Στα πεύκα και στα έλατα θα πάω ….να κολυμπήσω! 2

Πέντε μέρες στη Βόρεια Εύβοια

(συνέχεια από Στα πεύκα και στα έλατα θα πάω ….να κολυμπήσω! 1)

20-23 Ιουνίου 2014

Παρασκευή 20/6/14

Τρίτη μέρα στη Βόρεια Εύβοια και είχαμε αποφασίσει να πάμε στη βόρεια ακτή του νησιού.

Μετά το πρωινό ξεκινήσαμε με βόρεια κατεύθυνση.

Περάσαμε το πυκνό πευκοδάσος των Παππάδων, όπου η ρητινοσυλλογή είναι πολύ έντονη και σε λιγότερο από μια ώρα, φτάσαμε στα Ελληνικά

και κατεβήκαμε στην παραλία, τον Άγιο Νικόλαο, με το εντυπωσιακό νησάκι σε απόσταση αναπνοής. Μικρή στάση για φωτογραφίες και συνεχίσαμε προς τα δυτικά.

Περάσαμε το Αγριοβότανο

και συνεχίσαμε προς Γούβες. Στις Γούβες,

ένα γραφικό χωριό της περιοχής, είναι ένα σημαντικό αξιοθέατο του νησιού.

Ο Πύργος των Γουβών ή Πύργος του Δροσίνη.

Αντιγράφω πληροφορίες από τον εξαιρετικό ιστότοπο «Καστρολόγος-Κάστρα της Ελλάδας» (https://www.kastra.eu/castlegr.php?kastro=drosini):

«Ο Πύργος Δροσίνη, στις Γούβες, είναι κτισμένος πάνω σε βραχώδες ύψωμα, στο κέντρο σχεδόν του χωριού.

Είναι διώροφο κτίσμα με πέτρινους τοίχους πάχους 1 μέτρου. Στις δύο αντιδιαμετρικές γωνίες του υπάρχουν δύο κυλινδρικοί πύργοι που δίνουν στο κτίσμα μια αρκετά ασυνήθιστη για τα ελληνικά δεδομένα όψη.

Ο πύργος κτίστηκε τα πρώτα χρόνια του 19ου αιώνα -μάλλον τη δεκαετία του 1810- από τον τότε Τούρκο ιδιοκτήτη του, Ιμπραήμ Αγά που είχε φήμη αιμοσταγούς τυράννου.[…] Μετά την απελευθέρωση, το 1831, ο Τούρκος πούλησε όλο του το τσιφλίκι στις Γούβες στους Αλέξανδρο Δεσύλλα και Βαπτιστή Δρόσο. Το 1833 ο πύργος πουλήθηκε στον Κωνσταντίνο Πετροκόκκινο, παππού εκ μητρός του Γεωργίου Δροσίνη (1859-1951).[…]

Είχε κριθεί διατηρητέο οίκημα ήδη από το 1977 (ΦΕΚ. 417/ 29.04.77). Για κανα δυο χρόνια μετά το 2013 ένα μεγάλο πανό με τη λέξη «ΒΟΗΘΕΙΑ» ήταν κρεμασμένο από το παράθυρο του πρώτου ορόφου.

Τελικά ο πύργος ανακαινίσθηκε το 2015. Σήμερα ανήκει στο Δήμο Ιστιαίας - Αιδηψού και λειτουργεί ως μουσείο, στεγάζοντας μια ενδιαφέρουσα λαογραφική συλλογή.[…]»

Φτάσαμε στον Πύργο και πήγα να μπω.

Μια προειδοποίηση καρφιτσωμένη πάνω από την πόρτα δεν μας καλωσόρισε καθόλου καλά. Ανεβαίνοντας τη σκάλα και μπαίνοντας στους υποτιθέμενους μουσειακούς χώρους ένιωθες να τρέμει το πάτωμα κάτω από τα πόδια σου και έτρεμε ο απαυτός σου μην ανοίξει και βρεθείς στο ισόγειο ουρανοκατέβατος.

Η εικόνα των πεταμένων και ξεσκισμένων εκθεμάτων, προξενούσε μια βαθιά θλίψη και ένα δυνατό θυμό.

Βγαίνοντας είδαμε το πανό, που καλούσε σε «ΒΟΗΘΕΙΑ». Αυτό ήταν το κερασάκι στην περίεργη «τούρτα» που βλέπαμε. Ο μεγάλος μας ποιητής Γιώργος Σεφέρης έγραψε: «Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει». Όταν βλέπεις γύρω σου τόσες ομορφιές και έρχεται μια εικόνα σαν κι αυτή, που έχει σχέση μόνο με το πώς βλέπουν αυτή την ομορφιά, όλοι αυτοί που κρατούν τις τύχες αυτού του τόπου στα χέρια τους, τότε έρχεται αυτόματα στα χείλη σου «Πόσο δίκιο είχες, μεγάλε μας ποιητή!»

(σημ.: περίπου 2 χρόνια μετά, διάβασα κάπου πως το μνημείο αποκαταστάθηκε και η επανέναρξη λειτουργίας του μουσείου έγινε με λαμπρούς γιορτασμούς. Από τη μια χάρηκα πολύ και από την άλλη σιχάθηκα για άλλη μια φορά τους πολιτικάντηδες αυτού του τόπου. Τέλος πάντων! Τέλος καλό, όλα καλά).

Μπήκαμε και πάλι στο αυτοκίνητο. Επόμενη στάση μας οι Ωρεοί. Περάσαμε από το Πευκί και την Ιστιαία, χωρίς να σταματήσουμε

και φτάσαμε στο όμορφο αυτό χωριό. 

Είναι άγνωστο από πότε υπάρχει, αν και υπάρχουν πηγές, που αναφέρουν σαν έτος ίδρυσής του το 446 π.Χ., μετά την καταστροφή της Ιστιαίας από τους Αθηναίους. Η ιστορία του είναι πλούσια σε γεγονότα σαν κάθε περιοχή αυτής της χώρας. (πληροφορίες μπορεί να δει κανείς στην wikipedia).

Σήμερα είναι ένα γραφικό λιμάνι, με πεζόδρομο, αρκετό πράσινο και κάποια ενδιαφέροντα. Το σημαντικότερο έρχεται από το πολύ μακρινό παρελθόν και βρίσκεται μέσα σε μια βιτρίνα. 

Είναι ο «Ταύρος των Ωρεών». Το μαρμάρινο γλυπτό ενός ταύρου σε στάση επίθεσης. Είναι σε φυσικό μέγεθος (μήκος 3,20μ., πλάτος 0,75μ., ύψος 1,30μ.), σχεδόν ακέραιο (λείπουν τα ένθετα κέρατα και το κάτω μέρος των ποδιών) και μάλλον είναι του 4^ου αι. π.Χ.

Στον ίδιο χώρο με τον ταύρο βρίσκονται και άλλα αρχαία έργα, όπως η μαρμάρινη σαρκοφάγος.

Εκεί κοντά είναι και ο ναός της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος.

Κάπου εκεί στην παραλία, κάτσαμε για φαΐ.

Αφού στυλωθήκαμε, συνεχίσαμε ακόμα πιο δυτικά. Περάσαμε από τον Νέο Πύργο και περίπου 1 χμ μετά σταματήσαμε στην παραλία «Νησιώτισσα».

Λίγα μέτρα από την ακτή είναι μια βραχονησίδα. Το όνομά της «Μοναστήρι».

Πάνω της βρίσκονται τα ερείπια ενός μεσαιωνικού κτίσματος, του 13^ου ή 14^ου αι, άγνωστης χρήσης (Βίγλα; Εκκλησάκι; Μύλος;).

Λίγες φωτογραφίες και μιας και ήταν πια απόγευμα, πήραμε το δρόμο της επιστροφής, μέσα από πευκοδάση

και ελαιώνες. Ένα δροσερό μπανάκι στα πεντακάθαρα νερά του Αιγαίου ήταν το φινάλε μιας ακόμα όμορφης μέρας σε όμορφες γωνιές του τόπου μας.

Σάββατο 21/6/14

Σηκωθήκαμε το πρωί, κάναμε το μπανάκι μας και φάγαμε το πρωινό μας. Το σημερινό πρόγραμμα είχε κάποια ενδιαφέροντα προς τα δυτικά-νοτιοδυτικά.

Πρώτη στάση, μετά από περίπου 10χμ, στο χωριό Σροφυλιά, ένα χωριό που δημιουργήθηκε μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους, αν και η περιοχή κατοικείται από τα κλασσικά χρόνια. Αγροτικό χωριό,

με κύριο αξιοθέατο την εκκλησία της Αγίας Τριάδας, που κατασκευάστηκε το 1879

και στο εσωτερικό της

υπάρχει ένα από τα ομορφότερα τέμπλα που έχω δει. Έργο του Μυτιληνιού ξυλογλύπτη Ιωάννη Μυλιώνη, έγινε αμέσως μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής του ναού.

Με πλούσιο φυτικό διάκοσμο και χρωματισμένο κυρίως με γήινα χρώματα, πράσινο, κίτρινο και καφέ, είναι μοναδικό.

Οι εξαιρετικές συνθέσεις, του σταυρού πάνω από την Ωραία Πύλη

και των Αγγέλων στο πάνω μέρος δεξιά και αριστερά,

αλλά και οι ενσωματωμένες εικόνες συμπληρώνουν το υπέροχο σύνολο.

Με μαγεμένο το νου από τις υπέροχες εικόνες, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και συνεχίσαμε προς τα δυτικά για το χωριό Κεχριές.

Πριν μπούμε κάναμε μια στάση στο ξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου, με το πολύ πράσινο, τα λουλούδια

και τα «βιτρό» στο εσωτερικό του.

Στο χωριό σταματήσαμε να δούμε το Αρχοντικό Τομπάζη, γνωστό και σαν Κονάκι. Εγκαταλελειμμένο και σε κακή κατάσταση ήταν απλά μια θλιβερή εικόνα.

Εκεί είναι και μια ενδιαφέρουσα κρήνη. Κάπου διάβασα πως είναι η κρήνη του Ερωτόκριτου, αλλά, ψάχνοντας για πληροφορίες, καταλήγω πως μάλλον δεν είναι αυτή.

Συνεχίσαμε για άλλα 10χμ περίπου και φτάσαμε για άλλη μια φορά στη Λίμνη, με σκοπό να πάμε βόρεια στις Ροβιές.

Πριν όμως ψάξαμε να βρούμε την παλιά βρύση

με τις γούρνες για το πλύσιμο των ρούχων.

10χμ από τη Λίμνη είναι οι Ροβιές, ένα πολύ όμορφο χωριό, που βρέχεται από τα νερά του Βόρειου Ευβοϊκού. Η περιοχή κατοικείται από τα πανάρχαια χρόνια. Τότε ήταν γνωστή με την ονομασία «Οριβίαι». Το 427 π.Χ. χτυπήθηκε από ένα παλιρροϊκό κύμα, το οποίο αναφέρει και ο Θουκυδίδης.

Εκεί βρίσκεται ένας εντυπωσιακός Μεσαιωνικός Πύργος.

Αντιγράφω πληροφορίες από τον εξαιρετικό ιστότοπο «Καστρολόγος-Κάστρα της Ελλάδας» (https://www.kastra.eu/castlegr.php?kastro=rovies)

«Μεσαιωνικός πύργος που δεσπόζει στο παραθαλάσσιο χωριό Ροβιές στη Βόρεια Εύβοια. Χτίστηκε από τους Φράγκους αλλά χρησιμοποιήθηκε από Ενετούς, Τούρκους και Έλληνες που έκαναν σημαντικές προσθήκες και αλλαγές στον αρχικό πύργο. […]Όλες αυτές οι φροντίδες κατά τη μακραίωνη ιστορία του διέσωσαν τον πύργο, αλλά αλλοίωσαν τη μορφή του σε βαθμό που ελάχιστη σχέση έχει με τον αρχικό φράγκικο πύργο».

Εκεί στην αυλή του πύργου είναι και μια στήλη με μια γυναικεία προτομή και την επιγραφή: «ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ» (!!!)

Είχε μεσημεριάσει, έκανε αρκετή ζέστη και εμείς πεινάγαμε. Τι καλύτερο από ψαράκι στην παραλία;.

Το ταβερνάκι που βρήκαμε βγάζει τα τραπέζια του κάτω από τα δέντρα αλλά και πάνω στην άμμο,

στην παραλία μπροστά του. Εκεί περάσαμε ένα υπέροχο, δροσερό και χορταστικό μεσημέρι.

Έξω από το χωριό, προς τα βόρεια, είναι ένα παλιό εργοστάσιο.

Ήταν το «Εργοστάσιο Χαρτοποιίας Ροβιών Ευβοίας – «Οροβίαι»». Το γεγονός πως υπήρχαν διάφορες πηγές ενέργειας (νερό, ξυλεία) ήταν βασικός λόγος κατασκευής του στην περιοχή.

Κατασκεύαζε χαρτί (βλέπουμε τα παρατημένα ρολά χαρτοπολτού στην αυλή)

και το φόρτωνε από τη σκάλα που υπάρχει μπροστά του.

Σήμερα η σκάλα σκουριάζει και είναι το «στέκι» των γλάρων της περιοχής.

Η σκουριά και η εγκατάλειψη είναι το κύριο χαρακτηριστικό του, σήμερα πια (πληροφορίες από το blog ΒΙ.Δ.Α).

Πήραμε το δρόμο προς τα πίσω.

Περάσαμε τη Λίμνη, έχοντας δεξιά μας τον Ευβοϊκό και τη στερεά απέναντι και γύρω στα 10χμ νότια 

φτάσαμε στην Μονή του Αγίου Νικολάου Γαλατάκη. 

Τη χαζέψαμε απ’ έξω, μιας και ήταν κλειστά

και πήραμε πάλι το δρόμο προς τη Λίμνη.

Πήραμε τον παραλιακό δρόμο

και σε λίγο είδαμε στο βάθος το παλιό εργοστάσιο επεξεργασίας Λευκόλιθου.

Σήμερα εδώ στεγάζεται πολυτελές ξενοδοχείο.

Σε λίγο φάνηκε η Λίμνη. Εμείς στρίψαμε δεξιά και συνεχίσαμε για το δωμάτιό μας. Για μπανάκι, ξεκούραση και απόλυτη χαλάρωση.

Τέλειωσε κι αυτή η μέρα και ήταν κι αυτή γεμάτη με αξιοθέατα, όχι και τόσο γνωστά, αλλά πάντα ενδιαφέροντα.

Κυριακή 22/6/14

Τελευταία μέρα του ταξιδιού μας και είχαμε αποφασίσει να την περάσουμε χαλαρά με λίγες και μικρές μετακινήσεις.

Το πρωινό κύλησε με πρωινό μπάνιο και άραγμα. Λίγο πριν το μεσημέρι ξεκινήσαμε για να πάμε να δούμε ένα μοναδικό, φυσικό αξιοθέατο της περιοχής. Τους Καταρράκτες του Δρυμώνα.

Περίπου 25χμ δυτικά υπάρχει χώρος στάθμευσης μέσα στο δάσος, ένα αναψυκτήριο και παιδική χαρά. Από εκεί ξεκινά το καλοφτιαγμένο πλακόστρωτο μονοπάτι προς τον καταρράκτη.

Η Σοφία δεν μπορούσε να κατέβει και έτσι έκατσε να με περιμένει.

Το μονοπάτι κατηφορίζει μέσα σε οργιαστική βλάστηση.

Από ένα σημείο και μετά φαίνονται κάτω τα βράχια και η λίμνη στην περιοχή των καταρρακτών. Σε περίπου 5-10 λεπτά από την αρχή του μονοπατιού έφτασα κάτω. Ίσως λόγω της Κυριακής, είχε αρκετό κόσμο.

Οι καταρράκτες δημιουργούνται από τα νερά του ποταμού Σηπιά, είναι δύο με σχετικά μικρή ροή και ύψος περίπου 15μ. Είναι πολύ κοντά ο ένας με τον άλλο (στην πραγματικότητα ένας διπλός καταρράκτης)

και το νερό σκάει στα βράχια για να καταλήξει στη μικρή λιμνούλα μπροστά τους. Γύρω από τη λιμνούλα βράχια και πολύ πράσινο. Πολύ όμορφες εικόνες!

Ανέβηκα πάλι πάνω και κάτσαμε στο αναψυκτήριο να τσιμπήσουμε κάτι. Γυρίσαμε στο δωμάτιο και αφιερώσαμε το χρόνο του απομεσήμερου για ξεκούραση.

Στη βόρεια άκρη της παραλίας Αγκάλη ξεκινά μια μικρή χερσόνησος με κατεύθυνση ανατολική. Το απόγευμα αποφάσισα να πάω να περπατήσω προς τα εκεί.

Άρχισα να ανεβαίνω.

Μια ματιά προς τα πίσω, με την πανοραμική άποψη της παραλίας

και χώνομαι στο πυκνό πράσινο. Το μονοπάτι είναι σχετικά βατό, ανηφορίζει αρχικά και μετά κατηφορίζει.

Μετά από περίπου 400μ περνά δίπλα από τη μικρή παραλία Σαρακήνικο και ξανά ανηφορίζει.

Σε άλλα 400μ βλέπεις χαμηλά τη στενή λωρίδα της διπλής αμμουδιάς του Αγ. Βασιλείου, που ενώνει τη στεριά

με την άκρη της χερσονήσου με το ομώνυμο εκκλησάκι. Σε περίπτωση φουσκονεριάς αυτή η άκρη μάλλον γίνεται νησάκι.

Στη βόρεια άκρη της χερσονήσου, τα βράχια και μια βραχονησίδα σχηματίζουν ένα όμορφο ακρωτήριο.

Πήρα το δρόμο της επιστροφής.

Όταν άρχισα να βλέπω την παραλία της Αγκάλης,

ένα καΐκι γυρνούσε. Μπαίνοντας στο αραξοβόλι,

ένας από τους ναύτες έβγαλε το δοιάκι (ή λαγουδέρα = ο μοχλός που χειρίζονται το πηδάλιο) και το μετέφερε στο εσωτερικό του καϊκιού, κάτι που έβλεπα πρώτη φορά.

Το τελευταίο δείπνο αυτού του ταξιδιού το απολαύσαμε εκεί στην παραλία, σε ένα ήσυχο ταβερνάκι. Αναπόφευκτα το θέμα ήταν οι εντυπώσεις από το ταξίδι μας. Και οι δύο συμφωνήσαμε πως η Βόρεια Εύβοια είναι υπέροχη και πως περάσαμε εξαιρετικά. Νάμαστε καλά να ταξιδεύουμε στην υπέροχη τούτη γωνιά του πλανήτη.

Δευτέρα 23/6/14

Ημέρα επιστροφής. Μετά το πρωινό, φορτώσαμε και ξεκινήσαμε.

Κάναμε μια μικρή στάση στο Μαντούδι για να δούμε το Σαρακατσάνικο Κονάκι, που υπάρχει εκεί. Στο Μαντούδι υπάρχει μια Σαρακατσάνικη κοινότητα και έχουν φτιάξει ένα Κονάκι, μια Σαρακατσάνικη καλύβα,

για να γνωρίσει ο επισκέπτης τα ήθη αυτού του πανάρχαιου νομαδικού λαού. (Για τους Σαρακατσάνους και την ιστορία τους στο ενδιαφέρον άρθρο εδώ )

Στις 2.30 το μεσημέρι φτάσαμε στο σπίτι. Ένα ακόμα ταξίδι τελείωσε. Καλά να είμαστε να ταξιδεύουμε!

Οδηγός μας όλες αυτές τις μέρες ήταν κυρίως το τεύχος 15 της σειράς «Ανακαλύψτε την Ελλάδα» της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ, έκδοση 2007. Η σειρά αυτή εστιάζει σε αξιόλογα ενδιαφέροντα στον κάθε τόπο, άλλα γνωστά και άλλα όχι και τόσο. Επίσης έχει πολλές διαδρομές με αυτοκίνητο, διαδρομές εκτός δρόμου ή πεζοπορικές. Αυτά την έχουν κάνει πολύτιμη για μένα και δεν πάω πουθενά στην Ελλάδα, χωρίς το τεύχος που αφορά την περιοχή που επισκεπτόμαστε.