Μινσκ, τα τελευταία σφυροδρέπανα! Β΄

Ρως, Κοζάκοι και τα τελευταία σφυροδρέπανα!

Ταξίδι στην Ουκρανία και τη Λευκορωσία, μέρος 6^ο

(συνέχεια από Μινσκ, τα τελευταία σφυροδρέπανα! Α΄)

8 Ιουνίου 2019

Την άλλη μέρα ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο

για το κέντρο της πόλης. Το αφήσαμε έξω από την κεντρική πύλη του πάρκου Γκόργκι,

που βρίσκεται πολύ κοντά στην εντυπωσιακή πλατεία της Νίκης (Плошча Перамогі), με το ομώνυμο μνημείο και την άσβεστη φλόγα. Η πλατεία αυτή βρίσκεται πάνω στη λεωφόρο Ανεξαρτησίας, αλλά από την άλλη μεριά, απ’ αυτή που είχαμε πάει την προηγούμενη.

Για την πρόσβαση σε αυτήν υπάρχει υπόγεια διάβαση,

στην οποία βλέπει κανείς μεγάλα πόστερ για τον μεγάλο πατριωτικό πόλεμο

καθώς και ένα μεγάλο στεφάνι κάτω από το σημείο στο οποίο καίει η φλόγα.

Η πλατεία έχει ελλειψοειδές σχήμα.

Στο κέντρο της είναι η φλόγα. Στη βορειοανατολική άκρη είναι το μνημείο της Νίκης (Манумент Перамогі).

Αποτελείται από ένα γρανιτένιο οβελίσκο, ύψους 38μ, που κατασκευάστηκε το 1954 για να τιμήσει τη νίκη των Σοβιετικών κατά τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο (1941-1945).

Στην κορυφή του οβελίσκου υπάρχει το Μετάλλιο της Νίκης, η ανώτερη τιμή ανδρείας, στα Σοβιετικά χρόνια. Ο οβελίσκος χωρίζεται σε ζώνες από ένα λαϊκό, γεωμετρικό μοτίβο, σαν αυτό που είναι και στη σημαία της χώρας.

Στο κάτω μέρος του είναι γύρω-γύρω τέσσερεις χάλκινες, γλυπτές παραστάσεις, που περιγράφουν τον μεγάλο πατριωτικό αγώνα των Σοβιετικών, στρατιωτών και πολιτών.

Πάνω από τις παραστάσεις αυτές είναι ο θυρεός της χώρας αλλά στα Σοβιετικά χρόνια.

Στη βάση του ένα ξίφος, τυλιγμένο με δάφνη, συμβολίζει τη νίκη.

Το σύνολο συμπληρώνουν κάποια ακόμα γλυπτά, όπως τα τέσσερα χάλκινα στεφάνια.

Στο γύρω χώρο μια σειρά από γρανιτένιους κυβόλιθους μνημονεύουν τις ηρωικές Σοβιετικές πόλεις εκείνου του πολέμου.

Μετά την επίσκεψη στην πλατεία, σειρά είχε το πάρκο.

Ένα από τα κύρια κατάλοιπα των πόλεων της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων Σοσιαλιστικών Χωρών είναι τα πολλά και τεράστια πάρκα. Έτσι κι εδώ, η πόλη είναι γεμάτη από δαύτα.

Το Πάρκο Γκόρκι (Цэнтральны дзіцячы парк імя Максіма Горкага), πρωτοδημιουργήθηκε το 1800 σαν Κήπος του Κυβερνήτη. Την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης μετονομάστηκε σε «Πάρκο πολιτισμού και Ψυχαγωγίας» προς τιμή του Ρώσου συγγραφέα Μαξίμ Γκόρκι.

Στο πάρκο πήγαμε, όχι για να το εξερευνήσουμε αλλά για δροσιά, μιας και η ζέστη είχε αρχίσει να σφίγγει.

Περάσαμε την εντυπωσιακή πύλη, κάναμε μια βόλτα,

είδαμε και πάλι το ποτάμι, που ορίζει δύο από τις πλευρές του,

το μεγάλο άγαλμα του καθιστού Γκόρκι και κάτσαμε στη σκιά. Ένα σνακ και ένα αναψυκτικό μας συντρόφεψαν για αρκετή ώρα.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και κινηθήκαμε σχετικά κοντά. Φτάσαμε πίσω από την Όπερα για να πάμε στην περιοχή της Αγίας Τριάδας (Траецкае прадмесце).

Η περιοχή αυτή θεωρείται η παλιά πόλης του Μινσκ, αν και παλιότερα δεν ήταν μέρος της πόλης, αλλά ένα προάστιο της και απλώνεται κατά μήκος της αριστερής όχθης του ποταμού Svislach στο νοτιοανατολικό τμήμα της σύγχρονης πόλης. Όσον αφορά το όνομά της η επικρατέστερη άποψη είναι πως εκεί υπήρχε εκκλησία ή μοναστήρι της Αγίας Τριάδας, που δεν υπάρχει σήμερα. Όπως και η υπόλοιπη πόλη, καταστράφηκε σχεδόν τελείως στη διάρκεια του Β.Π.Π. και αποκαταστάθηκε αργότερα σαν μια περιοχή κατοικιών του 19ου αιώνα. Τα σύγχρονα κτίρια περιλαμβάνουν το εθνικό θέατρο όπερας και μπαλέτου και το μνημείο του νησιού των δακρύων.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο και περάσαμε μέσα στο πάρκο, στο οποίο δεσπόζει το Κρατικό Θέατρο Όπερας και Μπαλέτου (Вялiкi тэатр Беларусi)

Είναι ολόλευκο, κυκλικό, με εντυπωσιακή είσοδο, πάνω από την οποία έχει όμορφα αγάλματα, όπως και πάνω απ’ όλες τις άλλες εισόδους. Κατασκευάστηκε το 1933 αλλά καταστράφηκε στον πόλεμο. Ανακατασκευάστηκε το 1948 και το 2006. Το 1948, στους χώρους μπροστά του, που υπήρχαν κτίρια που καταστράφηκαν από τους βομβαρδισμούς,

έγινε ένα μεγάλο πάρκο

και ένα ωραίο σιντριβάνι.

Μέσα στο πάρκο βλέπει κανείς γλυπτά,

όπως αυτό με τις τρεις χορεύτριες

και το μνημείο του Μαξίμ Μπογκντάνοβιτς (Памятник Максиму Богдановичу, 1891-1917). Λευκορώσος ποιητής, δημοσιογράφος, κριτικός και μεταφραστής θεωρείται από τους ιδρυτές της Λευκορωσικής λογοτεχνίας.

Στην απέναντι μεριά είναι ένα πολύ εντυπωσιακό κτίριο. Είναι η Στρατιωτική Σχολή Suvorov (Мінскае Сувораўскае ваеннае вучылішча).

Το κτίριο με την εντυπωσιακή πρόσοψη χτίστηκε το 1953.

Από εκεί μπαίνουμε στην παλιά περιοχή της Αγίας Τριάδας.

Γραφικά στενά δρομάκια, μικρές, όμορφες πλατείες

με σύγχρονα γλυπτά σε κάποιες από αυτές,

ένας παραποτάμιος πεζόδρομος

και η θέα εντυπωσιακή προς τις διάφορες κατευθύνσεις.

Προς τον Ναό του Αγ. Πνεύματος,

προς το Νησί των δακρύων

και προς τα σύγχρονα κτίρια της πόλης.

Παντού υπάρχουν γραφικά εστιατόρια και καφέ για την εξυπηρέτηση των επισκεπτών, ντόπιων και ξένων.

Σε κάποια μικρή πλατεία είναι το μνημείο άλλου ενός σπουδαίου τέκνου της χώρας

Του ζωγράφου, γλύπτη, αρχαιολόγου, εθνογράφου, λαογράφου, συγγραφέα, θεατράνθρωπου και ερασιτέχνη αστρονόμου Yazep Drozdovich (Язэ́п Нарцы́завіч Драздо́віч, 1888-1954). Η πολυπραγμοσύνη του, του χάρισε το προσωνύμιο «Ντα Βίντσι της Λευκορωσίας».

Στην ίδια πλατεία βλέπει και ένας οίκος νυφικών με το ευφάνταστο και χιουμοριστικό όνομα «Θάρρος» (кураж) (!!!!).

Εκεί κάπου κάτσαμε να φάμε, μιας και το μεσημέρι είχε προχωρήσει για τα καλά.

Μετά το φαγητό σειρά είχε το Νησί των Δακρύων (Востраў слёз).

Πρόκειται για ένα τεχνητό νησί μέσα στο ποτάμι,

που ενώνεται με την περιοχή της Αγ. Τριάδας με μια μικρή γέφυρα.

Άνοιξε το 1996 και είναι αφιερωμένο στους νεκρούς στρατιώτες του πολέμου του Αφγανιστάν (1979-1989).

Πάνω στο νησί θα δει κανείς ένα παρεκκλήσι, γνωστό και σαν Μνημείο των Γιων της Πατρίδας (Памятник Сынам Отечества).

Στο εσωτερικό του έχει τοιχογραφίες αλλά εκείνο, που κυριολεκτικά συγκλονίζει

είναι οι μπρούτζινες φιγούρες των γυναικών με τα μαντήλια και κάποιες με παιδιά, μωρά ή μεγαλύτερα, που θρηνούν τους γιους, τους άντρες, τους αδερφούς, τους πατεράδες που έπεσαν στα αφιλόξενα εδάφη της Κεντρικής Ασίας. Είναι πραγματικά ένα συγκλονιστικό μνημείο.

Δίπλα είναι ένα άγαλμα της βρεφοκρατούσας Παναγίας, μέσα σε ένα βράχο

και λίγο πιο πέρα ένα σιντριβάνι με έναν άγγελο, που θρηνεί (Анёл-захавальнік, які плача).

Το νερό, με μορφή δακρύων τρέχει από τα μάτια του.

Θάλεγα πως η επίσκεψη στο νησί των δακρύων σου κάνει την καρδιά περιβόλι, αλλά ταυτόχρονα η γροθιά στο στομάχι που τρως, βοηθά σε ένα βαθμό στην φιλειρηνική αφύπνισή σου.

Κάπου εκεί τελείωσε η περιήγησή μας στην πρωτεύουσα της Λευκορωσίας. Το Μινσκ μας εξέπληξε ευχάριστα. Αν και στερείται σημαντικών και παλιών μνημείων και αξιοθέατων, τα εντυπωσιακά κτίρια, οι μεγάλες λεωφόροι, τα πάρκα, τα πολλά λουλούδια παντού και πάνω απ’ όλα η καθαριότητα, την κάνουν μια πολύ ευχάριστη πόλη. Ομολογώ πως το Μινσκ είναι η πιο καθαρή και περιποιημένη πόλη που έχω δει ως τα τώρα.

Πήραμε το αυτοκίνητο και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Την επομένη θα φεύγαμε για ένα διήμερο στα δυτικά της χώρας. Θα γυρίζαμε και πάλι στο Μινσκ, αλλά δεν θα μέναμε για πολύ και δεν θα είχαμε χρόνο για άλλη εξερεύνηση. Αλλά αυτά σε επόμενο επεισόδιο.

(το ταξίδι συνεχίζεται Τα παλάτια των Radziwiłł!)

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας