Μενίρ, pasteis de nata και το παρεκκλήσι των οστών!

 Στη γη των μεγάλων θαλασσοπόρων!

Ταξίδι στην Πορτογαλία 2018. Μέρος 1^ο, Evora.

22-23 Απριλίου 2018

 

1. Το απωθημένο και η πραγμάτωση του ονείρου.

Υπάρχουν κάποια απωθημένα, που σε τριβελίζουν, σε ζορίζουν και επιμένουν, μέχρι που γίνονται εμμονές Ένα τέτοιο απωθημένο γεννήθηκε μέσα μου το μακρινό 1995.

Απρίλης του 1995 και φεύγουμε με απευθείας πτήση με την TAP για τη Λισαβόνα. Είχαμε κερδίσει κάποιες μέρες στο νότο της Πορτογαλίας, στην τουριστική ναυαρχίδα της χώρας, το Algarve. Πριν όμως πάμε εκεί κάτω είχαμε κανονίσει μια μέρα (δύο νύχτες) στην πρωτεύουσα. Μείναμε στο κέντρο και γυρίσαμε κάποια μέρη, αν και τη μισή μέρα έβρεχε (Πορτογαλία). Έτσι έφυγα με το απωθημένο να δω τη Λισαβόνα με την ησυχία μου.

Πέρασαν 22 χρόνια, ταξίδεψα σε πολλές χώρες, κυρίως της Ευρώπης και τον Οκτώβρη η προσφορά της Aegean είναι η σπίθα που θα κάνει το απωθημένο, απόφαση. Συνεννοούμαι με τη Σοφία και στη συνέχεια παίρνω τηλέφωνο τους φίλους μας.

-Αποφασίσαμε ταξίδι στην Πορτογαλία για την άνοιξη. Είσαστε;

-Κάτσε ρε. Έτσι τα λένε αυτά;

-Καλά! Σκεφτείτε το. Εμείς πάντως θα πάμε.

-Εντάξει! Θα το κουβεντιάσουμε και θα σου πω.

-Μην το καθυστερείτε όμως, η προσφορά της Aegean τελειώνει.

Στις επόμενες μέρες ακολούθησαν πολλά τηλέφωνα και αποφασίστηκε το ταξίδι στη γη των μεγάλων θαλασσοπόρων. Θα νοικιάζαμε αυτοκίνητο για να κάνουμε ένα road trip με 12 διανυχτερεύσεις σε 5 διαφορετικά καταλύματα. Κάναμε ένα πρώτο σκαρίφημα και κλείσαμε εισιτήρια. Μιας και είχαμε κάποιους μήνες μπροστά μας αφήσαμε τα υπόλοιπα να τα κάνουμε με την ησυχία μας.

Βγήκανε στη φόρα οδηγοί και χάρτες, έψαξα στο ίντερνετ για πληροφορίες και ταξιδιωτικά οδοιπορικά (κάτι που συνεχίστηκε ως την τελευταία στιγμή αλλά και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού) και αρχίσανε οι τροποποιήσεις στο πρόγραμμα, μέχρι την οριστικοποίησή του.

Στους επόμενους μήνες ψάξαμε και κλείσαμε αυτοκίνητα και καταλύματα. Στις αρχές Μαρτίου, η κόρη μας, που τις μέρες του ταξιδιού μας θα βρίσκεται στη Βαρκελώνη για τις σπουδές της, μας ενημερώνει πως θα μπορούσε να έρθει ένα τριήμερο μαζί μας. Το τριήμερο αυτό, συμπίπτει με το τριήμερο, που θα είμαστε στο Πόρτο. Κλείνει με τη Ryanair εισιτήρια Βαρκελώνη-Πόρτο-Βαρκελώνη, επικοινωνώ με το Χόστελ που είχαμε κλείσει στο Πόρτο για extra bed και αφού τακτοποιείται και αυτό είμαστε έτοιμοι. Λίγες εβδομάδες πριν το ταξίδι, μια αλλαγή στην πτήση της επιστροφής (14 ώρες αργότερα. Κερδίσαμε έτσι μια ολόκληρη μέρα) μας ανάγκασε να αλλάξουμε και την κράτηση για τα αυτοκίνητα. Και εκεί που νομίζαμε πως όλα είναι τακτοποιημένα, μια εβδομάδα πριν φύγουμε, έρχεται ένα μήνυμα από την Booking πως σταματά τη συνεργασία της με το κατάλυμα της πρώτης μας νύχτας στην Έβορα. Αντί να μας βρει άλλο απλά μας ανακοινώνει πως δεν θα χρεωθούμε κάτι (αυτό μας έλειπε). Νέο ψάξιμο να βρούμε κάτι άλλο και αφού έγινε κι αυτό κάνουμε το σταυρό μας να μην έχουμε άλλη αλλαγή.

Και δεν είχαμε!

 

2. Το ταξίδι ξεκινά.

Κυριακή 22 Απριλίου, νωρίς το πρωί αφήνουμε το αυτοκίνητο σε ένα πάρκινγκ της περιοχής του αεροδρομίου

και στις 12.10 το μεσημεράκι οι τροχοί του αεροπλάνου ξεκολλούν από το ελληνικό έδαφος με προορισμό δυτικά και τη χώρα του απωθημένου μου.

Κάτι λιγότερο από 4 ώρες αργότερα και μετά από ένα ήρεμο ταξίδι,

με τη μισή μεσόγειο από κάτω μας ηλιόλουστη

και την άλλη μισή και την Ιβηρική σκεπασμένη με πυκνή νέφωση, πατάμε σε πορτογαλικό έδαφος.

Το ταξίδι ξεκίνησε!!

Περίπου μία ώρα μετά την προσγείωση, έχουμε πάρει τις αποσκευές και είμαστε στο γραφείο ενοικίασης αυτοκινήτων, λίγο πριν πάρω το κλειδί του αυτοκινήτου στο χέρι. Με ενημερώνουν πως το αυτοκίνητο που είχα κλείσει λείπει και μου αναβαθμίζουν την κράτηση με ένα πετρελαιοκίνητο 7θέσιο με μόνο 2160 χμ. Όχι κι άσχημα. Και ξεκινάμε. Όχι προς την πόλη αλλά σε αντίθετη κατεύθυνση. Περνάμε τη γέφυρα Vasco da Gama με κατεύθυνση ανατολική και προορισμό την Evora.

3. Menir και Cromeleque

Πριν όμως φτάσουμε στον πρώτο μας προορισμό, έχουμε να κάνουμε κάποιες στάσεις να δούμε κάποια πολύ ιδιαίτερα αξιοθέατα. Ήμασταν κοντά στην Evora σαν βγήκαμε από τον αυτοκινητόδρομο και μπήκαμε στα χωριά. Το GPS μας οδήγησε στο χωριό Guadalupe, το προσπεράσαμε και κάπου ανάμεσα σε αυτό και το επόμενο χωριό Valverde, μπαίνουμε σε χωματόδρομους. Όλη η περιοχή είναι αγροτική με κύριες καλλιέργειες την ελιά

και το φελλόδεντρο,

ή φελλοφόρο βελανιδιά (Quercus suber). Τα αξιοθέατα που ψάχνουμε είναι πολύ παλιά. Όλη η ευρύτερη περιοχή της Evora βρίθει προϊστορικών, μεγαλιθικών μνημείων που ανάγονται στη Νεολιθική εποχή, μεταξύ της 6^ης και 4^ης χιλιετηρίδας π.Χ..

Η ταμπέλα για το πρώτο απ’ αυτά μας οδηγεί σε ένα πλάτωμα με πανύψηλα δέντρα για να αφήσουμε τα αυτοκίνητα. Ακολουθούμε ένα κακοτράχαλο μονοπάτι ανάμεσα στις βελανιδιές και μετά από περίπου 300 μέτρα φτάνουμε σε ένα ξέφωτο

με το Menir dos Almendres, ένα μονόλιθο ύψους περίπου 3,5μ, τοποθετημένο όρθιο. Ένα Μενίρ σαν αυτά του Οβελίξ.

Επιστρέψαμε στα αυτοκίνητα και περνώντας έξω από ένα κτήμα της περιοχής, συνεχίσαμε τον χωματόδρομο, που τώρα έχει και αρκετή λάσπη.  Η ταμπέλα για το δεύτερο αξιοθέατο είναι σε ένα άλλο πλάτωμα για τη στάθμευση των αυτοκινήτων, λίγα χιλιόμετρα μετά. Μια μπάρα εμποδίζει τα αυτοκίνητα να συνεχίσουν.

Περίπου 200-300 μ περπάτημα σε καλό χωματόδρομο μας έφερε στο Cromeleque dos Almendres.

Πρόκειται για ένα σύνολο περίπου 100 μονόλιθων, τύπου μενίρ, αλλά πιο μικρά τοποθετημένα σε ημιελλειψοειδή διάταξη. Η χρήση τους συζητιέται, αν και μάλλον σχετίζεται με αστρονομικές παρατηρήσεις.

Ένα ξεχωριστό χαρακτηριστικό σε 5  απ’ αυτούς, είναι κάτι περίεργα δυσδιάκριτα χαράγματα, που δεν έχουν εξηγηθεί.

Είχε αρχίσει να σουρουπώνει για τα καλά σαν πήραμε το δρόμο για να βρούμε το διαμέρισμα, που είχαμε κλείσει για το ένα βράδυ, που θα μέναμε στην πόλη. Μας ταλαιπώρησε μέχρι να το βρούμε, αλλά ήταν πολύ καλό. Αφήσαμε τα πράγματα και κατεβήκαμε στο κέντρο της πόλης να βρούμε κάπου να φάμε και να κάνουμε την πρώτη, νυχτερινή μας βόλτα, μιας και το σκοτάδι είχε πέσει για τα καλά.

Αν και δεν ήταν ιδιαίτερα αργά, το κέντρο της πόλης ήταν σχετικά έρημο.

Φτάσαμε στην κεντρική πλατεία της πόλης, την Praça do Giraldo

με την κρήνη του 1571

και την εκκλησία του Αγίου Αντωνίου, Igreja de Santo Antão. Εκεί κοντά κάτσαμε για το πρώτο φαγητό στην Πορτογαλία, και εκεί τελείωσε η πρώτη μέρα του ταξιδιού μας, μια μέρα αρκετά κουραστική. Γυρίσαμε και πέσαμε ξεροί.

Καλώς ήρθαμε στη χώρα των μεγάλων θαλασσοπόρων και καλά να περάσουμε.

4. Evora

Σηκωθήκαμε, φορτώσαμε και κινήσαμε για το κέντρο της πόλης. Αν και δεν είχαμε φάει πρωινό και δεν είχαμε πιεί καφέ, παρκάραμε μπροστά στον Καθεδρικό και πήγαμε να τον επισκεφτούμε.

 

Η Έβορα είναι ιστορική πόλη της χώρας με ιστορία που ξεπερνά τα 2000 χρόνια. Γνωστή από την εποχή των Κελτών άρχισε να ακμάζει στα Ρωμαϊκά χρόνια (μετά το 57 π.Χ.), πέρασε αργότερα στα χέρια των Μαυριτανών, που άφησαν ανεξίτηλα το σημάδι τους στην αρχιτεκτονική της και άκμασε ιδιαίτερα στα μεσαιωνικά χρόνια σαν κέντρο μάθησης και τεχνών αλλά και του δουλεμπορίου. Η παρακμή ήρθε τον 18^ο αι, όταν έκλεισε το πανεπιστήμιο της πόλης, που ξανάνοιξε το 1973. Ο αρχιτεκτονικός πλούτος της πόλης έκανε την UNESCO να αποφασίσει το 1986 να την περιλάβει στη λίστα με την Παγκόσμια Πολιτιστική Κληρονομιά.

 

Ο καθεδρικός (Σε) της Σάντα Μαρία, μίγματος ρομανικού και γοτθικού ρυθμού μοιάζει με κάστρο και κτίστηκε στα τέλη του 12^ου με μέσα του 13^ου αι.

Δεξιά και αριστερά της πύλης έχει δύο ανόμοιους πύργους

και τα αγάλματα των Αποστόλων.

Στο εσωτερικό του ναού δεσπόζει το ιερό

με την Αγία Τράπεζα,

έχει διάφορα, εντυπωσιακά παρεκκλήσια,

εικονοστάσια,

και εκκλησιαστικό όργανο.

Από μια πόρτα βγαίνει κανείς στο περιστύλιο

και την αυλή, που εντείνουν ακόμα περισσότερο το χαρακτήρα του κάστρου του ναού.

Βγήκαμε στην πλατεία που σχηματίζεται μπροστά και δίπλα στο ναό. Εκεί κυριαρχούν δύο μνημεία της πόλης.

Το σήμα κατατεθέν της, τα καλοδιατηρημένα ερείπια του Ρωμαϊκού Ναού, σε κορινθιακό ρυθμό, αφιερωμένο πιθανά στην θεά Άρτεμη. Χτίστηκε τον πρώτο μεταχριστιανικό αιώνα.

Δίπλα βρίσκεται το παλιό μοναστήρι Convento dos Loios Που έχει μετατραπεί σήμερα σε μια πολυτελή Pousada (Πανδοχείο-Ξενώνας).

Μπήκαμε στο λαβύρινθο των γραφικών στενών,

με τα διαφόρων ρυθμών αρχιτεκτονικά και καλλιτεχνικά στοιχεία.

Οι εικόνες ήταν πανέμορφες. Αυτές επηρέασαν την UNESCO στην απόφασή της. Σε ένα φούρνο σταματήσαμε να πάρουμε κάτι για να τσιμπήσουμε για πρωινό. Πήραμε διάφορα που ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο.

Αυτό που όμως ήταν «σοκ» για τον ουρανίσκο ήταν εκείνα τα μικρά γλυκάκια, γνωστά με το όνομα pasteis de nata. Τι γεύση! Τι νοστιμιά! Από τη στιγμή εκείνη και για όλη τη διάρκεια του ταξιδιού θα απολαμβάναμε δεκάδες ακόμα φορές την ανεπανάληπτη εκείνη λειχουδιά.

Συνεχίσαμε και βγήκαμε για άλλη μια φορά στην Praça do Giraldo. Εκεί κάτσαμε για τον πρώτο καφέ της ημέρας.

Η πλατεία είναι πολυσύχναστη και οι εικόνες του κόσμου που πάει κι έρχεται ήταν πολύ όμορφες.

Ξαφνικά ακούσαμε μια χορωδία να τραγουδά. 

και στο YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=4Cgi9o7JySY

Ένα σύνολο, κυρίως γυναικών, μιας κάποιας ηλικίας, τραγουδούσαν υπό τη διεύθυνση μιας πολύ νεώτερης κυρίας. 

Έκανα μια βόλτα για μερικά ψώνια και λίγες φωτογραφίες. Ακολούθησε το πιο διάσημο αξιοθέατο της πόλης.

Το παρεκκλήσι των οστών (Capela dos Ossos).

Βρίσκεται μέσα στο Ναό του São Francisco

και είναι ένα παρεκκλήσι του οποίου οι τοίχοι είναι επενδυμένοι με τα οστά 5000 μοναχών από τον 16-17^ο αι, όταν φτιάχτηκε. Το θέαμα είναι μοναδικό, ενδιαφέρον, αλλά και μακάβριο.

Συμπληρώνεται με δύο μούμιες, μέσα σε γυάλινες προθήκες, από τις οποίες η μια ανήκει σε παιδί.

Στην ίδια εκκλησία υπάρχει και ένα μουσείο με έργα εκκλησιαστικής τέχνης,

αλλά και αντικειμένων που αφορούν τη Χριστιανική θρησκεία, όπως φάτνες.

Στην είσοδο της εκκλησίας είναι και μερικά azulejo (αζουλέζου), τα ζωγραφισμένα κεραμικά πλακάκια, χαρακτηριστική τέχνη της Ιβηρικής.

Είχε έρθει η ώρα να αφήσουμε την όμορφη αυτή πόλη για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας.

Πάλι μέσα από τα στενάκια

και περνώντας από ενδιαφέρουσες εκκλησίες, όπως την Graça, του 16^ου αι. φτάσαμε στο αυτοκίνητο.

Πριν αφήσουμε την περιοχή της Έβορα, είχαμε να επισκεφτούμε άλλο ένα προϊστορικό μνημείο, κάπου έξω από την πόλη.

Το Ντόλμεν του Zambujeiro, το μεγάλο ταφικό μνημείο της νεολιθικής εποχής (4^η-3^η χιλιετία π.Χ.).

Βρίσκεται κάπου έξω από την πόλη, μέσα στα χωράφια και είναι το μεγαλύτερο ντόλμεν της Ιβηρικής. Έχει 14μ διάδρομο

και ο κυρίως ταφικός χώρος, φτιαγμένος με τεράστιες πέτρες, που «γέρνουν» η μια προς την άλλη, φαίνεται πως χρησιμοποιήθηκε για περίπου 1500-2000 χρόνια, μέχρι την εποχή του χαλκού.

Από εκεί πήραμε τους επαρχιακούς δρόμους για να βγούμε σε κεντρικό και να πάρουμε βόρεια κατεύθυνση, σχεδόν παράλληλα με τα Ισπανοπορτογαλικά σύνορα, με προορισμό τον ποταμό Ντούρο στα βόρεια της χώρας. Καλό δρόμο!

και στο YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=i7536tpcwKQ

(το ταξίδι συνεχίζεται Στο δρόμο για την κρασοχώρα του Douro!)

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας