Κίεβο, η κοιτίδα του Πολιτισμού των Ρως! Α΄

Ρως, Κοζάκοι και τα τελευταία σφυροδρέπανα!

Ταξίδι στην Ουκρανία και τη Λευκορωσία, μέρος 1ο  

Προγραμματισμός του ταξιδιού

-Πρέπει να κανονίσεις ένα ταξιδάκι για κει. Είναι πολύ όμορφα και είναι εύκολη η μετάβαση.

-Το έχω στο μυαλό μου εδώ και πολύ καιρό αλλά δεν ξέρω πόσο προσβάσιμος είναι σαν προορισμός. Αν και έχουμε πάει και σε χειρότερα.

-Όντως, ίσως έχετε κάποια προβλήματα με την πρόσβαση σε διάφορους χώρους, αλλά οι πόλεις είναι αρκετά επίπεδες.

Η κουβέντα αυτή με τη φίλη μας την Α., απλά αναζωπύρωσε κάποια σχέδια που είχα κατά νου εδώ και καιρό για ένα (τουλάχιστον) ταξίδι στην Ουκρανία. Καπάκι ήρθε και μια είδηση που διάβασα πως η γειτονική Λευκορωσία καταργούσε τη βίζα γι αυτούς που θα έμπαιναν και θα έβγαιναν από το αεροδρόμιο του Μινσκ και για μέχρι 5 μέρες (που έγιναν 30 λίγο καιρό μετά). Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια ή αλλιώς ένα ταξίδι δύο χώρες.

Πριν μάθω για την είσοδο χωρίς βίζα στη Λευκορωσία, σχεδίαζα το ταξίδι στην Ουκρανία, για τρεις πόλεις με αεροπορικές μεταβάσεις μεταξύ τους. Κίεβο, Οδησσός, Λβιβ. Βάζοντας όμως τη Λευκορωσία στα σχέδιά μου έπρεπε η μια πόλη να φύγει. Έτσι το τελικό σχέδιο διαμορφώθηκε έτσι που να επισκεφτούμε από δύο πόλεις σε κάθε μια από τις δύο χώρες.  Από την Αθήνα θα πηγαίναμε στο Κίεβο με την Aegean και από εκεί θα επιστρέφαμε στην Αθήνα. Από το Κίεβο θα πετάγαμε με την UIA (Ukraine International Airlines) για Lviv. Από εκεί με την Belavia για Minsk. Στο Minsk θα νοικιάζαμε αυτοκίνητο για να επισκεφτούμε, εκτός από την πρωτεύουσα και την πόλη Brest. Στο δρόμο θα κάναμε επίσκεψη σε δύο κάστρα-παλάτια, που φιγουράρουν στη λίστα της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco. Αυτά του Mir και του Nesvizh. Μετά το Brest θα γυρίζαμε στο Minsk, απ’ όπου θα πετάγαμε πάλι με την Belavia για το Κίεβο.

Το ταξίδι προγραμματίστηκε για τις πρώτες δεκαπέντε μέρες του Ιουνίου. Όλα πήγαν καλά με μια εξαίρεση. ΨΗΘΗΚΑΜΕ! Δεν μπορούσα να φανταστώ πως τόσο βόρεια, στην αρχή Ιουνίου οι θερμοκρασίες θα ήταν 30-31 βαθμούς με αίσθηση πάνω από 35 (!!!!!!). Ευτυχώς που οι πόλεις αυτές έχουν πολλά και μεγάλα πάρκα και η ποθούμενη σκιά δεν ήταν σπάνια.

Κίεβο, η κοιτίδα του Πολιτισμού των Ρως!  Α΄                              1 Ιουνίου 2019

Παρασκευή 31 Μαΐου 23.55, πέντε λεπτά πριν μπει η καινούρια μέρα και ο καινούριος μήνας, οι τροχοί του αεροσκάφους της Aegean ξεκολλάνε από το ελληνικό έδαφος 

με κατεύθυνση βόρεια 

και 2 ώρες μετά πατάνε στο έδαφος του αεροδρομίου Boryspil (Бориспіль) του Κιέβου. Στις 3.30 το ταξί, που είχαμε κλείσει, μας άφησε στο ξενοδοχείο μας. Περασμένες 4, ψόφιοι, πέσαμε να κοιμηθούμε λίγες ώρες.

Ανθρώπινη δραστηριότητα στην Ουκρανία καταγράφεται εδώ και πάνω από 3000 χρόνια. Στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας οι αρχαίοι Έλληνες ίδρυσαν πλειάδα αποικιών. Από τον 7^ο μέχρι τον 4^ο π.Χ. αι η περιοχή κατοικείται από τους Σκύθες (στην Κριμαία μέχρι τον 2^ο π.Χ. αι). Δέχεται επιδρομές και κατακτείται από ανατολή και βορρά διαδοχικά από Σαρμάτες, Οστρογότθους και Ούννους. Το 7^ο αι φτάνουν οι Σλάβοι, ενώ τον 8^ο αι ο τόπος υποκύπτει στους Χαζάρους (ομάδα Τουρκο-Ιρανικών φυλών). Το 882 ο Όλεγκ του Νόβγκοροντ, ηγέτης των Βαράγγων ή Ρως (Σκανδιναβοί), ανακήρυξε τον εαυτό του ηγεμόνα του Κιέβου. Έτσι το Κίεβο έγινε η πρωτεύουσα ενός τεράστιου κράτους, που εκτείνονταν από τη Βαλτική μέχρι της Μαύρη θάλασσα. Οι Ρως συντρίβουν τους Χαζάρους, αλλά οι θηριώδεις τουρκογενείς Πετσενέγκοι τους νίκησαν.
Ο εκχριστιανισμός των πληθυσμών της περιοχής επήλθε το 988, όταν ο πρίγκιπας Βλαδίμηρος βαπτίστηκε στα νερά του Δνείπερου από ιερείς που έφτασαν από το Βυζάντιο, με το οποίο είχε στενές εμπορικές σχέσεις. Το κράτος των Ρως υπέκυψε τελικά στους Μογγόλους, τον 12^ο αι. Από τον 14^ο ως τον 17^ο αι, η Ουκρανία ήταν μέλος της Πωλονολιθουανικής κοινοπολιτείας. Στα μέσα του 17^ου αι, εξεγείρονται οι Κοζάκοι υπό τον Μπογκντάν Χμελνίτσκι και δημιουργείται ένα είδος Κοζάκικου κράτους, για να ενωθεί στη συνέχεια με τη Ρωσία.
Μεταξύ 1917-18 ανακηρύσσεται μια υποτυπώδης ανεξάρτητη Ουκρανία, για να ενωθεί και πάλι με τη Ρωσία και να αποτελέσει ιδρυτικό μέλος της Σοβιετικής Ένωσης το 1922. Ακολούθησε την ιστορία της ΕΣΣΔ μέχρι τη διάλυσή της και το 1991 ανακήρυξε της ανεξαρτησία της.

Σηκωθήκαμε έγκαιρα για το πρωινό. Ο καφές μας στύλωσε κάπως. Οι λίγες ώρες ύπνου δεν ήταν ικανές να μας στήσουν στα πόδια μας για τα καλά και η μέρα προμηνύονταν μακριά και κουραστική. Γύρω στις 11.00 ξεκινήσαμε.

Το ξενοδοχείο μας βρίσκεται πάνω στη λεωφόρο Taras Shevchenko (бульвар Тараса Шевченка). 

Στην απέναντι πλευρά της λεωφόρου είναι ένα τεράστιο πάρκο. Είναι ο Βοτανικός Κήπος του Πανεπιστημίου.

Ακολουθήσαμε ανατολική κατεύθυνση και αφού αφήσαμε το σταθμό του Μετρό Universytet (Університет) στην απέναντι πλευρά, φτάσαμε στο πρώτο αξιοθέατο. 

Είναι ο Καθεδρικός του Αγίου Πρίγκιπα Βλαδίμηρου (St. Volodymyr’s Cathedral-Володимирський кафедральний собор). Ένας ναός σε έντονο κίτρινο, μπλε και λευκό χρώμα, μια ιδιαίτερα ελκυστική εικόνα.

Χτίστηκε στα τέλη του 19^ου αι για να γιορταστούν τα 900 χρόνια απ’ όταν ο Βλαδίμηρος ο Α΄ του Κιέβου, ηγεμόνας των Ρως ασπάστηκε τον Χριστιανισμό. Από τότε ξεκινά η ιστορία της Ορθόδοξης Ρώσικης Εκκλησίας. Από αυτό το γεγονός ο Βλαδίμηρος αγιοποιήθηκε. Ο ναός σχεδιάστηκε από τους αρχιτέκτονες Strom, Sparro και Beretti και χτίστηκε σε νέο-ορθόδοξο ρυθμό με 7 τρούλους, που φτάνουν το ύψος των 49 μ. 

Στο εσωτερικό του έχει λάρνακες με τα λείψανα αγίων, όπως της Αγίας Βαρβάρας 

και σπουδαία μωσαϊκά και πίνακες, 

όπως τη «Βάφτιση των κατοίκων του Κιέβου» (του V.Vasnetsov), φτιαγμένα από σπουδαίους Βενετσιάνους και ντόπιους καλλιτέχνες της εποχής. 

Την εσωτερική διακόσμηση συμπληρώνει το τέμπλο, από γκρίζο μάρμαρο Καράρας, 

οι μαρμάρινες συνθέσεις φτιαγμένες από μάρμαρα, διαφόρων χρωμάτων, που φέρανε από διάφορες χώρες 

και τα παρεκκλήσια και εικονοστάσια σε ρωσο-βυζαντινό ρυθμό. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να δω την, όπως λένε εντυπωσιακή γλυπτή, μπρούτζινη πόρτα του ναού, που ήταν τελείως ανοικτή και δεν φαίνονταν τα ανάγλυφα. 

Λίγο φαινόταν το ανάγλυφο του Βλαδίμηρου στο ένα φύλλο. Ένα αρχιτεκτονικό χαρακτηριστικό του ναού είναι η έλλειψη καμπαναριού.

Βγήκαμε, κάτσαμε λίγο σε ένα παγκάκι στη σκιά, απολαμβάνοντας την εικόνα του ναού και σηκωθήκαμε να συνεχίσουμε.

Στρίψαμε αριστερά και βγήκαμε στην παράλληλη της Taras Shevchenko, την οδό Bohdana Khmel'nyts'koho (вулиця Богдана Хмельницького), στρίψαμε δεξιά 

και είδαμε το εντυπωσιακό κτίριο της Εθνικής Όπερας της Ουκρανίας (Національний академічний театр опери та балету України ім. Т. Г. Шевченка).

Το κτίριο της Όπερας χτίστηκε στην αυγή του 20^ου αι. από τον Victor Schröter, για να αντικαταστήσει το προηγούμενο κτίριο που στέγαζε το ίδρυμα περίπου 40 χρόνια και που είχα καταστραφεί ολοσχερώς από φωτιά. Είναι σε νέο-αναγεννησιακό ρυθμό και φέρει το όνομα του Taras Shevchenko. 

Στην πλατεία του κτιρίου δεσπόζει το άγαλμα του Ουκρανού συνθέτη, πιανίστα, μαέστρου και εθνομουσικολόγου Mykola Vitaliyovych Lysenko (Мико́ла Віта́лійович Ли́сенко, 1842–1912).

Στρίψαμε αριστερά στο δρόμο που είναι στην πρόσοψη της Όπερας, την οδό Volodymyrska (вулиця Володимирська) και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς τα βόρεια 

μέχρι που φτάσαμε στη Χρυσή Πύλη (Золоті ворота), την ιστορική είσοδο στην αρχαία πόλη. 

Χτίστηκε στα 1017-1024, αλλά υπέστη πολλές καταστροφές και ανοικοδομήθηκε πολλάκις, μέχρι το 1982, που πήρε τη σημερινή της μορφή. Έλκει το όνομά της από τη Χρυσή Πύλη της Κωνσταντινούπολης. Σε όλη της την ιστορία υπήρξε απόρθητη. 

Έξω από την πύλη υπάρχει το επιβλητικό άγαλμα του Γιαροσλάβ του Σοφού (978-1054), που κρατά το ομοίωμα της Αγίας Σοφίας και που στη διάρκεια της βασιλείας του (1019-1054) το βασίλειό του γνώρισε μεγάλη ακμή. Το μνημείο έγινε σε σχέδια των αρχιτεκτόνων Ruslan Kukharenko, και Γιούρι Λοσιτσκυ από τους γλύπτες Mykola Bilyk, Vitaliy Sivko και Alexey Redko.

Συνεχίζοντας στην Volodymyrska, είδαμε έξω από την Ουκρανική Υπηρεσία Ασφαλείας ένα μικρό γλυπτό (ομαδικό έργο του 2015) με τίτλο «Κοζάκος-νικητής». Ο χάρτης της Ουκρανίας και πάνω του στα δυτικά ένας Κοζάκος ιππέας σκοτώνει ένα δράκο, που κάθεται στα ανατολικά, συμβολίζει το κακό και φορά το στέμμα-σύμβολο της Ρωσίας. Όλες τις μέρες που θα μέναμε στην Ουκρανία, το θέμα του μίσους των Ουκρανών προς τους Ρώσους θα το βλέπαμε πολλές φορές και σε διάφορες μορφές.

Λίγο πιο πάνω, στα αριστερά μας φτάσαμε στην πύλη της Αγίας Σοφίας.

Ο Καθεδρικός Ναός της Αγίας Σοφίας (Собор Святої Софії ή Софійський собор) είναι ο παλιότερος ναός του Κιέβου. Συνοδεύεται από κάποια ακόμα κτίρια, όπως το καμπαναριό-κεντρική είσοδος

και το σπίτι του Μητροπολίτη.

Το σύμπλεγμα αυτό των κτιρίων ξεκίνησε να χτίζεται στις αρχές του 11^ου αι, όταν ο Μέγας Βλαδίμηρος θεμελίωσε τον ναό στα 1011 και τον αφιέρωσε στην Αγία του Θεού Σοφία, εμπνευσμένος από την Αγία Σοφία της Κωνσταντινούπολης.

Η κατασκευή συνεχίστηκε στα χρόνια του γιου του Γιάροσλαβ του Α΄ του Σοφού, που θεωρείται συν-θεμελιωτής του ναού.

Χρησιμοποιήθηκε σαν χώρος ταφής των βασιλέων των Ρως του Κιέβου, όπως του Γιάροσλαβ του Α΄ του Σοφού, του γιου του Vsevolod ή του Βλαδίμηρου του Μονομάχου.

Υπάρχουν διάσπαρτες στον χώρο κάποιες σαρκοφάγοι,

αλλά ξεχωρίζει η σαρκοφάγος του Γιάροσλαβ.

Η σημερινή μορφή του ναού είναι αποτέλεσμα πολλών ανακατασκευών και αρχιτεκτονικών παρεμβάσεων ανά τους αιώνες. Τα κύρια χαρακτηριστικά του, εξωτερικά είναι οι 13 χρυσοί και πράσινοι τρούλοι και εσωτερικά

οι κατάγραφοι τοίχοι με τοιχογραφίες και ψηφιδωτά από τα πρώτα, ακόμα χρόνια, της κατασκευής του.

Ο Παντοκράτορας στον κεντρικό τρούλο και η Παναγία στην κόγχη είναι από τα πιο εντυπωσιακά ψηφιδωτά.

Ο τεράστιος αριθμός των τοιχογραφιών έχει θρησκευτικά, αλλά και ιστορικά θέματα.

Εξαιρετικά εντυπωσιακό είναι το επίχρυσο τέμπλο

με την καταπληκτική Ωραία Πύλη. 

Αρκετή ώρα μας πήρε η «κατάδυση» σε όλη τούτη την μαγεία της σλαβο-βυζαντινής τέχνης ετούτου του μνημείου, που δίκαια φιγουράρει στις λίστες της UNESCO με τα μνημεία της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Βγήκαμε θαμπωμένοι από τις εικόνες που είχαμε δει και κάτσαμε στη σκιά να ξαποστάσουμε. Κάτσαμε λίγο χωρίς να μπούμε στο μουσείο, που στεγάζεται στο σπίτι του Μητροπολίτη. 

Βγήκαμε στη μεγάλη πλατεία που είναι μπροστά από την Αγία Σοφία. Ένα γύρω πολύ όμορφα κτίρια, 

ενώ στην κάτω μεριά της είναι το μνημείο του Bohdan Khmelnytsky (Пам'ятник Богданові Хмельницькому), που φτιάχτηκε στα 1888 για να τιμηθεί ο Αταμάνος των Κοζάκων Μπογκντάν Χμελνίτσκι (Богдан Хмельницький), που ηγήθηκε μιας εξέγερσης στα μέσα του 17^ου αι ενάντια στην Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία και είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός κράτους Κοζάκων. 

Σε μικρή απόσταση, το βλέμμα τραβάει ένα ακόμα σύνολο χρυσών τρούλων, που δεσπόζει στον ορίζοντα προς το ποτάμι. Είναι ο επόμενος προορισμός μας.

Το Μοναστήρι του Αγίου Μιχαήλ (Михайлівський золотоверхий монастир). 

Αντιγράφω από την Wikipedia: «Το μοναστήρι αρχικά κτίστηκε στο Μεσαίωνα από τον Σβιάτοπολκ Β΄ του Κιέβου. Αποτελείται από το καθολικό της μονής, τη τραπεζαρία του Ιωάννη του Ευαγγελιστή, κτισμένη το 1713, τις Οικονομικές Πύλες, κτισμένες το 1760 και το κωδωνοστάσιο, το οποίο προστέθηκε το 1716-1719. Το εξωτερικό της κατασκευής ξαναχτίστηκε σε ουκρανικό μπαρόκ ρυθμό τον 18ο αιώνα, ενώ το εσωτερικό διατηρεί το αρχικό βυζαντινό ρυθμό. Ο αρχικός καθεδρικός κατεδαφίστηκε από τις Σοβιετικές αρχές το 1934, αλλά ανακατασκευάστηκε και άνοιξε το 1999, μετά την ουκρανική ανεξαρτησία το 1991.»

(https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%AE%CE%BB_(%CE%9A%CE%AF%CE%B5%CE%B2%CE%BF )

Φτάσαμε στην πλατεία που βρίσκεται μπροστά από το Μοναστήρι και πριν μπούμε μέσα χαζέψαμε αυτά που βλέπαμε γύρω μας.

Στην αριστερή πλευρά, μέσα στην πλατεία είναι ένα μνημείο. Στο κέντρο του είναι το άγαλμα της Πριγκίπισσας-Αγίας Όλγας (889-969). Είναι η πρώτη αγία των Ρως και αυτό γιατί ήταν η πρώτη που ασπάστηκε τον Χριστιανισμό και έκανε προσπάθειες να τον διαδώσει, κάτι που πέτυχε κυρίως ο εγγονός της ο Βλαδίμηρος. Λένε γι αυτήν πως εκδικήθηκε τη δολοφονία του άντρα της με μαζικές δολοφονίες και καταστροφές πόλεων. Αυτό δεν αποτέλεσε ανασταλτικό παράγοντα στην αγιοποίησή της. Τα καλά και συμφέροντα!

Αριστερά στο μνημείο είναι το άγαλμα του Πρωτόκλητου Απόστολου Αντρέα και δεξιά τα αγάλματα των Κυρίλλου και Μεθοδίου.

Στο πάνω μέρος της πλατείας, αριστερά του μοναστηριού, είναι ένα εντυπωσιακό κτίριο με ημικυκλική πρόσοψη και κίονες με κορινθιακά κιονόκρανα. Είναι το κτίριο του Υπουργείου Εξωτερικών της Ουκρανίας (Міністерство закордонних справ України).

Έξω από το μοναστήρι, μπροστά από τον περίβολό του είναι το μνημείο του Μεγάλου Λιμού της Ουκρανίας (Голодомор) (1932-1933), για τα αίτια του οποίου οι απόψεις των ιστορικών διίστανται.

Δίπλα πάνω στον τοίχο ένα μεγάλο πανό με τις φωτογραφίες 100 και πάνω θυμάτων των γεγονότων του 2014.

Και φτάσαμε στην κεντρική πύλη, που βρίσκεται στη βάση του κωδωνοστασίου.

Οι τοίχοι δεξιά και αριστερά που φτάνουν στην πύλη έχουν μεγάλες τοιχογραφίες.

Περάσαμε την πύλη-κωδωνοστάσιο και μπήκαμε στην αυλή.

Απέναντί μας ο ναός, που αν και καινούριος είναι πολύ εντυπωσιακός.

Δεξιά είναι η τραπεζαρία του Ιωάννη του Ευαγγελιστή

και γύρω διάφορα άλλα κτίρια.

Σε διάφορα σημεία βλέπεις λατρευτικά γλυπτά.

Πίσω από το ναό είναι ένα εντυπωσιακό παρεκκλήσι (Свято-Михайлівський Золотоверхий монастир УПЦ КП, каплиця). 

Μπήκαμε στο ναό.

Στον νάρθηκα με τις τοιχογραφίες από την κόλαση και στη συνέχεια στον κυρίως ναό,

που είναι κατάγραφος με τοιχογραφίες, βυζαντινού τύπου.

Εντυπωσιακά παρεκκλήσια δεξιά και αριστερά,

εικονοστάσια

και το κυρίως Ιερό με το εντυπωσιακό, χρυσό τέμπλο.

Δεξιά και αριστερά της Ωραίας Πύλης κρέμονται κόκκινες κορδέλες που γράφουν «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ» (Христос воскрес).

Σε κάποιο σημείο του ναού, μια σκάλα οδηγεί κάτω από το πάτωμα, όπου φαίνονται τα ερείπια του αρχικού ναού.

Πίσω από το μοναστήρι είναι ένα ακόμα μεγάλο πάρκο της πόλης. Το Πάρκο του Βλαδίμηρου, στην πλαγιά του ομώνυμου λόφου, που κατρακυλά μέχρι το ποτάμι (Володимирська Гірка). Σε διάφορα επίπεδα του πάρκου υπάρχουν κιόσκια, παιδικές χαρές

και πολλά γλυπτά.

Σε ένα πλάτωμα είναι το τεράστιο άγαλμα του Βλαδίμηρου (Пам'ятник Володимиру Великому).

Από διάφορα σημεία, η θέα προς το ποτάμι είναι υπέροχη.

Εμείς περπατήσαμε λίγο στο πάνω μέρος του πάρκου, πίσω από το μοναστήρι.

Εδώ είναι ο πάνω σταθμός του τελεφερίκ (Київський фунікулер), που ενώνει την πάνω πόλη με την παραποτάμια περιοχή Ποντίλ (Поділ).

Ήταν Σάββατο και είχε αρκετό κόσμο,

μικροπωλητές,

ακόμα και πόνι για να κάνουν βόλτα τα παιδιά.

Βγήκαμε από το πάρκο, απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Αλεξάνδρου, του 19^ου αι και κατηφορίσαμε προς

το ιστορικό κτίριο της Φιλαρμονικής του Κιέβου (Національна Філармонія України), του τέλους του 19^ου αι, που κάποτε στέγαζε τον οίκο των εμπόρων.

Πίσω από το κτίριο της Φιλαρμονικής είναι η «Αψίδα της φιλίας των λαών» (Арка дружби народів), μνημείο που κατασκευάστηκε το 1982 για τον εορτασμό της 60^ης επετείου της ΕΣΣΔ και των 1500 χρόνων του Κιέβου. Αποτελείται από 3 τμήματα. Μια αψίδα, από τιτάνιο, διαμέτρου 50μ,

το σύμπλεγμα δύο εργατών (Ουκρανού και Ρώσου), που κρατούν το σύμβολο της φιλίας των λαών της ΕΣΣΔ

και το γλυπτό με τις μορφές αυτών που πήραν μέρος στο συμβούλιο του Περεγιασλάβ το 1654. Η «φιλία» αυτή έχει πια διαρραγεί ανεπανόρθωτα και αυτό φαίνεται στο εν λόγω μνημείο από το ράγισμα που κάποιοι ζωγράφισαν πάνω στην αψίδα.

Απέναντι από το κτίριο της Φιλαρμονικής είναι το «Διεθνές Εκθεσιακό και Συνεδριακό Κέντρο» ή «Ουκρανικός Οίκος» (Національний центр «Український дім», κατασκευή 1978-82) και από εκεί ξεκινά ο σημαντικότερος, εμπορικός δρόμος της πόλης, η λεωφόρος Khreschatyk (вулиця Хрещатик). 

Εκεί στρίψαμε δεξιά με προορισμό την Πλατεία Ανεξαρτησίας. Επειδή όμως είχε περάσει το μεσημέρι και η κούραση μαζί με την πείνα βάραγαν καμπανάκι, κάτσαμε σε ένα Λιβανέζικο. Φάγαμε τα φαλάφελ μας και ξεκουραστήκαμε αρκετά πριν συνεχίσουμε.

Λίγες δεκάδες μέτρα παρακάτω φτάσαμε στην πλατεία.

Πλατεία Ανεξαρτησίας (Майдан Незалежності). Η κεντρική πλατεία του Κιέβου, η καρδιά της πόλης. Εδώ συμβαίνουν όλα. Συναυλίες, πολιτικές συγκεντρώσεις, συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας.

Και την ώρα που φτάσαμε εμείς κάτι γινόταν. Και αυτό το κάτι είχε γιορταστικό χαρακτήρα. Παρέλαση μεταμφιεσμένων,

διαγωνισμός τραγουδιού με παιδιά, τύπου Eurovision και κόσμος πολύς. Η Khreschatyk είχε κλείσει για 2-3 τετράγωνα και ο κόσμος έκανε τη βόλτα του, ενώ πολλοί μικροπωλητές δεν προλάβαιναν να εξυπηρετούν τους πελάτες τους.

Η πλατεία χωρίζεται από την Khreschatyk στα δύο.

Στην δυτική πλευρά βλέπει κανείς μια στήλη με την Υδρόγειο,

μια Αψίδα με το άγαλμα του Αρχάγγελου Μιχαήλ, και δίπλα της ένας γυάλινος θόλος, πάνω από το εμπορικό κέντρο Globus, που βρίσκεται κάτω από το επίπεδό της.

Σε αυτό το μέρος της πλατείας βλέπει το εντυπωσιακό κτίριο του Ταχυδρομείου (Поштамт).

Στην ανατολική μεριά της πλατείας, υπάρχουν εντυπωσιακά μνημεία και βλέπουν εξίσου εντυπωσιακά κτίρια.

Στο κέντρο της κυριαρχεί η στήλη με το Μνημείο της Ανεξαρτησίας (Монумент Незалежності). Η στήλη, ύψους 61μ, κατασκευάστηκε το 2001

και έχει στην κορφή μια γυναικεία φιγούρα, την Berehynia.

Ένα γλυπτό σύμπλεγμα, το μνημείο των ιδρυτών του Κιέβου (Пам'ятник засновникам Києва)

και ένα λουλουδένιο ρολόϊ συμπληρώνουν μεταξύ άλλων αυτά που βλέπει κανείς μέσα στην πλατεία, ενώ σ’ αυτήν βλέπουν κτίρια

όπως το Ξενοδοχείο ΟΥΚΡΑΝΙΑ (Готель Україна),

το Διεθνές Κέντρο Πολιτισμού και Τεχνών (Міжнародний центр культури і мистецтв Федерації профспілок України)

ή η Εθνική Μουσική Ακαδημία Τσαϊκόφσκι της Ουκρανίας (Національна музична академія України імені П.І. Чайковського). 

Πριν φύγουμε από την πλατεία κατέβηκα στο υπόγειο να ρίξω μια ματιά. Είναι ένα εμπορικό κέντρο, χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον

εκτός από κάποια διακοσμητικά, μάλλον Σοβιετικής εποχής

και μια ομάδα 6 νέων που έπαιζαν και τραγουδούσαν παραδοσιακά Ουκρανικά τραγούδια με συνοδεία του παραδοσιακού τους όργανου μπαντούρα (бандура).

Συνεχίσαμε στην Khreschatyk,

που έχει δεξιά

και αριστερά πολύ εντυπωσιακά κτίρια μέχρι που φτάσαμε

στην Βεσαραβική Αγορά (Бесарабський ринок), την κλειστή αγορά των αρχών του 20^ου αι.

Δίπλα της είναι το Arena City (Арена Сіті), χώρος διασκέδασης και ψυχαγωγίας.

Εκεί στρίψαμε δεξιά στην Taras Shevchenko,

την αρχή της οποίας σηματοδοτεί μια τεράστια (και κάπως περίεργη), γαλάζια παλάμη.

Στο δρόμο για το ξενοδοχείο μας,

περάσαμε έξω από το Μουσείο του Taras Shevchenko και μια σειρά από πανεπιστημιακά κτίρια,

όπως το Φιλολογικό Ινστιτούτο

με τις εντοιχισμένες προτομές διαφόρων επιφανών Ουκρανών των γραμμάτων

ή τη Βιβλιοθήκη Ναούκοβα,

το άγαλμα του Μιχαήλ Χρουσέβσκι (Пам'ятник Михайлу Грушевському), μεγάλης μορφής της Ουκρανικής ιστορίας των αρχών του 20^ου αι και το ναό του Βλαδίμηρου, που είχαμε επισκεφτεί το πρωί.

Γυρίσαμε στο δωμάτιο ψόφιοι στην κούραση, ψωνίσαμε το κατιτίς από ένα μάρκετ εκεί κοντά, έκανα λίγη δουλειά στον υπολογιστή, φάγαμε και πέσαμε νωρίς για ύπνο, για να ανακτήσουμε δυνάμεις, απαραίτητες για τις επόμενες μέρες.

Τελικά το Κίεβο φαίνεται πολύ ωραίο και επαληθεύει τις προσδοκίες μας. Ελπίζω να συνεχιστεί έτσι και τις επόμενες μέρες. Καληνύχτα Κίεβο, καληνύχτα Ουκρανία!

(το ταξίδι συνεχίζεται Κίεβο, η κοιτίδα του Πολιτισμού των Ρως! Β΄)

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας