Το βουνό της Toblerone και η “Κορυφή της Ευρώπης (Top of Europe)”!

Φθινόπωρο στην Ελβετία, μέρος 1ο

4-6 Νοεμβρίου 2021

-Δεν έχει πολλές βροχές τον Νοέμβρη;

-Όχι. Τον Νοέμβριο έχει κυρίως ομίχλες.

-Κρύο;

-Δεν έχει αρχίσει ακόμα. Ελάτε και θα δείτε πως θα σας αρέσει.

Είναι ένα γλυκό βράδυ του Σεπτέμβρη στην Κάρυστο. Στη βεράντα της Ανίτας; και του Βέρνερ, των Ελβετών φίλων μας τρώμε, πίνουμε το κρασάκι μας και κουβεντιάζουμε την πρότασή τους να πάμε τον Νοέμβρη στην Ελβετία. Φυσικά σε μια τέτοια πρόταση δε λες όχι. Άλλωστε έχουμε να πάμε από το 2016. Είχαμε προγραμματίσει να πάμε το 2019, αλλά έσκασε η πανδημία και όλα πήγαν κατά διαόλου. Έτσι δεχτήκαμε με μεγάλη χαρά. Το ίδιο βράδυ μπήκα και έκλεισα εισιτήρια.

Μιας και όταν θα πηγαίναμε οι φίλοι μας δεν θα ήταν σε διακοπές, αλλά θα έπρεπε να συνδυάσουν τις καθημερινές τους υποχρεώσεις με τη φιλοξενία μας, αφήσαμε τον Βέρνερ να φτιάξει πρόγραμμα (άλλωστε του αρέσει αυτή η διαδικασία). Το μόνο που του ζήτησα ήταν αν γινόταν να πάμε στο Zermatt για να δούμε το Matterhorn, κάτι που το είχαμε συζητήσει πολλές φορές, και να πάμε να δούμε τη Ζυρίχη, που δεν είχαμε πάει. Γι αυτό και τα εισιτήρια που έκλεισα ήταν για Ζυρίχη.

Κανονίστηκε λοιπόν το ταξίδι μας στην Ελβετία για εκείνο το φθινόπωρο. Θάταν το 5ο για μένα και το 4ο ταξίδι για τη Σοφία στη χώρα αυτή των Άλπεων και το 3ο, που θα μας φιλοξενούσαν οι φίλοι μας.

Το ταξίδι ξεκινά

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου, στις 9 το πρωί το αεροπλάνο της Aegean απογειώθηκε από το “Ελευθέριος Βενιζέλος”

και κάτι λιγότερο από 2,5 ώρες μετά προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο της Ζυρίχης.

Η διαδρομή πάνω από τις Άλπεις, όπως πάντα υπέροχη

και φτάνοντας πάνω από τη Ζυρίχη ένα πολύχρωμο χαλί είναι στρωμένο για την υποδοχή μας. Είναι τα πολλά χρώματα του φθινοπώρου. Γι αυτό αγαπώ τόσο τις εικόνες στα ταξίδια αυτή την εποχή του χρόνου.

Πήραμε τις αποσκευές μας και συναντηθήκαμε με τον Βέρνερ, που μας περίμενε. Πήραμε το τρένο για τη Fribourg.

Υπέροχες οι εικόνες, όπως το κάστρο του Aarburg, πάνω από το ποτάμι

ή η Βέρνη. Στη Fribourg πήραμε το λεωφορείο για το χωριό των φίλων μας, το Posieux. Η Ανίτα μας περίμενε μαγειρεύοντας. Τακτοποιηθήκαμε και κάτσαμε να πούμε τα νέα μας.

Όταν φτάσαμε στη Ζυρίχη ο καιρός ήταν κάπως βροχερός, αλλά όσο ερχόμασταν άνοιγε

και στο χωριό μας περίμενε μια υπέροχη λιακάδα με σκόρπια συννεφάκια,

που τόνιζε τα όμορφα χρώματα των δέντρων και των σπιτιών του χωριού.

Η ώρα πέρασε, το φαγητό ετοιμάστηκε και κάτσαμε να φάμε. Μετά το φαγητό η Σοφία ξάπλωσε να ξεκουραστεί και εγώ με τον Βέρνερ πήραμε το λεωφορείο για το κοντινό χωριό Farvagny-le-Grand για να αγοράσουμε κρέας.

Όμορφο χωριό με μερικά πολύ ωραία κτίρια

και την Καθολική Εκκλησία του Αγίου Βικεντίου, που είναι Νεογοτθική εκκλησία του τέλους του 19ου αι. και που αντικατέστησε παλαιότερη του 11ου αι. που κατεδαφίστηκε με απόφαση της ενοριακής συνέλευσης το 1888.

Αφού ψωνίσαμε και περιμένοντας το λεωφορείο,

είπαμε να πάμε να δούμε την εκκλησία. Είναι Μνημείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς Εθνικής σημασίας της Ελβετίας.

Ενδιαφέρουσα εκκλησία, με πιο εντυπωσιακά στοιχεία κάποιες τοιχογραφίες και

τα βιτρό, χωρίς να υπολείπονται

ο βωμός,

ο άμβωνας

ή το όργανο.

Βγήκαμε και κάτσαμε σε ένα παγκάκι να περιμένουμε το λεωφορείο, χαζεύοντας τις εξωτερικές λεπτομέρειες της εκκλησίας.

Γυρίσαμε στο σπίτι και δεν βγήκαμε ξανά για εκείνη τη μέρα. Οι φίλοι μας ασχολήθηκαν με τις δουλειές τους και εμείς με τις δικές μας. 

Το βουνό της Toblerone

Φαντάζομαι πως δεν υπάρχει άνθρωπος να μην γνωρίζει τη διάσημη Ελβετική σοκολάτα με το όνομα Toblerone και το τριγωνικό της σχήμα.

Στην τριγωνική πλευρά υπάρχει σχεδιασμένο ένα βουνό. Αν και παλιότερα λίγο διαφορετικό τώρα πια έχει πάρει το σχήμα του πιο γνωστού ίσως βουνού της Ελβετίας, του Matterhorn. Μάλιστα αν προσέξει κανείς οι φωτοσκιάσεις του βουνού σχηματίζουν μια όρθια αρκούδα, το σύμβολο της Βέρνης, όπου έχει την έδρα της η εταιρεία. Και το σχήμα της σοκολάτας, λένε πως το εμπνεύστηκαν οι δημιουργοί του από το ίδιο βουνό, αν και υπάρχουν και άλλες διαφορετικές απόψεις. Αλλά ας αφήσουμε τη σοκολάτα (μου τρέχουν τα σάλια τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές. Νάχα μια Toblerone!) και ας ασχοληθούμε με το βουνό, το οποίο θα πηγαίναμε να δούμε εκείνη τη μέρα.

To Matterhorn είναι ένα από τα πιο ψηλά βουνά των Άλπεων με ύψος που φτάνει τα 4478μ. Βρίσκεται στα σύνορα Ελβετίας-Ιταλίας και γι αυτό έχει και δεύτερο όνομα, το Ιταλικό Τσερβίνο (Monte Cervino).

Ίσως η πιο εντυπωσιακή και σίγουρα η πιο γνωστή εικόνα του, είναι αυτή της βορειοανατολικής πλευράς του που φαίνεται από την κωμόπολη των περίπου 5800 κατοίκων Zermatt, που βρίσκεται στα 1600μ υψόμετρο, στους πρόποδες του.

Για την Τσερμάτ λοιπόν ξεκινήσαμε μετά το πρωινό. Η Ανίτα είχε δουλειά και έτσι πήγαμε οι τρεις μας με τον Βέρνερ. Χρησιμοποιώντας τα Μ.Μ.Μ. χρειάστηκε να πάρουμε δύο λεωφορεία και τρία τρένα για να φτάσουμε και άλλα τόσα για να γυρίσουμε.

Η χρήση των ΜΜΜ έχει το πλεονέκτημα πως είσαι απερίσκεπτος να θαυμάσεις τις εικόνες κατά μήκος των διαδρομών.

Οι εικόνες αυτές ήταν από πολύχρωμες του προχωρημένου φθινοπώρου,

μέχρι χειμωνιάτικες, γεμάτες χιόνια, όσο ανεβαίναμε.

Η Τσερμάτ δέχεται ένα τεράστιο αριθμό επισκεπτών, ορειβατών και χιονοδρόμων και όλη η ζωή στην πόλη κινείται γύρω από τον τουρισμό. Στο σταθμό της πόλης, που,φτάνει το τρένο θα δει κανείς το “Καλώς ορίσατε” σε διάφορες γλώσσες, μεταξύ των οποίων και τα ελληνικά. Μόνο που αυτός που το έγραψε μπερδεύτηκε με τα Ισπανικά (το Bienvenido είναι ακριβώς από κάτω) και έβαλε ένα ανάποδο θαυμαστικό μπροστά από τα Ελληνικά (!!!). Θα μου πεις, ασήμαντη λεπτομέρεια. Ναι, αλλά ενδιαφέρουσα εικόνα.

Φτάσαμε, κατεβήκαμε από το τρένο και βγήκαμε στην πόλη. Η κλασσική αρχιτεκτονική των Άλπεων και το αρκετό χιόνι μέσα στην πόλη, είναι ένας συνδυασμός πολύ-πολύ όμορφος.

Πήραμε τον κεντρικό δρόμο προς τα νότια. Μέσα στην πόλη δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα, εκτός από κάποια μικρά, που εξυπηρετούν τις ανάγκες της και κάποια που μεταφέρουν ανθρώπους και εμπορεύματα. Έτσι η περιήγηση με τα πόδια είναι πολύ εύκολη και ασφαλής

Η πόλη είναι χωμένη μέσα στα βουνά και οι εικόνες ένα γύρω είναι πολύ εντυπωσιακές.

Φτάσαμε σε μια μικρή πλατεία στην οποία είναι η εκκλησία του Αγ. Μαυρικίου

και αμέσως μετά είναι το Δημαρχείο.

Και στην πλατεία και στο δημαρχείο έχει διάφορα γλυπτά μεταξύ των οποίων στα σκαλα του δημαρχείου το μπρούτζινο αντίγραφο μιας Alphorn (Αλπικής σάλπιγγας).

Εκεί φάνηκε για πρώτη φορά το Matterhorn. Τι εικόνα θεέ μου! Ένα ακόμα όνειρο γίνεται πραγματικότητα.

Μετά από τα επιφωνήματα και τις “άπειρες” φωτογραφίες συνεχίσαμε τη βόλτα μας προς την ίδια κατεύθυνση, έχοντας πάντα σα φόντο το εμβληματικό βουνό,

μέχρι που συναντήσαμε το ποτάμι και συνεχίσαμε στο πλάϊ του.

Αφού θαυμάσαμε για αρκετή ώρα την ονειρεμένη εικόνα,

γυρίσαμε στο κέντρο και κάπου κοντά στο σταθμό κάτσαμε να τσιμπήσουμε κάτι πρόχειρο μέχρι να έρθει το τρένο.

Η επιστροφή που έγινε με τα ίδια μέσα, μας χάρισε παρόμοιες εικόνες κλείνοντας με αυτό τον υπέροχο τρόπο μια ημερήσια εκδρομή σε ένα ονειρεμένο τόπο.

Η Ανίτα είχε γυρίσει και αφού τα είπαμε λίγο πήγαμε να ξεκουραστούμε.

Το βράδυ οι φίλοι μας είχαν τραπέζι σε κάποιους φίλους και γείτονες και έτσι τους γνωρίσαμε κι εμείς. Ξέροντας για αυτό το δείπνο, είχαμε φέρει κι εμείς το κατιτίς μας. Λίγο ¨νερό που καίει”, δηλαδή Καρυστινό τσίπουρο.

Σχετικά νωρίς πήγαμε για ύπνο γεμάτοι από έντονες εντυπώσεις και σχετική κούραση. Η επόμενη μέρα προβλεπόταν εξ’ ίσου εντυπωσιακή. 

Η “Κορυφή της Ευρώπης (Top of Europe)”

Περίπου 120χμ ανατολικά από εκεί που μέναμε είναι το Grindelwald, ένα χωριό των Βερναίων Άλπεων της Ελβετίας. Βρίσκεται στα 1034μ υψόμετρο, στη βάση ενός “τείχους” βουνών, που σχηματίζουν τρία από τα μεγαλύτερα βουνά της χώρας. Το Eiger (3967μ υψόμετρο), το Mönch (4110μ) και το Jungfrau (4158μ).

Εκεί έχει κατασκευαστεί μια σιδηροδρομική γραμμή, σε μεγάλο βαθμό μέσα στον ορεινό όγκο, που είναι η γραμμή που κινείται πιο ψηλά από κάθε άλλη στην Ευρώπη και φτάνει στο ψηλότερο σιδηροδρομικό σταθμό της ηπείρου μας. Ο σταθμός αυτός είναι ο Jungfraujoch και βρίσκεται στο διάσελο ή τον αυχένα που ενώνει το Mönch και το Jungfrau στα 3463μ πάνω από τη θάλασσα. Από εκεί ένα ασανσέρ σε ανεβάζει σε μια πλατφόρμα. Εκεί, στα 3571μ, είναι μια βραχώδης κορυφή η Σφίγγα και εκεί είναι χτισμένο ένα από τα ψηλότερα αστεροσκοπεία του κόσμου. Από το ασανσέρ βγαίνεις στην πλατφόρμα-εξώστη έξω από το αστεροσκοπείο. Όλο αυτό έχει ονομαστεί “Κορυφή της Ευρώπης (Top of Europe)” και αυτός ήταν ο προορισμός μας για την τρίτη μέρα του ταξιδιού μας.

Ξεκινήσαμε λοιπόν , με το αυτοκίνητο αυτή τη φορά και οι τέσσερεις.

Από το Grindelwald ξεκινάει ένα καινούργιο τελεφερίκ. Εκεί στο πάρκινγκ του σταθμού βρεθήκαμε με τον ανιψιό μου τον Σπύρο και τη γυναίκα του την Αντωνία, που ζουν μόνιμα στη Γενεύη. Αγκαλιές, φιλιά και πάμε να πάρουμε το τελεφερίκ από το Grindelwald Terminal, το Eiger Express.

Το τελεφερίκ ξεκίνησε και εμείς απολαμβάναμε μοναδικές εικόνες.

Πίσω μας πιο φθινοπωρινές, με περισσότερα χρώματα

και πλάϊ και μπροστά μας τα χιονισμένα βουνά.

Όσο ανεβαίναμε, από κάτω μας τα χιονισμένα έλατα θύμιζαν όλο και πιο πολύ Χριστούγεννα.

Γόνδολες πάνε κι έρχονται

και σε λίγο φτάσαμε στο σταθμό Eiger Glacier (2320μ).

Κατεβήκαμε και μετεπιβιβαστήκαμε στο τρένο Jungfraubahn που θα μας πήγαινε στον τελικό μας προορισμό. Το τρένο αυτό κινείται σε ένα τούνελ μέσα στο βουνό Eiger

και κάνει μία στάση (Eismeer, δηλ. Θάλασσα πάγου, 3159μ) όπου ο κόσμος κατεβαίνει για να δει από κάποια παράθυρα

προς τα βουνά και τον παγετώνα.

Φτάσαμε στον προορισμό μας και ανεβήκαμε στην πλατφόρμα.

Εδώ να κάνω μια διευκρίνιση. Αν και βρισκόμασταν στον μήνα των ομιχλών και τις τρεις αυτές μέρες είχαμε λαμπρή λιακάδα. Έτσι και εκεί πάνω. Φοβερή λιακάδα και ακόμα πιο φοβερή ορατότητα προς κάθε κατεύθυνση (!!!!). Τι τύχη! Βέβαια το κρύο, κρύο.

Μπροστά μας ακριβώς ο παγετώνας Aletsch, που με μήκος 23χμ περίπου είναι ο μεγαλύτερος παγετώνας των Άλπεων. Από το 2001 η περιοχή Jungfrau-Aletsch είναι στη λίστα των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς.

Σε όλη αυτή την περιοχή είδαμε σκιέρ. Μάλιστα κάποιοι, που το έλεγε η τσέπη τους, έφταναν με ελικόπτερα.

Από πάνω μας δέσποζε το αστεροσκοπείο.

Κάτι που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν τα πουλιά. Πουλιά που μοιάζουν με κοτσύφια. Ίσως και να ήταν. Ξέρω πως αυτά τα πουλιά φτάνουν ψηλά, αλλά 3500μ;

Αφού βγάλαμε άπειρες φωτογραφίες, μέχρι που δεν αισθανόμασταν άλλο τα χέρια μας από το κρύο μπήκαμε πάλι μέσα για να συνεχίσουμε, γιατί είχαμε κι άλλα να δούμε. 

Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να κάτσουμε στην ουρά για να πάρουμε φαΐ στο Self Service, μιας και είχε πάει μεσημέρι. Αφού φάγαμε και ήπιαμε και ένα καφεδάκι πήραμε το ασανσέρ και κατεβήκαμε ένα όροφο. Εκεί αρχίζουν κάποιες εκθέσεις.

Η πρώτη ήταν ένα τούνελ με στολισμό, που έμοιαζε με χριστουγεννιάτικος

και μια μεγάλη, υπέροχη χιονόμπαλα.

Ακολουθούσε ένα τούνελ με φωτογραφίες που περιγράφανε

την εποποιία της κατασκευής αυτής της γραμμής,

που δυστυχώς είχε και θύματα μεταξύ των εργατών

και τέλος στον από κάτω όροφο ένα τούνελ μέσα στον πάγο,

όπου υπήρχε και μια μικρή έκθεση με γλυπτά στον πάγο.

Φυτά, όπως το εμβληματικό Εντελβάϊς,

ζώα

και η γνωστή σκηνή από την ταινία “Ο Σαρλώ και το Χαμίνι”.

Αυτή ήταν η τελευταία έκθεση. Από εκεί πήγαμε στο τρένο

και λίγη ώρα μετά μπαίναμε ξανά στο τελεφερίκ

και άρχιζε η κατάβαση.

Οι εικόνες, αν και από την αντίθετη πλευρά ήταν το ίδιο εντυπωσιακές.

Τα βουνά,

κάποιος που έκανε παραπέντε πάνω από το δάσος

και τέλος οι αποχαιρετιστήριες “χειμωνιάτικες” εικόνες των χιονισμένων ελάτων.

Οι φίλοι μας κάλεσαν τα ανίψια μου για δείπνο και έτσι αποφασίσαμε να πάμε με το δικό τους αυτοκίνητο για να έχουμε την ευκαιρία να πούμε τα δικά μας μιας και είχαμε καιρό να βρεθούμε.

Η μέρα μας έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο. Ωραίο φαγητό, κρασάκι και πολύ κουβεντούλα. Γύρω στα μεσάνυχτα ο Σπύρος με την Αντωνία φύγανε, μιας και είχανε αρκετό δρόμο μέχρι το σπίτι τους και εμείς ετοιμαστήκαμε να πέσουμε. Τα βλέφαρα γλυκά-γλυκά κλείνανε μετά από αυτή τη μοναδική μέρα.

Καλή σας νύχτα μαγικά βουνά της υπέροχης αυτής χώρας. Σας ευχαριστούμε για τις εικόνες που μας χαρίσατε!

(το ταξίδι συνεχίζεται )

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας