Σοκολάτες, Μπλακ Φόρεστ κι ένα ποτήρι κρασί! Α΄

 Στη χώρα του Γουλιέλμου Τέλου!

3-7 Αυγούστου 2009

Η γνώριμη εικόνα του λιμανιού της Ancona στην Ιταλία σηματοδοτούσε το τρίτο μου οδικό ταξίδι στην Ευρώπη με το δικό μου αυτοκίνητο. Ταξίδι που ξεκίνησε την προηγούμενη το απόγευμα στο λιμάνι της Πάτρας με το Olympic Champion της ΑΝΕΚ. Προορισμός μας αυτή τη φορά η Ελβετία, η νοτιοδυτική Γερμανία, λίγο η Γαλλική Αλσατία και για το τέλος λίγο Ραβέννα στην Ιταλία.  Και σε αυτό το ταξίδι το GPS πολύτιμος βοηθός να μου διώχνει το άγχος.

Βγαίνοντας από το λιμάνι και ακολουθώντας τους γνωστούς πολυσύχναστους ιταλικούς αυτοκινητόδρομους φτάσαμε το σούρουπο στο Campogalliano έξω από τη Modena στο ξενοδοχείο της αλυσίδας Mercure για την πρώτη (καθ’ οδό) διανυκτέρευση. Ανεβήκαμε στο δωμάτιο αφήσαμε τα πράγματα και επειδή πεινάγαμε κατεβήκαμε για να φάμε μια πίτσα απέναντι. Γυρίσαμε και κουρασμένοι πέσαμε για ύπνο.

Σηκωθήκαμε ξεκούραστοι, πετάχτηκα απέναντι να πάρω κατιτίς για πρωινό, φορτώσαμε και αφού επικοινωνήσαμε με την υπόλοιπη παρέα που ήταν σε παρακείμενο κάμπινγκ, ξεκινήσαμε. Μπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο Α1 για Μιλάνο και έξω από το Μιλάνο τον Α9 προς Κόμο και Ελβετία. Περάσαμε έξω από το Κόμο και στα σύνορα κάναμε υποχρεωτική στάση.

-Thirty Euros!! Μας είπε με βλοσυρό ύφος η συνοριοφύλακας. Της έδωσα τα 30 ΕΥΡΩ, μου έδωσε την αυτοκόλλητη βινιέτα και μισό Ελβετικό φράγκο ρέστα. Η βινιέτα αυτή πρέπει να κολληθεί στο παρμπρίζ για όσο διάστημα θα μέναμε ή θα περνάγαμε από τη χώρα. Η ισχύς της μέχρι και το τέλος του Ιανουαρίου της επόμενης χρονιάς. Μπήκαμε λοιπόν στη χώρα των βουνών και των λιμνών! Περάσαμε έξω από το Λουγκάνο και συνεχίσαμε για Λουκέρνη και τη λίμνη της. Εκεί θα συναντούσαμε και τους υπόλοιπους και θα μέναμε στο camping TCS στο Horw στην όχθη της λίμνης, λίγο έξω από την πόλη της Λουκέρνης (Luzern). Οι αυτοκινητόδρομοι πολύ καλοί αλλά με αρκετή κίνηση. Τα χιλιόμετρα φεύγουνε, κάνουμε στάσεις για να πάρουμε μιαν ανάσα και συνεχίζουμε. Περίπου 110 χμ από τα σύνορα βλέπουμε μεγάλη ουρά και δεξιά βενζινάδικο και σταθμό ξεκούρασης. Κάνουμε μια στάση και μέσα βλέπω έναν πίνακα με πληροφορίες για το τούνελ που βρίσκεται μπροστά μας. Πρόκειται για το τούνελ της διάβασης του Αγίου Γοτθάρδου (San Gottardo). Είναι μήκους 17 χμ. και για τη διάβασή του είχε σχηματιστεί η ουρά. Ο πίνακας μας πληροφορεί ότι η ορεινή διάβαση είναι μόνο 15-20 λεπτά παραπάνω διαδρομή. Αποφασίζουμε να πάμε από τα ψηλά. Και δεν το μετανιώσαμε ούτε λεπτό. Υπέροχη διαδρομή, υπέροχα τοπία! Σε μερικά σημεία ακόμα είχε χιόνι. Στο ψηλότερο σημείο της, περίπου στα 2100 μ, έχει λίμνες, ένα μνημείο και κάποια καταστήματα.

Οι στροφές είναι πάρα πολλές και κλειστές και χρειάζονται ιδιαίτερη προσοχή. Οι χιονισμένες πλαγιές απέναντι είναι μια μαγεία. Τι να πει κανείς. Τι καλά που κάναμε που δεν μπήκαμε στην «τρύπα». Οι φίλοι μας που λόγω του ότι έσερναν τροχόσπιτα και θα ήταν σχεδόν αδύνατο να ακολουθήσουν μπήκαν στο τούνελ και βγήκαν 15 λεπτά μετά που είχαμε κατέβει εμείς παρ’ όλο που ξεκίνησαν νωρίτερα!!! Περίπου 60 χμ μετά φτάναμε στη Λουκέρνη. 


Ένα λάθος μέσα στη σήραγγα με τις εξόδους σε διάφορες περιοχές της πόλης μας έφερε μέσα στην πόλη. Ευκαιρία λοιπόν για μια πρώτη ματιά στο κέντρο και στην περίφημη γέφυρα του παρεκκλησίου.

Λίγο χάζι, λίγες φωτογραφίες και μετά από αρκετή ταλαιπωρία φτάσαμε στο κάμπινγκ. Τακτοποιηθήκαμε (μείναμε στο τροχόσπιτο των φίλων μας) και κάτσαμε στο εστιατόριο να φάμε και να ξεκουραστούμε. Καλώς ήρθαμε στη χώρα του Γουλιέλμου Τέλου!! 

Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη στη Λουκέρνη. Είναι υπέροχη αυτή η πόλη. Κτισμένη στο σημείο που από την ομώνυμη λίμνη ξεκινά ο δικός της ποταμός, ο Ρόις (Reuss), που μετά από περίπου 70χμ θα συναντήσει τον Aare, που κι αυτός με τη σειρά του θα πάει να συναντήσει το Ρήνο. Είναι η μεγαλύτερη πόλη της Κεντρικής Ελβετίας και εξελίχθηκε από μικρό ψαροχώρι σε σπουδαίο σταθμό όταν στα 1220 άνοιξε η διάβαση του Αγίου Γοτθάρδου.

Το ιστορικό της κέντρο είναι μικρό και εύκολο να εξερευνηθεί με τα πόδια. Υπάρχει ακόμα μέρος των Μεσαιωνικών οχυρώσεων και από εκεί η θέα είναι πολύ καλή (σύμφωνα με τον οδηγό μας, μιας και εμείς δεν ανεβήκαμε στους πύργους).

Η βόλτα μας ξεκίνησε από το σύμβολο της πόλης, τη Γέφυρα του Παρεκκλησίου. Είναι η παλαιότερη ξύλινη γέφυρα της Ευρώπης, μιας και στέκει σε αυτή τη θέση από τον 14^ο αιώνα. Η σκεπή της εσωτερικά είναι ζωγραφισμένη από τον 17 αι. με θέματα από την ιστορία της πόλης και τους βίους των πολιούχων αγίων. Κοντά στη νότια άκρη της, βρίσκεται ο οκταγωνικός πύργος Βάσερτουρμ, που χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν σα φάρος, φυλακή και θησαυροφυλάκιο. Το 1993 η γέφυρα καταστράφηκε εν μέρει από φωτιά αλλά σύντομα αποκαταστάθηκε και σήμερα στέκει στη θέση της πανέμορφη και γεμάτη τουρίστες σαν κι εμάς. Σε όλο το μήκος της, από την έξω μεριά, του νερού, είναι γεμάτη με λουλούδια και από τις δύο μεριές. Μπήκαμε από τη νότια πλευρά και βγήκαμε μπροστά στο παρεκκλήσι του Αγίου Πέτρου (από εκεί και το όνομα)

με το εντυπωσιακό ανάγλυφο του 1513 που παριστά τον Ιησού και τους μαθητές του στον Κήπο της Γεσθημανής, στο νότιο τοίχο του.

Πίσω από το ναό είναι η Kapellplatz με την κρήνη Φρίτσι που συμβολίζει την άνοιξη και τη χαρά. 

Πίσω από την κρήνη στρίψαμε δεξιά και περιπλανηθήκαμε στα πλακόστρωτα και τις μικρές πλατείες (Sternenplatz, Weggisgasse, Rossligasse, Weinmarkt, Kornmarktplatz) 

για να καταλήξουμε στην πίσω μεριά του Δημαρχείου. Όλη η διαδρομή έχει υπέροχα κτίρια, πολλά από τα οποία έχουν ζωγραφισμένες τις προσόψεις τους. Μερικά μέτρα πιο χαμηλά και είμαστε και πάλι δίπλα στο ποτάμι, στην κεντρική πλευρά του Δημαρχείου, που όπως σε όλες τις Γερμανικές (και γερμανικών συνηθειών) πόλεις στεγάζει μια μπυραρία, συνήθεια που πάει πίσω στο Μεσαίωνα. Εκεί κάτσαμε κι εμείς για μια μπύρα.

Ξεκουραστήκαμε, χαρήκαμε τη μπύρα μας και συνεχίσαμε τη βόλτα περνώντας και στην απέναντι πλευρά του ποταμού. Εκεί είχε και μια υπαίθρια αγορά, δίπλα στο ποτάμι. Χαζέψαμε, ψωνίσαμε το κατιτίς μας και χωθήκαμε και εδώ στα στενά. 

Και εκεί όμορφα κτίρια, ναοί, όπως οι εκκλησίες των Ιησουιτών και των Φραγκισκανών, 

 ένα παμπάλαιο φαρμακείο-μουσείο και πολύ όμορφες ζωγραφισμένες προσόψεις. 

Σειρά είχε η βόλτα στην Spreuerbrucke, την άλλη σκεπαστή, ξύλινη γέφυρα που κατασκευάστηκε το 1408 και βρίσκεται στο δυτικό άκρο της παλιάς πόλης. 

Είναι κι αυτή ζωγραφισμένη από τον Kaspar Meglinger στα 1626-1635. Παριστάνουν το χορό του Θανάτου, ξεκινώντας από τη βόρεια όχθη, και καταλήγουν στο θρίαμβο του Χριστού επί του Θανάτου, στη νότια. Περιλαμβάνει και ένα μικρό παρεκκλήσι. Εντυπωσιακή κι αυτή, μας κράτησε κάμποση ώρα να χαζεύουμε τις ζωγραφιές αλλά και τη θέα της όμορφης πόλης! 

Ήταν αργά το απόγευμα, όταν με το αυτοκίνητο αναζητήσαμε το Lowendenkmal, το ετοιμοθάνατο λιοντάρι που σκάλισε ο Δανός Bertel Thorvaldsen, μνημείο για τους Ελβετούς Στρατιώτες που σκοτώθηκαν κατά τη Γαλλική Επανάσταση, το 1792 υπερασπιζόμενοι τα ανάκτορα του Κεραμικού στο Παρίσι. Είναι τεράστιο, σκαλισμένο στο βράχο, πάνω από μια τεχνητή λιμνούλα δίπλα το «Πάρκο των Παγετώνων».  Δυσκολευτήκαμε μέχρι να το βρούμε αλλά άξιζε. Αποχαιρετήσαμε την όμορφη Ελβετική πόλη και πήγαμε να ξεκουραστούμε. 

άλλη μέρα ήταν αφιερωμένη στα ψηλά βουνά της κεντρικής Ελβετίας. Σκοπός μας να ανέβουμε στα 3454μ, τον ψηλότερο σταθμό τρένου της Ευρώπης, στο βουνό Jungfrau.

Ξεκινήσαμε και κινηθήκαμε νοτιοδυτικά. Όλη η διαδρομή είχε τα χαρακτηριστικά της Ελβετικής υπαίθρου. Βουνά, λίμνες, λιβάδια και δάση, αλλού πυκνά και μεγάλα, αλλού μικρά. Και μικρά ή μεγάλα χωριά, με ξύλινα σπίτια, πνιγμένα στα λουλούδια. Περάσαμε δίπλα στη λίμνη Sarner See και κάναμε την πρώτη μας στάση στη λίμνη Lungerer See. Τι όμορφες που είναι!! Ήρεμες με το πράσινο γύρω να καθρεφτίζεται στα γαλανά νερά τους. Μαγεία σκέτη!

Περάσαμε την πόλη Lungern και σταματήσαμε να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες τη λίμνη από ψηλά. Στο τσακ προλάβαμε πριν ενσκήψει ένα πούλμαν με τη «λαίλαπα» που ακούσει στο όνομα Γιαπωνέζοι. Για πότε καταλάβανε το πάρκινγκ πίσω μας δε λέγεται! Πληγή!! Εμείς συνεχίσαμε με επόμενο προορισμό την πόλη Interlaken, αφετηρία για τις δραστηριότητες στη γύρω από τις δύο λίμνες περιοχή. Άλλωστε το όνομα της που σημαίνει «ανάμεσα στις λίμνες» το δείχνει με τον καλύτερο τρόπο. Πριν όμως κάναμε μια παράκαμψη για λίγο ….Σέρλοκ Χολμς.

Έξω από την πόλη Meiringen βρίσκονται οι επιβλητικοί καταρράκτες Reichenbachfall. Εκεί ο Κόναν Ντόυλ αποφάσισε να «σκοτώσει» τον ήρωα του Σέρλοκ Χολμς σε μια συμπλοκή με τον Καθηγητή Μοριάρτι. Έτσι οι καταρράκτες γίνανε διάσημοι και έλκουν πολλούς επισκέπτες. Εμείς απλά φτάσαμε στην πόλη, μέσα από μια διαδρομή μέσα σε δάσος αλλά με πολλές στροφές, και είδαμε τους καταρράκτες από μακριά. Δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο να ανέβουμε με το τελεφερίκ. Ανεβήκαμε και πάλι στον κεντρικό και σε λίγο φτάσαμε στην πόλη Brienz στη Βορειοανατολική άκρη της λίμνης Brienzersee. Μεγάλη λίμνη, είναι η μια από τις δύο που πλαισιώνουν το Interlaken.

Η παραλίμνια πόλη είναι πολύ όμορφη, με λιμάνι από όπου ξεκινούν σκάφη για εκδρομές στη λίμνη που είναι αρκετά μεγάλη, αλλά και ένα ατμοκίνητο, οδοντωτό τρενάκι που πάει μέχρι την κορυφή Rothorn, σχεδόν στα 2500 μέτρα και από όπου η θέα προς τη λίμνη και τα γύρω βουνά πρέπει να είναι συγκλονιστική. Εμείς απλά κάτσαμε στο λιμάνι για ένα καφέ και μια βόλτα για φωτογραφίες. Ακολουθώντας την περίπου 20χμ βόρεια όχθη της λίμνης, φτάσαμε στο Interlaken. Η πόλη μου φάνηκε αδιάφορη και έτσι δεν μπήκαμε καν στον κόπο για μια βόλτα. Άλλωστε, ο χρόνος πίεζε. Συνεχίσαμε για Lauterbrunnen, το υπέροχο χωριό στη ρίζα των μεγάλων βουνών. Παρκάραμε και γρήγορα στο σταθμό. Άδικος κόπος. Γεμάτο! (Η λαίλαπα που λέγαμε!!) Έπρεπε να έχουμε κλείσει από πριν. Η απογοήτευσή μας δε λέγεται. Και τώρα τι κάνουμε; Κάποιος από την παρέα είδε ότι λίγο πιο πέρα και απέναντι υπάρχει ένας σταθμός τελεφερίκ. Να ανέβουμε τουλάχιστον σε κάποιο βουνό και ας μην είναι το Jungfrau. Από εκεί έφευγε το τελεφερίκ για το βουνό Schilthorn. Στην κορυφή του έγιναν τα γυρίσματα της ταινίας Τζεϊμς Μποντ, On Her Majesty's Secret Service με τον George Lazenbyμόνο που εκεί το βουνό ειχε το όνομα Piz Gloria, όνομα που μνημονεύεται παντού μαζί με το κανονικό του. Βγάλαμε εισιτήρια και περιμέναμε για περίπου μισή ώρα. Το τελεφερίκ ξεκινώντας από εκεί (υψόμετρο 800μ) μας ανέβασε στο Grutschalp.στα 1486μ  Εκεί μπήκαμε στο μικρό τρένο που από μια πολύ όμορφη, καταπράσινη διαδρομή μας έφερε στο πολύ όμορφο χωριό-χιονοδρομικό κέντρο Murren που βρίσκεται στα 1638μ. Στο χωριό δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα. Έτσι πρέπει να περπατήσει κανείς για περίπου 15 λεπτά μέχρι το σταθμό του τελεφερίκ για τη συνέχεια της ανάβασης. Επόμενη στάση το  Birg στα 2677μ, αλλαγή τελεφερίκ και στην κορυφή Schilthorn στα 2970μ. Εκεί υπάρχει εστιατόριο, καταστήματα με διάφορα αναμνηστικά και μπαλκόνια γύρω γύρω για θέα. Και τι θέα! ΘΕΪΚΗ!!!!

Από τη μια μεριά τα τρία  βουνά-γίγαντες των περίπου 4000μ ύψους. Eiger (3970μ), Monch (4107μ) και Jungfrau (4158μ). Όλα καλυμμένα με πάγους και χιόνια, και με τους παγετώνες, επιβλητικούς να «κατρακυλάνε» στις πλαγιές τους. Απίθανο θέαμα!! Από την άλλη μεριά του βουνού οι λίμνες και το πιο ήμερο Ελβετικό τοπίο. Η τύχη μας ήταν κυριολεκτικά βουνό! Ούτε ένα συννεφάκι, με ολόλαμπρο ήλιο τι άλλο θα θέλαμε; Από τις σπάνιες φορές, όπως μας βεβαίωσαν, που είχε τόσο καλό καιρό. Καταπληκτική εκδρομή και ας μας έμεινε απωθημένο το Jungfrau. Αφορμή και γι άλλο ταξίδι στην περιοχή.

Στην επιστροφή κάτσαμε να τσιμπήσουμε κάτι στο Murren, Ένα παιδί από την παρέα μας κατέβηκε κάτω στο Lauterbrunnen με παραπέντε!! Νιάτα! Εμείς με τον κλασικό και δοκιμασμένο τρόπο.

Κατεβαίνοντας και λίγο πριν το τέρμα της εκδρομής μας είδαμε τους μεγάλους καταρράκτες που κυλούν από τους γκρεμούς ακριβώς πάνω από το χωριό και πήγαμε να τους δούμε. Είναι πολύ εντυπωσιακοί!

Κάναμε μια βόλτα στο χωριό και προχωρημένο απόγευμα πια ξεκινήσαμε για την επιστροφή. Η διαδρομή ήταν για αρκετή ώρα δίπλα σε ορμητικά ποτάμια και στο Interlaken πήραμε τη νότια παραλίμνια διαδρομή, που όμως δεν ήταν τόσο όμορφη όσο η βόρεια γιατί περνάει μέσα από αρκετά τούνελ. Βραδάκι πια φτάσαμε στο κάμπινγκ και κάτσαμε να ξεκουραστούμε προσπαθώντας να μαζέψουμε το μυαλό μας από το μάγεμα των εικόνων της μέρας εκείνης.

Τελευταία μέρα στην Ελβετία και είχαμε άλλη μια εκδρομή σε ένα από τα εντυπωσιακά φυσικά αξιοθέατα της θαυμάσιας αυτής χώρας. Rheinfall, Καταρράκτες του Ρήνου.

Το μεγάλο ποτάμι ξεκινάει την πορεία του από την Ελβετία (Λίμνη της Κωνστάντσας)  Πριν όμως γίνει ο ήρεμος πλωτός ποταμός στα νερά του οποίου κυλούν εκατοντάδες σκάφη, δημιουργεί τους μεγαλύτερους (σε έκταση) καταρράκτες της Ηπείρου μας. Στα βόρεια της χώρας, στα σύνορα με τη Γερμανία, κοντά στην πόλη  Schaffhausen το εντυπωσιακό φαινόμενο, συγκεντρώνει μεγάλο πλήθος τουριστών. Φυσικά οι Ελβετοί έχουν φτιάξει μια γερή, κερδοφόρα υποδομή και έτσι είναι όλοι ευχαριστημένοι.

Κινηθήκαμε προς τα Βόρεια μέχρι τη Ζυρίχη. Στην είσοδο της πόλης συνάντησα το μεγαλύτερο μποτιλιάρισμα που έχω συναντήσει ποτέ μου. 1 ώρα και 20 λεπτά για 1,8 χμ (ναι, μόνο 1,8χμ!!!!). Υπέθεσα ότι κάτι έχει συμβεί αλλά όταν με τα πολλά πέρασα δεν είδα κάτι το ξεχωριστό. Μετά τη Ζυρίχη συνέχισα προς τα βορειοανατολικά και σε λίγο έφτασα ….στα σύνορα με τη Γερμανία!! Μπήκα στη Γερμανία και σε λιγότερο από 2 χμ μπήκα και πάλι στην Ελβετία (αυτό το GPS κάνει κάτι παιγνίδια!!!). Σε λίγο φτάσαμε στο χώρο των καταρρακτών. Φυσικά είχε πολύ κόσμο.

Το θέαμα είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Είναι τεράστιες οι ποσότητες του νερού που πέφτουν από ύψος 23 μέτρων ανάμεσα σε κατάφυτες όχθες. Σχεδόν στη μέση του πλάτους 150μ καταρράκτη υψώνονται 2-3 κατάφυτοι βράχοι, χωρίζοντάς τον σε μικρότερα σκέλη. Μπορεί κάποιος να μπει σε μια από τις πολλές βάρκες που πλησιάζουν τον καταρράκτη μέχρι τη βάση του βράχου από όπου μια σκάλα επιτρέπει την ανάβαση σε αυτόν. Οι φίλοι μας αποφάσισαν να το δοκιμάσουν ενώ εμείς κάτσαμε σε ένα από τα εστιατόρια ακριβώς απέναντι από τους καταρράκτες και κολατσίσαμε κατιτίς απολαμβάνοντας το υπέροχο θέαμα. Όταν βγήκαν οι φίλοι μας μας ανακοίνωσαν ότι θα πάνε να δούνε τη Ζυρίχη. Εμείς αποφασίσαμε να μην ακολουθήσουμε και να αφήσουμε την Ελβετική μεγαλούπολη γι άλλο ταξίδι. Θα συνεχίζαμε στη διπλανή πόλη Schaffhausen. Απέχει 4 χμ από τους καταρράκτες και έχει αρκετά αξιοθέατα και χρώμα. Ήταν μεσημέρι, με αρκετή ζέστη όταν φτάσαμε. Παρκάραμε κοντά στον καθεδρικό και από ένα πολύ ανηφορικό πλακόστρωτο ανεβήκαμε στην πλατεία Herrenacker με τα εντυπωσιακά κτίρια γύρω γύρω.

Από εκεί περάσαμε στη διπλανή πλατεία Fronwagpatz με τις δύο κρήνες του 16^ου αι. την κρήνη του Μισθοφόρου, Metzgerbrunnen 

και την κρήνη του Μαυριτανού βασιλιά, Mohrenbrunnen. Η πλατεία αυτή φιλοξενούσε κατά το μεσαίωνα τα παζάρια. Αν και ζέστη είχε αρκετό κόσμο που έκανε τη βόλτα του. Πήραμε ένα χωνάκι παγωτό και κάτσαμε σε ένα παγκάκι να απολαύσουμε το υπέροχο θέαμα με τα κτίρια αλλοτινών αποχών ένα γύρω.

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας περνώντας από το Δημαρχείο. Όμορφο κόκκινο κτίριο με ζωγραφιές και περίτεχνα ξυλόγλυπτα στο αέτωμα.

Λίγο μετά, το πιο εντυπωσιακό, ίσως κτίριο της πόλης. Το Σπίτι του Ιππότη! Haus zum Ritter του 15^ου αι. Οι εξωτερικοί τοίχοι είναι τελείως καλυμμένοι με περίτεχνες αναγεννησιακές ζωγραφιές. Έβγαλα πολλές φωτογραφίες, θαύμασα το εντυπωσιακό κτίριο και συνεχίσαμε. Στα αριστερά ο ναός του Αγίου Ιωάννη του 11^ου αι.

και δεξιά η  μπαρόκ πόρτα (Smintztube) της συντεχνίας των Σιδηρουργών με τα ανάγλυφα σχέδια των εργαλείων τους πάνω της. Στη μικρή πλατεία που σχηματίζεται εκεί υπάρχει άλλη μια όμορφη κρήνη με το άγαλμα ενός τοξότη. Από εκεί κατεβήκαμε προς το Ρήνο που κυλά στα νότια της παλιάς πόλης, περάσαμε από την πίσω πλευρά του καθεδρικού και πήγαμε να πάρουμε το αυτοκίνητο. Ήταν νωρίς το απόγευμα και έχοντας διαβάσει στον οδηγό μου για μια όμορφη μικρή πόλη εκεί κοντά αποφασίσαμε να πάμε εκεί για καφέ. Η πόλη αυτή έχει το όνομα «Βράχος στο Ρήνο», Stein Am Rhein.

Φεύγοντας από το Schaffhausen, περάσαμε κάτω από τον κυκλικό πύργο που βρίσκεται στα ανατολικά της πόλης, τον Munot. Ο δρόμος ανεβοκατέβαινε πλάι στο ποτάμι και σε λίγο ένα υπέροχο θέαμα φάνηκε στην απέναντι μεριά μιας γέφυρας. Όμορφα κτίρια και εκκλησίες δίπλα στο ποτάμι. Η πρώτη αυτή εικόνα προδιέθετε για τα καλύτερα που θα έρχονταν σε λίγο. Περάσαμε τη γέφυρα και παρκάραμε δίπλα της. Το ποτάμι σε εκείνο το σημείο είναι σχετικά ορμητικό, αλλά καθαρό.

Εκεί λοιπόν, δίπλα στη γέφυρα μια ομάδα παιδιών έπαιζε με τα νερά. Βουτάγανε, αφήνανε το ποτάμι να τα παρασύρει, βγαίνανε λίγο πιο κάτω και γύρναγαν με τα πόδια για να επαναλάβουν ξανά και ξανά το παιχνίδι τους. Όμορφες εικόνες «αθωότητας»!! Αφού φωτογραφίσαμε αυτές τις πρώτες εικόνες προχωρήσαμε προς την κεντρική πλατεία του Δημαρχείου, τη Rathausplatz.Θεούλη μου!! Τι βλέπανε τα ματάκια μας!! Η πιο όμορφη πόλη που είδαμε στην Ελβετία και μια από τις πιο όμορφες που έχω δει ποτέ!! Υπέροχα ξύλινα σπίτια και δημόσια κτίρια με ζωγραφισμένες προσόψεις γύρω από μια υπέροχη πλατεία στην οποία δεσπόζει το Δημαρχείο του 16^ου αι.

Πίσω από τα κτίρια φαίνεται το πανέμορφο κωδωνοστάσιο του Αγίου Γεωργίου

Η βόλτα που κάναμε στα στενά γύρω από την πλατεία, 

απλά ενίσχυσε την εντύπωση για την ομορφιά της πόλης. 

Όλα, μα όλα τόσο όμορφα!!

Κάτσαμε στην πλατεία για καφέ απολαμβάνοντας την τόση ομορφιά γύρω μας. Αισθανόμουνα πολύ τυχερός που οι μέρες στην Ελβετία ήταν τόσο καλές από άποψη καιρού και που οι τελευταίες εικόνες από την υπέροχη αυτή χώρα ήταν ο καλύτερος αποχαιρετισμός που θα μπορούσαμε να έχουμε. 

Φυσικά η ομορφιά γύρω μου, μαζί με όσα είχα απολαύσει τις προηγούμενες μέρες με έκαναν να υποσχεθώ στον εαυτό μου και άλλα ταξίδια στη χώρα του Γουλιέλμου Τέλου. Εις το επανειδείν όμορφη Ελβετία!!

(το ταξίδι συνεχίζεται στη Γερμανία
Στα μέρη των Nibelungen!)

 Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/dsmfiot/SWITZERLANDAugust2009