Στου Μαύρου Καβαλάρη τη λίμνη, 2ο
(συνέχεια από “Παυσίλυπη”πόλη!)
27-28 Μαρτίου 2024
Το πρωί που σηκωθήκαμε ο καιρός ήταν βαρύς και κυρίως με πυκνή ομίχλη. Από το δωμάτιο η λίμνη σχεδόν δεν φαινόταν. Ευτυχώς δεν έβρεχε. Κατεβήκαμε για πρωινό και όταν γυρίσαμε στο δωμάτιο η κατάσταση φαινόταν ίδια. Μέχρι να ετοιμαστούμε τα πράγματα ήταν ελάχιστα καλύτερα. Δεν είχαμε άλλη επιλογή. Πάμε και βλέπουμε.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήραμε το δρόμο προς τα νότια, προς το φράγμα.
πότε-πότε όμως ο καιρός να ανοίγει, να αφήνει το βλέμμα να απολαμβάνει εικόνες, πότε στα γύρω
και πότε στη λίμνη.
Σε μια γέφυρα κάναμε μια στάση να δούμε το ποτάμι που κατεβαίνει.
Φτάνοντας στο επίπεδο της λίμνης ο καιρός είχε ανοίξει αρκετά
και σε λίγο είδαμε το φράγμα καθαρά. Περάσαμε από πάνω και κάναμε άλλη μια στάση για φωτογραφίες.
Συνεχίσαμε στο δρόμο, που κάνει το γύρο της λίμνης, πότε πλησιάζοντας στο νερό και πότε λίγο πιο μακρυά,
περάσαμε από το χωριό Μούχα
και λίγο πιο πάνω κάναμε μια στάση να απολαύσουμε τις υπέροχες “θολές” εικόνες.
Εκεί μας καλωσόρισαν δύο φιλικότατοι και γλυκύτατοι μπόμπιρες, κουνώντας τις ουρές τους.
Ο δρόμος ξανακατεβαίνει κοντά στη λίμνη
και λίγο μετά φτάσαμε στον παραλίμνιο Άγιο Αθανάσιο. Μια μικρή στάση κι εδώ
και συνεχίζουμε δίπλα σχεδόν στο νερό, για να απομακρυνθούμε και πάλι ακολουθώντας το δρόμο.
Φτάσαμε στην κλειστή Μονή Κορώνης,
που όμως ήταν ανοικτό
το εκκλησάκι απ’ έξω. Ανάψαμε κερί και συνεχίσαμε προς τα βόρεια.
Στο δρόμο μας ένα εικονοστάσι “σκεπασμένο” από ένα δέντρο ήταν μια πολύ ξεχωριστή εικόνα.
Τώρα πια ο δρόμος δεν βλέπει τη λίμνη και φτάνει σιγά-σιγά προς τα μεγάλα χωριά στα Β.Α. της.
Ένας διαμορφωμένος χώρος με ηρώο και βρύση, η πλατεία Μακεδονομάχων,
μας καλωσορίζει στο κεφαλοχώρι Μεσενικόλας με τα ωραία κτίρια. Και εκεί μια μικρή στάση για φωτογραφίες και συνεχίζουμε ακόμα πιο βόρεια για να φτάσουμε στην έδρα του Δήμου, το Μορφοβούνι.
Στην πλατεία υπάρχει ηρώο και δεσπόζει η εκκλησία της Κοίμησης,
κάτω από το ιερό της οποίας υπάρχει το Πολιτιστικό Κέντρο “Αντώνης Σαμαράκης”, η προτομή του οποίου υπάρχει εκεί δίπλα. Ο Αντ. Σαμαράκης πέρασε μεγάλο μέρος των παιδικών του χρόνων σ’ αυτό.
Είναι το μεγαλύτερο χωριό της περιοχής, πατρίδα του Ν. Πλαστήρα.
Κάναμε μια μεγάλη βόλτα στο χωριό. Εκτός των άλλων δύο εικόνες μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση.
Το αυτοσχέδιο αναβατόριο για τη μεταφορά κάποιων προϊόντων στα σπίτια που είναι ψηλά από το δρόμο
και τα σπίτια που είχαν υποστεί ζημιές από κατολίσθηση κατά τη διάρκεια των καταστροφικών κακοκαιριών Daniel και Elias μισό χρόνο πριν. Η τελευταία ήταν μια πάρα πολύ θλιβερή εικόνα.
Φεύγοντας, λίγο έξω από το χωριό, ένα μιράζ και ένα μνημείο δίπλα του μας ανάγκασαν σε στάση. Πρόκειται για μνημείο, έργο του Ι. Μπάρδη, του 2021, για τον Αντιπτέραρχο Γεώργιο Μπαλταδώρο (1984-2018), που έπεσε κάπου στο Αιγαίο στις 12/4/2018.
Εκεί ο δρόμος στρίβει δυτικά και σε λίγο πλησιάζει και πάλι τη λίμνη, στο ύψος της Νεβρόπολης. Οι εικόνες ειδυλλιακές με τα άλογα της φάρμας που τα νοικιάζει για ιππασία στην περιοχή να βόσκουν αμέριμνα κοντά στο νερό.
Ο δρόμος στρίβει προς τα νότια και προς το Νεοχώρι και το ξενοδοχείο μας. Σε ένα φούρνο σταματήσαμε και πήραμε πολύ νόστιμες πίττες για να φάμε.
Όταν φτάσαμε στο δωμάτιο μας ο καιρός είχε καθαρίσει και η εικόνα της λίμνης ήταν υπέροχη. Φάγαμε τα καλούδια που είχαμε πάρει και κάτσαμε να ξεκουραστούμε. Το βραδάκι ψιλόβρεχε και έτσι δεν βγήκαμε. Και πάλι το βράδυ φάγαμε στο ξενοδοχείο.
Η μέρα, αν και “θολή” μας φιλοδώρησε με υπέροχες εικόνες. Ελπίζαμε πως την επομένη ο καιρός θα ήταν καλύτερος και οι εικόνες θα ήταν αλλιώτικες. Καληνύχτα!
(το ταξίδι συνεχίζεται )
θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου