεί που ήταν η πρωτεύουσα του αρχαίου βασιλείου της Κολχίδας. Στην πόλη αυτή βρίσκονται δύο (ή μάλλον ένα) μνημείο από τη λίστα της UNESCO με τα μνημεία της παγκόσμιας κληρονομιάς. Το μοναστήρι του Γκελάτι του 1106 (που όμως δεν είχαμε χρόνο να πάμε) και ο Καθεδρικός Μπαγκράτι, του 11^ου αι, που όμως το 2017 η UNESCO τον αφαίρεσε από τις λίστες της, θεωρώντας τα εκτεταμένα έργα ανακατασκευής ως επιζήμια για την ακεραιότητα και την αυθεντικότητά του.

Πριν πάμε να τον δούμε κάναμε μια στάση κοντά στην κεντρική πλατεία της πόλης.

Στο κέντρο της πλατείας στέκει από το 2012 ένα σιντριβάνι-μνημείο, ένα σύμπλεγμα από όλα τα χρυσά που βρέθηκαν στην περιοχή (σε μεγέθυνση Χ30). Είναι το «Σιντριβάνι της Κολχίδας».

Στην κορυφή του στέκουν δύο άλογα

και ένα γύρω είναι χρυσά ζώα.

Ανάμεσά τους και ο Tamada (αυτός που κάνει πρόποση), που είχα δει στην Τιφλίδα την 1^η μέρα του ταξιδιού μας. Είναι εντυπωσιακό αν και αισθητικά ξενίζει.

Γύρω η πλατεία έχει ενδιαφέροντα κτίρια. Μετά τη στάση μας μπήκαμε και πάλι στο αυτοκίνητο και πήγαμε να δούμε τον Καθεδρικό Μπαγκράτι.

Είναι ένα αριστούργημα, που φτιάχτηκε στα πρώτα χρόνια του 11^ου αι επί της βασιλείας του Μπγκράτ Γ΄, εξ’ ού και το όνομα. Το 1994 η UNESCO τον ενέταξε στη λίστα με τα μνημεία της παγκόσμιας κληρονομιάς, αλλά λόγω των εκτεταμένων εργασιών αποκατάστασης, το 2010 τον μετέφερε στη λίστα με αυτά που απειλούνται και τελικά το 2017 τον αφαίρεσε τελείως.

Είναι πολύ εντυπωσιακό κτίσμα με κάποια πολύ όμορφα διακοσμητικά στοιχεία εξωτερικά,

πολύ λιτό εσωτερικό

με κάποιες λειψανοθήκες,

ένα τάφο

και σε κάποια σημεία το αρχαίο πάτωμα, σαν μπάλωμα στο σύγχρονο πλακάκι της αποκατάστασης.  

Συνεχίσαμε προς τα ανατολικά στο δρόμο που είχαμε κάνει 2 μέρες πριν ανάποδα, ερχόμενοι από την Τυφλίδα για περίπου 95χμ και στρίψαμε δεξιά προς τα Ν-Ν.Δ. 

Προορισμός μας η πόλη Akhaltsikhe, περίπου 20χμ από τα σύνορα με την Τουρκία στο δρόμο που πάει για Καρς. Εκεί θα μέναμε ένα βράδυ για να συνεχίσουμε την επομένη για Αρμενία. Οι χάρτες του Γούγλη μας έδιναν περίπου 325χμ σε περίπου 5.30 ώρες. Έλα μου όμως που το ταξίδι αυτό ήταν ατέλειωτο λόγω των αλλεπάλληλων μποτιλιαρισμάτων πολλών χιλιομέτρων. Μιλάμε για πήξιμο άνευ προηγουμένου! Υπολογίζω πως η καθυστέρηση αυτή ξεπέρασε τις 2.30, ίσως και τις 3 ώρες. 

Έτσι μια στάση που θέλαμε να κάνουμε στην κατά γενική ομολογία όμορφη πόλη Borjomi, με το φαράγγι της και το άγαλμα του Προμηθέα (άλλος αρχαιοελληνικός μύθος που συνδέεται με τον Καύκασο), πήγε περίπατο μιας και η μέρα είχε προχωρήσει και δεν υπήρχε χρόνος. 

Το τελευταίο κομμάτι που περνάει από το Borjomi και πάει προς Akhaltsikhe είναι μια υπέροχη καταπράσινη διαδρομή που ακολουθεί τον ποταμό Κούρα (ναι, αυτός που διαρρέει την Τυφλίδα). Κάναμε μόνο δύο μικρές στάσεις να ξεμουδιάσουμε. 

Μια δίπλα στο ορμητικό ποτάμι

και μια στο χωριό Atskuri, όταν είδαμε ψηλά, δίπλα στο ποτάμι το ομώνυμο κάστρο.

Είχε σουρουπώσει για τα καλά όταν φτάσαμε στο Akhaltsikhe, βρήκαμε το ξενοδοχείο μας και ανεβάσαμε τα πράγματα.
Θα τα πούμε όμως στο επόμενο για το υπόλοιπο της πρώτης φάσης του ταξιδιού μας στη Γεωργία.
Καληνύχτα!

 (το ταξίδι συνεχίζεται )

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας