Τριήμερο στα βουνά της Αρκαδίας!

9-11 Δεκεμβρίου 2016

Η Ορεινή Αρκαδία είναι ένας αγαπημένος προορισμός για μάς. Έχουμε πάει αρκετές φορές, κυρίως ημερήσιες ή ολιγοήμερες εκδρομές από Πάτρα και Αθήνα (π.χ. http://disaki.blogspot.gr/2011/02/blog-post_183.html). Η τελευταία φορά ήταν, όταν πήγαμε για ένα τετραήμερο με φίλους στα Καλάβρυτα, 2,5 χρόνια πριν (http://disaki.blogspot.gr/2016/12/blog-post.html). Αυτές οι εκδρομές αφορούσαν κυρίως τα «αστέρια» της περιοχής, Δημητσάνα και Στεμνίτσα. Το 2002 είχαμε πάει του Αγίου Πνεύματος και πήγαμε για πρώτη και μοναδική φορά στην Καρύταινα, την Ανδρίτσαινα και τον Ναό του Επικούριου Απόλλωνα. Eίχαμε επισκεφτεί και το Μουσείο Υδροκίνησης της Δημητσάνας.

Σχετικά πρόσφατα βρήκα μια προσφορά για έναν ενδιαφέροντα ξενώνα στο Ελληνικό. Επικοινώνησα με τους φίλους μας στην Πάτρα και κανονίσαμε να πάμε αρχές Νοεμβρίου. Ένα πρόβλημα με την υγεία δικού μας προσώπου ανέβαλε το ταξίδι. Το πρόβλημα εξελίχθηκε αρκετά καλά και ψάχναμε να βρούμε πότε θα πηγαίναμε. Ψυχολογικά είχαμε «φορτώσει» και το δελτίο καιρού, που προέβλεπε πολύ καλό καιρό για το Σαββατοκύριακο, που θα έρχονταν, ήρθε και κλείδωσε την απόφαση. «Πάμε τώρα!» Συμφωνήσανε και οι φίλοι μας, πήραμε τηλέφωνο και κλείσαμε στον ξενώνα και να που έφτανε η μέρα της αναχώρησης.

Παρασκευή 9/12/2016

Φύγαμε από την Αθήνα αργά το πρωί και μεσημεράκι βγήκαμε από την Κορίνθου-Τρίπολης στη Νεστάνη. Ακολουθήσαμε τη διαδρομή Λεβίδι-Βυτίνα-Πυργάκι και κάπου χάσαμε τη διασταύρωση και βγήκαμε ξανά στην κεντρική Βυτίνας-Δημητσάνας

για να καταλήξουμε στη Στεμνίτσα, όπου συναντήσαμε τους φίλους μας και κάτσαμε για φαΐ.

Μετά το νοστιμότατο γεύμα μας φύγαμε, περάσαμε το Ελληνικό και κάτσαμε στην Καρύταινα για καφέ.

Είναι υπέροχο χωριό και όταν, βραδάκι πια, βγήκαμε,

οι νυχτερινές εικόνες το κάνανε μαγικό. Είχε νυχτώσει για τα καλά όταν φτάσαμε στον πολύ ωραίο ξενώνα στο χωριό Ελληνικό ή Μουλάτσι. Τακτοποιηθήκαμε και βγήκαμε να κάνουμε μια βόλτα στο νυχτερινό χωριό. Έκανε αρκετό κρύο και έτσι δεν είχε κόσμο στους δρόμους. Είναι πολύ περιποιημένο (πιστεύω πως παίζει ρόλο ότι είναι ο τόπος καταγωγής γνωστού υψηλόβαθμου πολιτικού των ημερών μας) και οι εικόνες ήταν πολύ γραφικές,

με την πλακόστρωτη πλατεία,

το πέτρινο σχολείο

και τα γλυπτά ένα γύρω. Κάτσαμε για να τσιμπήσουμε κάτι ελαφρύ και μαζευτήκαμε νωρίς.

Σάββατο 10/12/2016

Μετά το υπέροχο πρωινό ξεκινήσαμε από το Ελληνικό. Ο καιρός ήταν θαυμάσιος. Κάτι σαν πρόωρες Αλκυονίδες ένα πράγμα!!

Προορισμός μας και πρώτη στάση η Αρχαία Γόρτυνα και ο Λούσιος ποταμός.

Είναι μόνο 6 χμ και εκτός από τον μικρό αρχαιολογικό χώρο με το Ασκληπιείο

υπάρχει ένας μικρός βυζαντινός ναός, ο Άγιος Ανδρέας

και το παλιό πέτρινο γεφύρι,

κάτω από την καμάρα του οποίου περνούν ορμητικά τα νερά του ποταμού,

που διαρρέουν το ομώνυμο φαράγγι.

Υπάρχει και ένας παλιός μύλος και νεροτριβή, του Κόκκορη

και πάνω από τα αρχαία άλλο ένα κτίριο, που μοιάζει με νερόμυλο. Αφού ανεβοκατεβήκαμε μονοπάτια και χορταριασμένα, γλιστερά σκαλιά, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και πήραμε το δρόμο προς τα πίσω για λίγο μέχρι τη διχάλα για να στρίψουμε αριστερά με κατεύθυνση τη Στεμνίτσα. Πολλές ανηφορικές στροφές-φουρκέτες και ένα υπέροχο τοπίο με πολύ πράσινο

και το φαράγγι του Λούσιου κάτω μας μέχρι να βρούμε τον κεντρικό δρόμο, που πάει δεξιά για Στεμνίτσα και αριστερά Δημητσάνα, τον οποίο και ακολουθήσαμε. Πάνω από το Μουσείο Υδροκίνησης κάναμε μια στάση και εκεί χωρίσαμε για λίγο. Οι φίλοι μας κατέβηκαν να δούνε το μουσείο (εμείς το έχουμε δει πολλά χρόνια πριν) και εμείς, αφού μπήκαμε στη Δημητσάνα, στο Κέντρο Υγείας κάναμε αριστερά και πήραμε να ανηφορίζουμε μέσα σε ένα άλλο φαράγγι με κατεύθυνση τη Ζάτουνα.

Κάναμε μια στάση να δούμε και να φωτογραφίσουμε την εντυπωσιακή γέφυρα και συνεχίσαμε.

Λίγο πριν μπούμε στη Ζάτουνα είδαμε την ανεπανάληπτη πανοραμική άποψη της Δημητσάνας.

Περάσαμε τη Ζάτουνα και συνεχίσαμε.

Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε και το πράσινο άρχισε να γίνεται κίτρινο, χρυσαφί και άλλες αποχρώσεις του κίτρινου και του κόκκινου,

μιας και η βλάστηση αποτελείται από μικτό δάσος φυλλοβόλων και αειθαλών.

Φτάσαμε στην Παναγιά, που είναι ένα μικρό και πολύ όμορφο πέτρινο χωριό.

Κάναμε μια βολτίτσα και περιμέναμε, μέχρι να έρθουν οι άλλοι.

Είναι ένα εστιατόριο στη πλατεία, το ΖΕΡΖΟΒΑ (το παλιό, σλάβικο όνομα της Παναγιάς). Εκεί κάτσαμε να φάμε. Ίσως το ωραιότερο φαγητό, που έχω φάει έξω ποτέ μου. Αγριογούρουνο λουκούμι, χυλοπίτες με μυζήθρα, καταπληκτικά άγρια χόρτα και μοναδικά άγρια μανιτάρια. Τι να πω! Θεϊκό φαγητό!!!

Πήραμε το δρόμο του γυρισμού και πριν τη Ζάτουνα κάναμε αριστερά για το «μπαλκόνι» της περιοχής,

το ορεινό χωριό Βλόγγο, με πάνω από 1000μ υψόμετρο. Κάτσαμε για καφέ και μετά πήγαμε στη άκρη του χωριού,

όπου έχουν διαμορφώσει μια πλατεία. Από εκεί η θέα προς τη Δυτική Πελοπόννησο δεν περιγράφεται. Όταν ο καιρός είναι καθαρός, φαίνεται μέχρι το Ιόνιο και η Κεφαλονιά.

Δυστυχώς στο βάθος είχε καταχνιά και ο ήλιος ήταν κόντρα. Παρ’ όλα αυτά η θέα ήταν καταπληκτική.

Φεύγοντας κατεβήκαμε στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου (16^ος-17^ος αι). Έχουν διαμορφώσει το χώρο, που έχει πολλά πλατάνια, γυμνά αυτή την εποχή, και πολύ νερό, που βγαίνει κάτω από την εκκλησία.

Εκεί στην κλάρα ενός πλάτανου κάποιοι κυνηγοί είχαν κρεμάσει ένα αγριογούρουνο, που είχαν σκοτώσει εκείνη τη μέρα (όλες αυτές τις μέρες είδαμε δεκάδες κυνηγούς σε κάθε σημείο, που περάσαμε). Αυτοί κάθονταν λίγες δεκάδες μέτρα πιο πάνω, στο καφενείο, που είχαμε πιεί νωρίτερα καφέ εμείς.

Αποφασίσαμε να σταματήσουμε για μια βόλτα στα στενά της Δημητσάνας. Όταν φτάσαμε όμως οι θέσεις πάρκινγκ ήταν ελάχιστες και αυτές αρκετά έξω από το χωριό,

οπότε συνεχίσαμε και σταματήσαμε στην πλατεία της Στεμνίτσας.

Κάναμε τη βόλτα μας και βραδάκι πια, φτάσαμε στο δωμάτιο. Δεν βγήκαμε καθόλου. Τσιμπήσαμε κάτι μπισκότα και μανταρίνια, εγώ έκατσα στο υπολογιστή και λίγο πριν τα μεσάνυχτα έπεσα για ύπνο. Αύριο φεύγουμε και αφού κάνουμε κάποιες βόλτες ακόμα, θα πάμε, με το καλό, στο σπίτι μας το απόγευμα.

Κυριακή 11/12/2016

Μετά το υπέροχο πρωινό, διευθετήσαμε τις υποχρεώσεις μας με τον ξενώνα, φορτώσαμε και ξεκινήσαμε. Πήραμε το δρόμο για Καρύταινα και Ανδρίτσαινα και μετά την Καρύταινα σταματήσαμε στη γέφυρα του Αλφειού.

Κάτω από τη σύγχρονη γέφυρα υπάρχει η Βυζαντινή. Στη γέφυρα αυτή είχαμε κατέβει 14 χρόνια πριν, όταν βρεθήκαμε για πρώτη και μοναδική φορά στην Καρύταινα. Ένας σχετικά βατός χωματόδρομος, που ξεκινά λίγες δεκάδες μέτρα πριν τη σύγχρονη γέφυρα, όπως πηγαίνουμε προς Ανδρίτσαινα, κατεβαίνει μέχρις εκεί, αλλά μιας και είχαμε κατέβει παλιότερα, περιοριστήκαμε να τη δούμε από ψηλά

και να τραβήξουμε μερικές φωτογραφίες.

Από πάνω μας η Καρύταινα υπέροχη!

Γυρίσαμε προς τα πίσω και στον μεγάλο κόμβο πήραμε το δρόμο για Μεγαλόπολη. Λίγο πριν την πόλη στρίψαμε δεξιά για το Αρχαίο Θέατρο, χώρος που ήταν κλειστός και πρέπει να είναι πολύ καιρό έτσι, γιατί γίνονται εργασίες συντήρησης και ανάδειξης.

Από τα συρματοπλέγματα μπορέσαμε να δούμε τις κάτω σειρές των καθισμάτων, μιας και μόνο αυτές φαίνονται.

Μια πινακίδα γράφει: «Αρχαίο Θέατρο Θερσίλειον – (Βουλευτήριο)»

ΟΙ πληροφορίες που βρήκα, λένε πως στο χώρο υπήρχε αγορά, το Θερσίλειο Βουλευτήριο, όπου συνεδρίαζαν οι εκπρόσωποι των 40 οικισμών, που αποτελούσαν τη Μεγάλη Πόλη και είχε χωρητικότητα 16.000 ατόμων και το αρχαίο θέατρο, που χώραγε περίπου 18.000-20.000 άτομα. Φτιάχτηκε το 370 π.Χ. και θεωρείται το μεγαλύτερο του αρχαίου κόσμου. Υπάρχει όμως μια αντίφαση στις πληροφορίες. Όλες το αναφέρουν σαν το παλιότερο, αλλά υπάρχουν άλλα πιο παλιά, όπως αυτό του Θορικού στο Λαύριο (μεταξύ του 525 και 480 π.Χ.), που είναι τουλάχιστον 1 αιώνα πιο παλιό (!!!!!!). Ό, τι και αν ισχύει, αυτό που μπόρεσα να δω είναι εντυπωσιακό.

Περάσαμε μέσα από την πόλη, χωρίς να σταματήσουμε και πήραμε τον παλιό δρόμο για Καλαμάτα. Μερικά χιλιόμετρα μετά στρίψαμε δεξιά προς Ίσαρη και Βάστα. Προορισμός μας η ρεματιά με τα πλατάνια και την εκκλησία της Αγ. Θεοδώρας με τα πλατάνια στη στέγη της.

Η διαδρομή είναι υπέροχη, ιδιαίτερα αυτή την εποχή.

Ο δρόμος περνά από δάση βελανιδιάς, με όλες εκείνες τις χρυσαφιές αποχρώσεις,

ή από μικτά δάση κωνοφόρων και φυλλοβόλων, όπου οι αποχρώσεις του κόκκινου και του κίτρινου σε συνδυασμό με αυτές του πράσινου δίνουν μαγευτικές εικόνες.

Στην Αγία Θεοδώρα είχε πολύ λιγότερο κόσμο απ’ όσο περίμενα, με δεδομένο πως ήταν Κυριακή και είχε θαυμάσιο καιρό για Δεκέμβρη μήνα.

Αν και τα πλατάνια ήταν σχεδόν τελείως γυμνά, ο χώρος είναι πολύ όμορφος με τα νερά να τρέχουν κάτω από την εκκλησία.

Το εκκλησάκι είναι βυζαντινό και στο εσωτερικό του υπάρχουν κάποια υπολείμματα από τοιχογραφίες.

Στη στέγη «φυτρώνουν» 17 πλατάνια και αυτό θεωρείται θαύμα (το θαύμα είναι μάλλον τα έσοδα, που φέρνει αυτό το «θαύμα» και που φαίνεται πως είναι αφορολόγητα). Δεν υπάρχει αμφιβολία πως είναι εντυπωσιακή εικόνα, αλλά θαύμα; Μια μελέτη του Πανεπιστημίου Πατρών, την οποία ζήτησε η τοπική αρχαιολογική υπηρεσία θέλει τις ρίζες να περνούν μέσα από τους πάχους πάνω από 1 μέτρο τοίχους (νομίζω πως οι πιο κατατοπιστικές αναρτήσεις στο ίντερνετ είναι εδώ:

http://hoaxunveiled.blogspot.gr/2013/11/blog-post_7.html#.WFFXtn2H-oc

και εδώ: https://dasarxeio.com/2014/11/30/1530-3/).

Αφού θαυμάσαμε το θαύμα της φύσης και απολαύσαμε το τοπίο και τις εικόνες, που μας χάρισε, πήραμε το δρόμο της επιστροφής με σκοπό να πάμε για φαγητό στην Ανδρίτσαινα και από εκεί να χωριστούμε και να πάει ο καθένας στο σπίτι του.

Περάσαμε πάλι από το γραφικό χωριό Ίσαρης και πήραμε το δρόμο για Μεγαλόπολη. Πριν φτάσουμε στρίψαμε αριστερά και πήραμε τον γραφικό ορεινό δρόμο, που πάει Λύκαιο, Νέδα και από εκεί Ανδρίτσαινα. Πολύ γραφική διαδρομή στο μεγαλύτερο μέρος της. Στην Ανδρίτσαινα ήταν ανοικτό ένα εστιατόριο και σε αυτό έτρωγε ένα γκρουπ και δεν υπήρχε άδειο τραπέζι. Έτσι αποχαιρετίσαμε τους φίλους μας και πήραμε το δρόμο για Μεγαλόπολη, με σκοπό να βγούμε στην εθνική και να σταματήσουμε κάπου για κανένα σάντουιτς και καφέ, όπως και κάναμε. Το βραδάκι φτάσαμε στο σπίτι μας. Άλλη μια πολύ όμορφη εκδρομή πήρε τέλος. Οι γιορτές έρχονται και όλο και κάπου θα ξαναπάμε. Μέχρι τότε υγεία!!