Tbilisi, η πρωτεύουσα του Sakartvelo! 2

2024-Road Trip σε Γεωργία και Αρμενία, μέρος 2^ο

(συνέχεια από Tbilisi, η πρωτεύουσα του Sakartvelo! 1)

 

3-4 Μαΐου 2024

 

 

Το κεντρικότερο σημείο της πόλης της Τυφλίδας θα λέγαμε πως είναι η κυκλική πλατεία Ελευθερίας. Από αυτήν ξεκινούν έξι δρόμοι, μεταξύ των οποίων είναι και η λεωφόρος Shota Rustaveli, που πήρε το όνομά της από τον μεγάλο Γεωργιανό ποιητή του 12ου αιώνα Σότα Ρουσταβέλι (1172-1216), που ήταν συγγραφέας του έπους Vepkhvistqaosani που συχνά χαρακτηρίζεται ως εθνικό ποίημα της Γεωργίας. Είναι η κεντρικότερη λεωφόρος της πόλης, μιας και στις δύο πλευρές της βρίσκονται μερικά από τα σημαντικότερα κτίρια και ιδρύματά της. Ένα από αυτά είναι το Γεωργιανό κοινοβούλιο και ένα άλλο το κτίριο της Όπερας και Μπαλέτου, καθώς και διάφορα μουσεία.

Η δεύτερη μέρα μας στην Τυφλίδα ξημέρωσε ηλιόλουστη.

Έτσι μετά το πρωινό πήραμε ένα ταξί, που μας πήγε έξω από το κτίριο του Κρατικού Θεάτρου Όπερας και Μπαλέτου.

Το κτίριο αυτό σε Νεομαυριτανικό ρυθμό φτιάχτηκε το 1896

για να στεγάσει την Αυτοκρατορική Όπερα και το Κρατικό μπαλέτο, από τον Γερμανορώσο αρχιτέκτονα Βίκτορ Αλεξάντροβιτς Σρέτερ (Виктор Александрович Шрётер; 1839–1901). Πρόσφατα ανακαινισμένη είναι υπέροχη. Γύρω από το κτίριο υπάρχουν όμορφα γλυπτά,

όπως του Zakaria Paliaşvili (Zacharia Petres dze Paliashvili 1871-1933) του Γεωργιανού συνθέτη, που θεωρείται ως ένας από τους ιδρυτές της γεωργιανής κλασσικής μουσικής

και προτομές, όπως των τραγουδιστών της όπερας Zurab Anjaparidze (1928–1997) και Vano Sarajishvili (1878–1924) και του Akaki Tsereteli (1840–1915), ποιητή και προσωπικότητας του εθνικού απελευθερωτικού κινήματος.

Σε ένα σιντριβάι στον κήπο του κτιρίου είναι και το έργο του σύγχρονου καλλιτέχνη Levan Bujiashvili με τίτλο Ballerinas, που έγινε με αφορμή τα εγκαίνια του ανακαινισμένου Θεάτρου το 2016.

Κάτι που είδαμε για πρώτη φορά εκεί και θα το βλέπαμε σε όλες της πόλεις κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας στις δύο χώρες, ήταν τα παγκάκια, όλα ήταν σε γενικές γραμμές σε πολύ καλή κατάσταση και στη ράχη τους είχαν το «σήμα» της πόλης ή κάποιο άλλο.

Όμως αυτό που είδαμε εκεί δεν το είχαμε ξαναδεί σε όλα μας τα ταξίδια ανά τον κόσμο. Ένα παγκάκι με το μεσαίο του κομμάτι να λείπει για να μπορεί ο ανάπηρος με το καροτσάκι του να κάτσει μαζί με την παρέα του (!!!!!!!). Απίθανο; Ναι!!

Άλλη μια διαπίστωση που είχαμε δει και την προηγούμενη μέρα είναι πως οι Γεωργιανοί (και οι Αρμένιοι, όπως θα βλέπαμε αργότερα) αγαπούν τα υπαίθρια γλυπτά και γενικά την υπαίθρια τέχνη και για αυτό θα δεις πολλά παντού, παραδοσιακής ή σύγχρονης τέχνης.

Συνεχίσαμε προς την πλατεία Ελευθερίας. Στην ίδια πλευρά της λεωφόρου (ας πούμε τη δεξιά) συναντήσαμε δύο πολύ εντυπωσιακά κτίρια.

Το πρώτο είναι το Γεωργιανό Κρατικό Πανεπιστήμιο Θεάτρου και Κινηματογράφου Shota Rustaveli,

ένα υπέροχο κτίριο για ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον ίδρυμα.

Το επόμενο κτίριο είναι από τα πιο όμορφα της λεωφόρου. Είναι το Εθνικό θέατρο.

Οι λεπτομέρειες αυτού του κτιρίου είναι εντυπωσιακές με ενδιαφέρον στοιχείο τα αστέρια μπροστά από την κεντρική είσοδο, κάτι σαν αυτά που βλέπουμε στο Χόλυγουντ. Λόγω του μεγέθους του κτιρίου ήθελα να το δω από απέναντι. Έτσι πέρασα στην άλλη πλευρά της λεωφόρου (ας πούμε την αριστερή). Για να γίνει αυτό αναζήτησα την υπόγεια διάβαση. Ένα χαρακτηριστικό που έχω διαπιστώσει (και υποστεί) και στις 8 από τις πρώην Σοβιετικές χώρες, που έχουμε πάει, είναι πως στις μεγάλες λεωφόρους δεν υπάρχουν ισόπεδες διαβάσεις για πεζούς παρά μόνο υπόγειες, που όμως είναι απρόσιτες για ΑΜΕΑ. Στην Τυφλίδα, σε ένα δύο τέτοιες διαβάσεις είχε τα σχετικά αναβατόρια για καροτσάκια. Κανένα δεν δούλευε! Στη Μόσχα και στο Κίεβο χρειάστηκε να κόψω την κίνηση για να περάσω απέναντι, πράγμα που έκανα μια φορά και στην Τυφλίδα, λίγο αργότερα εκείνη τη μέρα, πάντα φυσικά με κίνδυνο. Έτσι άφησα τη Σοφία να με περιμένει έξω από το θέατρο και πέρασα απέναντι. Το συνδύασα με μια επίσκεψη στα γραφεία τηλεφωνίας για αγορά sim για data, που όμως λόγω Μεγάλης Παρασκευής ήταν κλειστά. Θα ήταν ανοικτά την επομένη. Περνώντας από αυτή τη μεριά του δρόμου φωτογράφησα αυτά που ήθελα και ξαναπήγα να βρω τη Σοφία.

Οι όμορφες εικόνες συνεχίστηκαν. Επόμενα κτίρια οι δύο πινακοθήκες.

Η πρώτη είναι η Εθνική Πινακοθήκη, που στεγάζεται σε κτίριο του 1888, έργο του Γερμανού αρχιτέκτονα από την Τιφλίδα, Albert Salzmann

και η επόμενη το Γεωργιανό Μουσείο Καλών Τεχνών (Πινακοθήκη σύγχρονης τέχνης), που άρχισε να κτίζεται το 2013 και άνοιξε το 2018. Βρίσκεται δε ακριβώς απέναντι από το Κοινοβούλιο της χώρας.

Ανάμεσα στις δύο πινακοθήκες και σε ένα επίπεδο χαμηλότερα από το δρόμο βρίσκεται η εκκλησία Kashveti του Αγίου Γεωργίου, που κατασκευάστηκε μεταξύ 1904 και 1910 από τον αρχιτέκτονα Leopold Bilfeldt. Κατεβήκαμε (ευτυχώς είχε ράμπα) να την επισκεφτούμε, να δούμε πως είναι τα πράγματα Μεγάλη Παρασκευή και να ξαποστάσουμε λίγο.

Έξω από την πόρτα έχει τοιχογραφίες,

όπως και στο ιερό και σκόρπιες εδώ κι εκεί φορητές εικόνες.

Έχει όμορφο μαρμάρινο τέμπλο και λόγω της ημέρας είχε ένα εσταυρωμένο, όπως εμείς έχουμε τον επιτάφιο, τον οποίο και προσκυνούσε ο κόσμος. Αφού προσκυνήσαμε κι εμείς βγήκαμε και αράξαμε λίγο στα παγκάκια. Χαζέψαμε λίγο τα παλιά αντικείμενα Σοβιετικής εποχής και ρώσικα (κυρίως) βιβλία που είχε κάποιος απλώσει εκεί κοντά και συνεχίσαμε.

Ακριβώς απέναντι είναι το πρώτο δημόσιο σχολείο που λειτούργησε στην πόλη και μπροστά του τα αγάλματα του Ilia Chavchavadze (1837-1907), που ήταν πρίγκιπας, δημοσιογράφος, εκδότης, συγγραφέας και ποιητής που πρωτοστάτησε στην αναβίωση του γεωργιανού εθνικισμού και θεωρείται ο «Πατέρας του Έθνους» και του Akaki Tsereteli.

Δίπλα ακριβώς είναι το κοινοβούλιο.

Ογκώδες κτίριο που κατασκευάστηκε μεταξύ 1933 και 1953 σε δύο φάσεις σε σχέδια των Viktor Kokorin και Giorgi Lezhava.

Μπροστά από το κτίριο υπάρχει ένα ιδιόμορφο κυβόσχημο μνημείο για τα γεγονότα της 9^ης Απριλίου του 1989, όταν διαδηλωτές που ήθελαν ανεξαρτησία χτυπήθηκαν από το Σοβιετικό στρατό με αποτέλεσμα 21 νεκρούς.

Δίπλα στο κοινοβούλιο είναι ένα παλάτι, το Εθνικό Παλάτι των Νέων και των Παιδιών. Ξεκίνησε να κτίζεται το 1802 και συνεχίστηκε να ανακατασκευάζεται και να ανακαινίζεται μέχρι το 1869, που πήρε τη σημερινή του μορφή. Υπήρξε η έδρα του Ρώσου Αντιβασιλέα και μέχρι το 1937, που δόθηκε στη Νεολαία ήταν η έδρα όλων των διοικητικών οργάνων της Γεωργίας και της Υπερκαυκασίας, πριν και κατά τη διάρκεια της Σοβιετικής περιόδου. Σήμερα χρησιμοποιείται για δραστηριότητες χιλιάδων νέων Γεωργιανών.

Απέναντί του (δεξιά πλευρά) βρίσκεται το Μουσείο Simon Janashia ή Ιστορικό Μουσείο της Γεωργίας. Είναι το κυριότερο από τα πολλά που ανήκουν στο Εθνικό Μουσείο της Γεωργίας.

Στη νότια άκρη του έχει μια σειρά από αγάλματα, ψηλά στον τοίχο.

Μ’ αυτά και μ΄ αυτά φτάσαμε στην αρχή της λεωφόρου. Πριν βγούμε στην πλατεία Δημοκρατίας θέλω να παρουσιάσω κάτι ακόμα, που μου έκανε εντύπωση.

Σε όλη τη διαδρομή που κάναμε και από τις δυο μεριές του δρόμου έχει κάποια μικρά γλυπτά (είπαμε, αγαπάνε την τέχνη), περίπου 50εκ ύψος, πάνω σε μικρά κολωνάκια-βάσεις.

Εγώ είδα και φωτογράφησα 15, αλλά είμαι σίγουρος πως θα υπάρχουν κι άλλα, που δεν τα πήρα χαμπάρι. Σε κάποια υπάρχουν μικρά ταμπελάκια, τόσο φθαρμένα όμως, που δεν φαίνεται τίποτα.

Ψάχνοντας διαπίστωσα πως κάποια είναι έργα του Levan Bujiashvili (του δημιουργού των μπαλαρίνων έξω από την όπερα), ίσως και όλα μιας και μοιάζουν μεταξύ τους ως προς το στυλ. Κάποια τα έχουν βάψει, μερικώς ή ολοκληρωτικά.

Μαζί με αυτά φωτογράφησα κει το γλυπτό ενός σαξοφωνίστα που βγαίνει από τον τοίχο. Πολύ ενδιαφέρον γλυπτό. Είναι απέναντι από τη σχολή θεάτρου και κινηματογράφου. 

Βγήκαμε στην πλατεία, όπου δεσπόζουν, απέναντι το κτίριο του Δημοτικού Συμβουλίου,

ενώ στο κέντρο της πλατείας το "Μνημείο της Ελευθερίας", το μπρούντζινο και επιχρυσωμένο άγαλμα του Αγίου Γεωργίου, που κατασκευάστηκε το 2006. Το συνολικό ύψος του μνημείου, είναι 35μ,

εκ των οποίων το ύψος του αγάλματος είναι 5,6 μ. Δημιουργός του είναι ο καλλιτέχνης και γλύπτης Zurab Tsereteli.

Στη βόρεια πλευρά της πλατείας βρίσκεται μια μικρότερη και καταπράσινη πλατεία, η πλατεία-πάρκο Πούσκιν.

Σε αυτήν εκτός από την προτομή του μεγάλου Ρώσου ποιητή

είναι και ένα σιντριβάνι-υπερπαραγωγή. Από εκεί ξεκινά άλλη μια λεωφόρος, από αυτές που ξεκινούν από την πλατεία Ελευθερίας. Η λεωφόρος Αλεξάνδρου Πούσκιν, που κινείται βόρεια.

Από τη μια βλέπουμε παραδοσιακά κτίρια,

ενώ από την απέναντι πλευρά της λεωφόρου υπερμοντέρνα. Λίγο πιο κάτω στρίβει προς τα ανατολικά και γίνεται η γνωστή μας, από την προηγούμενη μέρα Nikoloz Baratashvili, που συνεχίζει στην ομώνυμη γέφυρα.

Στο σημείο που η Πούσκιν στρίβει είναι δύο πολύ εντυπωσιακά κτίρια και τα δύο από την αριστερή μεριά της,

εκατέρωθεν του δρόμου

που οδηγεί στην αγορά των λουλουδιών και το πάρκο-πλατεία Orbeliani.

Αυτό που είναι προς τα ανατολικά έχει και ένα ενδιαφέρον μεγάλο γλυπτό σοβιετικού τύπου, που καλύπτει ολόκληρο τον τοίχο.

Μέσα από μια στοά

μπήκαμε στη γειτονιά που βρίσκεται γύρω

από την πλατεία Orbeliani και έχει παλιά κτίρια,

γκράφιτι, αλλά και αρκετούς πεζόδρομους με καφέ και εστιατόρια. Κάπου εκεί κάτσαμε και φάγαμε νόστιμο γεωργιανό φαγητό.

Μετά το φαΐ συνεχίσαμε και κάτσαμε για ένα κάπως περίεργο παγωτό και καφέ.

Συνεχίσαμε τις βόλτες μας και βγήκαμε ξανά στη Baratashvili κοντά στη γέφυρα. Στην ανατολική άκρη της γέφυρας κόψαμε την κίνηση για να περάσουμε απέναντι. Ευτυχώς οι οδηγοί ανταποκρίθηκαν και μάλιστα με μεγάλη ευγένεια.

 Αφού κάναμε κι αυτό ακολουθήσαμε το δρόμο που πάει παράλληλα με τη δεξιά όχθη του ποταμού για να μπούμε στο πάρκο Ρίκε.

Μπήκαμε, περάσαμε μπροστά από το Μέγαρο της Μουσικής

και τη γέφυρα της Ειρήνης,

ένα τεράστιο «πιάνο», που μια σκάλα ανεβάζει τα παιδιά πάνω του για να παίξουν,

το αερόστατο και φτάσαμε μέχρι την άλλη άκρη του,

όπου είναι ο σταθμός του τελεφερίκ που ανεβαίνει στο κάστρο και τη Μητέρα Γεωργία. Η ουρά τεράστια. Ούτε συζήτηση για αναμονή.

Στη βάση του σταθμού υπάρχουν κάποιοι χώροι με εκθέσεις, όπως για κάποιους μυθικούς ήρωες, για υπερήρωες, έκθεση με πεταλούδες και λαβύρινθος.

Μπροστά μας η εκκλησία Metekhi, του 13^ου αι και το άγαλμα του Vakhtang I Gorgasali, βασιλιά του 5^ου και 6^ου αι.

Γύρω ένα σωρό σημάδια καλαισθησίας

και δίπλα στο σταθμό το «Δέντρο της ζωής», ένα γλυπτό φτιαγμένο από μεταλλικά αντικείμενα.

Δίπλα του ένα παγκάκι με μια βαλίτσα και ένα σκύλο. Όλα για να κάτσεις για μια φωτογραφία (με το αζημίωτο βέβαια).

Περάσαμε την περίφραξη του πάρκου και βγήκαμε στην πλατεία Ευρώπης, απ’ όπου πήραμε ένα ταξί να μας πάει στο δωμάτιο για ξεκούραση. 

Το βραδάκι βγήκα και πήρα για να φάμε Shawarma, το δικό τους πιτόγυρο. Μόνο που η πίτα τους είναι πολύ λεπτή, πιο λεπτή και από την αραβική και οι διαστάσεις του τεράστιες, ακόμα και του μικρού μεγέθους (είχε 3 μεγέθη). Η γέμιση μπορεί να είναι μοσχάρι, κοτόπουλο ή αρνί. Εμείς πήραμε με κοτόπουλο και ήταν πάρα πολύ νόστιμο.

Τη νύχτα, γύρω στις 3 ξύπνησα από τρομερό θόρυβο έξω από το παράθυρό μας. Σα να δούλευε μπετονιέρα στο φουλ ή είχε έρθει απορριμματοφόρο και δεν έλεγε να φύγει. Τότε συνειδητοποίησα πως ήταν καταιγίδα και ο θόρυβος ήταν από το σφυροκόπημα του νερού πάνω σε ότι έβρισκε. Δεν θυμάμαι στη ζωή μου τέτοια νεροποντή. Με τα πολλά κάπως ηρέμησε και ηρέμησα κι εγώ και ξανακοιμήθηκα.

Το πρωί που σηκωθήκαμε έβρεχε ακόμα και θα συνέχιζε, με κάποια μικρά διαλείμματα, όλη τη μέρα και την επομένη. Λίγο μετά τις 10 μας φέρανε το αυτοκίνητο που είχαμε νοικιάσει για το υπόλοιπο του ταξιδιού.

Φόρεσα αδιάβροχο και με ένα ταξί ξαναπήγα στη Rustaveli για να βάλω στο τηλέφωνο κάρτα για δεδομένα, κυρίως για το GPS. Αφού τελείωσα και παρόλη τη βροχή είπα να γυρίσω με το ΜΕΤΡΟ προκειμένου να δω 2-3 σταθμούς. Είναι γνωστοί οι σταθμοί των ΜΕΤΡΟ της Σοβιετικής Ένωσης με κορυφαίο βέβαια αυτό της Μόσχας (Οι υπόγειες γκαλερί της Μόσχας!).

Με τη βροχή να συνεχίζει αμείωτη περπάτησα τη λεωφόρο προς τα βόρεια.

Πέρασα από το υπέροχο κτίριο της Ακαδημίας Επιστημών

και έφτασα στη μικρή πλατεία που φιλοξενεί το άγαλμα του Rustaveli.

Εκεί δίπλα είναι η είσοδος του ομώνυμου σταθμού του ΜΕΤΡΟ. Μπήκα, πήρα την ανάλογη κάρτα, που φορτώνεις με διαδρομές

και κατέβηκα την ατέλειωτη κυλιόμενη. Η χρέωση της κάρτας γίνεται κάθε φορά που τη «χτυπάς», όπως και στο δικό μας μετρό. Επειδή όμως το μεγάλο ενδιαφέρον, από άποψη διακόσμησης, είναι στις πλατφόρμες, αν δεν βγεις μπορείς να γυρίσεις τις πλατφόρμες όλων των σταθμών με ένα εισιτήριο. Το είχα κάνει στη Μόσχα και στο Κίεβο και το έκανα και τώρα. Και στους τρεις σταθμούς που πήγα η αποβάθρα είναι κοινή για τα δύο ρεύματα. Σε όλες υπάρχουν κάποια διακοσμητικά στοιχεία, με κάποιο από αυτά να κυριαρχεί στο βάθος της αποβάθρας.

Έτσι στο σταθμό Rustaveli η φιγούρα ενός κεφαλιού είναι πάνω από την είσοδο στην αποβάθρα, ενώ στο βάθος της είναι δύο φιγούρες, μια ανθρώπινη και μια μυθικού ζώου, που παλεύουν (;;;;).

Ακόμα και τα καλύμματα των αεραγωγών είναι πολύ καλαίσθητα.

Το τρένο ήρθε, μπήκα και λίγο μετά κατέβηκα να δω τον επόμενο σταθμό, αυτήν της πλατείας Ελευθερίας.

Εδώ το κύριο διακοσμητικό στοιχείο έχει να κάνει με τη σημαία της χώρας,

αλλά υπάρχουν και κάποια ανάγλυφα, προφανώς της Σοβιετικής εποχής, που δεν φαίνονται και πολύ καλά.

Ξανά στο τρένο και επόμενος σταθμός αυτός του Avlabari, όπου και κατέβηκα.

Εδώ το διακοσμητικό στοιχείο της αποβάθρας είναι ένα λιτό μοτίβο, που δεν ξέρω αν συμβολίζει κάτι.

Ξανά οι ατέλειωτες κυλιόμενες και βγήκα στην επιφάνεια της γης.

Πέρασα για μερικά ψώνια, μιας και η βροχή είχε κάπως καταλαγιάσει και γύρισα στο δωμάτιο μούσκεμα. 

Απομεσήμερο και με τον καιρό κάπως να ηρεμεί, ξεκινήσαμε για την πρώτη βόλτα εκτός Τυφλίδας. Κανονικά το πρόγραμμά μας ήταν για το Sighnaghi, 100χμ ανατολικά, κοντά στα σύνορα με το Αζερμπαϊτζάν. Ο καιρός όμως μας τα χάλασε. Έτσι ξεκινήσαμε για την κοντινή Μτσχέτα (Mtskheta).

Η πόλη αυτή είναι από τις παλιότερες πόλεις της Γεωργίας και πρωτεύουσα του πρώιμου Βασιλείου της Ιβηρίας, από τον 3^ο ως τον 5^ο αι. Τα μνημεία της έκαναν την UNESCO να τα εντάξει στη λίστα της με τα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Ένα από αυτά τα μνημεία είναι το αριστούργημα του πρώιμου Μεσαίωνα, ο Καθεδρικός Ναός του Σβετιτσχόβελι, που είναι χτισμένος πάνω από τον τάφο της Αγίας Σιδωνίας μαζί με τον «Άρραφο Χιτώνα του Χριστού». Η υφιστάμενη δομή χτίστηκε το 1029 από τον Γεωργιανό αρχιτέκτονα Αρσουκίτζε στη θέση μίας παλαιότερης εκκλησίας του 4ου αιώνα. Είναι το δεύτερο μεγαλύτερο εκκλησιαστικό κτίριο στη Γεωργία, μετά τον καθεδρικό ναό της Αγίας Τριάδας στην Τυφλίδα.

Στο δρόμο άρχισε να δυναμώνει η βροχή. Κάτι η βροχή, κάτι η μεγάλη κίνηση (μας έκανε μεγάλη εντύπωση πως παντού στη Γεωργία, μέσα και έξω από τις πόλεις είχε πολύ μεγάλη κίνηση), κάναμε μια γεμάτη ώρα για την απόσταση των 25χμ. Φτάσαμε έξω από τον ναό του Σβετιτσχόβελι με το νερό να πέφτει με το τουλούμι. Κάτσαμε λίγο μπας και καλμάρει η κατάσταση αλλά τίποτα. Έτσι ξεκινήσαμε να γυρίσουμε στην Τυφλίδα.

Πριν φύγουμε, έβγαλα δύο-τρεις «βρεγμένες» φωτογραφίες του ναού από μακριά.

Πριν φτάσουμε στην Τυφλίδα έκοψε κάπως η βροχή και είπαμε να πάμε μέχρι την Αγία Τριάδα να δούμε τι γίνεται, Μεγάλο Σάββατο απόγευμα.

Παρκάραμε απ’ έξω και μπήκαμε. Παρά τα σκαλιά υπάρχει τρόπος να φτάσει ένα καροτσάκι στο ναό,

περνώντας μέσα από το πάρκο που υπάρχει γύρω από τον ναό. Φτάνοντας υπάρχει ράμπα για να μπεις μέσα. Αμ δε!! Παρ’ όλες τις προσπάθειες τις δικές μου και άλλων δεν μπορέσαμε να βρούμε έναν άνθρωπο να μας ανοίξει την πόρτα μπροστά στη ράμπα. Εγώ μπήκα και τράβηξα μερικές φωτογραφίες.

Ένα είδος «βωμού», σκεπασμένος με διάφανο ύφασμα έστεκε μπροστά από το ιερό. Κάτι σαν τον δικό μας επιτάφιο. Απέναντί του είχε τοποθετηθεί ένας θρόνος, μάλλον για τον Πατριάρχη, όλα για τη βραδινή, αναστάσιμη λειτουργεία. Γύρισα στη Σοφία. 

Ευτυχώς ο χώρος ήταν στεγασμένος και έτσι όταν ξανανοίξανε οι ουρανοί καθίσαμε κάμποσο «απολαμβάνοντας» με ασφάλεια τη νεροποντή.

Μούσκεμα γυρίσαμε στο αυτοκίνητο και λίγα λεπτά μετά φτάσαμε στο δωμάτιό μας. Έπρεπε να ετοιμαστούμε για την επομένη, που θα φεύγαμε από την Τυφλίδα, πηγαίνοντας να συναντήσουμε τη θάλασσα. Δεν είχαμε όμως τελειώσει μαζί της. Το ταξίδι μας θα τελείωνε με λίγες ακόμα μέρες εκεί, πριν αναχωρήσουμε από το αεροδρόμιό της.

Καλούς δρόμους νάχουμε!

 

 (το ταξίδι συνεχίζεται Εκεί που γεννήθηκε ο «Πατερούλης»!)

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας