Τα παλάτια των Radziwiłł!

Ρως, Κοζάκοι και τα τελευταία σφυροδρέπανα!

Ταξίδι στην Ουκρανία και τη Λευκορωσία, μέρος 7^ο

(συνέχεια από Μινσκ, τα τελευταία σφυροδρέπανα! Β΄)

9 Ιουνίου 2019

Το πρωί αφήσαμε προσωρινά το δωμάτιο, μιας και το επόμενο βράδυ θα μέναμε πάλι εκεί και πήραμε το δρόμο για τη δυτική άκρη της χώρας, στα σύνορα με την Πολωνία. Προορισμός μας η πόλη Μπρεστ. Πριν όμως είχαμε να σταματήσουμε να δούμε δύο Κάστρα (παλάτια), που φιγουράρουν στη λίστα της UNESCO με τα μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Πρώτα το Κάστρο Mir και στη συνέχεια αυτό του Nesvizh, για να καταλήξουμε αργά το απόγευμα στην Μπρεστ. Ξεκινάμε λοιπόν.

Πήραμε τον εξαιρετικό αυτοκινητόδρομο και σχεδόν 90χμ από το Μινσκ βγήκαμε δεξιά. 10χμ ακόμα και φτάσαμε στην πρώτη μας στάση.

Το Καστρικό Σύμπλεγμα Μιρ (Мі́рскі за́мак),

βρίσκεται κοντά στην πόλη Μιρ (Мір). Το όνομα της πόλης σημαίνει «Ειρήνη» αλλά μάλλον προέρχεται από τον παρακείμενο ποταμό Miranka.

Το κάστρο χτίστηκε στα τέλη του 15^ου αι από τον Δούκα Ίλινιτς. Αργότερα πέρασε στα χέρια της οικογένειας Radziwiłł και άλλαξε πολλές φορές μορφή, μετά από ερήμωση ή καταστροφή από πολεμικές πράξεις μιας και η περιοχή διεκδικήθηκε από πολλούς, όχι βέβαια με ειρηνικούς τρόπους. Άλλαξε και πάλι χέρια, μέσα από γάμους αλλά και αγοραπωλησίες, ενώ στον Β.Π.Π. έγινε γκέτο για τους εβραίους της περιοχής. Αργότερα πέρασε στα χέρια του κράτους και από το 2000 βρίσκεται στη λίστα της UNESCO.

Αφήσαμε στο πάρκινγκ το αυτοκίνητο

και μπήκαμε στους κήπους, που υπάρχουν ένα γύρω.

Μέσα από την κεντρική πύλη, που έχει από πάνω τον κεντρικό πύργο,

μπήκαμε στην αυλή του.

Σκάλες οδηγούν στους επάνω ορόφους ή τις επάλξεις.

Στο κέντρο της αυλής είναι το πηγάδι.

Ήταν Κυριακή και ο κόσμος ήταν αρκετός.

Κάποιοι ντυμένοι με μεσαιωνικές φορεσιές

και έχοντας διάφορα όπλα εποχής, έβγαζαν φωτογραφίες με τον κόσμο, κυρίως τα παιδιά, με το αζημίωτο φυσικά.

Φεύγοντας βλέπουμε στο βάθος τα κτίρια της πόλης, με κάποια να σπαθίζουν τον ορίζοντα. 

Ξανά στο αυτοκίνητο και περίπου μετά από 30χμ, από την άλλη μεριά του αυτοκινητόδρομου, φτάσαμε στην πόλη Νέσβιζ ή Νιάσβιζ (Нясвіж). Μπήκαμε στην πόλη

και κάναμε μια στάση μπροστά στο Δημαρχείο.

Ένας χάρτης εκεί δεν μπόρεσε να μας κατατοπίσει, που έπρεπε να πάμε. Έπρεπε να ρωτήσουμε. Στις χώρες αυτές η συνεννόηση δεν είναι εύκολο πράγμα. Οι εργαζόμενοι σε τουριστικά μαγαζιά και μάλιστα οι νέοι, γενικά μιλούν αγγλικά. Ο κόσμος, όμως, δεν το έχει. Είναι όμως πολύ πρόθυμοι να βοηθήσουν και έτσι εύκολα ή δύσκολα βγάζεις άκρη. Έτσι βρήκαμε πως στην απέναντι μεριά του δρόμου,

δίπλα από την καθολική εκκλησία Corpus Christi (Касцёл Божага Цела, τέλος του 16^ου αι. Χώρος ταφής των Radziwiłł) είναι το πάρκινγκ για να αφήσεις το αυτοκίνητο

και να μπεις στο τεράστιο πάρκο, μέσα στο οποίο βρίσκεται το κάστρο. 

Περάσαμε την πύλη με το θυρεό των Radziwiłł

και πήραμε το δρόμο,

που έχει δεξιά και αριστερά από μια λίμνη και οδηγεί στο κάστρο.

Στο δρόμο αυτό, που και που βλέπεις και μια άμαξα με δύο άλογα, που μεταφέρει επισκέπτες από την είσοδο μέχρι το κάστρο και ίσως τους κάνει και βόλτα μέσα στο πάρκο.

Φυσικά και εδώ δεν λείπουν τα «λουκέτα της αγάπης» από κάποια κάγκελα.

Λίγο πριν φτάσουμε είδαμε στα δεξιά μας το μνημείο του Σοβιετικού στρατιώτη με την Αιώνια φωτιά (Вечны агонь і помнік савецкаму салдату),

ενώ στα αριστερά είναι μια παιδική χαρά, ένα λούνα παρκ και κάποια κιόσκια με διάφορα «καλούδια».

Το ένα είναι εργαστήριο που έφτιαχνε και πούλαγε αντικείμενα από σίδηρο, άλλο σαπούνια

και ένα άλλο είχε στολές εποχής, που τις νοίκιαζε να τις φορέσεις για μια φωτογραφία. Φτάσαμε μπροστά στο κάστρο.

Το Κάστρο του Νέσβιζ ή Νιάσβιζ (Нясвіжскі замак) κτίστηκε τον 16ο αιώνα, σε αναγεννησιακό-μπαρόκ στυλ, από την πλούσια και πανίσχυρη οικογένεια Radziwiłł, ιδιοκτήτη αυτής της γης. Τον 17ο και 18 αιώνα ήταν η έδρα μιας από τις μεγαλύτερες βιβλιοθήκες της Ανατολικής Ευρώπης που περιελάμβανε τα πιο σημαντικά έγγραφα και ντοκουμέντα της εποχής. Το 2005 συμπεριελήφθη στον κατάλογο με τα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.

Περιβάλλεται από τάφρο

και στις τέσσερεις γωνίες έχει πυργίσκους.

Μια γέφυρα οδηγεί στην κεντρική πύλη

και από εκεί μια στοά

στην αυλή.

Στη μέση της αυλής είναι το πηγάδι ενώ στο βάθος, απέναντι από την πύλη είναι η κεντρική είσοδος στο παλάτι.

Μπήκαμε και χαζεύαμε ένα γύρω τα εντυπωσιακά κτίρια, αλλά και όσα γίνονταν εκεί μέσα. Δυο μουσικούς με αναγεννησιακά ρούχα και όργανα

και μια ομάδα στρατιωτών, που έπαιζαν ένα παραδοσιακό παιγνίδι ισορροπίας, δύναμης και ευελιξίας,

μπροστά στην είσοδο του παλατιού.

Είπα να μπω να ρίξω μια ματιά στο εσωτερικό του. Έχω μπει σε πάρα πολλά παλάτια-κάστρα-σατό-σλος και σε γενικές γραμμές είναι τα περισσότερες πάνω κάτω παρόμοια. Σπάνια θα βρεθεί κάτι να με εκπλήξει. Έτσι κι εδώ.

Τα έπιπλα ίδια σχεδόν παντού, με πορτρέτα των μελών της οικογένειας, κεραμικές σόμπες κλπ. Κάποιες αίθουσες έχουν κάποιο ενδιαφέρον.

Η λευκή με τη χρυσή διακόσμηση,

αυτή με τα κυνηγετικά τρόπαια, αν και το θέμα είναι αποκρουστικό,

η αίθουσα συναυλιών, με δύο άτομα με ρούχα εποχής για φωτογραφίες των επισκεπτών

και η αίθουσα με τα όπλα και τις πανοπλίες.

Σε ένα διάδρομο υπάρχουν κάποιες συσκευές

για την παραγωγή εφέ στις θεατρικές παραστάσεις.

Η επίσκεψη μας συνεχίστηκε με βόλτες μέσα στην αυλή του κάστρου.

Βγήκαμε από το κάστρο και μιας και το μεσημέρι είχε περάσει και πεινάγαμε, κάτσαμε μέσα στη δροσιά του πάρκου, δίπλα στη λίμνη για να τσιμπήσουμε κάτι πριν συνεχίσουμε το ταξίδι μας.

Ήταν νωρίς το απόγευμα σαν ξεκινήσαμε. Περίπου 3 ώρες μετά και κάτι περισσότερο από 250χμ φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας στην πόλη Μπρεστ, αλλά αυτά σε άλλο κεφάλαιο. 

(το ταξίδι συνεχίζεται Μπρεστ, το «φρούριο ήρωας»!)

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας