Στη Batumi Boulevard…..υπό βροχή!

2024-Road Trip σε Γεωργία και Αρμενία, μέρος 4^ο

(συνέχεια από Εκεί που γεννήθηκε ο «Πατερούλης»!)

 

6 Μαΐου 2024

 

 
Ξημέρωσε η Δευτέρα του Πάσχα, βροχερή δυστυχώς.
Το προηγούμενο βράδυ της Κυριακής του Πάσχα, που φτάσαμε στο ξενοδοχείο, ο ξενοδόχος μας υποδέχτηκε με ένα μπουκάλι γεωργιανό κρασί και ένα Paska.

Όπου Paska είναι ένα κέϊκ που φτιάχνουν και τρώνε το Πάσχα, εξ’ ου και το όνομά του. Επειδή ένα τέτοιο κέϊκ είχαμε πάρει και δοκιμάσει τις προηγούμενες μέρες και κάποια ποτήρια κρασί είχαμε πιεί στην Τυφλίδα, αποφασίσαμε να τα πάρουμε μαζί στην Ελλάδα.
Το πρωί (Δευτέρα του Πάσχα) στο πρωινό είχε κόκκινα αυγά για να  τσουγκρίσουμε, μοναδικό στοιχείο που μας θύμιζε το δικό μας Πάσχα.
Εν τω μεταξύ ας πούμε λίγα για την πόλη που μας φιλοξενούσε.
Το Μπατούμι (ονομασία που προέρχεται από το Βαθύν και αυτό από το αρχαιοελληνικό ο βαθύς λιμήν) πιστεύεται πως βρίσκεται στην περιοχή που βρισκόταν η αρχαία Κολχίδα. Υπό την αυτοκρατορία του Αδριανού, το Μπατούμι μετατράπηκε σε λιμάνι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας
Πέρασε για λίγο στα χέρια των Αράβων και μετά στο βασίλειο της Γεωργίας, ενώ από το 1878 στη Ρώσικη Αυτοκρατορία και λίγες δεκαετίες μετά στην ΕΣΣΔ.
Είναι η δεύτερη σε πληθυσμό πόλη της Γεωργίας, πρωτεύουσα της Αυτόνομής Δημοκρατίας της Adjara και απέχει μόνο 20χμ από την Τουρκία. Έχει υποτροπικό κλίμα με πολλές βροχές (το ζούσαμε και οι ίδιοι). Οικονομικά στηρίζεται στο λιμάνι της, το βασικό της χώρας, όπου καταλήγει ο αγωγός που φέρνει το πετρέλαιο από την Κασπία, στην ελαφριά βιομηχανία, τον τουρισμό και τον τζόγο. Έχει το παρατσούκλι «Λας Βέγκας της Μαύρης Θάλασσας» με τα πολλά καζίνο που έχει εξυπηρετώντας κυρίως τους Τούρκους, στη χώρα των οποίων η λειτουργία τους απαγορεύεται.
Από το 2000 και μετά η κατασκευή πολυώροφων κτιρίων, αλλά και η συντήρηση των κτιρίων της παλιάς πόλης άλλαξε το χαρακτήρα και τη μορφή της.

Παρ’ όλη τη βροχή δεν είχαμε άλλη επιλογή και έτσι μετά το πρωινό φορέσαμε αδιάβροχα, πήραμε ομπρέλες και ξεκινήσαμε με κατεύθυνση τη θάλασσα.
Ένα τετράγωνο χωρίζει το κατάλυμά μας από τη λεωφόρο Gogebashvili, που χωρίζει την παλιά πόλη από το λιμάνι της πόλης. Εκεί φτάσαμε κι εμείς.

Στη δυτική μεριά του λιμανιού είναι το κτίριο του Λιμενικού Σταθμού

με τα ενδιαφέροντα ανάγλυφα στην είσοδο του.
Από κει ξεκινά το «Πάρκο των θαυμάτων» με διάφορα πολύ εντυπωσιακά κτίρια και γλυπτά, που απλώνονται στον καταπράσινο χώρο μέχρι τη θάλασσα, δυτικά του λιμανιού. Και η συνέχειά του η «Λεωφόρος του Βατούμ» (Batumi Boulevard), ένα τεράστιο πάρκο δίπλα στην παραλία στη Μαύρη Θάλασσα.

Μετά τον Λιμενικό σταθμό συναντάει κανείς μερικά κτίσματα, άλλα πιο παραδοσιακά και άλλα πολύ μοντέρνα, που δημιουργούν ένα πολύ ενδιαφέρον σύνολο.

Πρώτα συναντάς τον 25μ ύψους «Πύργο του ρολογιού Chacha», που είναι αντίγραφο του πύργου που υπάρχει στη Σμύρνη της Τουρκίας. Φτιάχτηκε το 2012 και έχει 4 σιντριβάνια από τα οποία λέγεται πως κάποτε έτρεχε Chacha (το Γεωργιανό τσίπουρο από σταφύλια) αντί νερού. Εξ’ ου και το όνομα.

Το επόμενο, άκρως εντυπωσιακό κτίσμα είναι ο 130μ ύψους «Πύργος του Αλφαβήτου». Φτιάχτηκε το 2011 από τον Ισπανό Alberto Domingo Cabo σε σχήμα διπλής έλικας του DNA, που πάνω της είναι τα 33 γράμματα του σύγχρονου γεωργιανού αλφαβήτου. Το πάνω μέρος του έχει μια εξέδρα για θέα προς την πόλη και τη θάλασσα και ένα περιστρεφόμενο εστιατόριο.

Στη συνέχεια είναι η ρόδα του λούνα πάρκ και ο Φάρος, που φτιάχτηκε στα τέλη του 19^ου αι.

Αυτό που τραβάει συνέχεια το μάτι είναι ένα σύμπλεγμα σύγχρονων κτιρίων, διαφόρων χρήσεων, κυρίως ξενοδοχεία.

Ανάμεσά τους αυτό που κυριαρχεί είναι ο «Πύργος του Μπατούμι» (Πύργος του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου του Μπατούμι), ένας ουρανοξύστης με ύψος 200 m, το ψηλότερο κτίριο στη Γεωργία μέχρι το 2023. Το κύριο υλικό κατασκευής που χρησιμοποιήθηκε είναι το σκυρόδεμα. Είναι σε μοντερνιστικό στυλ με ένα τροχό λούνα παρκ ενσωματωμένο σ’ αυτόν. Αρχικά φτιάχτηκε για να στεγάσει το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο, πράγμα που δεν έγινε ποτέ, μέχρι που πουλήθηκε σε μεγάλη εταιρεία, που μάλλον το προορίζει για ξενοδοχείο.

Εκτός όμως όλων των παραπάνω βλέπει κανείς στην απέναντι, αριστερή μεριά του δρόμου την πίσω πλευρά του Εθνικού θεάτρου, πολύ όμορφη κι αυτή,

αλλά και στο χώρο του πάρκου κάποια παλιά κτίρια, που κάποιοι έχουν φροντίσει να τα ομορφύνουν.

Το κύριο αξιοθέατο αυτής της μεριάς του πάρκου είναι ένα γλυπτό.
Το 2007 στη Μπιενάλε της Βενετίας η Γεωργιανή γλύπτρια Tamara Kvesitadze παρουσίασε ένα κινούμενο μεταλλικό γλυπτό, με τίτλο "Man and Woman". Το 2010 εγκαταστάθηκε στο Μπατούμι και ονομάστηκε εκ νέου "Ali and Nino", από τους χαρακτήρες του ομώνυμου μυθιστορήματος του Kurban Said.

Πρόκειται για την ερωτική ιστορία του Ali Shirvanshir, ενός μουσουλμάνου αριστοκράτη από το Αζερμπαϊτζάν και της Nino Kipiani, χριστιανής, κόρης ενός Γεωργιανού πρίγκιπα, που όμως δεν έμελλε να ενωθούν. Γι αυτό και οι δύο φιγούρες του γλυπτού πλησιάζουν και περνούν μέσα η μια από την άλλη, χωρίς όμως να ενωθούν τελικά. Πολύ εντυπωσιακό, έστω και ακίνητο, μιας και κινείται μόνο κάθε απόγευμα αργά. 

Άλλο εντυπωσιακό γλυπτό είναι το “Me, you and Batumi” με το ζευγάρι που πίνει τον καφέ του έχοντας διαθέσιμη μια καρέκλα για να κάτσεις να τους κάνεις παρέα και να απαθανατίσεις τη στιγμή. Αυτό βέβαια αν ο καιρός το επιτρέπει.

Κατά μήκος της παραλίας συναντάει κανείς αρκετά γλυπτά.

Εκτός από την κλασσική «καρδιά του Μπατούμι»

υπάρχουν γλυπτά πιο κλασσικής τεχνοτροπίας,

αλλά και σύγχρονης.

Ακόμα συναντάς χώρους αναψυχής και δραστηριοτήτων, όπως λούνα παρκ ή νεροτσουλήθρες.
Το παράλληλο με την παραλία πάρκο, γνωστό σαν η «Λεωφόρος του Βατούμ» (Batumi Boulevard) γεννήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1880 και ήταν παιδί ενός Γάλλου ευγενούς και αρχιτέκτονα κήπων, του Michael d’ Alfons, που δούλεψε εκεί μεταξύ 1885 και 1889.
Τα χρόνια περνούσαν και το πάρκο αποκτούσε καινούρια καλούδια. Στη μορφή που έχει σήμερα συνέβαλε καθοριστικά ένας άλλος αρχιτέκτονας κήπων, Γεωργιανός αυτός, ο Iason Gordeziani (1877-1960).

Πριν αρχίσω την περιγραφή όσων βλέπαμε να πω για κάτι που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση εκεί. Μέσα στο πάρκο θα δει κανείς δύο μνημεία, αφιερωμένα στους δύο αυτούς σημαντικούς «κηπουρούς» (gardeners), κάτι που για μένα δείχνει το πολιτιστικό επίπεδο αυτού του λαού. Έχω ταξιδέψει σε τόσες χώρες και έχω δει μνημεία για ήρωες, πραγματικούς ή μυθικούς, για μεγάλους καλλιτέχνες ή πολιτικούς, ακόμα και για «αστέρια» της ποπ-ροκ, του σινεμά κλπ. Μνημεία γι αυτούς που έφτιαξαν ένα τόσο υπέροχο κόσμο, όπως η Batumi Boulevard, πρώτη φορά βλέπω και αν έχω δει πάρκα, μικρά ή μεγάλα (για να μην γενικεύω, ίσως να υπάρχουν και αλλού αλλά να μην τα έχω δει εγώ). Για μένα πάντως ήταν από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις, όχι μόνο αυτού του ταξιδιού.
Μέχρι εκείνη την ώρα ο καιρός μας έκανε τη χάρη να έχει κάποιες στιγμές ηρεμίας για να μπορέσουμε να δούμε όσα πιο πολλά γινόταν.

Στους διαδρόμους, τα πλατώματα και τις αλέες που σχηματίζονται μέσα στο πυκνό πράσινο βλέπου υπέροχες κατασκευές και πολλά ακόμα γλυπτά.

Το επόμενο εντυπωσιακό κτίσμα που βλέπουμε είναι οι «Κιονοστοιχίες» (Collonades), ένα σύνολο από κίονες, που αντιγράφουν αντίστοιχο από την Ιταλία (δεκαετία του 1930).

Εκεί δίπλα και το άγαλμα της Αφροδίτης, περιτριγυρισμένης από τρεις φτερωτούς έρωτες.

Λίγα μέτρα μετά βγαίνουμε στο πλάτωμα, όπου δεσπόζει το Θερινό Θέατρο, ένα υπέροχο ξύλινο κτίσμα του 1949 (πιστό αντίγραφο του 2013 μιας και το αρχικό κάηκε).

Έξω από το κτίριο υπάρχει η προτομή του Πούσκιν και ένα άγαλμα ενός μεγάλου χορευτή του 20^ου αι.

Πίσω από το θέατρο φαίνεται στο βάθος το Casino Peace και πίσω του το ξενοδοχείο Σέρατον.

Λίγα μέτρα απέχει το «σιντριβάνι που χορεύει» (μόνο όταν το επιτρέπει ο καιρός, άρα δεν….).

Στη μια άκρη της στενόμακρης δεξαμενής του σιντριβανιού είναι ένα πολύ περίεργο κτίσμα.

Το κεφάλι ενός δελφινιού βγαίνει μέσα από το νερό.

Στο κτίριο αυτό μέσα πραγματοποιούνται γάμοι από τον Δήμο.

Δεξιά και αριστερά, κατά μήκος του σιντριβανιού είναι δύο σειρές από λεπτές και ψηλές κολώνες και στην κορυφή της κάθε μιας στέκει ένας μικρός μουσικός, που παίζει το όργανό του. «Δώδεκα μικροί μουσικοί» (για να παραφράσουμε τον τίτλο του γνωστού μυθιστορήματος της Άγκαθα Κρίστι «Δέκα μικροί νέγροι»),

έξι από τη μια μεριά

και έξι από την άλλη.

Ο ίδιος χώρος, πηγαίνοντας προς τη θάλασσα, «φυλάγεται» από δύο λιοντάρια

ενώ αμέσως μετά είναι το πολύ όμορφο γλυπτό μιας νεράϊδας γνωστό και σαν «Γυναίκα Πεταλούδα» (Fairy aka Woman Butterfly).

Την ώρα που χαζεύαμε άλλο ένα γλυπτό εκεί κοντά, η ψιχάλα άρχισε να δυναμώνει και σύντομα άρχισε να βρέχει πάλι. Ήταν ώρα να χωθούμε κάπου για ένα καφέ, κάτι για τη λιγούρα και κυρίως νάναι στεγνά.

Ο Πρίσλει αυτοπροσώπως μας υποδέχτηκε σε ένα ροκ καφέ, όπου περάσαμε καμμιά ωρίτσα, πριν συνεχίσουμε, για την παλιά πόλη αυτή τη φορά. Είχαμε τελειώσει με το τόσο όμορφο παραλιακό μέτωπο και μας περίμενε το εσωτερικό της πόλης με τα καλούδια του.
Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.

 

 (το ταξίδι συνεχίζεται )

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας