"Παυσίλυπη" πόλη!

Στου Μαύρου Καβαλάρη τη λίμνη, 1ο 

(συνέχεια από Ποτάμια, λίμνες και ιαματικά νερά!

26 Μαρτίου 2024

Μετά το πρωινό, φορτώσαμε και ξεκινήσαμε. Το ταξίδι στη Μακεδονία είχε τελειώσει, αλλά όχι το ταξίδι γενικά. Δεν θα γυρίζαμε ακόμα στο σπίτι μας αλλά πηγαίνοντας προς τα νότια είχαμε κανονίσει ένα τριήμερο στη Λίμνη Πλαστήρα, ένα προορισμό που είχαμε επισκεφτεί πολλά χρόνια πριν.

Καρδίτσα

Φεύγοντας δεν ακολουθήσαμε τη διαδρομή που μας έλεγε το GPS αλλά πήραμε τους δρόμους προς τα νοτιοδυτικά, περνώντας έξω από Πτολεμαΐδα, Κοζάνη και Γρεβενά για να κάνουμε την πρώτη μας στάση μετά από περίπου 135χμ,

                                           

στη γέφυρα του Βενέτικου ποταμού, παραπόταμου του Αλιάκμονα, σε ένα σημείο

που οι βραχώδεις όχθες του σε συνδυασμό με τα γαλαζοπράσινα νερά του δίνουν μαγικές εικόνες κάτι που θυμόμουν πολύ έντονα από ένα παλιότερο ταξίδι (Άνοιξη στη Βόρεια Πίνδο).

Αφού απολαύσαμε τις υπέροχες εικόνες, συνεχίσαμε σε μια διαδρομή με πάρα πολλά έργα, για τον καινούριο δρόμο που θα ενώνει την Κεντρική οδό με την Εγνατία. Τα εργα γίνονται κυρίως στην περιοχή γύρω από τα Μετέωρα και την Καλαμπάκα. Όπως ήταν φυσικό είχαμε μια σχετική καθυστέρηση.

Περίπου 115χμ μετά τον Βενέτικο

μπήκαμε στην Καρδίτσα, τον επόμενο προορισμό μας, τον βασικό εκείνης της μέρας στη Θεσσαλία.

Παρκάραμε κοντά στην κεντρική πλατεία, στην οποία φτάσαμε από τον πεζόδρομο. Μεγάλη πλατεία

με κάποια ενδιαφέροντα κτίρια γύρω της,

όπως τα Δικαστήρια. Έχει ακόμα αρκετά καφέ και εστιατόρια και μέσα σκόρπια κάποια ενδιαφέροντα γλυπτά και αγάλματα,

όπως αυτό του Γεώργιου Καραϊσκάκη, που έφτιαξε η γλύπτρια Νικολίτσα-Λητώ Λεοντή στην Πάτρα μεταξύ 2011-2016 (όπως μας πληροφορεί σχετική επιγραφή στη βάση του).

Ακόμα ένα εντυπωσιακό σιντριβάνι

με σύμβολα από όλη την προϊστορία και ιστορία της Θεσσαλίας,

έργο του 2004-2005 των Νέλλας Γκόλαντα, γλύπτριας τοπίου και της αρχιτέκτονος Ασπασίας Κουζούπη.

Ακόμα τα αγάλματα 4 καθιστών γυναικείων μορφών, που παριστούν τις μούσες Θάλεια, Αγλαΐα και Κλειώ, με την τέταρτη να μην φέρει όνομα (Ερατώ;). Σχεδόν τρεις μήνες μετά είδα δύο ακόμα παρόμοια, αλλά μαρμάρινα αγάλματα θεών (Εστίας και Δήμητρας) στο χωριό Καρυές Λακωνίας (Μια Αράχωβα και η Ακρόπολη των Αθηνών!). Ψάχνοντας την προέλευσή τους αλίευσα την εξής πληροφορία.

Τα δύο αυτά αγάλματα, όπως και αυτά της Καρδίτσας, έχουν τη δική τους ιδιόμορφη ιστορία, που σχετίζεται με την Αθήνα, του μεσοπολέμου.

Την εποχή εκείνη λειτούργησε το υπόγειο κομμάτι του ηλεκτρικού και στην Ομόνοια χρειάστηκε να φτιάξουν εισόδους καθόδου και εξαερισμό. Ο Δήμος αποφάσισε να τοποθετήσει σε αυτά τα ανοίγματα τα αγάλματα των εννέα μουσών, των τριών χαρίτων και δύο θεών. Όλα ήταν από οπλισμένο σκυρόδεμα, εκτός από αυτά των θεών, που ήταν από μάρμαρο. Τελικά λόγω ανασχεδιασμού τοποθετήθηκαν τα 8 από τα δεκατέσσερα και λίγα χρόνια μετά, επί δημαρχίας Κοτζιά ξηλώθηκαν κι αυτά. Αργότερα μοιράστηκαν σε διάφορες πόλεις και τόπους (Καρδίτσα, Θήβα, Αμοργό).

Ακόμα υπάρχει ένα ηρώο για τους πεσόντες του Β΄Π.Π και της κατοχής

και πολλές γλάστρες με ανάγλυφα “ποδήλατα”, μιας και η Καρδίτσα είναι κι αυτή “πόλη του ποδηλάτου”, όπως και οι άλλες Θεσσαλικές πόλεις.

Μιας και είχε πάει μεσημέρι κάτσαμε κάπου να τσιμπήσουμε κάτι πριν συνεχίσουμε τη βόλτα μας στην πόλη.

Πολύ κοντά στην πλατεία είναι το “σήμα κατατεθέν” της πόλης. Το Παυσίλυπο. Το πάρκο που σχεδιάστηκε στη χαραυγή του 20ου αι, 20 χρόνια μετά την απελευθέρωση και ενσωμάτωση της Θεσσαλίας στο Ελληνικό κράτος το 1881. 50 στρέμματα υπέροχου πράσινου, αναψυχής και ευφορίας ψυχής, που “παύει κάθε λύπη”.

Φτάσαμε στην πλατεία, όπου δεσπόζει ο ανδριάντας του έφιππου Νικολάου Πλαστήρα (“Μαύρος Καβαλάρης” 1883-1953), έργο του Στέλιου Τριάντη, του 1989.

Πολύ κοντά είναι ένα ακόμα υπερμεγέθες γλυπτό του Χρ.Καπράλου με τίτλο “Μάνα”. Πρόκειται για ένα από τα 5 αντίγραφά του, που υπάρχουν σε διάφορους χώρους της Ελλάδας. Θυμάμαι πριν από πολλά χρόνια αυτό έξω από το μουσείο του καλλιτέχνη στην Αίγινα. Δυστυχώς το γλυπτό αυτό, όσο υπέροχο κι αν είναι σε θλίβει για τη συμπεριφορά κάποιων “νεοελλήνων” και την “αγάπη” τους για τον πολιτισμό μας. Και να σκεφτεί κανείς πως δεν πέρασαν ούτε δέκα χρόνια από τότε που έγινε πάλι καθαρισμός και συντήρησή του. Μα τι έχουν μέσα στο κεφάλι τους αυτοί οι “άνθρωποι”;

Μπήκαμε στο πάρκο και περπατήσαμε απολαμβάνοντας όμορφες εικόνες φύσης

αλλά και τέχνης με τα έργα του γνωστού δημοσιογράφου και (όπως διαπιστώσαμε εκεί) εικαστικού Θανάση Λάλα, του 2022.

Μέσα στο πάρκο υπάρχει εστιατόριο και καφέ με το ίδιο όνομα. Εκεί κάτσαμε για ένα καφέ.

Και μέσα έχει έργα του Λάλα

αλλά και άλλα χωρίς υπογραφή.

Όσο πίναμε τον καφέ μας άρχισε να ψιχαλίζει λίγο. Αυτό μας έβαλε σε σκέψεις και αποφασίσαμε να μην συνεχίσουμε τις βόλτες αλλά να φύγουμε για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας.

Όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο η ψιχάλα είχε αρχίσει να γίνεται βροχή, μια βροχή που μα συνόδεψε μέχρι το ξενοδοχείο μας στο Νεοχώρι της Λίμνης Πλαστήρα, περίπου 35χμ μετά, αλλά και όλο το υπόλοιπο της μέρας και σχεδόν όλη τη νύχτα.

Ευτυχώς το ξενοδοχείο έχει εστιατόριο με πολύ καλό φαγητό και έτσι δεν χρειάστηκε να βγούμε εκείνο το βράδυ.

Οι θολές εικόνες της λίμνης από το δωμάτιό μας, θολές από την ομίχλη και τη βροχή, ήταν υπέροχες και ήταν το καλύτερο καλωσόρισμα αλλά και η καλύτερη καληνύχτα.

Καλώς ήλθαμε στη Λίμνη του “Μαύρου Καβαλάρη”!

(το ταξίδι συνεχίζεται )

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας