Στο Πόρτο Χέλι, στην Κοιλάδα και…..στο Αυγό!

Ύδρα, το νησί των καραβοκύρηδων της επανάστασης! 3

(συνέχεια από Η Ύδρα των καραβοκύρηδων, ηΎδρα των καλλιτεχνών!)

 

22 Μαρτίου 2023

 

Ξημέρωσε η μέρα των γενεθλίων και της επιστροφής. Μέρα ηλιόλουστη, καμμιά σχέση με την προηγούμενη.

Μετά το πρωινό και πριν φύγουμε,

βγήκα να απολαύσω τις τελευταίες εικόνες.

Τη «λαδερή» (όπως είπε μια ψυχή και «έγραψε») θάλασσα με τα νησιά ένα γύρω,

τα ροζ ανθισμένα αρμυρίκια

και τις δεκάδες μέλισσες, που είχαν ορμήξει πάνω τους και ρούφαγαν τους χυμούς τους.

Η γαλήνη και η ηρεμία εκείνου του πρωινού με την άδεια παραλία ήταν μοναδική. Πραγματικά ξεκόλλησα με το ζόρι. Έπρεπε να φύγουμε.

Φορτώσαμε και ξεκινήσαμε. Όπως τόχαμε προγραμματίσει δεν θα πηγαίναμε κατευθείαν στο σπίτι μας αλλά θα πηγαίναμε να δούμε κάποιες περιοχές που είχαμε χρόνια να πάμε ή που δεν είχαμε πάει ποτέ. Άλλωστε το έχουμε εμπεδώσει. ΚΑΙ η Αργολίδα έχει πάρα πολλά να μας δώσει ακόμα.

Η πορεία μας δυτικά και παραθαλάσσια. Περάσαμε έξω από την Ερμιόνη και συνεχίζοντας παραθαλάσσια και λίγο νοτιοδυτικά, μετά από περίπου 30 χιλιόμετρα με πολύ πράσινο φτάσαμε στον πρώτο προορισμό της μέρας.

Το Πόρτο Χέλι.

Ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 1960 όταν μικρός μαθητής με τα «Αγγλικά» πήγαμε ημερήσια εκδρομή στο Πόρτο Χέλι. Φυσικά δεν θυμάμαι τίποτα από τότε, αλλά σίγουρα μου άρεσε (αλίμονο μα μην). Στην ουσία λοιπόν πήγαινα για πρώτη φορά.

Το Πόρτο Χέλι είναι κωμόπολη της Αργολίδας με πληθυσμό λίγο περισσότερο από 2000. Είναι από τις λίγες περιοχές της ελληνικής επαρχίας που αυτός αυξάνεται συνεχώς. Η περιοχή αυτή αναπτύχθηκε τουριστικά από τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες και μάλιστα τουρισμό υψηλών  βαλαντίων. Πολλοί εφοπλιστές, βιομήχανοι, καλλιτέχνες, ακόμα και γόνοι βασιλικών οικογενειών έφταναν εδώ με τα εντυπωσιακά τους κότερα για να περάσουν «βασιλικές» διακοπές. Κάποιοι είχαν φροντίσει να αγοράσουν ή να κατασκευάσουν τις βίλες τους εκεί.

Κάπου στη μέση του κόλπου στο βυθό βρίσκεται το 23,17 μέτρων ιστιοφόρο «Father Murphy», το οποίο βλέπεις από μακριά, με τα κατάρτια του και μέρος του σκάφους να βρίσκονται πάνω από την επιφάνεια του νερού. Κάναμε μια μεγάλη βόλτα να δούμε την κωμόπολη, που δεν με ενθουσίασε και κάτσαμε στο λιμάνι για ένα καφέ. Από ένα φούρνο πήραμε δύο σάντουιτς για το μεσημέρι και μπήκαμε πάλι στο αυτοκίνητο για να συνεχίσουμε.

Περίπου 13χμ βόρεια και αφού είχαμε περάσει από το Κρανίδι φτάσαμε στην Κοιλάδα.

Πρόκειται για μικρό ψαρολίμανο, το επίνειο του Κρανιδίου, χωριό με περίπου 1000 κάτοικους.

Απέναντι από το λιμάνι είναι ένα μικρό ιδιωτικό νησί, η Κορωνίδα.

Από την άλλη μεριά, στην πλαγιά υπάρχει ένα σπήλαιο. Το Σπήλαιο Φράχθι. Αποτελεί ένα από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους της Ευρώπης για την εποχή του λίθου, μιας και κατοικήθηκε αδιάλειπτα για 35.000 χρόνια, από το 38.000 ως το 3.000 π.Χ., όχι μόνο από Homo Sapiens, αλλά πιθανά και πριν από ανθρώπους Νεάτερνταλ.

Στη σκιά, κάτω από τον Ευαγγελισμό κάτσαμε στο αυτοκίνητο και φάγαμε τα σάντουιτς έχοντας μπροστά μου εικόνες του λιμανιού.

Αφού φάγαμε και χορτάσαμε την πείνα μας συνεχίσαμε προς τα βόρεια, περάσαμε έξω από τα Δίδυμα και στρίψαμε αριστερά στο μικρό, σχεδόν έρημο χωριό Πελεή. Από εκεί ξεκινά χωματόδρομος, αλλού καλός, αλλού μέτριος ή και κακός, που μετά από 7χμ προς τα ανατολικά φτάνει σε ένα μοναδικό βυζαντινό μνημείο,

την Μονή Αγίου Δημητρίου Αυγού. Το μοναστήρι αυτό δεν είναι γνωστό πότε φτιάχτηκε, αλλά υποθέτουν πως η απαρχή του είναι μεταξύ 11^ου και 14^ου αι. Έκλεισε, όπως και πολλά άλλα επί Όθωνα.

Είναι χτισμένο σε κάθετο βράχο πάνω από τον ποταμό Ράδο ή Χείμαρρο Σέλλα, που κινούμενος δυτικά χύνεται στον Αργολικό κόλπο.

Το αυτοκίνητο φτάνει μέχρι ένα πλάτωμα, πάνω από το μοναστήρι και αυτό είναι μερικά μέτρα πιο κάτω.

Φτάνεις ακολουθώντας το μονοπάτι, περνώντας από κάποια ανακατασκευασμένα κτίρια,

μέχρι που το αντικρίζεις και μένεις άφωνος. Τριώροφο, χτισμένο μέσα στο βράχο είναι άκρως εντυπωσιακό, ενώ σαν δομή «δένει» με τα βράχια γύρω του. 

Άφησα τη Σοφία στο αυτοκίνητο και κατέβηκα να το δω. Πέρασα μια μικρή πύλη και βρέθηκα στον προαύλιο χώρο μπροστά του. Λίγα σκαλιά οδηγούν στην ανοιχτή πόρτα και αμέσως μετά μια σκάλα οδηγεί στους ορόφους.

Κάποιες εργασίες συντήρησης και κάποιος σύγχρονος εξοπλισμός έχουν δημιουργήσει κάποιους χώρους σαν κελιά.

Στον τελευταίο όροφο είναι το καθολικό.

Παλιότερα κάποια φωτιά κατέστρεψε τις τοιχογραφίες και τα μαύρα ίχνη της είναι παντού στο χώρο.

Δύο μόνο τοιχογραφίες είδα. Του Χριστού

και της Βρεφοκρατούσας.

Κατέβηκα και πάλι στην αυλή.

Από εκεί η θέα προς τη ρεματιά και τη θάλασσα στο βάθος κόβει την ανάσα.

Γύρισα στο αυτοκίνητο και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

22χμ βόρεια

και αφού κάναμε μια στάση να θαυμάσουμε τις εικόνες του Σαρωνικού στην περιοχή της Παλαιάς Επιδαύρου κάτσαμε για τον τελευταίο καφέ της μέρας στο αγαπημένο μας στέκι πάνω από την Παλαιά Επίδαυρο.

Βραδάκι φτάσαμε στο σπίτι μας έχοντας περάσει ένα πολύ όμορφο, ανοιξιάτικο τριήμερο, ικανοποιώντας το στόχο να περνάμε τα γενέθλια σε ταξίδι και διαγράφοντας άλλο ένα νησί, την Ύδρα, από τη λίστα με αυτά που θέλουμε να επισκεφτούμε. Μια επίσκεψη που είχαμε απωθημένο να κάνουμε.

Καλά να είμαστε να επισκεφτούμε και άλλα!

Η διαδομή της ημέρας

 

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας