Μέχρι να ανταμώσουμε ξανά!

Στο δρόμο του Αώου! Μέρος 4ο

(συνέχεια από Γύρω από το Μέτσοβο!)

 

20 Οκτωβρίου 2023

 

 

Το ταξίδι μας προς την Κόνιτσα και τα μαστοροχώρια ξεκινούσε.

Αλλά όσοι μας ξέρουν, γνωρίζουν πως είμαστε ανάποδοι άνθρωποι και σπάνια θα ακολουθήσουμε την πεπατημένη, ψάχνοντας συνεχώς για εκείνες τις λεπτομέρειες, που θα δώσουν άλλη «γεύση» στο ταξίδι μας. Αυτό πολλές φορές φέρνει κάποιες δυσκολίες, ταλαιπωρία και καθυστερήσεις. Αλλά τι θα ήταν το ταξίδι μας χωρίς όλα αυτά; Για την αποφυγή παρεξηγήσεων δεν «ανακαλύπτουμε την Αμερική», απλά δεν επιλέγουμε πάντα τον εύκολο δρόμο (το κάνουμε κι αυτό πότε-πότε).

Έτσι και τώρα. Θα πηγαίναμε στην Κόνιτσα, όχι όμως από τον σύντομο δρόμο, που μας έδινε και το GPS, αλλά κάνοντας ένα κύκλο για να δούμε κάποια μέρη, λίγο έξω από τα συνήθη.

Βγήκαμε στην Εγνατία και πήραμε το δρόμο προς Γιάννενα. Βγήκαμε στην έξοδο προς Μπαλτουμά και συνεχίσαμε από τον παλιό δρόμο. Λίγο μετά τη Μάζια είδαμε στα αριστερά μας τη λίμνη, μια εικόνα που μας συνόδευσε αρκετά. Περίπου μετά από 53χμ από το Μέτσοβο μπήκαμε στο δρόμο που ενώνει Γιάννενα με Κόνιτσα και Κοζάνη, αλλά όχι για πολύ. Γύρω στα 7χμ μετά κάναμε δεξιά στο δρόμο για Ζαγοροχώρια. Άλλα τόσα χιλιόμετρα μετά κάνουμε την πρώτη στάση. Ακριβώς στη φουρκέτα που κάνει ο δρόμος έχει στηθεί ένα πολύ μεγάλο και εντυπωσιακό μνημείο. 

Είναι το Μνημείο για τη Ζαγορίσια Γυναίκα της Πίνδου, ύψους 6μ. Είναι έργο του Γιώργου Καλακαλλά και στήθηκε εκεί το 1993 για να τιμήσει την καθοριστική συμβολή των Ηπειρωτισσών στο έπος του ’40.

Ξανά στο αυτοκίνητο και περίπου 9χμ μετά κάνουμε δύο ακόμα στάσεις για να δούμε δύο από τα τόσα υπέροχα πέτρινα γεφύρια της Ηπείρου. Η πρώτη στάση ήταν έξω από το χωριό Δίλοφο, εκεί που στέκει ένα μνημείο.

Είναι το μνημείο του 2009 για το Σαμαρινιώτη, Μακεδονομάχο οπλαρχηγό Γεώργιο Αρκούδα, που σκοτώθηκε σε αυτό το σημείο από τους τούρκους το 1906.

Λίγα μέτρα πιο μέσα από το δρόμο

στέκει ένα σχετικά μικρό πέτρινο γεφύρι (ύψος 3,5μ και μήκος 9μ), που φτιάχτηκε εκεί το 1806 με χορηγία του εξ’ Ιωαννίνων Εβραίου Σολομών Ματσίλη και γι αυτό ονομάστηκε «γεφύρι του Εβραίου». Λόγω όμως του παρακείμενου σημείου θανάτου του Καπετάν Αρκούδα μετονομάστηκε και πια λέγεται «γεφύρι του Καπετάν Αρκούδα».

Σε λιγότερο από 1χμ στέκει δίπλα στο δρόμο ένα από τα ωραιότερα, κατά τη γνώμη μου, μονότοξα γεφύρια της χώρας μας.

Το «γεφύρι του Κόκκορου ή Νούτσου».

Με τα 13μ ύψος και τα 23.5μ μήκος του, δεσπόζει στην είσοδο του φαραγγιού δίπλα στο σύγχρονο δρόμο. Φτιάχτηκε στα μέσα του 18^ου αι από τον Νούτσο Κοντοδήμο το 1750 ή κατ’ άλλους από τον Νούτσο Καραμεσίνη το 1768. Το 1910 υπέστη σοβαρές ζημιές και επισκευάστηκε με έξοδα διαφόρων, αλλά κυρίως του μυλωνά Γρηγόρη Κόκκορου. Σήμερα είναι ίσως το πιο καλοδιατηρημένο γεφύρι, από τα πολλά του Ζαγορίου.

Περίπου 7,5χμ μετά αντικρίζουμε το χωριό Καπέσοβο, στο οποίο είχαμε πάει πολλά χρόνια πριν. Έτσι δεν μπήκαμε και πάλι αλλά περιοριστήκαμε σε λίγες φωτογραφίες από μακριά.

Άλλα 7χμ

και φτάσαμε στο Τσεπέλοβο. Εδώ έγινε το ακριβώς αντίθετο. Όταν παλιά είχαμε έρθει, είδαμε ό,τι είδαμε απ’ έξω και έτσι αυτή τη φορά είπαμε να κάνουμε μια μικρή επίσκεψη.

Άφησα τη Σοφία στο αυτοκίνητο στο πάρκινγκ,

μιας και τα καλντερίμια δεν είναι προσβάσιμα σε αναπηρικό καροτσάκι

και πήρα την ανηφόρα

για την πλατεία για να δω τι γίνεται.

Στην πλατεία είδα κάποιο αγροτικό και ρωτώντας κατάλαβα ότι θα μπορούσα να ανεβάσω το αυτοκίνητο, για να μπορέσει και η Σοφία να δει λίγο το χωριό.

Στην όμορφη πλατεία με τα μεγάλα πλατάνια,

εκτός από τα όμορφα πετρόχτιστα σπίτια, τα καφέ και τις ταβέρνες θα δούμε τη βρύση, το Δημαρχείο

και την εκκλησία του Αγίου Νικολάου.

Δίπλα στην εκκλησία είναι ένα ξεχωριστό κτίσμα. Το «Τσούφλειο φαρμακείο» του 1874. Γύρω στα 1950 στέγασε το ταχυδρομείο και αργότερα εγκαταλήφθηκε. Τώρα, αφού συντηρήθηκε είναι ένας χώρος τέχνης, που φιλοξενεί εκθέσεις και εκδηλώσεις. Στο προαύλιο του βρίσκεται ο τάφος του ποιητή Ιωάννη Βηλαρά (1771-1823).

Επόμενη μικρή στάση στο Σκαμνέλι.

Δεν μπήκαμε μέσα αλλά ότι είδαμε από το δρόμο,

όπως τον ναό των Αγίων Αποστόλων.

Στην έξοδο του χωριού είναι η εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα.

Όμορφες, βουνίσιες εικόνες μας συνόδευσαν μέχρι την επόμενη στάση, που ήταν και η πιο ενδιαφέρουσα του ταξιδιού μας προς την Κόνιτσα. 

Είναι ένας τόπος, ακατοίκητος, μέσα στα έλατα και τα πανύψηλα πεύκα, σε υψόμετρο1100-1200μ, πού σύμφωνα με τον τοπικό θρύλο, στα χρόνια της τουρκοκρατίας βρέθηκε εκεί το πτώμα ενός τσιγγάνου γυρολόγου. Έτσι τον είπανε «Γυφτόκαμπο», ένα τόπο μαγικής ομορφιάς.

Εκεί η Αδελφότητα των Σαρακατσαναίων της Ηπείρου δημιούργησε την «Σαρακατσάνικη Στάνη»,

ένα υπαίθριο λαογραφικό μουσείο, που δείχνει τον τρόπο ζωής της σημαντικής ποιμενικής αυτής ελληνικής ομάδας, που μέχρι τα μέσα περίπου του 20^ου αι. διατηρούσε τον νομαδικό και ημινομαδικό τρόπο ζωής.

Ένας ολόκληρος καταυλισμός από καλύβες και βοηθητικούς χώρους είναι απλωμένος κάτω από τα έλατα και τα πεύκα.

Το μαντρί, η στρούγκα,

το δασκαλόσπιτο (σαν προκομένη ομάδα που ήταν θέλανε τα παιδιά τους να μορφωθούν και γι αυτό στις μετακινήσεις τους είχαν μαζί δάσκαλο γι αυτά),

τα κονάκια των βοσκών

και άλλοι χώροι. Μέσα και έξω από τις καλύβες θα δούμε τον εξοπλισμό τους.

Κιλίμια

και στρωσίδια,

γάστρες, τσανάκες κλπ.

Όταν πήγαμε τα βρήκαμε λίγο παρατημένα, αλλά μιας και από το 1979, κάθε Αύγουστο γίνεται εκεί το Σαρακατσάνικο Αντάμωμα, φαντάζομαι πως θα φροντίζουν να τα φέρνουν στα συγκαλά τους.

Λόγω του ανταμώματος έχουν φτιαχτεί και κάποιες μόνιμες εγκαταστάσεις, όπως η βρύση, το εκκλησάκι, τα γεφυράκια

και βέβαια ο χώρος όπου γίνονται οι εκδηλώσεις, χώρος εν μέρει στεγασμένος.

Στον χώρο λειτουργεί εστιατόριο με υπέροχο φαγητό, αντάξιο του τόπου. Εκεί κάτσαμε και απολαύσαμε ένα τέλειο γεύμα σε ένα ακόμα πιο τέλειο περιβάλλον. Είναι ίσως η πιο όμορφη εμπειρία του ταξιδιού μας και μια από τις ωραιότερες ταξιδιωτικές εμπειρίες μου γενικά.

Είχαμε όμως δρόμο μπροστά μας και έτσι με βαριά καρδιά σηκωθήκαμε για να συνεχίσουμε. 

Βρισκόμαστε πια στην ανατολική πλευρά της Τύμφης, του ορεινού όγκου με τα θρυλικά βουνά της Γκαμήλας και της Αστράκας και τη «μυστηριακή» Δρακόλιμνη. Τα λίγα χωριά, από αυτή τη μεριά, θεωρούνται τα πιο απομονωμένα και δυσπρόσιτα από όλα τα Ζαγοροχώρια, μακριά από τα αδέρφια τους «σταρ» του ορεινού τουρισμού. Χωριά όπως το Ηλιοχώρι, το Βρυσοχώρι ή η Λάϊστα. Κάποια από αυτά ήταν στο δρόμο μας.

Πρώτα είδαμε ένα μνημείο αφιερωμένο στον Κοσμά τον Αιτωλό

και λίγο μετά μπήκαμε στο Ηλιοχώρι

με την υπέροχη θέα στα δασωμένα βουνά της Πίνδου.

Ακολούθησε το Βρυσοχώρι

με την εντυπωσιακή πέτρινη εκκλησία

και τη βρύση στη βάση της. 

Σε λίγα ακόμα χιλιόμετρα τον βλέπουμε. Να που ξαναανταμώνουμε!

Ο Αώος, που ξεκινά από το οροπέδιο των Πολιτσών περνά από την υπέροχη Βοβούσα και τώρα, ακόμα «νεαρούλης», ετοιμάζεται να μπει σε ένα ακόμα φαράγγι πριν ξεχυθεί και απλωθεί στον κάμπο της Κόνιτσας.

Μια μικρή στάση στη γέφυρα για φωτογραφίες και να χαιρετίσουμε το «φίλο» μας και πάμε πάλι.

Ο ήλιος γέρνει προς τη δύση του και οι κορφές της Τύμφης φαντάζουν μαγικές.

Πόσο ζήλεψα τον φίλο με το αυτοκινούμενό, που θα κοιμηθεί και θα ξυπνήσει με αυτή την εικόνα!

Έχουμε πάρει πια το δρόμο που κινείται από τη βόρεια μεριά της Τύμφης.

Περνάμε το Ελεύθερο

και έχοντας συνεχώς στα αριστερά μας τις υπέροχες βουνοκορφές,

φτάνουμε σε λίγο πάνω από την Κόνιτσα.

Η μέρα όπου νάναι σώνεται

και ο Αώος γυαλίζει όπως απλώνεται στον κάμπο. Παραμυθένια εικόνα!

Βρήκαμε το ξενοδοχείο μας, ανεβάσαμε τα πράγματα και αποφασίσαμε να μην βγούμε. Κουρασμένοι κάτσαμε να χαλαρώσουμε και να βάλουμε τα όσα είδαμε εκείνη τη μέρα σε μια τάξη.

Τι μέρα! Τι ταξίδι! Τι εικόνες! Η Πίνδος μας χάρισε τα πλούσια δώρα της. Η Πίνδος και τα παρακλάδια της, ότι πιο όμορφο έχει η χώρα μας! Καλές οι παραλίες, δε λέω, αλλά σαν αυτά τα βουνά δεν έχει! Προσωπική άποψη.

Καληνύχτα σας!

(το ταξίδι συνεχίζεται )

 

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας