Οδηγώντας γύρω από το βουνό των Θεών!

«Από το Λαύριο στην Τιμισοάρα, μια απόφαση δρόμος»

2022-Ταξίδι στη Βόρεια Ελλάδα και τα Βαλκάνια, μέρος 17^ο

(συνέχεια από Στην πόλη του Σακουλέβα!)

30 Οκτωβρίου 2022

Φεύγοντας από τη Φλώρινα και μετά από 2.30 ώρες φτάσαμε στο ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει για δύο βράδια στη Λεπτοκαρυά Πιερίας. Φάγαμε στο ξενοδοχείο και πέσαμε νωρίς να ξεκουραστούμε. Η μέρα ήταν πολύ “μεγάλη” και κουραστική, γεμάτη όμως με πολύ ενδιαφέρουσες εικόνες.

Το επόμενο πρωί, αφού φάγαμε το πρωινό μας και ήπιαμε τον πρώτο καφέ της μέρας ξεκινήσαμε.

Πολλά χρόνια πριν (Μακεδονία 1993) κάναμε διακοπές στα παράλια της Πιερίας. Είχαμε τότε ανέβει στον Όλυμπο, αλλά είχαμε κάνει και κάποιες διαδρομές γύρω από το Θεϊκό βουνό, κυρίως στα βόρεια και τα δυτικά του. Μας είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση τα τοπία, όπως τα μοναδικά Στενά της Πέτρας, μεταξύ Ολύμπου και Πιερίων αλλά και κάποια υπέροχα χωριά, όπως ο Άγιος Δημήτρις Πιερίας ή το Λιβάδι Ελασσόνας. Αν και ξαναβρεθήκαμε στην περιοχή της Πιερίας και του Ολύμπου το 2005 (Στη γη των Θεών!), στο Λιβάδι και τον Άγιο Δημήτρη δεν είχαμε ξαναπάει. Έτσι σε αυτό το ταξίδι είπαμε να ξαναδούμε διάφορα ενδιαφέροντα που είχαμε πάει τότε, όπως αυτά τα χωριά και να το συνδυάσουμε με τη νότια πλευρά του Ολύμπου, που δεν την είχαμε επισκεφτεί ποτέ.

Αυτή τη διαδρομή θα κάναμε εκείνη τη μέρα ξεκινώντας από τα νότια του βουνού, περιοχή που ανήκει στο νομό Λάρισας.

Όσο ανεβαίναμε οι εικόνες με τα φθινοπωρινά χρώματα γίνονταν μαγικές.

Στα 820μ υψόμετρο και περίπου μετά από 20χμ από τη βάση μας 

φτάσαμε στην πρώτη στάση της ημέρας.

Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή του Γενεσίου της Θεοτόκου Καρυάς Ολύμπου ή όπως είναι γνωστή Μονή των Κανάλων, από τους 4 χειμάρρους (κανάλια) που έχουν τις πηγές τους εκεί. Κατά την παράδοση ιδρύθηκε τον 11ο αι, αλλά η ακμή της ήταν στα χρόνια της τουρκοκρατίας τον 17ο αι.

Φτάσαμε,

χτυπήσαμε το κουδούνι, μας άνοιξαν

και μπήκαμε στον προαύλιο χώρο με τα όμορφα κτίσματα και τις κρήνες.

Πήγαμε στο πετρόχτιστο καθολικό του 1883

και μπήκαμε μέσα.

Όλος ο χώρος παραπέμπει στον 19ο αι.

Δίπλα από το καθολικό είναι ο μικρός ναός του Αγίου Δημητρίου,

κατάγραφος με καλά σωζόμενες τοιχογραφίες του 1696.

Αφού μπήκαμε και σ’ αυτόν,

κάναμε μια βόλτα στην αυλή του μοναστηριού και γυρίσαμε στο αυτοκίνητο για να συνεχίσουμε.

Περάσαμε από τα χωριά Καρυά (8χμ από τη μονή), Συκαμινιά, Κρυόβρυση, 

Σπαρμός, Ολυμπιάδα και Καλλιθέα και εκεί κάναμε δεξιά ακολουθώντας το δρόμο που πάει πια στα δυτικά του Ολύμπου. Εδώ και αρκετή ώρα είχαμε κατέβει στα πιο καμπίσια και η υπέροχη δασική βλάστηση έχει δώσει τη θέση της σε θάμνους και καλλιέργειες.

Περίπου 45χμ μετά φτάσαμε στο χωριό Δολίχη της Λάρισας. Μπαίνοντας στο χωριό μας περίμενε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη.

 Στην πλατεία ο πολύ παλιός ναός Μεταμόρφωση του Σωτήρος του 1212 και το καλύτερο, ανοικτός.

Κάτσαμε στην πλατεία, μπροστά από το ναό και ήπιαμε ένα καφεδάκι απολαμβάνοντας τη δροσιά. 

Μπήκα και στο ναό για μιαν επίσκεψη (Η Μεταμόρφωση της Δολίχης!).

Ξανά στο αυτοκίνητο και μετά από περίπου 10χμ φτάσαμε στον επόμενό μας προορισμό.

Λιβάδι, η υπέροχη κωμόπολη των Βλάχων, που είναι κτισμένη στα 1180μ υψόμετρο στο όρος Τίταρος και έχει λίγο περισσότερους από 2000 κάτοικους. Αν και δεν είναι γνωστό το πότε ιδρύθηκε υπάρχει η άποψη πως αυτό έγινε στην περίοδο των σταυροφόρων, τον 12ο αι από φυγάδες χαμηλότερων οικισμών και κάστρων. Φυγάδες ήρθαν και αργότερα γι αυτό ανήκει στην κατηγορία των καταφυγιακών οικισμών. Παραδοσιακά οι κάτοικοι του είναι κτηνοτρόφοι. Από το Λιβάδι ήταν ο Φιλικός Γεωργάκης Ολύμπιος (1772-1821) που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην επανάσταση του 1821, κυρίως στην εξέγερση στη Μολδοβλαχία, στην οποία και σκοτώθηκε.

Όταν είχαμε έρθει πριν πολλά χρόνια, ομολογώ πως είχα ξετρελαθεί. Αυτός ήταν και ο λόγος που ήθελα να ξανάρθω. Κάναμε όμως το λάθος να μην υπολογίσουμε το τριήμερο. 

Ο κακός χαμός. Θέλαμε να κατέβουμε και να κάτσουμε κάπου για φαΐ. Αμ, δε!! Πάνω από 20 λεπτά γύρναγα σαν την άδικη κατάρα αλλά θέση πάρκινγκ ούτε για πατίνι. Έπρεπε να αφήσουμε το αυτοκίνητο έξω από τον οικισμό και να περπατήσουμε πάνω από 2χμ, πράγμα που για εμάς είναι αδύνατο. Έτσι αποφασίσαμε να φύγουμε.

Κάναμε μια στάση σε μέρος που φαίνεται όλος ο οικισμός

αλλά και χαμηλά ο κάμπος και συνεχίσαμε για περίπου 13χμ ακόμα 

ως το χωριό Άγιος Δημήτριος της Πιερίας.

Ορεινό χωριό σε υψόμετρο: 840 μ. βρίσκεται στα Στενά της Πέτρας, ανάμεσα στον Όλυμπο και στα Πιέρια,

πάνω στο δρόμο που ενώνει της Ελασσόνα με την Κατερίνη και έχει λίγο παραπάνω από 500 κάτοικους.

Εκεί κάτσαμε για φαγητό και φάγαμε εξαιρετικά.

Μετά το φαγητό ξεκινήσαμε για την επιστροφή. Είχαμε περίπου 60χμ μέχρι το ξενοδοχείο μας. 

Η διαδρομή στα στενά της Πέτρας είναι μοναδική. Κινείται σε κάποιο υψόμετρο και στη συνέχεια κατεβαίνει στον κάμπο της Πιερίας πηγαίνοντας πια από τη βόρεια πλευρά του Ολύμπου. Πριν μπούμε στην Κατερίνη το μπροστά δεξιό λάστιχο του αυτοκινήτου κλάταρε (!!!). Σε αυτό το ταξίδι κάποιος μούτζωσε τα λάστιχά μας. 29 ημέρες στους δρόμους, τη δεύτερη μέρα, στον Άη Στράτη το πίσω λάστιχο σκίστηκε. Μια εβδομάδα με τη ρεζέρβα μέχρι να το φτιάξω στις Σέρρες. Τώρα, την προτελευταία μέρα του ταξιδιού πάλι τα ίδια. Τελικά θα το έφτιαχνα αφού γυρνάγαμε στην Αθήνα.

Μέχρι να έρθει η οδική βοήθεια πήρα ένα καφέ στο χέρι να πάνε κάτω τα φαρμάκια.

Δεν είχαμε άλλο απρόοπτο εκείνη τη μέρα. Και εκείνο το βράδυ κάτσαμε μέσα. Να ξεκουραστούμε και να “χωνέψουμε” όσα όμορφα είχαμε δει.

Την άλλη μέρα θα γυρνάγαμε στο σπίτι μας, αφού όμως πρώτα πηγαίναμε σε μια ακόμα, τελευταία επίσκεψη.

Καλή επιστροφή!

(το ταξίδι συνεχίζεται )

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας