Μινσκ, τα τελευταία σφυροδρέπανα! Α΄

Ρως, Κοζάκοι και τα τελευταία σφυροδρέπανα!

Ταξίδι στην Ουκρανία και τη Λευκορωσία, μέρος 5^ο

(συνέχεια από Λβιβ, μια «Πολωνέζα»…στην Ουκρανία! Β΄)

6-7 Ιουνίου 2019

(Τις μέρες που γράφω αυτό το οδοιπορικό στη Λευκορωσία, οι ειδήσεις «φιλοξενούν» τη χώρα αυτή, λόγω των αιματηρών επεισοδίων, που ακολούθησαν την επανεκλογή στον προεδρικό θώκο του «πατερούλη» Αλεξάντερ Λουκασένκο, που τον κατέχει συνεχώς από τον Ιούλιο του 1994. Η αντιπολίτευση τον καταγγέλλει για νοθεία και βγάζει τους οπαδούς της στους δρόμους, με τον Λουκασένκο να απαντά με τις δυνάμεις της τάξης. Για να δούμε ποια θα είναι η συνέχεια όλων αυτών).

Εδώ και περίπου μια ώρα πετάμε πάνω από τη μεγάλη πεδιάδα ταξιδεύοντας από το Λβιβ στο Μίνσκ.

Η πρωτεύουσα της Λευκορωσίας φάνηκε κάτω μας

και σε λίγο οι τροχοί του αεροπλάνου πατάνε το έδαφός της.

Παίρνουμε αποσκευές και πάμε να πάρουμε το αυτοκίνητο, που έχουμε νοικιάσει. Πολύ μεγάλη καθυστέρηση. Ένας υπάλληλος και 3 πελάτες πριν από εμάς. Αφού το πήραμε ξεκινήσαμε να μπούμε στην πόλη για να βρούμε το ξενοδοχείο μας. Επόμενη ατυχία. Το GPS τα έπαιξε. Μπλόκαρε και δεν παίρνει μπρος με τίποτα. Ούτε επανεκκίνηση, ούτε κάτι άλλο. Τώρα τι κάνουμε; Η μόνη λύση. Σταματάω ένα ταξί, του δείχνω τη διεύθυνση και τον ακολουθώ. Έτσι φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας αρκετά αργά το απόγευμα. Ανεβήκαμε στον 11^ο όροφο, που ήταν το δωμάτιο. Από το παράθυρο, φοβερή η θέα.

Είναι από εκείνα τα παλιά, τα σοβιετικά ξενοδοχεία. Πανύψηλο, παλιό, με αρκετά προβλήματα. Καθαρό όμως, με φυλασσόμενο πάρκινγκ και με καλή πρόσβαση. Είναι εντυπωσιακή η διακόσμηση

σε εσωτερικούς

και εξωτερικούς χώρους. 

Βρίσκεται λίγο έξω από το κέντρο, σε μια περιοχή με πολλά ξενοδοχεία, μεγαθήρια εταιρίες, πολύ φαρδιές λεωφόρους και ένα μεγαλοπρεπές μνημείο και μουσείο.

Το κρατικό μουσείο της ιστορίας του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου (Музей гісторыі Вялікай Айчыннай вайны) και το μνημείο απ’ έξω.

Κατεβήκαμε στο εστιατόριο για να φάμε κάτι και μέχρι να γυρίσουμε είχε σουρουπώσει.

Εκεί που χάζευα άκουσα τα εμβατήρια και στο σούρουπο είδα ένα στρατιωτικό άγημα να κάνει πρόβα παρέλασης κάτω από το μνημείο, στο δρόμο, που είχαν κλείσει ένα κομμάτι του και είχαν στήσει εξέδρες στο πεζοδρόμιο. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι που σκοτείνιασε για τα καλά.

Το Μουσείο-μνημείο φωτίστηκε και άλλαζε συνεχώς χρώματα. 

Λίγο κιτς αλλά εντάξει. Κατέβηκα να δω και να φωτογραφίσω. Παρακολούθησα λίγο την πρόβα,

φωτογράφισα 

και βιντεοσκόπησα αυτά που έβλεπα γύρω μου και ανέβηκα. Είμασταν αρκετά κουρασμένοι και σύντομα πέσαμε για τον πρώτο μας ύπνο στη Λευκορωσία. Ευτυχώς είχαν σταματήσει τα ταρατατζούμ. Δεν είχε σταματήσει όμως η γκαντεμιά μας. Το βράδυ κοντέψαμε να πλημυρίσουμε. Το αιρκοντίσιον έσταζε και το νερό το απορροφούσε η μοκέτα. Σηκώθηκα για τουαλέτα και το νερό σκέπασε την πατούσα μου. Ευτυχώς οι βαλίτσες δεν ήταν κάτω στο πάτωμα.

Το άλλο πρωί μας άλλαξαν δωμάτιο. Στο ίδιο όροφο αλλά η θέα ήταν από την άλλη μεριά και δεν «έλεγε». Ευτυχώς αυτή ήταν η τελευταία ατυχία μας. Η μέρα μας περίμενε για να μας δείξει το Μινσκ.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε.

Από την προηγούμενη το είχαμε δει και το επιβεβαιώσαμε και εκείνη τη μέρα. Πλατιές λεωφόροι με τουλάχιστον 3 λωρίδες ανά ρεύμα και μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο και μέσα στην πόλη. Η κεντρική λεωφόρος Ανεξαρτησίας (праспект Незалежнасці) έχει 4 λωρίδες ανά ρεύμα. Το οδόστρωμα παντού εξαιρετικό και η σήμανση υποδειγματική. Τα πεζοδρόμια μεγάλα, πεντακάθαρα και γεμάτα λουλούδια. Θέσεις στάθμευσης υπάρχουν πολλές σε διάφορα σημεία του κέντρου και είναι παντού δωρεάν.

Μια τέτοια θέση, στην οδό Komsomol'skaya (вуліца Камсамольская) βρήκαμε και αφήσαμε το αυτοκίνητο. Στο δρόμο αυτό σχηματίζεται ένα μικρό πάρκο, το πάρκο Dzerzhinsky (Сквер Дзяржынскага), στη διασταύρωση με τη λεωφόρο Ανεξαρτησίας. 

Στο σημείο αυτό είναι η προτομή του Φέλιξ Ντζερζίνσκι (Памятник Ф.Э. Дзержинскому), ιδρυτή της προκατόχου της KGB, που ήταν από το Μινσκ.

Η πρωτεύουσα της Λευκορωσίας σχεδόν ισοπεδώθηκε από τους Γερμανούς και ο Στάλιν αποφάσισε να την κάνει πρότυπο της νέας αισθητικής της εποχής. Έτσι σήμερα η εικόνα της πόλης παραπέμπει στη Σοβιετική εποχή. Μεγαλοπρεπή, πολλές φορές πομπώδη, κτίρια παντού.

Ένα τέτοιο μεγαλοπρεπές κτίριο βρίσκεται πάνω στη λεωφόρο της Ανεξαρτησίας, απέναντι από την προτομή του Dzerzhinsky, όπου στεγάζονταν κάποτε τα κεντρικά γραφεία της KGB και σήμερα είναι η Κρατική επιτροπή Ασφάλειας της χώρας (КДБ Беларусі). Γενικά σε όλο το μήκος της λεωφόρου αυτής, αλλά και σε όλο το κέντρο, δεκάδες τέτοια εντυπωσιακά κτίρια βλέπει κανείς σε κάθε βήμα του.

Στρίψαμε αριστερά στη λεωφόρο. Προορισμός μας η ομώνυμη πλατεία Ανεξαρτησίας (Плошча Незалежнасці).

Στη λεωφόρο βλέπει κανείς ξενοδοχεία, εστιατόρια,

καζίνο,

γκαλερί τέχνης και φυσικά τα μεγάλα κρατικά κτίρια.

Όλα με υπέροχη διακόσμηση.

Ακριβώς πριν την πλατεία, στα αριστερά μας, είναι το κεντρικό ταχυδρομείο, με επιβλητική πρόσοψη, με κορινθιακούς κίονες

και πάνω από την πόρτα το σύμβολο της Σοβιετικής Ένωσης, φυσικά με το σφυροδρέπανο. Μπήκα μέσα να στείλω κάρτες.

Πανέμορφο και μέσα. Όμορφος θόλος και γύρω βιτρό παράθυρα.

Είχαμε πια φτάσει στην πλατεία. Απέναντι τα πιο εμβληματικά κτίρια της.

Η κόκκινη εκκλησία των Αγίων Σίμωνος και Ελένης (Касцёл Святых Сымона і Алены), φτιαγμένη με τούβλα,

αριστερά της το κολοσσιαίο κτίριο της εθνοσυνέλευσης και έδρα της κυβέρνησης (Дом урада),

ακόμα πιο αριστερά το Παιδαγωγικό Πανεπιστήμιο Maxim Tank (Беларускі дзяржаўны педагагічны ўніверсітэт імя Максіма Танка),

ενώ απέναντι από το κτίριο του κοινοβουλίου είναι το κτίριο του Πανεπιστημίου (Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт)

Μπροστά στο κτίριο του κοινοβουλίου δεσπόζει το άγαλμα του Λένιν (Помнік Леніну),

που στη βάση του έχει ένα γύρω γλυπτά σοσιαλιστικού ρεαλισμού.

Κάτω από την πλατεία είναι ένα μεγάλο πολυκατάστημα το Σταλίτσα (Сталіца στα Λευκορώσικα, που σημαίνει «πρωτεύουσα»). Στην επιφάνεια της πλατείας πάνω από το πολυκατάστημα έχει μια σειρά από γυάλινους θόλους.

Ο μεγάλος έχει στην κορυφή ένα εντυπωσιακό γλυπτό με πελαργούς, γύρω σιντριβάνι

και ανάμεσα μια σειρά με τους θυρεούς των διαφόρων πόλεων της Λευκορωσίας.

Αφού κάναμε τη βόλτα μας στην πλατεία πήγαμε να δούμε την εκκλησία. Είναι ρωμαιοκαθολικός ναός των αρχών του 2^ου αι, χτισμένος με κόκκινα τούβλα, γι αυτό και είναι γνωστός σαν η κόκκινη εκκλησία του Μινσκ.

Η είσοδός της έχει εντυπωσιακά ανάγλυφα

ενώ το εσωτερικό είναι σχετικά λιτό. (πληροφορίες για τον ναό βρήκα εδώ).

Απ’ έξω έχει ένα 4,5μ γλυπτό του Αρχάγγελου Μιχαήλ (Арханёлу Міхаілу), που σκοτώνει ένα δράκο-φίδι, έργο του Igor Golubev, του 1996.

Άλλο ένα όμορφο γλυπτό με τίτλο «Ο Αρχιτέκτονας» (Дойлід), έργο του Vladimir Zhbanov, του 2007, για τα 940 χρόνια της πόλης (1067μ.Χ.), βρίσκεται κοντά στο ναό.

Πήραμε τη λεωφόρο προς τα πίσω μέχρι το κτίριο της KGB και εκεί στρίψαμε αριστερά προς το ποτάμι.

Κατηφορίζουμε

και βλέπουμε όμορφα κτίρια στο διάβα μας,

κάποια κτίρια διοίκησης.

Φτάσαμε στην οδό Niamiha (вулiца Няміга), απέναντι από τον Ναό των Πέτρου και Παύλου (Сабор Святых Пятра і Паўла), του παλιότερου της πόλης, των αρχών του 17^ου αι. 

Στην επόμενη γωνία, στη διασταύρωση με τη λεωφόρο Pobeditelei, βλέπει κανείς μια από εκείνες τις σουρεάλ εικόνες σε κάποιες από τις πρώην σοβιετικές χώρες. Το φάστφουντ κατάστημα της αμερικάνικης KFC και πάνω από την πρόσοψή του, ένα εντυπωσιακό γλυπτό από τα σοβιετικά χρόνια.

Απέναντι, στην άλλη πλευρά της λεωφόρου, πάνω στο ύψωμα, στέκει η μπαρόκ εκκλησία του Αγίου Πνεύματος (Мінскі Кафедральны Сабор Сашэсьця Святога Духа), επίσης του 17^ου αι.

Πίσω από τον ναό είναι το Μνημείο προς τιμήν της εμφάνισης της εικόνας της Παναγίας (Здабыццё іконы Божай Маці), του 2015, που φτιάχτηκε για την 500^η επέτειο από την εύρεση της εικόνας της Παναγίας στον ποταμό Svislach (Рака Свіслач).

Είχαμε φτάσει στον ποταμό.

Από τη μια στο βάθος τα σύγχρονα κτίρια της πόλης

και από την άλλη το πάρκο.

Εκεί κάπου κάτσαμε να φάμε. Ξεκουραστήκαμε, δροσιστήκαμε και σηκωθήκαμε να συνεχίσουμε. 

Στην απέναντι μεριά του ποταμού είναι η περιοχή της Αγίας Τριάδας, την οποία αφήσαμε για την επομένη. Έτσι περπατήσαμε να δούμε αυτά που υπάρχουν ανάμεσα στο ποτάμι και στη λεωφόρο της Ανεξαρτησίας, μέχρι εκεί που είχαμε παρκάρει.

Βγήκαμε στην οδό Internacyjanaĺnaja (вуліца Iнтэрнацыянальная ).

Εκεί είναι το Παλάτι της Δημοκρατίας (Палац Рэспублікі), ένα κυβερνητικό μέγαρο

και κοντά του η Ακαδημία Μουσικής (Беларуская дзяржаўная акадэмія музыкі).

Εκεί στρίψαμε δεξιά για να φτάσουμε στην Πλατεία Ελευθερίας (плошча свабоды), στην οποία βλέπουν μια σειρά από ενδιαφέροντα και σημαντικά κτίρια.

Η πλατεία φτιάχτηκε τον 16^ο αι και ήταν το διοικητικό, πολιτιστικό και εμπορικό κέντρο της πόλης. Επειδή βρίσκεται στην υπερυψωμένη όχθη του ποταμού, ήταν γνωστή παλιότερα σαν «Άνω Αγορά», ενώ αργότερα ονομάστηκε πλατεία του Καθεδρικού,

μιας και ακριβώς απέναντι είναι ο καθεδρικός ναός της Παναγίας, (Архикафедральный костёл Девы Марии, 1710-1732).

Το κτίριο που κυριαρχεί στην πλατεία αυτή είναι το Δημαρχείο του Μινσκ (Мінская гарадская ратуша). Πρωτοχτίστηκε το 1600.

Στα τέλη του 18^ου αι ξανακτίστηκε σε νεοκλασικιστικό στυλ και γκρεμίστηκε το 1857. Μεταξύ 2002 και 2004 αναδημιουργήθηκε με βάση τις σωζόμενες εικόνες του.

Πίσω από το Δημαρχείο είναι ένα εντυπωσιακό γλυπτό μιας άμαξας με δύο άλογα, που περιμένει αναβάτη. Είναι η Άμαξα Ekipazh (Экіпаж), έργο του Βλαντιμίρ Ζμπάνοφ, του 2007.

Άλλη μια άμαξα με ένα άλογο, τελείως άλλης μορφής και τεχνοτροπίας είναι από την μπροστινή μεριά του Δημαρχείου,

ενώ ένα γύρω στην πλατεία βλέπει κανείς μερικά ακόμα γλυπτά.

Ένα ακόμα γλυπτό είναι «Οι Ζυγαριές της πόλης» (Гарадскія шалі), του Αλέξανδρου Προκόροφ, του 2014,

που δείχνει 3 εμπόρους του Μεσαίωνα επί το έργον. Το γλυπτό αυτό βρίσκεται ανάμεσα στο Δημαρχείο

και τον ναό του Αγ. Πνεύματος, που είναι στην πλατεία και, που είχαμε δει από την άλλη μεριά, όταν πηγαίναμε προς το ποτάμι.

Μερικά ακόμα κτίρια που βλέπουν στην πλατεία είναι:

Η Εμπορική στοά (гандлёвыя рады),

ο μπαρόκ, Καθολικός Ναός του Αγ.Ιωσήφ (Касцёл Святога Язэпа), του 17^ου αι

και η Αίθουσα συναυλιών "Άνω Πόλη" (Концертный зал «Верхний город»), ενώ στην Οδός Λένιν (вуліца Леніна), που είναι ανάμεσα στο Δημαρχείο και τον Καθεδρικό,

βλέπει το συγκρότημα ιστορικών κτιρίων (αρχές του 18ου ως αρχές του 20ού αι.) Gostiny Dvor (Гасціны двор).

Περάσαμε στην απέναντι μεριά της οδού Λένιν για να δούμε τον Καθεδρικό,

που μέσα είναι σχετικά λιτός.

Περάσαμε από ένα σχολείο και

φτάσαμε στη λεωφόρο Ανεξαρτησίας με τα ενδιαφέροντα κτίρια

και γλυπτά.

Μου έκανε εντύπωση, που σε μια γωνιά είναι δύο γλυπτά στον τοίχο. Είναι αφιερωμένα σε δύο καλλιτέχνες των σοβιετικών χρόνων. Το εντυπωσιακό ήταν τα φρέσκα λουλούδια που είχαν αφήσει κάποιοι θαυμαστές τους.

Σε λίγο φτάσαμε στο αυτοκίνητο και λίγο μετά στο ξενοδοχείο. Από ένα σούπερ μάρκετ εκεί κοντά ψώνισα για να φάμε το βράδυ, αλλά και για το επόμενο πρωί.

Έκανα λίγη δουλειά στον υπολογιστή και πέσαμε νωρίς για ύπνο, ψόφιοι από κούραση και γεμάτοι εικόνες και εντυπώσεις από μια πολύ όμορφη πόλη. Η επόμενη μέρα προβλεπόταν και αυτή κουραστική, μιας και θα συνεχίζαμε την «εξερεύνηση» της πόλης.

Καληνύχτα!

(το ταξίδι συνεχίζεται Μινσκ, τα τελευταία σφυροδρέπανα! Β΄)

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας