Χριστιανοί και Παγανιστές στο δρόμο για το Βίλνιους!

Λευκές Νύχτες, Μέρος 6^ο

(συνέχεια από Η μαύρη γάτα της Ρίγας! β΄)

25 Ιουνίου 2015

Το πρωί, φεύγοντας από τη Ρίγα, η πόλη μας αποχαιρέτησε με ψιλόβροχο. Αργότερα ο καιρός καλυτέρεψε, αν και κάποιες βροχούλες τις φάγαμε.

Περίπου 75 χμ μετά, περάσαμε στη Λιθουανία, χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι. Ίδιος καιρός (συννεφιά), ίδιο τοπίο (δάση). Σχεδόν άλλα 60χμ. και φτάσαμε στην πόλη Šiauliai. Μπήκαμε στην πόλη, κάναμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο,

είδαμε το Κρατικό Κολλέγιο του Šiauliai (Šiaulių Valstybinė kolegija), του 2002 και τον Καθεδρικό των Αγίων Πέτρου και Παύλου (Šv. Apaštalų Petro ir Pauliaus katedra), του 17^ου αι, που αναβαθμίστηκε σε καθεδρικό το 1997 από τον Πάπα Ιωάννη-Παύλο.

Τέλος σταματήσαμε στο γραφείο τουρισμού για να πάρουμε πληροφορίες για το αξιοθέατο, που μας ενδιέφερε και που είναι 12χμ από την πόλη. Ο λόφος με τους σταυρούς (Kryžių kalnas). Πήραμε τις πληροφορίες, που θέλαμε και σε λίγο φτάσαμε.

Στην είσοδο έχει ένα κατάστημα που πουλάει σταυρούς, αναμνηστικά και σερβίρει καφέ και πρόχειρο φαγητό. Υπάρχει μια πύλη

και ένας στενός δρόμος που μετά από περίπου 300 μέτρα, φτάνει σε ένα χαμηλό ύψωμα.

Πρόκειται για ένα μοναδικό αξιοθέατο.

Χιλιάδες σταυροί, μικροί-μικρούτσικοι, λίγων μόνο εκατοστών, μέχρι τεράστιοι, ύψους πάνω από 3 μέτρα. Έχουν γίνει προσπάθειες να καταμετρηθούν, αλλά μόνο κατά προσέγγιση μπορούν να εκτιμήσουν τον αριθμό τους. Σε μια τέτοια προσπάθεια το 2006 υπολογίσανε πως υπάρχουν εκεί περίπου 100.000 (!!!!!) σταυροί, όλων των μεγεθών. Πρόκειται για ένα πανεθνικό προσκύνημα για τους Λιθουανούς.

Κανείς δεν ξέρει πότε άρχισε αυτή η συνήθεια. Πιστεύεται πως όλα ξεκίνησαν κάπου στα 1831, μετά από μια μεγάλη εξέγερση. Στη διάρκεια όλων των πολέμων οι οικογένειες προσεύχονταν για να βρουν τους νεκρούς τους. Τοποθετούσαν ένα σταυρό, σαν τάμα για την παράκλησή τους. Εκτός των σταυρών,

θα δει κανείς και αγάλματα του Χριστού

και της Παναγίας,

καθώς και προσευχητάρια.

Περνώντας την πύλη στα δεξιά μας μια όμορφη κοπέλα έπαιζε ένα όργανο, μια οριζόντια άρπα, ένα ζίθερ, κάτι σαν το δικό μας κανονάκι. Την ακούσαμε για λίγο και συνεχίσαμε.

Στο βάθος φαινόταν ο λόφος.

Ένα νιόπαντρο ζευγάρι με την παρέα τους, που προφανώς είχαν πάει για τις γαμήλιες φωτογραφίες τους, μόλις έφευγαν. 

Φτάνοντας στο λόφο και πριν από αυτόν υπάρχει ένα πλάτωμα, στο οποίο δεσπόζει ένας μεγάλο σταυρός σε μια πέτρινη βάση. Στη βάση έχει χαραχτεί το εξής:

«Σας ευχαριστούμε Λιθουανοί γι αυτόν τον Λόφο των Σταυρών, που πιστοποιεί στους λαούς της Ευρώπης και όλου του κόσμου, την πίστη του λαού αυτού του τόπου».

7-9-1993 Πάπας Ιωάννης-Παύλος

Μπροστά από αυτόν το σταυρό ξεκινά μια σκάλα που ανεβαίνει στο λόφο.

Δεξιά και αριστερά της, χιλιάδες οι σταυροί. Και τα αγάλματα και τα προσευχητάρια.

Ανεβήκαμε κι εμείς, χαζέψαμε σταυρούς, έβγαλα μερικές δεκάδες φωτογραφίες και κατεβήκαμε για να φύγουμε.

Το αξιοθέατο αυτό δεν θα μπορούσες να το πεις ωραίο. Είναι όμως μοναδικό και γι αυτό αξίζει την παράκαμψη.

Φεύγοντας από το πάρκινγκ, υπακούοντας στο GPS, κάναμε ένα κύκλο περίπου 20χμ, τα 10 από αυτά σε χωματόδρομο (!!!). Οι χάρτες της Λιθουανίας, αν και καινούριοι, φαίνεται πως δεν είναι και τόσο της προκοπής. Στο τέλος βγήκαμε και πάλι δίπλα στο πάρκινγκ. Ρωτήσαμε λοιπόν το καλύτερο GPS, κάποιον ντόπιο και πήραμε το δρόμο για την πρωτεύουσα της χώρας.

Περίπου 35χμ προς Βίλνιους, σταματήσαμε σε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο, δίπλα σε μια λίμνη, κοντά στο χωριό Radviliškio.

Ωραίο και φτηνό φαΐ σε καταπληκτικό περιβάλλον.

Έξω έχει δεκάδες ξυλόγλυπτα.

Πολλά από αυτά δεν είναι παρά τμήματα των παιγνιδιών μιας παιδικής χαράς.

Κάτι ανδρικές φιγούρες, που από τις επιγραφές στις βάσεις τους προκύπτει πως κάποιες από αυτές απεικονίζουν θεούς, όπως ο Perkūnas, ο Θεός του κεραυνού και της βροντής (δεξιά στη φωτογραφία) ή ο Praamžius, ο Θεός του χρόνου (κέντρο), 

φιγούρες γυναικείων θεοτήτων ή ιερειών, όπως η Medeina, η Θεά των δασών και του κυνηγιού (αριστερά στη φωτογραφία), 

φιγούρες ζώων

και, «δεμένες» πέτρες, που παραπέμπουν ευθέως στις προχριστιανικές, παγανιστικές δοξασίες.

Αυτό δεν είναι καθόλου περίεργο στον τόπο που βρισκόμασταν. Οι Λιθουανοί είναι ο τελευταίος λαός της Ευρώπης που εκχριστιανίστηκε. Αυτό έγινε στα τέλη του 14^ου αι. Στη Λιθουανία οι προχριστιανικές θρησκείες είναι παρούσες σε πολλές εκδηλώσεις της ζωής εκεί. Υπάρχουν οργανωμένοι παγανιστές, που τελούν πολλές τελετουργίες, ακόμα και γάμους και διεκδικούν την νομοθετική αναγνώρισή τους

(https://www.tovima.gr/2018/07/27/world/lithoyania-polemiki-gia-ti-latreia-toy-theoy-tis-astrapis/)

Μετά το φαΐ συνεχίσαμε προς Βίλνιους.

Με μικρές στάσεις σε πάρκινγκ, φτάσαμε στις 7.00 στο ξενοδοχείο μας. Αρκετά κουρασμένοι δεν βγήκαμε. Πετάχτηκα σε ένα σούπερ μάρκετ και πήρα κάτι να τσιμπήσουμε για βράδυ και αράξαμε μέσα.

Καλώς σε βρήκαμε Λιθουανία!

 (το ταξίδι συνεχίζεται Βίλνιους, η Ιερουσαλήμ του βορρά! α΄)

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας.