Εκεί που γεννήθηκε ο «Πατερούλης»!

2024-Road Trip σε Γεωργία και Αρμενία, μέρος 3^ο

(συνέχεια από Tbilisi, η πρωτεύουσα του Sakartvelo! 2)

 

5 Μαΐου 2024

 

 

Ξημέρωσε η Κυριακή του Πάσχα. Μέρα βαριά από σύννεφα αλλά προς το παρόν μόνο με κάτι ψιχάλες.

Μετά το πρωινό, φορτώσαμε και ξεκινήσαμε για τα δυτικά. Προορισμός μας το Βατούμ (Μπατούμι για τους ντόπιους) στις ανατολικές ακτές της Μαύρης θάλασσας περίπου 370χμ δρόμος.

Είχαμε όμως να κάνουμε μια στάση. Αυτή ήταν η πόλη Γκόρι, γύρω στα 86χμ δυτικά της Τυφλίδας. Μια πόλη με περίπου 48000 κατοίκους, μακριά ιστορία και γενέτειρα μιας από τις σημαντικότερες, όσο και αμφιλεγόμενες προσωπικότητες του 20^ου αι. του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι, γνωστότερου σαν Ιωσήφ Στάλιν (1878-1953), γνωστού επίσης και σαν «ο Πατερούλης».

Γιος ενός φτωχού τσαγκάρη και μιας θεοσεβούμενης πλύστρας, που κατάφερε να τον γράψει στο εκκλησιαστικό σχολείο. Έτσι ο νεαρός Ιωσήφ το 1894 γράφτηκε για να φοιτήσει στη Θεολογική σχολή της Τυφλίδας, όπου όμως γνώρισε και άλλα πράγματα, όπως τις ιδέες του Μαρξ, με αποτέλεσμα στο 1^ο κιόλας έτος των σπουδών του να είναι Άθεος (!!!!) και το 1899 να αποβληθεί. Η βιογραφία του Στάλιν είναι μακρά και πλούσια και θα βρει κανείς  διαφορετικές εκδοχές, ανάλογα της ιδεολογικής τοποθέτησης του καθενός.

Στη γενέτειρά του υπάρχει λεωφόρος και πάρκο με το όνομά του. Στο πάρκο υπάρχει ένα εντυπωσιακό παλάτι κτισμένο τη δεκαετία του 1950 και στο οποίο στεγάζεται το ομώνυμο μουσείο. Αυτός ήταν και ο προορισμός μας, αν και είχαμε ελάχιστες ελπίδες να το βρούμε ανοικτό, λόγω της ημέρας, πράγμα που επαληθεύτηκε.

Σχεδόν μιάμιση ώρα αφού φύγαμε μπήκαμε στην πόλη και παρκάραμε στη λεωφόρο Στάλιν, μπροστά από το πάρκο. 

Πήγα να δω αν είναι ανοικτά, αλλά δεν. Μόνο στο πάρκο υπάρχουν κάποια πράγματα να δεις.

Πρώτ’ απ’ όλα το κτίριο του μουσείο με την κιονοστοιχία

και τον πύργο, από μόνο του αξιοθέατο.

Έξω από το κτίριο στέκει το πράσινο βαγόνι που χρησιμοποιούσε ο Στάλιν στις μετακινήσεις του, κλειστό κι αυτό.

Από το τζάμι τράβηξα μια φωτογραφία του λιτού εσωτερικού του.

Το πιο εντυπωσιακό, εκτός μουσείου έκθεμα είναι ένα περίπτερο,

που στεγάζει ένα σπίτι.

Είναι το σπίτι που γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα του χρόνια ο Ιωσήφ. Άφησα για το τέλος ένα πολύ σπάνιο έκθεμα.

Από το 1956 και μετά ξεκινά η αποσταλινοποίηση, η καθαίρεση κάθε τι που τον θυμίζει και η αποδόμηση του μύθου του. Στα πλαίσια αυτής της διαδικασίας κάθε άγαλμα ή προτομή σε δημόσιο χώρο καθαιρείται, δρόμοι και πλατείες με το όνομά του μετονομάζονται κλπ. Ούτε στο Muzeon, το Πάρκο της Ρώσικης γλυπτικής στη Μόσχα, όπου μεταξύ άλλων έχουν συγκεντρώσει και αυτά που καθαιρέθηκαν μετά την πτώση της ΕΣΣΔ δεν είδα άγαλμα ή προτομή του Στάλιν. Το μοναδικό άγαλμά που έμεινε σε ολόκληρη τη Σοβιετική Ένωση ήταν στο Γκόρι. Μέχρι το 2010, που κι αυτό καθαιρέθηκε.

Έτσι έξω από το μουσείο, μέσα στο πάρκο βλέπουμε ένα άγαλμά του (δεν ξέρω αν είναι αυτό που καθαιρέθηκε από την πλατεία της πόλης), ίσως το μοναδικό που στέκει σε δημόσιο χώρο σε ολόκληρη την πρώην ΕΣΣΔ, γι αυτό και μοναδικό.

Ευτυχώς δεν έβρεχε και έτσι έβγαλα μερικές φωτογραφίες και γύρισα για να φύγουμε.

Λίγες εκατοντάδες μέτρα μετά οι εικόνες με σταμάτησαν. Μια πλατεία-διασταύρωση με το φρούριο της πόλης ψηλά και δύο εκκλησίες δεξιά και αριστερά. Άλλη μια στάση λοιπόν.

Βρισκόμαστε στο παλιό κομμάτι της πόλης και κάποια από τα κτίρια γύρω το δείχνουν.

Το Φρούριο του Γκόρι είναι μια μεσαιωνική ακρόπολη που είναι χτισμένη σε ένα βραχώδη λόφο στο κέντρο της πόλης. Πρόκειται για στρατηγικά πλεονεκτική θέση στη συμβολή 3 ποταμών, των Λιάχβι, Μετζούντα και Κούρα.

Το φρούριο αναφέρθηκε για πρώτη φορά σε αρχεία του 7ου αιώνα, αλλά οι αρχαιολογικές έρευνες έδειξαν ότι ο συγκεκριμένος λόφος είναι οχυρωμένος από τους τελευταίους αιώνες π.Χ. Το φρούριο έλεγχε στρατηγικά και οικονομικά σημαντικές διαδρομές και στέγαζε μια μεγάλη φρουρά. Η πόλη που αναπτύχθηκε γύρω από το φρούριο ιδρύθηκε τον 12ο αιώνα.

Ο ένας από τους δύο ναούς είναι ο Καθεδρικός ναός της Γέννησης της Θεοτόκου, που φτιάχτηκε σαν Καθολικός την πρώτη δεκαετία του 19^ου αι, πέρασε καταστροφές και «αναγεννήσεις» μέχρι που στη δεκαετία του 2000, μετά από εκτεταμένες εργασίες επισκευής και αποκατάστασης, παραχωρήθηκε οριστικά στους Ορθόδοξους.

Ενδιαφέρουσα σταυροειδής εκκλησία με ψηλόλαιμο τρούλο, όπως συνηθίζεται σε αυτά τα μέρη και με εσωτερικό,

που σε αντίθεση με τους περισσότερους ναούς, που είχαμε δει, έχει τοιχογραφίες.

Ακόμα ένα ωραίο μαρμάρινο τέμπλο,

εικονοστάσια

και φορητές εικόνες

και λόγω της ημέρας αρκετό κόσμο που ερχόταν να προσκυνήσει

στην εικόνα της Ανάστασης.

Βγήκα και πέρασα απέναντι που είναι ο δεύτερο ναός. Η εκκλησία των Ταξιαρχών.

Πιο μικρή,

πιο λιτή

με ένα ενδιαφέρον βαπτιστήριο στο εσωτερικό της

και ένα όμορφο πάρκο γύρω της.

Η εικόνα του καθεδρικού από εκεί είναι πολύ όμορφη. Και όλα αυτά κάτω από τη σκιά του φρουρίου.

Βραδάκι φτάσαμε στο Βατούμ έχοντας φάει τουλούμια βροχή και ακόμα χειρότερη κίνηση σε ένα ταξίδι που δεν έλεγε να τελειώσει.

Βρήκαμε το ξενοδοχείο μας, στο κέντρο της παλιάς πόλης, ανεβάσαμε τα πράγματα και κατέβηκα να πάρω κάτι να φάμε γιατί ήμασταν από το πρωί με κάτι ψιλά.

Τα τούρκικα και αραβικά φαγάδικα ένα γύρω ήταν η λύση και έτσι βολευτήκαμε.

Λίγες μουσκεμένες, νυχτερινές εικόνες από το μπαλκόνι και αφού έκατσα να βάλω τα πράγματα σε μια τάξη, πέσαμε να κοιμηθούμε. Το άλλο πρωί μας περίμενε η υπέροχη αυτή πόλη της Μαύρης θάλασσας.

Καλή μας ξεκούραση!

 

 (το ταξίδι συνεχίζεται Στη Batumi Boulevard…..υπό βροχή!)

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας