το δισάκι μου στον ώμο...: Κίεβο, η κοιτίδα του Πολιτισμού των Ρως! Γ΄

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2020

Κίεβο, η κοιτίδα του Πολιτισμού των Ρως! Γ΄

Ρως, Κοζάκοι και τα τελευταία σφυροδρέπανα!

Ταξίδι στην Ουκρανία και τη Λευκορωσία, μέρος 10^ο

(συνέχεια από Μινσκ, τελευταίες εικόνες με σοβιετικό «άρωμα»!)

11-12 Ιουνίου 2019

Φτάσαμε στο αεροδρόμιο, παραδώσαμε το αυτοκίνητο και τις αποσκευές

και περιμέναμε την αναχώρησή μας.

Το ταξίδι μέχρι το Κίεβο ήταν σύντομο και ήρεμο.

Φτάνοντας πάνω από την Ουκρανική πρωτεύουσα,

οι εικόνες του ποταμού με τις πολλές νησίδες

και κυρίως λόγω του ήλιου που είχε κατέβει αρκετά χαμηλά ήταν πολύ όμορφες.

Προσγειωθήκαμε, το γνωστό μας ταξί μας περίμενε και σύντομα φτάσαμε στο ξενοδοχείο, το ίδιο που είχαμε μείνει λίγες μέρες πριν. Βγήκαμε εκεί δίπλα σε ένα Γεωργιανό για να φάμε για βράδυ και γυρίσαμε να πέσουμε για ύπνο. Το πολύ ζεστό Κίεβο μας περίμενε για να μας δείξει και άλλες από τις ομορφιές του.

Το άλλο πρωί ξεκινήσαμε μετά το πρωινό. Το ξενοδοχείο μας είναι στη λεωφόρο Taras Shevchenko.

Εμείς πήραμε την παράλληλή της, την οδό Bohdana Khmel'nyts'koho (вулиця Богдана Хмельницького).

Περάσαμε από το Εθνικό Μουσείο Ιατρικής της Ουκρανίας (Національний музей медицини України)

και άλλα όμορφα κτίρια. Μπήκαμε στα στενά με κατεύθυνση προς την Αγία Σοφία.

Είδαμε ένα μνημείο στο δρόμο μας

και σε λίγο βγήκαμε πίσω από το μνημείο του Bohdan Khmelnytsky στην πλατεία της Αγίας Σοφίας.

Εκεί κάναμε δεξιά στην οδό Volodymyrska (вулиця Володимирська). Κι εδώ όμορφα κτίρια

και προς το τέλος της μια υπαίθρια έκθεση ζωγραφικής. Εκεί στα αριστερά είναι ένα ύψωμα.

Σ’ αυτό είναι τα ερείπια του «Ναού της Παρθένου του Δεκάτου» (Десятинна церква),

ένας μικρός ναός (Десятинний монастир Різдва Пресвятої Богородиці)

και το Εθνικό Μουσείο Ιστορίας της Ουκρανίας (Національний музей історії України).

Ο Ναός του Δεκάτου ήταν ο πρώτος Χριστιανικός Ναός μετά την έλευση του Χριστιανισμού. Τέλη του 10, αρχές του 11^ου αι. Γκρεμίστηκε και χτίστηκε και ξανά γκρεμίστηκε κάμποσες φορές και γι αυτό οι αρχικές του μορφές είναι υποθετικές.

Σήμερα βλέπει κανείς μόνο τα θεμέλια από τους ναούς των διαφόρων φάσεων.

Από αυτό το σημείο αρχίζει και κατηφορίζει μέχρι το ποτάμι μια από τις πιο παλιές γειτονιές της πόλης. Κάποτε την κατοικούσαν ψαράδες και τεχνίτες, αλλά καταστράφηκε, κυρίως από τη φωτιά του 1811, όταν τα πάντα κάηκαν. Σπίτια και αγορά. Το όνομά της Podil (Поділ). Κάτω Πόλη.

Στο πάνω μέρος της, πάνω στον ομώνυμο λόφο στέκει ο «καθεδρικός» του Αγίου Αντρέα (Андріївська церква). Τον αναφέρουν πολύ συχνά σαν καθεδρικό αλλά δεν υπήρξε έδρα επισκόπου ποτέ.

Έργο του 18^ου αι (1747-1754), του μεγάλου Ιταλού αρχιτέκτονα Bartolomeo Rastrelli, είναι μια μίξη ρώσικου και μπαρόκ ρυθμού.

Οι περίτεχνα διακοσμημένες εξωτερικές του επιφάνειες του δίνουν μεγάλη χάρη. Δυστυχώς ήταν κλειστός όταν πήγαμε και έτσι το είδαμε και τον θαυμάσαμε μόνο απ’ έξω.

Ένας κατηφορικός δρόμος, η Κάθοδος του Αγ. Αντρέα (Андріївський Спуск)

έχει πολύ όμορφα κτίρια, πολλά εστιατόρια και καφέ και πολλούς πάγκους,

όπου πουλούν διάφορα χειροτεχνήματα, σουβενίρ και αντικείμενα της σοβιετικής εποχής. Εκεί βρήκα και αγόρασα σοβιετικές φωτογραφικές μηχανές σε τιμές 4-5 φορές πιο χαμηλές από τη Μόσχα, που τις είχα δει 3 χρόνια πριν. Ο «μποέμ» χαρακτήρας αυτού του κατηφορικού δρόμου και των γύρω στενών έχουν δώσει στην περιοχή τον τίτλο «Μονμάρτη του Κιέβου».

Στην αρχή του δρόμου, αμέσως μετά την εκκλησία είναι το μνημείο του Τσεφτσένκο (ένα ακόμα!!)

και δίπλα του ένα αντίγραφο σε μικρότερο μέγεθος του μνημείου του Γιαροσλάβ του Σοφού, αυτού που βρίσκεται έξω από τη Χρυσή Πύλη.

Ακόμα πιο κάτω είναι ένα ενδιαφέρον κτίριο. Είναι το «κάστρο του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου» (Замок Річарда). Είναι ένα κτίριο που έφτιαξε ο βιομήχανος Ντμίτρι Ορλόφ σε βρετανικό γοτθικό ρυθμό, στα τέλη του 19^ου, αρχές του 20^ου αι, με σκοπό την πώληση ή ενοικίαση διαμερισμάτων. Εδώ έζησαν πολλοί καλλιτέχνες, κάποιοι διάσημοι, ενισχύοντας έτσι τον μποέμ χαρακτήρα της περιοχής.

Κάπου εδώ κάτσαμε να φάμε. Ωραίο φαγητό, ωραίο περιβάλλον, ωραίες εικόνες.

Πίσω από τον ναό ξεκινά ένα πλακόστρωτο. Εκεί διάφοροι ζωγράφοι εκθέτουν και πουλούν τα έργα τους. Το πλακόστρωτο αυτό χώνεται στο τεράστιο πάρκο του Βλαδίμηρου, που είναι πίσω από το μοναστήρι του Αγίου Μιχαήλ.

Μπήκα λίγο μέσα σε αυτό το δρομάκι μέχρι εκεί που η θέα προς το Podil και το ποτάμι είναι πολύ εντυπωσιακή.

Ξανά πίσω στην εκκλησία. Από εκεί ένας άλλος δρόμος, η Desyatynna (вулиця Десятинна), στην ουσία συνέχεια της Καθόδου του Αγ. Αντρέα προς την αντίθετη κατεύθυνση, οδηγεί μετά από περίπου 500μ στο Μοναστήρι του Αγίου Μιχαήλ.

Στην αρχή της υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα γλυπτική σύνθεση του 1999. Το γλυπτό ονομάζεται «Μνημείο για την Prona Prokopovna και τον Golokhvosty» (Пам'ятник За двома зайцями: Проня Прокопівна та Голохвастов). Δημιουργοί του ο αρχιτέκτονας Vladimir Skulsky και οι γλύπτες Vladimir Shchur και Vitaly Sivko. Πρόκειται για χαρακτήρες από το κωμικό έργο «Κυνηγώντας δύο λαγούς» (За двома зайцями, 1883) του Ουκρανού θεατρικού συγγραφέα Mikhail Staritsky.

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι διάφορες λεπτομέρειες του γλυπτού.

Αφού χαζέψαμε το γλυπτό ανεβήκαμε μέχρι το Μοναστήρι του Αγίου Μιχαήλ. Μπήκαμε στην αυλή

και πήγαμε προς την τραπεζαρία του Ιωάννη του Ευαγγελιστή.

Μπήκαμε να δούμε μέσα, μιας και λίγες μέρες πριν δεν είχαμε μπει.

Σήμερα είναι μια λιτή, αλλά ενδιαφέρουσα εκκλησία.

Ξανά έξω και πήγαμε στην πίσω μεριά,

από όπου έχει απρόσκοπτη θέα προς το ποτάμι.

Από εκεί πήραμε το δρομάκι, που μέσα από το πάρκο περνά κάτω από το τελεφερίκ, που ενώνει την πάνω με την κάτω πόλη,

γίνεται στο τέλος του γκαλερί τέχνης και τελειώνει πίσω από τον Άγιο Αντρέα.

Ξανανεβήκαμε μέχρι την πλατεία του Αγίου Μιχαήλ και κάτσαμε να πιούμε ένα καφέ και να ξεκουραστούμε.

Καμιά 500αριά μέτρα περπάτημα ακόμα και φτάσαμε στην Πλατεία Ανεξαρτησίας (Майдан Незалежності),

πίσω από την Πύλη Lyadsky (Лядські ворота), που είναι ομοίωμα της αντίστοιχης πύλης στα αρχαία τείχη

και έχει στην κορυφή το γλυπτό του Αρχάγγελου Μιχαήλ (Скульптура Архистратига Михаїла), προστάτη της πόλης. Δίπλα είναι ο γυάλινος θόλος πάνω από το υπόγειο εμπορικό κέντρο και εκεί βρίσκεται ένα ακόμα πολύ ενδιαφέρον και ξεχωριστό γλυπτό.

Τα ερωτευμένα φανάρια (Пам'ятник закоханим ліхтарям, 2009) ή η Οικογένεια των Φαναριών (Родина Ліхтарів), του Vladimir Belokon.

Στην πλατεία τα πλήθη πήγαιναν κι έρχονταν,

νεαροί αραχτοί στο γκαζόν, άλλοι με πατίνια να βολτάρουν,

πλανόδιοι μουσικοί επί το έργον και εμείς σε ένα παγκάκι να χαζεύουμε τις εικόνες γύρω μας.

Θέλοντας να πάω να δω το σπίτι με τις Χίμαιρες, άφησα τη Σοφία να με περιμένει κάπου εκεί και μπήκα στα στενά με κατεύθυνση νοτιοανατολική. Μου έκανε εντύπωση πόσα αγάλματα, μνημεία και επιτοίχια ανάγλυφα είδα, τα περισσότερα αφιερωμένα σε καλλιτέχνες.

Το πολύ μοντέρνο γλυπτό ενός ζευγαριού,

το ανάγλυφο του Ποσειδώνα με μια θαλάσσια γυναικεία μορφή,

ένα γλυπτό του Στρατιώτη Σβέϊκ με ένα ποτήρι μπύρα

και το μνημείο του αρχιτέκτονα της Αρ Νουβό Vladislav Gorodetsky (Владислав Владиславович Городецький 1863-1930). Το μνημείο είναι έργο των Vladimir Shchur και Vitaliy Sivko, του 2004.

Σε λίγο έφτασα στην πλατεία Ivana Franka (площа Івана Франка),

στην οποία βλέπει το ομώνυμο θέατρο και μπροστά του είναι το μνημείο με τον Ουκρανό ηθοποιό Gnat Yura (Гнат Петрович Юра 1888-1966), στο ρόλο του Καλού στρατιώτη Σβέϊκ.

Στην πλατεία είναι ένα άλλο μνημείο. Το μνημείο του Νικολάι Γιακοβτσένκο και του γερμανικού κυνηγετικού σκύλου του (пам'ятнику Миколі Яковченку і його таксі). Σε ένα παγκάκι κάθεται ο μεγάλος Ουκρανός ηθοποιός Νικολάι Γιακοβτσένκο (1900-1974) και στα πόδια του είναι το αγαπημένο του σκυλί, ο Fan-Fan. Το μνημείο κατασκευάστηκε το 2000 για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του καλλιτέχνη.

Ακριβώς πίσω και δεξιά από το θέατρο είναι το Σπίτι του Gorodetsky (Будинок Городецького) ή Σπίτι με τις Χίμαιρες (Будинок з химерами), αρ νουβό κτίριο, έργο του Vladislav Gorodetsky (1901-1902). Το έχτισε σαν προσωπική κατοικία, αλλά αργότερα το πούλησε και τελικά άλλαξε πολλά χέρια και χρήσεις. Τα τελευταία χρόνια υπήρξε προεδρική κατοικία καθώς και για διάφορες επίσημες εκδηλώσεις.

Δυστυχώς είχα αργήσει και δεν ήθελα να αφήσω τη Σοφία να περιμένει κι άλλο. Έτσι έβγαλα μερικές φωτογραφίες από μακριά και ξεκίνησα να γυρίσω.

Φωτογράφησα άλλο ένα ανάγλυφο στο σπίτι που έμεινε ο μεγάλος λογοτέχνης Viktor Platonovich Nekrasov (Ви́ктор Плато́нович Некра́сов 1911-1987) και λίγο μετά βρήκα τη Σοφία.