Ποτάμια, λίμνες και ιαματικά νερά!

Ανοιξιάτικο ταξίδι στην Ημαθία και την Πέλλα, μέρος 5ο

(συνέχεια από Στη γενέτειρα του Αλέξανδρου!)

 

24-25 Μαρτίου 2024

 

Φεύγοντας από το Αρχαιολογικό Μουσείο της Πέλλας πήραμε το δρόμο προς τα δυτικά, περάσαμε έξω από την Έδεσσα και συνεχίσαμε για άλλα περίπου 6χμ. Έτσι φτάσαμε στη λίμνη Άγρα.

Η ημι-φυσική αυτή λίμνη, μαζί με τις παρακείμενες περιοχές αποτελεί έναν από τους ωραιότερους υγροβιότοπους της Ελλάδας και συντίθεται από κανάλια, πηγές, καλαμιώνες και υγρολίβαδα, ενώ φιλοξενεί μεγάλο πλήθος ειδών χλωρίδας και πανίδας. Τα πλησιέστερα χωριά είναι ο Άγρας, τα Βρυτά και το Νησί και γι αυτό τα τελευταία χρόνια ονομάζεται «λίμνη Άγρα-Βρυττών-Νησίου».

Η λίμνη δημιουργήθηκε αρχικά στην κοίτη του ποταμού Εδεσσαίου (Βόδας) για τις ανάγκες τροφοδοσίας του παρακείμενου Υδροηλεκτρικού Σταθμού της Δ.Ε.Η. το 1953. Στην θέση της λίμνης υπήρχε έλος το οποίο ονομαζόταν «έλος Τιάβου». Η τροφοδοσία της λίμνης με νερό μέχρι και το 1990 γινόταν με σήραγγα από την λίμνη Βεγορίτιδα η οποία βρίσκεται στα δυτικά. Πλέον η τροφοδοσία γίνεται από τις πηγές των Βρυττών και του Νησίου και τα νερά των χειμάρρων Μουζαρέμ Χάνι, Καρυδιάς και Νησίου (περισσότερα εδώ).

 

Ο δρόμος φτάνει πρώτα στο χωριό Άγρας (παλιά ονομασία Βλάδοβο).

Εκεί, στο προαύλιο του Αγίου Δημητρίου

στέκει το μνημείο για το μακεδονομάχο καπετάν Τέλλο Άγρα (ψευδώνυμο του Σαράντου Αγαπηνού 1880-1907), από τον οποίο πήρε το τωρινό του όνομα το χωριό.

Συνεχίζοντας συναντάμε για πρώτη φορά τη λίμνη. Πήραμε το δρόμο που πάει παράλληλα με τη βόρεια πλευρά της λίμνης και φτάσαμε στο χωριό Νησί. Επειδή όμως η διαδρομή αυτή δεν είναι κοντά στη λίμνη αποφασίσαμε να μπούμε μέσα στα χωράφια και ακολουθώντας τους χωματόδρομος να φτάσουμε σ’ αυτήν, πράγμα όμως που δεν έγινε μιας και το τελευταίο κομμάτι ήταν αδιάβατο, τουλάχιστον για συμβατικό αυτοκίνητο.

Φτάσαμε όμως στο εκκλησάκι της Παναγίας της Μεσονησιώτισσας (Γεννέσιο Θεοτόκου). Πρόκειται για παρεκκλήσι της ομώνυμης βυζαντινής μονής που υπήρχε σε αυτή τη θέση και είναι του 18^ου αι. (δυστυχώς κλειστό).

Το τοπίο είναι υπέροχο και στον περιβάλλοντα χώρο έχουν φτιάξει μια σειρά από τσιμεντένια τραπέζια, που δείχνει πως γίνεται πανηγύρι με φαγοπότι και χορό στις 9 του Σεπτέμβρη. Εκεί κάτσαμε κι εμείς να τσιμπήσουμε κάτι μιας και είχε περάσει το μεσημέρι. Είχαμε φροντίσει για το πικνίκ και έτσι το απολαύσαμε σε υπέροχο και γαλήνιο περιβάλλον.

Γυρίσαμε πίσω,

περάσαμε πάλι από τον Άγρα και πήραμε το δρόμο που πάει δυτικά

αλλά από τη νότια πλευρά της λίμνης,

ένα δρόμο που κινείται σχεδόν δίπλα της

και έτσι έχεις την ευκαιρία να θαυμάσεις υπέροχες εικόνες.

Λίγο πριν το χωριό Βρυτά, μια «γλώσσα γης» μπαίνει μέσα στη λίμνη. Πλούσια σε βλάστηση είναι ένας εξαιρετικός χώρος αναψυχής

στον οποίο υπάρχει και ο ναός του Αγ. Γεωργίου (φυσικά κλειστός). 

Γυρίσαμε στην Έδεσσα και σταματήσαμε για να πάρουμε καφέδες δίπλα στην πλατεία-πάρκο Μεγάλου Αλεξάνδρου. Πριν πάμε για τους καφέδες κάναμε μια βόλτα στο πάρκο, όπου εκτός από το πολύ πράσινο υπάρχουν και κάποια γλυπτά.

Αυτά είναι: το άγαλμα της Ολυμπιάδας, του Σταύρου Γκέσκου, του 2019,

το άγαλμα του Μεγάλου Αλέξανδρου, του Λάμπη 

και το Μνημείο Μικρασιατών Προσφύγων, του 2007.

Το βράδυ βγήκα να πάρω κάτι να φάμε.

Ο καταρράκτης ήταν φωτισμένος και αυτή η εικόνα ήταν ο πιο όμορφος επίλογος μιας πολύ γεμάτης μέρας.

Ξημέρωσε μια λαμπρή ανοιξιάτικη 25^η Μαρτίου, εθνική γιορτή, αργία και Δευτέρα (τριήμερο), η τελευταία μέρα μας στη Μακεδονία και είχαμε προγραμματίσει να επισκεφτούμε ένα ακόμα διάσημο μέρος της περιοχής, που δεν είχε τύχει να πάμε ποτέ. Τα Λουτρά Πόζαρ.

Τα Λουτρά Πόζαρ (από το σλάβικο «Пожар», που σημαίνει θερμότητα ή φωτιά) είναι ιαματικά λουτρά στην περιοχή κοντά στο χωριό Λουτράκι για αυτό και λέγονται και Λουτρά Λουτρακίου ή Λουτρά Αριδαίας. Βρίσκονται στα ανατολικά του Καϊμάκτσαλαν, στην κοιλάδα του ρέματος του Αγ. Νικολάου ή απλά Νικολάου (παλαιότερο όνομα το σλάβικο «Τόπλιτσα», που σημαίνει κάτι σαν «Θερμοπόταμος») και τα ιαματικά νερά έχουν θερμοκρασία περίπου 37^οC και σύσταση που ενδείκνυται για πολλές παθήσεις. Πέρα όμως από το ιαματικό κομμάτι τα λουτρά είναι ότι πρέπει για χαλάρωση και αυτό σε συνδυασμό με το υπέροχο τοπίο έχουν κάνει την περιοχή πάρα πολύ τουριστική. Είναι πολύ κοντά στα σύνορα με τη Βόρεια Μακεδονία.

Πριν πάμε όμως εκεί είχαμε να κάνουμε μια συνάντηση και γνωριμία καθ’ οδόν.

Τον Δημήτρη τον είχα «γνωρίσει» διαδικτυακά, χωρίς όμως να έχουμε γνωριστεί δια ζώσης. Ήξερα πως ζει στην περιοχή και έτσι είχαμε επικοινωνήσει και κανονίσαμε να συναντηθούμε στην είσοδο της Αριδαίας, περίπου 25χμ βόρεια της Έδεσσας.

Έτσι και έγινε. Μας είπε όμως πως λόγω της ημέρας και της παρέλασης θα ήταν καλύτερα να πάμε στο Λουτράκι για ένα καφέ και να τα πούμε. Μπροστά αυτός, πίσω εμείς φτάσαμε, μετά από περίπου 10χμ προς τα δυτικά, βρήκαμε τραπέζι στην κατάμεστη καφετέρια, παραγγείλαμε και κάτσαμε αρκετή ώρα με κουβεντούλα.

Μετά τον καφέ μπήκαμε και πάλι στα αυτοκίνητα και σε 3χμ φτάσαμε στα Λουτρά. Παρκάραμε και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας.

Είχε αρκετό κόσμο, αλλά όχι τόσο όσο φανταζόμουνα, λόγω της ημέρας και του τριημέρου.

Το τοπίο είναι υπέροχο και οι εικόνες με τον καταρράκτη του ρέματος και τις πισίνες, φυσικές και τεχνητές, απλά εξαιρετικές.

Στις πισίνες με το θερμό νερό είχε κάποιους που απολάμβαναν τη θαλπωρή και τη χαλάρωση που προσφέρει το νερό. Δεν είδα όμως κανένα τολμηρό στον κρύο καταρράκτη.

Κάναμε τη βόλτα μας, έβγαλα πολλές φωτογραφίες απολαμβάνοντας τις εικόνες και το περιβάλλον και πήγαμε προς το αυτοκίνητο για να φύγουμε. 

Όλοι μαζί πήγαμε μέχρι το χωριό Όρμα (παλιό όνομα Τρεσίνο). Είχε προχωρήσει το μεσημέρι και έπρεπε να φάμε. Ο Δημήτρης δεν έκατσε μαζί μας και αφού χαιρετηθήκαμε χωρίσαμε. Σε ευχαριστούμε Δημήτρη για όλα και χαρήκαμε για τη γνωριμία.

Πήγαμε σε ένα μαγαζί για το οποίο είχαμε πληροφορίες για καλό φαγητό. Γινόταν ο κακός χαμός, αλλά τελικά βρήκαμε μια γωνιά να κάτσουμε.

Το μενού περιλάμβανε το παραδοσιακό πιάτο της ημέρας. Μπακαλιάρος-σκορδαλιά (έστω και σε μια πιο γκουρμέ εκδοχή).

Μετά το φαγητό κάναμε μια μικρή βόλτα στο καταπράσινο χωριό με την όμορφη πλατεία,

το μικρό ποταμό που περνά από αυτό

και το μνημείο στολισμένο με σημαίες και σημαιάκια, λόγω της ημέρας.

Μπήκαμε και πάλι στο αυτοκίνητο και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Σταματήσαμε κάποιες φορές και γι αυτό για να απολαύσουμε κάποιες ακόμα, ανέλπιστες εικόνες. Η περιοχή του νομού Πέλλας είναι γνωστή για την παραγωγή, εκτός των άλλων και των κερασιών. Είχαμε μάθει όμως πως οι κερασιές, σε αντίθεση με τις ροδακινιές, ανθίζουν λίγο πιο αργά, κυρίως τον Απρίλη.

Εκεί πάνω όμως στο βορρά τα πράγματα ήταν διαφορετικά.

Παντού «κάτασπρες» ανθισμένες κερασιές.

Μπαίνοντας στην Έδεσσα και πριν πάμε στο δωμάτιο κάναμε δυο ακόμα στάσεις να δούμε κάποια πράγματα ακόμα.

Σταματήσαμε πρώτα στο σιδηροδρομικό σταθμό

με τις ενδιαφέρουσες εικόνες ένα γύρω

και μετά στο γεφύρι Κιουπρί. Η τοξωτή πέτρινη γέφυρα βρίσκεται σε ένα ειδυλλιακό τοπίο απέναντι από το Δημαρχείο της πόλης. Από τους ντόπιους ονομάζεται «βυζαντινή γέφυρα» (κιουπρί στα τούρκικα σημαίνει γεφύρι), αν και μάλλον είναι πολύ νεότερη, πιθανότατα του 18^ου ή 19^ου αι.

Γυρίσαμε στο δωμάτιο και η Σοφία ξάπλωσε λίγο.

Σουρούπωνε όταν βγήκα για λίγες ακόμα τελευταίες εικόνες της τόσο όμορφης αυτής Μακεδονίτικης πόλης.

Πηγαίνοντας προς τον Ψηλό Βράχο τα ψαρόνια έκαναν τις μπαλετικές τους φιγούρες

και η απρόσκοπτη θέα προς τον Λόγγο με το μοναστήρι της Αγίας τριάδας και τον ταμιευτήρα του νερού να μας αποχαιρετούν.

Την επόμενη φεύγαμε. Όχι για να γυρίσουμε στο σπίτι μας αλλά για να συνεχίσουμε για λίγες ακόμα μέρες, σε άλλο όμως γεωγραφικό διαμέρισμα.

Νάμαστε καλά να ξανάρθουμε στο βορρά της χώρας!

 (το ταξίδι συνεχίζεται )

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας