Μινσκ, τελευταίες εικόνες με σοβιετικό «άρωμα»!

Ρως, Κοζάκοι και τα τελευταία σφυροδρέπανα!

Ταξίδι στην Ουκρανία και τη Λευκορωσία, μέρος 9^ο

(συνέχεια από Μπρεστ, το κάστρο «ήρωας»!)

11 Ιουνίου 2019

Τελευταία μέρα στο Μινσκ, τελευταία μέρα στη Λευκορωσία. Μιας και η πτήση μας ήταν για το απόγευμα, είχα προγραμματίσει να πάω να επισκεφτώ το Κρατικό Μουσείο της Ιστορίας του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου της Λευκορωσίας (Музей гісторыі Вялікай Айчыннай вайны), που βρισκόταν απέναντι από το ξενοδοχείο μας.

Αφού φάγαμε κάτι για πρωινό βγήκα να πάω απέναντι.

Χαμός! Κόσμος, στρατός, μπάντες, σημαίες, γιορταστική ατμόσφαιρα. Τι να τρέχει άραγε;

Είπα να πάω να δω αν μπορώ να καταλάβω και να βγάλω φωτογραφίες, μιας και το όλο κλίμα είχε πολύ χρώμα και μεγάλο φωτογραφικό ενδιαφέρον. Δεν μπόρεσα να βγάλω κάποια άκρη.

Σε κάποια πανό και ένα λεωφορείο μπόρεσα να καταλάβω (καλύτερα να υποθέσω) πως έγραφε κάτι για κάποιο μαραθώνιο για τα 75χρονα της αποχώρησης των Γερμανικών στρατευμάτων. Δεν ξέρω όμως αν αυτό το γεγονός ήταν η αφορμή γι αυτό το πανηγύρι. Άλλωστε μικρή σημασία είχε. Εξ αιτίας του πολύ κόσμου, αποφάσισα να μην μπω στο μουσείο αλλά να περιηγηθώ και να φωτογραφίσω ένα γύρω. Στην αρχή φοβήθηκα πως δεν θα με άφηναν να ανέβω μέχρι το μνημείο και το μουσείο, αλλά δεν συνάντησα κανένα εμπόδιο.

Το μουσείο είναι κτισμένο μέσα στο Πάρκο της Νίκης (Парк Перамогі). Είναι το δεύτερο κτίριο που στέγασε αυτό το μουσείο, που ιδρύθηκε μέσα στη φωτιά του πολέμου, με σκοπό τη συλλογή και διαφύλαξη των ντοκουμέντων της μαρτυρικής εκείνης περιόδου, στη διάρκεια της οποίας η Λευκορωσία θρήνησε περίπου 3.000.000 νεκρούς.

Το 1974 απονεμήθηκε στην πόλη του Μινσκ η τιμητική διάκριση της «Ηρωικής Πόλης» (горад-герой). Για να τιμήσουν αυτό το γεγονός κατασκεύασαν ένα μνημείο, που εγκαινιάστηκε το 1985, στα 40χρονα της μεγάλης νίκης.

Το μνημείο αποτελείται από έναν οβελίσκο 45μ ύψους, στην κορυφή του οποίου υπάρχει ένα χρυσό αστέρι με ένα κλαδί δάφνης

και ένα χάλκινο άγαλμα της «Μητέρας Πατρίδας» (Радзіма-Маці), ύψους 5,5μ.

Γύρω από αυτό το μνημείο κατασκευάστηκε από μπετόν, ατσάλι και γυαλί το μουσείο.

Το σχήμα του θυμίζει πυροτέχνημα που εκρήγνυται με 11 επικλινείς επιφάνειες

πάνω στις οποίες υπάρχουν ανάγλυφες παραστάσεις,

που εξιστορούν γεγονότα των χρόνων εκείνων. Είναι έργο του μεγάλου αρχιτέκτονα Βίκτορ Καμαρένκο (Віктар Крамарэнка), ο οποίος συμμετείχε και στη δημιουργία του μνημείου και εγκαινιάστηκε το 2014, για τα 70χρονα της νίκης.

Στον ίδιο χώρο υπάρχει άλλο ένα μνημείο. Η γυναίκα που αποχαιρετά το στρατιώτη, που φεύγει για τον πόλεμο. Η μάνα το γιό, η αδερφή τον αδερφό, η κόρη τον πατέρα, η γυναίκα τον άντρα της. Μια εικόνα πανανθρώπινη, που πάντα συγκινεί και πάντα πληγώνει.

Σε αυτό το μνημείο είχε πάει να φωτογραφηθεί μια σχολική τάξη.

Εκτός από τα μνημεία και το μουσείο, λόγω της ημέρας εκτίθεντο και κάποια άλλα αντικείμενα.

Ένα αντίγραφο αεροπλάνου εποχής,

ένα στρατιωτικό όχημα

και μια σειρά από παλιά σοβιετικά αυτοκίνητα.

Αφού περιπλανήθηκα στο χώρο και έβγαλα πολλές φωτογραφίες, γύρισα στο ξενοδοχείο για να ετοιμαστούμε να φύγουμε. Φάγαμε για μεσημέρι, κάναμε check out, φορτώσαμε και ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο. Στο δρόμο μας βλέπαμε πολλές από τις γνωστές, σοβιετικές πολυκατοικίες. Στην πρόσοψη πολλών από αυτές έχει μεγάλες ψηφιδωτές ή ζωγραφικές συνθέσεις. 

Ήμουν τυχερός γιατί με έπιασε ένα φανάρι ακριβώς μπροστά από μία τέτοια. Έτσι έβγαλα μια τελευταία φωτογραφία στην πόλη αυτή.

Το ταξίδι στη Λευκορωσία τελείωσε και μας άφησε μια πολύ γλυκιά γεύση. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη αυτή η χώρα. Μπορεί να μην έχει τα αξιοθέατα που μπορεί να βρεις αλλού, αλλά είναι εξαιρετικά περιποιημένη και καθαρή, τιμά και αναδεικνύει το απώτερο αλλά και το πρόσφατο παρελθόν της και παρουσιάζεται μπρος σου απλά και αφτιασίδωτα. Και αυτό μας άρεσε πολύ.

Αλλά το ταξίδι μας δεν είχε τελειώσει ακόμα. Πίσω λοιπόν στην Ουκρανία, πίσω στο Κίεβο. Καλό μας ταξίδι.

(το ταξίδι συνεχίζεται )

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας