Σοκολάτες, Μπλακ Φόρεστ κι ένα ποτήρι κρασί! Β΄

(Συνέχεια από: Στη χώρα του Γουλιέλμου Τέλου! )

Στα μέρη των Nibelungen!

8-10 Αυγούστου 2009

Bensheim

Από τη Λουκέρνη κατευθυνθήκαμε βόρεια σε πολύ καλούς δρόμους μέχρι την πόλη της Γερμανίας, Bensheim, 30 και κάτι χμ μετά τη Χαϊδελβέργη και περίπου 65 χμ πριν φτάσουμε στη Φρανκφούρτη, στα νότια της Έσης. Συνολικά περίπου 370χμ. 

 

Εκεί εμείς θα μέναμε σε φίλους και η υπόλοιπη παρέα σε ένα κοντινό κάμπινγκ. Το GPS μας έφερε ακριβώς έξω από την πόρτα τους. Την πόρτα της δικής τους μονοκατοικίας, πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης. Ο Johannes (του αρέσει να τον λέμε Ιωάννη) και η Hille μας περίμεναν.

Ωραίο δίπατο σπίτι με υπέροχο, καταπράσινο κήπο. Ο Ιωάννης ξέρει πολύ καλά Ελληνικά και η Hille Αγγλικά και έτσι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα επικοινωνίας.

Στο ισόγειο το σαλόνι, όπου και θα κοιμόμασταν, είναι σαν πινακοθήκη.

Ωραίοι πίνακες και πολλά γλυπτά, κυρίως από ξύλο. Ο πατέρας της φίλης μας ήταν από τους μεγαλύτερους γλύπτες της Γερμανίας, λίγο πριν και μετά τον Β΄Π.Π. Στο δωμάτιο υπήρχαν σκόρπια διάφορα όργανα, μιας και όλη η οικογένεια παίζει μουσική!

Μας κέρασαν και κάτσαμε να τα πούμε λίγο. Πριν αρχίσει να σουρουπώνει βγήκαμε μια μικρή βόλτα για μια πρώτη γνωριμία με το κέντρο της πόλης.

Τυπική Γερμανική πόλη, με τους πεζόδρομούς της,

τις πλατείες, πράσινο αρκετό, ένα ποταμάκι που την κόβει στα δύο, μικρά, λουλουδιασμένα γεφυράκια εδώ κι εκεί

και όμορφα σπίτια, πολλά αιώνων, με τις ξυλοδεσιές τους,

αλλά και άλλα πιο Μπαρόκ.

Τέλος μια παιδική χαρά με πολύ μοντέρνα, φουτουριστικά παιγνίδια από ανοξείδωτο ατσάλι και πλαστικό, που μας έκανε για λίγο παιδιά, μιας και ήταν αργά και δεν είχε παιδιά και εμείς βλέπαμε τέτοια παιγνίδια για πρώτη φορά.

Πολύ κοντά στο σπίτι ένα Trabant, εν ενεργεία όπως μου είπε ο Ιωάννης, τράβηξε την προσοχή και το φακό της μηχανής μου! Η Hille ετοίμασε και σέρβιρε πεντανόστιμο φαγητό. Μετά το φαΐ κάτσαμε για λίγο να πούμε για το ταξίδι μας, να μας πούνε κι αυτοί τα νέα τους και αποσυρθήκαμε νωρίς. Εμείς ψόφιοι από κούραση, αυτοί γιατί πέφτουν νωρίς, σύντομα κοιμόμασταν βαθιά. 

Lorsch, Worms, Mainz και άλλα όμορφα!

Κυριακή και σήμερα έχει μια μεγάλη βόλτα στη δυτική πλευρά του Ρήνου στη Ρηνανία-Παλατινάτο. Ξεκινήσαμε όμως από μια μικρή πόλη της Έσης, τη Lorsch. ΄Εχει όμορφα κτίρια και μια ωραία πλατεία με μια βρύση που δείχνει την ιστορία της πόλης

μιας και δείχνει μια καθιστή γυναίκα που αρμαθιάζει καπνό ενώ δίπλα της παίζει το παιδί της.

Πίσω ακριβώς το Δημαρχείο με τις χαρακτηριστικές ξυλοδεσιές. Όπως μάθαμε η πόλη ζούσε για μεγάλο διάστημα από την καλλιέργεια του καπνού. Αυτό όμως που είχαμε έρθει να δούμε ήταν λίγα τετράγωνα πιο πέρα.

Στα μέσα του 8^ου αι., Βενεδικτίνοι μοναχοί έφτιαξαν ένα μοναστήρι. Άκμασε για 5 αιώνες μέχρι που πέρασε στα χέρια του αρχιεπισκόπου του Mainz, που εξανάγκασε τους Βενεδικτίνους να φύγουν και τους αντικατέστησε με Κιστερκιανούς. Στην περίοδο της Μεταρρύθμισης διαλύθηκε και το 1621 οι Ισπανοί το κατέστρεψαν σχεδόν όλο.

Λίγα έμειναν με κυριότερο το Torhalle (σπίτι της πύλης) με την υπέροχη διακόσμηση. Από το 1992 φιγουράρει στη λίστα με τα Μνημεία της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.

Κάναμε τις βόλτες μας στην πόλη και τα ερείπια του μοναστηριού, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και φύγαμε να βρούμε την υπόλοιπη παρέα. Το ραντεβού μας ήταν στην πόλη Worms, κάτι λιγότερο από 20 χμ από εκεί που ήμασταν, ακριβώς μετά τον Ρήνο προς τα δυτικά.

Η πόλη Worms είναι γνωστή για δύο πράγματα: Το τεράστιο σε μέγεθος Καθεδρικό του Αγίου Πέτρου και το ότι εδώ ο Λούθηρος διέρρηξε οριστικά τις σχέσεις του με την επίσημη Καθολική Εκκλησία.

Το ραντεβού με την υπόλοιπη παρέα ήταν έξω από το Ναό. Είναι τόσο μεγάλος που τον βλέπαμε πριν ακόμα μπούμε στην πόλη (!!). Κτίστηκε τον 12^ο-13^ο αι. σε Γερμανικό Ρομανικό ρυθμό και είναι ένας από τους μεγαλύτερους της Γερμανίας. Μπαίνοντας μέσα (απαγορεύονταν οι φωτογραφίες), ο όγκος της σε «συνθλίβει»! Τα έπιπλα και τα σκεύη είναι πολύ νεώτερα. Σε αυτό το ναό ,το 1521, η αυτοκρατορική συνέλευση (δίαιτα) διέταξε τον Λούθηρο να απαρνηθεί τις αιρετικές του πεποιθήσεις. Τότε αυτός τόλμησε να ξεστομίσει την φράση: «Στέκομαι εδώ μπροστά σας, δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά, ο Θεός βοηθός». Και έτσι ξεκίνησαν όλα.

Σήμερα, λίγο μακρύτερα από τον Ναό στέκει το επιβλητικό μνημείο του Λούθηρου με τους οπαδούς του. Εκεί ήταν η δεύτερη στάση μας. Από εκεί περπατήσαμε λίγο στα πλακόστρωτα της πόλης και κάτσαμε σε μια πλατεία για παγωτό.

Εκεί είναι και ένα σιντριβάνι με ένα πολύ εντυπωσιακό κυκλικό, μπρούτζινο γλυπτό.

Επόμενος προορισμός μας η πόλη του Γουτεμβέργιου και της τυπογραφίας. Η Mainz. Από τη Worms κινηθήκαμε για λίγο παράλληλα με τον Ρήνο προς τα βόρεια και στο 6^ο χμ στρίψαμε αριστερά μπαίνοντας πιο δυτικά με σκοπό να διασχίσουμε μια περιοχή με κρασοχώρια στις πλαγιές δυτικά του Ρήνου. Δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου τόσα πολλά αμπέλια (δεν έχω επισκεφτεί βέβαια τις κρασοπεριοχές της Γαλλίας και της Ιταλίας για σύγκριση)!! Ατέλειωτες σειρές από κλήματα τακτοποιημένα σα στρατιώτες σε παράταξη (απαγορεύονται οι συνειρμοί!!!!). Για πάνω από 30 χμ βρισκόμασταν σε ένα δρόμο όπου δεξιά και αριστερά έβλεπες μόνο αμπέλια και που και που τα σπίτια μικρών χωριών με ονόματα που όλα σχεδόν τελειώνουν σε –heim.

Osthofen, Bechtheim, Hillesheim, Dolgesheim, Dalheim, Dexheim, Oppenheim. Η διαδρομή σχηματίζει ένα ημικύκλιο και βγαίνει πάλι στο Ρήνο. 20 χμ παραποτάμιας διαδρομής και μπήκαμε στην πόλη Mainz.

Πρωτεύουσα της περιοχής Ρηνανία-Παλατινάτο, είναι αρκετά μεγάλη πόλη με σπουδαία ιστορία.

Οι Επίσκοποι-Πρίγκιπες και εκλέκτορες της πόλης δημιούργησαν και εδώ ένα «θηριώδη» σε μέγεθος καθεδρικό Ναό τον 12^ο αι., αν και είχε αρχίσει να χτίζεται πάνω από ένα αιώνα πριν.

Ο Ναός μαζί με τα υπόλοιπα εκκλησιαστικά κτίρια σχηματίζουν ένα συγκρότημα στη μέση του οποίου υπάρχει ένα αίθριο στα πρότυπα των μοναστηριών με τον κήπο στη μέση και τους διαδρόμους με τις κιονοστοιχίες ένα γύρω. Γύρω από το ναό «στριμώχνονται» τα κτίρια της πόλης σχηματίζοντας ένα πλέγμα από στενά πλακόστρωτα δρομάκια, πεζοδρομημένα σήμερα. Η αρχιτεκτονική εικόνα της αντανακλά και την ιστορία της.

Μεσαιωνικά με ξυλοδεσιές (γνωστά σαν μπαγδατί) μπαρόκ και αραιά και που κανένα νεοκλασικό.

Ανάμεσά τους μικρά ή μεγαλύτερα ανοίγματα σχηματίζουν πλατείες με σιντριβάνια

και βρύσες και φυσικά αγάλματα και γλυπτά αφιερωμένα στα «τέκνα» της πόλης ή σε σημαντικά γεγονότα.

Το διασημότερο τέκνο της είναι ο Ιωάννης Γουτεμβέργιος (τέλος δεκαετίας 1390, μάλλον 1397-1468) υπήρξε ο εφευρέτης της τυπογραφίας με κινητά στοιχεία. Το 1455 τύπωσε την Βίβλο και από τότε έχουμε αφενός μια έκρηξη στη συγγραφή και έκδοση κάθε είδους εντύπου αλλά και την κατακόρυφη πτώση του κόστους και τη συνεπακόλουθη δυνατότητα απόκτησης βιβλίων, και άρα γνώσης από κατώτερα, οικονομικά στρώματα. Η εφεύρεση του Γουτεμβέργιου ήταν ουσιαστικά ένα από τα σπουδαιότερα «βήματα» της ανθρωπότητας και του ανθρώπινου πνεύματος.

Σήμερα η πόλη τιμά το άξιο τέκνο της με ένα άγαλμα, μια πλατεία, δίπλα στον καθεδρικό και ένα υπέροχο μουσείο αφιερωμένο στην εφεύρεσή του.

Αφήσαμε τα αυτοκίνητα στην άκρη του κέντρου και περπατήσαμε στους πεζόδρομους παίρνοντας μια πρώτη γεύση από την πόλη.

Ξεκινήσαμε την επίσκεψή μας από το Μουσείο.

Έχουν φτιάξει ένα ομοίωμα του εργαστηρίου του Γουτεμβέργιου, αλλά και άλλα τυπογραφικά εργαστήρια, όπως αυτά εξελίχθηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Σημαντικό κομμάτι, ίσως το σπουδαιότερο, αποτελεί η έκθεση των παλαιών τυπωμένων βιβλίων. Σε περίοπτη θέση φυσικά η Βίβλος του 1455! Άλλο σπουδαίο έκθεμα το Ψαλτήρι του 1457. Τυπώθηκε από τους Φουστ και Σέφερ, αρχικά συνέταιροι του Γουτεμβέργιου και μετέπειτα πιστωτές του. Το Ψαλτήρι είναι και το πρώτο στο οποίο χρησιμοποιήθηκαν τριών χρωμάτων μελάνια. Φυσικά υπάρχουν πολλά ακόμα βιβλία των προηγούμενων αιώνων. Σε όλο το χώρο του μουσείο απαγορεύεται η φωτογράφιση. Μόνο μια φωτογραφία του εργαστηρίου του Γουτεμβέργιου κατάφερα να βγάλω στα κρυφά.

Περάσαμε από το πωλητήριο που έχει αρκετά ενδιαφέροντα και ξεχωριστά αναμνηστικά να αγοράσεις για να κάνεις δωράκια και βγήκαμε έξω στην καταπράσινη πλατεία με τα μεγάλα δέντρα που πρόσφεραν ευχάριστη σκιά και δροσιά, τα πολλά λουλούδια

και τα ξύλινα ομοιώματα των στοιχείων του γερμανικού αλφάβητου.

Επόμενη επίσκεψη στον εντυπωσιακό καθεδρικό. Στο εσωτερικό του ναού απαγορεύονταν η φωτογράφιση

και έτσι όσες φωτογραφίες έχω είναι από το αίθριο.

Τελειώνοντας και αυτή την επίσκεψη κάναμε λίγο ακόμα βόλτα στα σοκάκια και κάτσαμε να φάμε.

Μετά και το καφεδάκι μας στην πόλη, χωριστήκαμε με την υπόλοιπη παρέα και ξεκινήσαμε για την επιστροφή μας στην Bensheim. Έξω από την πόλη Darmstadt Πήραμε την Bergstrasse, δρόμο παράλληλο του αυτοκινητόδρομου που περνά από τα χωριά και τις πόλεις της περιοχής. Περίπου 5 χμ πριν φτάσουμε στο σπίτι, σταματήσαμε σε ένα από τα ομορφότερα χωριά που έχω δει.

Το Zwingenberg.

Ανεβήκαμε σχεδόν στην κορυφή του λόφου στον οποίο είναι χτισμένο το χωριό. Εκεί έχει ένα εκκλησάκι.

Όλο το χωριό ήταν στα πόδια μας. Τι εικόνες θεέ μου!! Δεν μπορούσαμε να ξεκολλήσουμε!!

Τα καταφέραμε τελικά και σε λίγα λεπτά φτάσαμε στο σπίτι. Κάτσαμε αρκετή ώρα χαλαρώνοντας στη δροσιά του κήπου πριν το βραδινό μας. Μια ακόμα πολύ πλούσια σε εικόνες μέρα τελείωσε θαυμάσια. 

Darmastadt και οι λόφοι των θρύλων!

Από το 1999 το σχολείο στο οποίο δουλεύω κάνει κάθε χρόνο ανταλλαγή μαθητών με το Λύκειο της πόλης Darmastadt. Η πόλη αυτή βρίσκεται περίπου 30 χμ βόρεια της Bensheim και 40 χμ νότια της Φρανκφούρτης. Μέσα από αυτές τις ανταλλαγές γνώρισα αρκετούς συναδέλφους Γερμανούς. Και τον Ιωάννη έτσι τον γνώρισα μιας και τον φιλοξένησα το 1999 στην πρώτη ανταλλαγή. Άλλος ένας καλός συνάδελφος, γνωριμία κι αυτός των ανταλλαγών ήταν και ο Orm. Δανέζικης καταγωγής είναι λάτρης της Ελλάδας, στην οποία έρχεται συχνά. Ζει κι αυτός στην Bensheim και είχε κανονίσει με τον Ιωάννη να μας πάει εκείνη τη μέρα για ξενάγηση στην Darmastadt.

Λίγο μετά το πρωινό έφτασε με το ποδήλατό του, μας έφερε δώρο ένα ωραίο σναπ και μετά από ένα καφέ ξεκινήσαμε με το δικό μου αυτοκίνητο. Πρώτα πήγαμε στο συνεργείο της Σκόντα για να πάρουμε το απαραίτητο, για όλες σχεδόν τις Γερμανικές πόλεις, αυτοκόλλητο περιβάλλοντος (http://www.prasini-plaketa.gr/gr/prasini-plaketa.html) Στη συνέχεια πήραμε το δρόμο για τον προορισμό μας. Λίγο πριν φτάσουμε μούρθε η «φλασιά». Ανάθεμα το μυαλό μου! Ξέχασα τη φωτογραφική μηχανή. Τώρα; Τώρα, τίποτα. Δεν θα έχει φωτογραφίες η σημερινή μας επίσκεψη. Και αξίζει τόσα η πόλη αυτή. Βέβαια έσκασα αλλά δε βαριέσαι! Δε μπορεί να γίνει και τίποτα και έτσι το πήρα απόφαση.

(Φωτογραφίες από την πόλη στο ίντερνετ https://www.google.gr/search?q=Darmstadt&client=firefox-a&hs=yuY&rls=org.mozilla:el:official&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&ei=hDdmUqWXDYjcswb0iIDwDw&ved=0CFwQsAQ&biw=1280&bih=612&dpr=1#facrc=_&imgdii=_&imgrc=dL5hndb8ZJ2mQM%3A%3Bcg87UdFcLIy1jM%3Bhttp%253A%252F%252Freuterhof.eu%252Fcmsmadesimple%252Fuploads%252Fimages%252FMathildenh%2525C3%2525B6he.jpg%3Bhttp%253A%252F%252Freuterhof.eu%252Fcmsmadesimple%252Findex.php%253Fpage%253Ddarmstadt-2%3B800%3B531)

Η Darmastadt ήταν η έδρα των δουκών της Έσσης-Νταρμστατ μέχρι το 1918. Το 1944 ένας μόνο βομβαρδισμός σχεδόν ισοπέδωσε την πόλη. Παρ’ όλα αυτά έχουν μείνει κάποια μνημεία, όπως το επιβλητικό παλάτι του δούκα που δεσπόζει στην κεντρική πλατεία, τη Marktplatz Μάρκτπλατς. Αυτό όμως για το οποίο ξεχωρίζει αυτή η πόλη είναι τα κτίρια του Jugendstil, της γερμανικής εκδοχής του Άρ Νουβό. Στα 1901, ο μέγας δούκας Ερνστ Λούντβιχ συγκέντρωσε κάποιους μετρ του αρχιτεκτονικού αυτού ρυθμού, τους διέθεσε χώρο να ζουν και να δημιουργού και οργάνωσε την έκθεση «Ένα Ντοκουμέντο της Γερμανικής Τέχνης». Φτάνοντας στη πόλη μου έκανε εντύπωση το πολύ πράσινο. Στα περίχωρα αλλά και μέσα στην πόλη υπάρχει πυκνό δάσος που δίνει τη θέση του σε μικρά ή μεγάλα πάρκα. Πρώτα πήγαμε στην περιοχή που είναι το σχολείο (φυσικά κλειστό) και μετά στο «ύψωμα της Ματίλντε» (Mathildenhöhe). Εκεί ήταν η αποικία των καλλιτεχνών του Jugendstil. Ένα γύρω ένα σωρό κτίρια σε αυτό το εντυπωσιακό αρχιτεκτονικό ύφος. Κάποιες βίλες, το Εκθεσιακό κτίριο (Ausstellungsgebäude), που χρησιμοποιείται ακόμα σαν τέτοιο και το Μουσείο Καλλιτεχνικής Αποικίας (Bauhausweg) του Darmastadt, όπου οι καλλιτέχνες εκείνων των χρόνων είχαν τα εργαστήριά τους είναι μερικά από τα κτίρια της περιοχής.

(Φωτογραφία από το ίντερνετ)

Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι ο Πύργος των Γαμήλιων Τελετών (Hochzeitsturm) που μοιάζει με παλάμη και έχει ύψος 48 μ. Δίπλα του εντυπωσιάζει ο Ρωσοορθόδοξος ναός της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής που φτιάχτηκε με την εκπνοή του 19^ου αι.

Από εκεί κατεβήκαμε στην κεντρική πλατεία Luisenplatz για ένα καφέ και ψώνια σε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο.

Μεσημεράκι πια γυρίσαμε στο σπίτι. Ευχαριστήσαμε από καρδιάς το φίλο μας για το χρόνο και την παρέα του, βγήκα μέχρι το κέντρο να πάρω κάποια πράγματα και απογευματάκι ξεκινήσαμε με τον Ιωάννη για μια βόλτα στην Odenwald. Αυτή τη φορά σιγουρεύτηκα διπλά πως είχα τη μηχανή μαζί.

Στα ανατολικά της πόλης υπάρχει μια επιμήκης σειρά λόφων με πυκνό πράσινο, πολλά όμορφα χωριά και πλήθος θρύλων. Η Odenwald. Στην περιοχή αυτή τοποθετείται το έπος του «Τραγουδιού των Νιμπελούνγκεν», του Ζίγκφριντ κ.ά. που έγιναν γνωστά κυρίως από τις όπερες του Βάγκνερ. «Το έπος αρχίζει με τα άσματα που περιγράφουν τους δύο βασικούς ήρωες: την Κρίμχιλντ, την πανέμορφη αδελφή των Βουργουνδών βασιλιάδων Γκούντερ, Γκέρνοτ και Γκίζελχερ, και τον Ζίγκφριντ, γιο του βασιλιά των Κάτω Χωρών και αναθρεμμένο σύμφωνα με τις καλύτερες ιπποτικές παραδόσεις.» και περιγράφει τον έρωτα, το γάμο αλλά και τις μετέπειτα αιματηρές εξελίξεις σε όλη την περιοχή της Κεντρικής Ευρώπης. (Πηγή: http://www.ygeiaonline.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=38554:nimpeloyngken).

Πήραμε το δρόμο προς τα βορειοανατολικά,

κάναμε μια στάση σε ένα σημείο του δάσους με καταπληκτική θέα προς το χωριό Lindenfels και τα γύρω δάση και λίγο μετά μπαίναμε στο Lindenfels. Βρήκαμε κάπου να αφήσουμε το αυτοκίνητο και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε με τελικό προορισμό το κάστρο, ψηλά στην κορυφή του λόφου.

Το χωριό είναι πανέμορφο και πνιγμένο στο πράσινο. Ωραία σπίτια, εντυπωσιακές εκκλησίες με ψηλά οξυκόρυφα καμπαναριά και όμορφα καλντερίμια.

Βέβαια η ανηφόρα μέχρι το κάστρο ήταν πολύ ζόρικη

αλλά η θέα σε αποζημίωνε. Μέσα στο κάστρο γίνονται διάφορες εκδηλώσεις, πράγμα που υποδήλωνε η εξέδρα που ήταν στημένη εκεί.

Περνώντας την πρώτη πύλη, στα αριστερά είναι ένα μοντέρνο γλυπτό που αναπαριστά τη μάχη του Ζίγκφριντ με το δράκο, από το έπος.

Φεύγοντας από το χωριό κινηθήκαμε προς τα βόρεια. Ανηφορήσαμε και σταματήσαμε πάνω από το χωριό Neunkirchen. Εκεί είναι το ψηλότερο σημείο του Odenwald (607μ.)

Σταματήσαμε να θαυμάσουμε τη θέα που απλώνεται μέχρι πέρα από το Ρήνο στα δυτικά. Συνεχίσαμε περνώντας από πανέμορφα χωριά όπως τα Brandau, Staffel, Balkhausen και Auerbach πριν φτάσουμε στην Bensheim. Μετά το δείπνο κάτσαμε να κουβεντιάσουμε για τις εντυπώσεις της μέρας αλλά και να προγραμματίσουμε την εκδρομή της επόμενης μέρας στη Χαϊδελβέργη, στην οποία δεν θα έρχονταν οι φίλοι μας λόγω υποχρεώσεων. Θα πηγαίναμε με την υπόλοιπη παρέα που την είχαμε αφήσει εκείνη τη μέρα να κάνει το δικό της ανεξάρτητο πρόγραμμα.

Αν και τη μέρα εκείνη δεν είχα τη μηχανή στο πρωινό μέρος της, οι εικόνες που χαράχτηκαν στο νου μου ήταν πολύ έντονες. Εικόνες διαφορετικές από αυτές που μας έχει συνηθίσει μέχρι τώρα η μεγάλη αυτή χώρα. Ελπίζω κάποτε να πάω και πάλι στη Darmastadt, με φωτογραφική μηχανή αυτή τη φορά.

Καλή σας νύχτα πλάσματα του Odenwald, καλή σου νύχτα Ζίγκφριντ. Σας ευχαριστώ για τις εικόνες που απλόχερα μου χαρίσατε!

 

(το ταξίδι συνεχίζεται
Επιστήμη και Τεχνολογία!)

 Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/dsmfiot/GERMANYAugust2009PART1