Επιστροφή μέσω της «μικρής αδελφής»!

Στου Μαύρου Καβαλάρη τη λίμνη, 4ο

(συνέχεια από Βόλτες στη λίμνη με λιακάδα!)

29 Μαρτίου 2024

 

 

Μετά το πρωινό φορτώσαμε 

και ξεκινήσαμε για την επιστροφή μας παίρνοντας το δρόμο προς Καρδίτσα. 

Στο χωριό Μητρόπολη σταματήσαμε σε ένα σούπερ μάρκετ για να πάρουμε κάποια πράγματα, κυρίως κρασιά της περιοχής.

Έξω από την Καρδίτσα πήραμε το δρόμο προς Κέδρο, Ανάβρα και φράγμα Σμοκόβου

και μετά από περίπου 65χμ από την αφετηρία μας την είδαμε.

Πάνω στο Σοφαδίτη ποταμό στην περιοχή του Σμοκόβου άρχισε η κατασκευή φράγματος το 1985, αλλά λόγω πολλών διακοπών, τελικά το 2002 δημιουργήθηκε η τεχνητή λίμνη Σμοκόβου, η «μικρότερη και νεότερη αδελφή» της λίμνης Πλαστήρα. Εξυπηρετεί την άρδευση του νότιου τμήματος της πεδιάδας της Καρδίτσας, αλλά όπως αποδείχτηκε υπήρξε σωτήρια και για τους Σοφάδες και τα χωριά του δήμου τους, που στις πλημμύρες και καταστροφές του 2023 βγήκαν αρκετά αλώβητα.

Βρίσκεται στις πλαγιές των Αγράφων, έχει σχήμα μισοφέγγαρου και έκταση 8,5τ.χμ.

Σταματήσαμε σε διάφορα σημεία για να απολαύσουμε όμορφες εικόνες της. Μια σημαντική διαφορά από τη μεγάλη της αδελφή είναι πως είναι παντελώς αναξιοποίητη. Κανένα χωριό γύρω και είδαμε μόνο ένα εστιατόριο με ωραία θέα.

Σε κάποιο σημείο, στους τοίχους ενός κτίσματος έχουν κάνει γκράφιτι με ήρωες του 1821 και άλλους από τη Θεσσαλική επανάσταση του 1878.

Περίπου 10χμ δυτικά είναι τα θερμά λουτρά και το ομώνυμο χωριό.

Λουτρά Σμοκόβου. Μια μικρή στάση και συνεχίζουμε προς τα νότια.

Κοντά στο χωριό Σμόκοβο (Λουτροπηγή) 

είναι μια βρύση με κιόσκι, ότι πρέπει για μια στάση να τσιμπήσουμε τα καλούδια που είχαμε αγοράσει. Ο επόμενος προορισμός μας είναι το ιστορικό χωριό Ρεντίνα.

Στο δρόμο βλέπουμε την εντυπωσιακή εκκλησία του Αγίου Φανουρίου, στη μέση του πουθενά.

Στην είσοδο της Ρεντίνας είναι ένα μνημείο για πεσόντες αεροπόρους. Ένα μαχητικό αεροσκάφος και τέσσερεις προτομές το αποτελούν.

Απέναντι φαντάζει το χωριό.

Η Ρεντίνα, χτισμένη στα Άγραφα στα 900μ υψόμετρο είναι ένα χωριό της Καρδίτσας, πολύ κοντά στα όρια με τη Φθιώτιδα και της Ευρυτανία. Στην περιοχή κατοικούσαν στην αρχαιότητα οι Δόλοπες. Τη μεγάλη του ακμή το χωριό τη γνώρισε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, όταν με τη συνθήκη του Ταμασίου (1525) οι Τούρκοι παραχώρησαν αυτονομία στα χωριά των Αγράφων. Στην κατοχή ο ΕΛΑΣ λειτούργησε στο σχολείο του χωριού σχολή εφέδρων αξιωματικών.

Ήταν μεσημέρι σαν φτάσαμε και δεν είδαμε ψυχή. Σταματήσαμε στην πλατεία  με τα όμορφα κτίσματα ένα γύρω.

Εδώ βρίσκεται το σχολείο (δεν ξέρω αν είναι το ίδιο κτίριο με αυτό της σχολής του ΕΛΑΣ)

και ο ναός του Αγίου Γεωργίου, στο οποίο στεγάζεται και το Εκκλησιαστικό μουσείο (Βυζαντινής και Μεταβυζαντινής τέχνης). Στο χωριό υπάρχουν άλλοι δύο ιστορικοί ναοί, η Κοίμηση και ο Άγιος Νικόλαος και άλλα δύο μουσεία, το Λαογραφικό και αυτό της Εθνικής Αντίστασης. Φυσικά τα πάντα ήταν κλειστά.

Επτά χιλιόμετρα νότια είναι το σπουδαίο Μοναστήρι της Ρεντίνας, που πιθανολογείται πως ιδρύθηκε τον 10^ο αι. Ανακαινίστηκε και τοιχογραφήθηκε τον 16^ο και 17^ο αι και το αποτέλεσμά τους είναι το σημερινό καθολικό. Και εδώ τα πάντα κλειστά.

Σταματήσαμε στην υπέροχη πέτρινη βρύση για να δούμε ότι μπορούσαμε απ’ έξω.

Πολύ λίγα πράγματα δηλαδή.

Τελευταίες εικόνες αυτές που είδαμε από ψηλά φεύγοντας.

Ακολούθησαν 8χμ δρόμου, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου ήταν από μέτριος μέχρι πάρα πολύ κακός χωματόδρομος, που με άγχωσε πολύ μέχρι που συναντήσαμε ένα μοναχικό σπίτι.Βγήκε μια κυρία και μας ενημέρωσε πως βρισκόμασταν στην είσοδο του χωριό της Φθιώτιδας

Ροβολιάρι, που όμως δεν το βλέπαμε ακόμα μιας και ήταν από κάτω μας και το έκρυβε το πυκνό πράσινο της περιοχής.

Λίγο μετά βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο που ενώνει τη Λαμία με το Καρπενήσι

Βράδυ πια φτάσαμε στο σπίτι μας. Εκεί τελείωσε ένα υπέροχο 10ήμερο οδικό ταξίδι 1850χμ σε 3 νομούς της βόρειας και της κεντρικής Ελλάδας με πανέμορφες εμπειρίες και εικόνες.

Και εις άλλα με υγεία!

 

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας