Η μαύρη γάτα της Ρίγας! β΄

Λευκές Νύχτες, Μέρος 5^ο

(συνέχεια από Η μαύρη γάτα της Ρίγας! α΄)

24 Ιουνίου 2015

Η δεύτερη μέρα στη Ρίγα ξημέρωσε χειρότερη από την προηγούμενη. Πολύ αέρας, κρύο και βροχή. Ότι πρέπει για βόλτες! Την γκαντεμιά μου!!

Σήμερα το πρόγραμμα έχει περπάτημα πέρα από το κανάλι, στα βορειοανατολικά της παλιάς πόλης.

Την προηγούμενη μέρα είδαμε την παλιά πόλη. Είναι πολύ όμορφη, αλλά το μεγαλύτερο μέρος των μεσαιωνικών κτιρίων έχουν καταστραφεί, από φωτιές και πολέμους. Ακόμα, το γεγονός πως εκεί κοντά είναι το μοναδικό Ταλλίν, την κάνει να φαίνεται χαμένη από χέρι. Έχει όμως έναν άσσο στο μανίκι της. Και τι άσσο! Είναι μια γειτονιά. Μια γειτονιά με κτίρια του τέλους του 19^ου και των αρχών του 20^ου αι.

Είναι η γειτονιά του Art Nouveau ή Jugendstil. Η UNESCO αναγνώρισε πως η Ρίγα είναι η Ευρωπαϊκή πόλη με τη μεγαλύτερη «συλλογή» κτιρίων αυτού του αρχιτεκτονικού στυλ και έτσι σήμερα το ιστορικό κέντρο της Ρίγας φιγουράρει στη λίστα με τα Μνημεία της Παγκόσμιας Κληρονομιάς.

Αυτός ήταν, κατά κύριο λόγο, ο προορισμός μας για τη μέρα εκείνη στη Ρίγα. Μετά το πρωινό, εκμεταλλευτήκαμε μια ανάπαυλα του καιρού και ξεκινήσαμε.

Πρώτη μας στάση η πλατεία με την παλιά εκκλησία της Αγ. Γερτρούδης (Vecā Sv. Ģertrūdes baznĩca), που όμως ήταν κλειστή.

Έτσι περιοριστήκαμε να τη χαζέψουμε και να τη φωτογραφήσουμε απ’ έξω.

Στη συνέχεια φτάσαμε στη γειτονιά της αρ νουβό (Jūgendstila kvartāls). Παρκάραμε και μιας και είχε αρχίσει πάλι να βρέχει κάτσαμε κάτω από την προστατευτική τέντα ενός καφέ για ένα τσάι και γλυκό. Ο καιρός άνοιξε κάπως και ξεκινήσαμε.

Τι να πεις γι αυτή την περιοχή της πόλης.

Όποιο δρόμο και αν πάρεις, δεν ξέρεις ποιο κτίριο να πρωτοθαυμάσεις.

Είναι όλα εξαιρετικά.

Το ένα καλύτερο από το άλλο.

Ένας μικρός δρόμος, η Alberta iela, έχει όλα τα κτίρια αυτού του στυλ. Αν και διαφορετικά μεταξύ τους, είναι όλα (εκτός του Νο12) έργα ενός και μόνο αρχιτέκτονα, του Μιχαήλ Αϊζενστάιν, πατέρα του μεγάλου σκηνοθέτη Σεργκέι Αϊζενστάιν.

Σπουδαία κτίρια είδαμε και στην Elizabetes iela

και γενικά η γειτονιά είναι υπέροχη παντού και η εικόνα είναι μιας ακμάζουσας πολιτείας με πλούτο, που ξοδεύτηκε με εντυπωσιακά όμορφο αποτέλεσμα.

Στα όρια της γειτονιάς αυτής, προς τα βόρεια, διατηρούνται μερικά παλιά ξύλινα κτίρια, που δίνουν στην περιοχή ένα άλλο χαρακτήρα, εντελώς αντίθετο με αυτόν που μόλις είχαμε δει, ένα χαρακτήρα επαρχίας.

Το άνοιγμα του καιρού κρατούσε και εμείς έχοντας χορτάσει εικόνες Jugendstil,

πήγαμε προς τα νότια που είναι το μεγάλο πάρκο Esplanāde. 

Στη βόρεια πλευρά του είναι το Εθνικό Μουσείο Τεχνών της Λετονίας, δηλαδή η Εθνική Πινακοθήκη (Latvijas Nacionālais Mākslas musejs), που όμως ανακαινίζεται και γι αυτό ήταν κλειστή.

Στη δυτική πλευρά του πάρκου βρίσκεται η Ακαδημία Τεχνών της Λετονίας (Latvijas Mākslas Akadēmija),

 με το μοντέρνο γλυπτό μπροστά της

και στη νότια πλευρά η Ρώσικη εκκλησία της Γέννησης (Kristus Piedzimšanas Pareizticĩgo katedrāle).

Στο πάρκο κάτσαμε να κολατσίσουμε κάτι σάντουιτς και να ξαποστάσουμε λίγο, εκμεταλλευόμενοι το άνοιγμα του καιρού.

Στη συνέχεια πήγαμε να δούμε τη Ρώσικη εκκλησία. Είναι εντυπωσιακή, αλλά και εδώ, όπως και στο Ταλλίν, απαγορεύονται οι φωτογραφίες μέσα.

Γύρω από το πάρκο έχει μερικά όμορφα κτίρια,

ενώ μπροστά από τη Ρώσικη εκκλησία περνά η Brīvĩbas bulvāris που οδηγεί στο μνημείο της Ελευθερίας. Για εκεί τραβήξαμε, μιας και δεν έβρεχε ακόμα.

Στο πάρκο του καναλιού, απολαύσαμε και πάλι όμορφες εικόνες μικρών

και μεγάλων που έκαναν τη βόλτα τους,

ενώ μπροστά στην όπερα είναι ένα μοντέρνο γλυπτό, του 2013,

αφιερωμένο στον μεγάλο Λετονό χορευτή Māris Rūdolfs Liepa (1936-1989). Είναι έργο των Jaan Toomik και Jüri Ojaver.

Από εκεί γυρίσαμε στο αυτοκίνητο για να πάμε στα νότια της πόλης, δίπλα στο ποτάμι.

Σκοπός μας να δούμε την κεντρική αγορά (Centrāltigus).

Τα πέντε κτίρια της αγοράς στέγαζαν κάποτε Ζέπελιν και έτσι εξηγείται το σχήμα και το μέγεθός τους. Μεταφέρθηκαν στη σημερινή τους θέση στη δεκαετία του 1920 και από το 1930 στεγάζουν μια από τις παλιότερες και μεγαλύτερες αγορές της Ευρώπης.

Όμως ήταν κλειστά και οι πάγκοι ήταν στημένοι έξω. Κάναμε μια μικρή βόλτα να δούμε την αγορά σε λειτουργία με τους ντόπιους να ψωνίζουν τα απαραίτητα και να που έπιασε ξανά η βροχή και μάλιστα πολύ δυνατά. Χωθήκαμε σε ένα καφέ να προφυλαχτούμε.

Το στυλ του μαγαζιού έδειχνε πως δεν ήταν για τουρίστες αλλά για να εξυπηρετεί την αγορά. Ήπιαμε τον καφέ μας και παρότι η βροχή καλά κρατούσε, αποφασίσαμε να μπούμε στο αυτοκίνητο και να κάνουμε μια βόλτα «κονσέρβα», κατά μήκος του ποταμού και μετά να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο. Νισάφι πια με τη βροχή. Μας έσπασε τα νεύρα. Ότι είδαμε, είδαμε. Δεν πειράζει.

Βγαίνοντας είδαμε απέναντι τα κτίρια Spīķeri. Πρόκειται για παλιά πέτρινα κτίρια, αποθήκες του 19^ου αι, που στεγάζουν σήμερα την καλλιτεχνική δραστηριότητα διαφόρων καλλιτεχνικών ομάδων, με εργαστήρια, εκθεσιακούς χώρους και κάποια εστιατόρια και καφέ. Κάτω από άλλες συνθήκες θέλαμε να κάνουμε μια επίσκεψη και εδώ αλλά….

Ήμασταν πια δίπλα στο ποτάμι και η βροχή κρατούσε καλά.

Στο σημείο που ήμασταν βλέπαμε τη Σιδηροδρομική γέφυρα (Dzelzceļa tilts) των αρχών του 20υ αι., που περνά πάνω από το ποτάμι στην απέναντι πλευρά της πόλης.

Σε εκείνη τη μεριά βλέπαμε ένα πολύ εντυπωσιακό και πολύ μοντέρνο κτίριο. Πρόκειται για την Εθνική Βιβλιοθήκη της Λετονίας (Latvijas Nacionālā bibliotēka), ή όπως είναι αλλιώς γνωστή «Το Κάστρο του φωτός (Gaismas pils)», που κατασκευάστηκε μεταξύ 2008 και 2014.

Και να που έγινε το θαύμα. Η βροχή σταμάτησε, ακριβώς τη στιγμή, που ετοιμαζόμασταν να φύγουμε για το ξενοδοχείο. Και όχι μόνο σταμάτησε, αλλά βγήκε και ήλιος!!! Τελικά να φύγουμε ή όχι; Πεινάγαμε κιόλας. Αποφασίσαμε να το ρισκάρουμε.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο στην πλατεία των τυφεκιοφόρων (Latviešu strēlnieku laukums). Είναι η συνέχεια της πλατείας του δημαρχείου προς το ποτάμι.

Ονομάζεται έτσι από ένα γλυπτό, που δείχνει τρεις τυφεκιοφόρους. Έγινε στη διάρκεια της Σοβιετικής Ένωσης. Μνημονεύει του «Κόκκινους» (φιλομπολσεβικιστές) τυφεκιοφόρους του εμφυλίου 1915-20

και είναι μπροστά από το Μουσείο Κατοχής (Γερμανικής και Σοβιετικής).

Μπαίνοντας στην πλατεία του δημαρχείου ένας λαμπρός ήλιος (!!!!) έλουζε το κτίριο των Μαυροκέφαλων,

το άγαλμα του Ρολάνδου και το καμπαναριό του Αγίου Πέτρου στο βάθος. Συνεχίσαμε στην πλατεία με τα γλυπτά και στο δρόμο για την πλατεία Livu (Αυτή με το σπίτι με τις μαύρες γάτες) κάτσαμε για γύρο και φαλάφελ (μετριότατα) και αφού χορτάσαμε, γυρίζοντας προς το αυτοκίνητο, ήπιαμε ένα καφέ και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο.

Η Ρίγα είναι πού όμορφη και απόλυτα προσβάσιμη για όλους, αρτιμελείς ή όχι. Δρόμοι, πεζοδρόμια, μνημεία, εστιατόρια, καφέ. Σχεδόν παντού ράμπες, ανεξάρτητα από το πόσο παλιά είναι. Μπορώ να πω πως η πόλη αυτή ήταν η μεγάλη έκπληξη αυτού του ταξιδιού. Μόνο μελανό σημείο η βροχή.

Ελπίζουμε η συνέχεια νάναι καλύτερη. Στο καλό Ρίγα. Αύριο φεύγουμε για τη Λιθουανία.

 (το ταξίδι συνεχίζεται Χριστιανοί και Παγανιστές στο δρόμο για το Βίλνιους!)

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας.