Μπρεστ, το «φρούριο ήρωας»!

Ρως, Κοζάκοι και τα τελευταία σφυροδρέπανα!

Ταξίδι στην Ουκρανία και τη Λευκορωσία, μέρος 8^ο

(συνέχεια από Τα παλάτια των Radziwiłł!)

9-10 Ιουνίου 2019

Σαν φτάσαμε στην πόλη Μπρεστ

ο ήλιος ήταν έτοιμος να βουτήξει πίσω από τον ορίζοντα. Ανεβήκαμε στο δωμάτιο, φρεσκαριστήκαμε και κατεβήκαμε να τσιμπήσουμε κάτι στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Πολύ καινούριο ξενοδοχείο, με όλες τις ανέσεις για όλους τους πελάτες, όποια ανάγκη κι αν έχουν.

Στο εστιατόριο με τη μοντέρνα διακόσμηση,

είναι μια τοιχογραφία με τα κυριότερα αξιοθέατα της πόλης. Μιας όμως και ανήκει στα συνεργαζόμενα ξενοδοχεία με την αλυσίδα Hilton, είναι λογικό που στην εν λόγω τοιχογραφία δεν έχει τα αξιοθέατα, που αναφέρονται στη Σοβιετική εποχή. Και είναι τα σημαντικότερα.

Το επόμενο πρωί, μετά το πρωινό, κάναμε check out, φορτώσαμε και ξεκινήσαμε να πάμε να δούμε την πόλη. Πρώτη στάση το σημαντικότερο μνημείο της πόλης και ένα από τα σημαντικότερα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Το «φρούριο ήρωας» του Μπρεστ (Брэсцкая крэпасць-герой).

Το φρούριο του Μπρεστ κατασκευάστηκε από τους Ρώσους τον 19^ο αι

στη συμβολή των ποταμών Mukhavets και Bug, πάνω σε ένα νησί που σχηματίζεται εκεί. Ήταν ένα από τα μεγαλύτερα φρούρια της Ρώσικης Αυτοκρατορίας του 19^ου αι, με έκταση 4 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1830 και με τις συνεχείς προσθήκες έφτασε στο 1914, οπότε έγιναν και οι τελευταίες εργασίες. Στις 22 Ιουνίου 1941 δέχτηκε αιφνιδιαστική επίθεση από τα γερμανικά στρατεύματα, στα πλαίσια της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα. Οι Γερμανοί θεωρούσαν πως θα έπεφτε την ίδια κιόλας μέρα. Οι δυνάμεις του Κόκκινου Στρατού με τη βοήθεια των ντόπιων, αν και αιφνιδιάστηκαν, κατάφεραν να αντέξουν μια ολόκληρη εβδομάδα, με μεγάλες απώλειες. Στις 29 Ιουνίου το φρούριο έπεσε στα χέρια των Γερμανών. Φαίνεται πως κάποιες ομάδες των υπερασπιστών μπόρεσαν να κρατήσουν και να συνεχίσουν τις μάχες για πολλές ακόμα ημέρες.

Το 1965 απονεμήθηκε στο φρούριο ο πολύ τιμητικός τίτλος «Φρούριο Ήρωας», αντίστοιχο του «Ηρωική Πόλη» που απονεμήθηκε σε 12 Σοβιετικές πόλεις για την σπουδαία συμβολή τους στον μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο.

Το 1971 άνοιξε το συγκρότημα μνημείων «φρούριο ήρωας» του Μπρεστ (Брэсцкая крэпасць-герой).

Το σύνολο περιλαμβάνει επιζώντα κτίρια, όπως ο ναός του Αγ. Νικολάου της φρουράς (Гарнізонны сабор Святога Мікалая), του 1855,

διατηρημένα ερείπια, οχυρωμένα τείχη

και έργα σύγχρονης μνημειακής τέχνης. Το συγκρότημα βρίσκεται στο ανατολικό τμήμα της Ακρόπολης.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ, που είναι μπροστά από την κύρια είσοδο.

Η κύρια είσοδος «Αστέρι» (Галоўны ўваход «Зорка») είναι ένα παραλληλεπίπεδο μπλοκ από οπλισμένο σκυρόδεμα με ένα πεντάκτινο αστέρι χαραγμένο σε αυτό. Το μπλοκ στηρίζεται σε αναχώματα και τμήματα των παλιών τειχών. Το μήκος του μπλοκ είναι 44 μ, το ύψος 10 μ και το πλάτος 35 μ. Το συνολικό ύψος της κατασκευής είναι περίπου 14 μ. Η είσοδος είναι από το «Αστέρι». Περνώντας ακούς διάφορα ηχητικά ντοκουμέντα που αφορούν την πολιορκία. Μια περιγραφή της επίθεσης, τους ήχους των όπλων και των αεροπορικών βομβαρδισμών και κάποια τραγούδια που γράφτηκαν γι αυτήν.

Μόλις περάσεις το αστέρι ξετυλίγεται μπροστά σου το κάστρο με το κύριο μνημείο στο βάθος να μισοφαίνεται.

Προχωρώντας βλέπεις κάποια οχυρωματικά έργα με μια σειρά άρματα μάχης,

https://disaki.blogspot.com/2019/06/blog-post_26.html

που σήμερα παίζουν ρόλο παιδικής χαράς για τα πιτσιρίκια-επισκέπτες του φρουρίου. Μπροστά μας ανοίγει μια πλατεία 

με τα ερείπια δεξιά, το κυρίως μνημείο στο βάθος

και αριστερά, άλλο ένα μνημείο με τον τίτλο «δίψα» (смага), για τους υπερασπιστές του φρουρίου και αυτά που πέρασαν πριν αυτό πέσει στα γερμανικά χέρια.

Το κυρίως μνημείο φέρει τον τίτλο «Θάρρος» (Мужнасць) και μπροστά του είναι διαμορφωμένος ο χώρος

με την αιώνια φλόγα (Вечный огонь),

πλάκες με τα ονόματα των 12 ηρωικών πόλεων

και στεφάνια αφιερωμένα από διάφορες πόλεις και χωριά της Σοβιετικής Ένωσης.

Στο χώρο είδαμε σχολεία που κάνανε επίσκεψη,

έφηβους μαθητές να κάθονται κατάχαμα και να καθαρίζουν το χώρο

και νεαρά αγόρια και κορίτσια με στολές, κάτι σαν τιμητική φρουρά, να «παρελαύνουν» ένα γύρω.

Η ατμόσφαιρα στο χώρο είναι υποβλητική και αρκετά συγκινητική. Άλλωστε είναι ένας χώρος θυσίας και σαν τέτοιος προκαλεί έντονα συναισθήματα.

Βγήκαμε από τον ίδιο δρόμο από τον οποίο ήρθαμε και φτάσαμε στο αυτοκίνητο για να πάμε στο κέντρο της πόλης. Καμιά 300αριά μέτρα μετά, το είδα και σταμάτησα.

Είναι το Μουσείο σιδηροδρόμων (Музей чыгуначнай тэхнікі). Δυστυχώς κλειστό.

Έβγαλα μερικές φωτογραφίες τα εντυπωσιακά τρένα που φαίνονταν και ξανά στο αυτοκίνητο. 

Το Μπρεστ είναι μια πολύ γραφική πόλη. Έχει αρκετό πράσινο, όχι τόσο σε πάρκα, όσο στους δρόμους.

Η πόλη αναφέρεται για πρώτη φορά το 1019. Επειδή βρισκόταν πάνω σε σημαντικούς εμπορικούς δρόμους υπήρξε πολλές φορές αντικείμενο διεκδικήσεων από διάφορους λαούς της ευρύτερης περιοχής (Πολωνούς, Ρώσούς, Λιθουανούς κ.α.). Οι καταστροφές και οι λεηλασίες ήταν επανειλημμένες. Τελευταία ήταν αυτή του 1941, για την οποία είπαμε παραπάνω. Περισσότερα για την πόλη και την ιστορία της εδώ.

Φτάσαμε στην Κεντρική Αγορά (Брэстскі рынак) της πόλης.

Μια κλειστή αγορά με ξύλινη θολωτή σκεπή,

με τρόφιμα όλων των ειδών. Κάναμε μια βόλτα εκεί μέσα και βγήκαμε.

Έξω από την αγορά μια σειρά ξύλινα περίπτερα με άλλου είδους εμπορεύματα (ρούχα, παπούτσια, σουβενίρ κ.λ.π.).

Στο επόμενο τετράγωνο συναντήσαμε την Εκκλησία του Αγίου Νικολάου (Свята-Мікалаеўская брацкая царква, Брэст), του 1904.

Η εκκλησία βρίσκεται στη διασταύρωση των οδών Sovetskaya και Mickiewicz.

Η δεύτερη, ανάμεσα στα δύο ρεύματα έχει πολύ πράσινο,

κιόσκια, σιντριβάνια και πολλά παγκάκια, για ξεκούραση και δροσιά στη σκιά.

Σε αυτό το δρόμο είδαμε δύο ενδιαφέροντα κτίρια.

Τη γυάλινη πρόσοψη του Χειμερινού κήπου (зімовы сад)

και το αποστακτήριο Belalko (ликеро-водочный завод Белалко).

Στη διασταύρωσή της με την οδό Λένιν είναι το Μνημείο του Adam Mickiewicz (Помнік Адаму Міцкевічу), του Πολωνού ποιητή, που όμως τιμούν σε διάφορες χώρες της περιοχής και μνημεία του είχαμε δει στο Βίλνιους της Λιθουανίας και το Λβιβ της Ουκρανίας.

Εδώ να πω πως είδαμε αρκετές οδούς με ονόματα που δεν άλλαξαν από τα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης (Κομσομόλ, Καρλ Μαρξ, Λένιν κλπ).

Βγήκαμε στην οδό Λένιν (Вуліца Леніна) και κάναμε αριστερά.

Συναντήσαμε την Πλατεία Λένιν (Плошча Леніна),

όπου υπάρχει και το Μνημείο του Λένιν (Помнік Леніну),

αλλά και η Καθολική εκκλησία της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού (Каталіцкі касцёл Крестовоздвіженскі).

Αμέσως μετά την εκκλησία η οδός Λένιν διασταυρώνεται με την οδό Nikolai Gogol, άλλον ένα δρόμο που ανάμεσα στα δύο ρεύματα σχηματίζεται μια αλέα με πολύ πράσινο. Το δρόμο αυτό είχαμε περάσει ερχόμενοι από το Μουσείο των Τρένων.

Στη διασταύρωσή του με την Λένιν υπάρχει το Μνημείο του Nikolai Gogol (Помнік М.В. Гогалю), του μεγάλου Ουκρανού λογοτέχνη και θεατρικού συγγραφέα του 19^ου αι.

Ο δρόμος αυτός έχει γίνει διάσημος για τα γλυπτά που έχει και δημιουργήθηκαν για τον εορτασμό των 1000 χρόνων της πόλης.

Τα περισσότερα από αυτά είναι λάμπες φωτισμού, που κάθε μια έχει σα βάση της ένα έργο τέχνης από σφυρήλατο σίδερο και γι αυτό η επίσημη ονομασία της Αλέας είναι «Η Αλέα των Σφυρήλατων Φαναριών». Επειδή τα θέματα πολλών από τα φανάρια αυτά, είναι εμπνευσμένα από τη λογοτεχνία του N.Gogol, χρησιμοποιείται και το όνομα «Αλέα των Λογοτεχνικών Φαναριών».

Βλέπουμε το φανάρι των θαλασσινών ταξιδιών (μια υδρόγειος με την καραβέλα πάνω της και το ναυτικό τιμόνι πιο χαμηλά),

το φανάρι-μύτη (Помнік Носу),

το φανάρι-άμαξα,

το φανάρι-παγκάκι των ερωτευμένων,

το φανάρι-«Βράδια σε ένα αγρόκτημα κοντά στη Dikanka» (ночы на хутары каля Дзіканькі).

Σφυρηλατήθηκαν στα εργαστήρια του τοπικού σιδηρουργείου «Zhar-ptitsa» (жар-птушка=Πουλί της φωτιάς).

Στη διασταύρωση της με την Sovetskaya είναι το 15 μέτρων, μνημείο της χιλιετίας (Помнік Тысячагоддзя Брэста), του 2009,

με το φύλακα άγγελο στο πάνω μέρος,

έξι φιγούρες από κάτω

και ανάγλυφες παραστάσεις ιστορικών γεγονότων, ακόμα πιο χαμηλά.

Αυτό το κομμάτι της Sovetskaya είναι πεζόδρομος. Κάπου εκεί κάτσαμε να φάμε.

Αφού φάγαμε την ακολουθήσαμε προς τα εκεί που είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο.

Στην αρχή είδαμε ένα ακόμα φανάρι, με γλυπτή, αυτή τη φορά, την πρέσα που κόβει νομίσματα και αυτά πέφτουν σε μια τσάντα.

Ο πεζόδρομος είναι όμορφος με λουλούδια, κιόσκια,

τοιχογραφίες,

κάτι περίεργες κατασκευές

και ένα ρολόϊ.

Φτάσαμε μέχρι την οδό Πούσκιν, κάναμε δεξιά και φτάσαμε στο αυτοκίνητο, έξω από την αγορά.

Ξεκινήσαμε για την πρωτεύουσα της χώρας, όπου φτάσαμε μετά από 350χμ και 4 ώρες και κάτι. Ήταν βράδυ πια σαν φτάσαμε στο ξενοδοχείο, που είχαμε μείνει τις προηγούμενες μέρες. Μας έδωσαν το ίδιο δωμάτιο και ανεβήκαμε να ξεκουραστούμε.

Το διήμερο που πέρασε ήταν κουραστικό, αλλά γεμάτο υπέροχες εικόνες και συναισθήματα. Το ταξίδι μας στη Λευκορωσία έφτανε στο τέλος του. Όχι όμως αυτό το ταξίδι, μιας και το Κίεβο μας περίμενε και πάλι. 

(το ταξίδι συνεχίζεται Μινσκ, τελευταίες εικόνες με σοβιετικό «άρωμα»!)

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας