Στην Πελοποννησιακή...Αττική!

1-2 Φεβρουαρίου 2020

‘Όχι, δεν είμαι τρελός (άλλωστε ποιος το παραδέχεται!), ούτε τάχω τσούξει.

Ξέρετε πως η Περιφέρεια Αττικής αποτελείται από τους νομούς Αττικής και Πειραιά; Και φυσικά το ξέρετε. Ξέρετε πως ο νομός Πειραιά, εκτός από τον Πειραιά αποτελείται από νησιά (Αργοσαρωνικός) και μάλιστα κάποια από τα Επτάνησα (Κύθηρα, Αντικύθηρα) (!!!!) και ένα κομμάτι της Πελοποννήσου(!!!!!!!!!!!!); Ε, ναι λοιπόν. Πρόκειται για την περιοχή της Τροιζηνίας (Γαλατάς, Πόρος, Μέθανα και τα γύρω χωριά).

Για να μην κάνω τον ξύπνιο, κι εγώ μέχρι πριν μερικά χρόνια δεν το γνώριζα. Όταν το συνειδητοποίησα, πολύ εξεπλάγην.

Άλλα η γεωγραφία ορίζει, άλλα οι πολιτικοί αποφασίζουν. Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστική περίπτωση από τη διοικητική διαίρεση της χώρας μας. Περιφέρεια Πελοποννήσου χωρίς Αχαΐα και Ηλεία, νομός Κορινθίας με κομμάτι της Αττικής, Εύβοιας με κομμάτι της Βοιωτίας και στην περίπτωσή μας, Πειραιά με κομμάτι της Αργολίδας, αυτά που μούρχονται τώρα στο μυαλό. Να το τρελλάδικο που λέγαμε!!!!

Πόρος

Μετά την επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο και το μουσείο της Ισθμίας (Το Ιερό του Ποσειδώνα, οι αγώνες και τα Υαλοθετήματα!), συνεχίσαμε τη διήμερη βόλτα μας στο Αργολικό κομμάτι του Πειραιά.

Βγήκαμε στον κεντρικό που πάει στην Επίδαυρό. Παλιός δρόμος με ένα ρεύμα ανά κατεύθυνση, χωρίς νησίδα, με πολλές στροφές και πολύ κίνηση. Με λίγα λόγια ένας αρκετά προβληματικός δρόμος. Αλλά πολύ γραφικός. Σε ένα μεγάλο μέρος του, πάει παράλληλα με τη βραχώδη ακτογραμμή της βορειοανατολικής Πελοποννήσου.

Περίπου 50 χμ μετά μπήκαμε στο παραθαλάσσιο χωριό και λιμανάκι της Παλαιάς (Αρχαίας) Επιδαύρου.

Εκεί κάναμε την επόμενη στάση μας για φαΐ. Φρεσκότατες κουτσομούρες, χόρτα και ένα πεντανόστιμο ορεκτικό, στο μαγαζί που είχαμε ξανακάτσει και είχαμε ευχαριστηθεί. Ήταν τέλεια και αυτή τη φορά.

Άλλα 40 χμ. ακόμα και φτάσαμε στο Γαλατά. Αφήσαμε τα πράγματά μας στο ξενοδοχείο, φρεσκαριστήκαμε και ξεκινήσαμε να πάρουμε τη βαρκούλα, που θα μας πήγαινε απέναντι για καφέ.

Την ώρα αυτή ο ήλιος, που έγερνε προς τη δύση του, φώτιζε τον Πόρο, χαρίζοντάς μας υπέροχες εικόνες.

Πρωτοπήγα στον Πόρο το Γενάρη του 2002 και πολύ μου άρεσε. Ξαναπήγα άλλη μια και πέρασα ακόμα μία. Το διήμερο αυτό δεν είχαμε έρθει να γνωρίσουμε ένα νέο τόπο. Απλά να ανανεώσουμε εικόνες.

Πήραμε τη βάρκα και σε λίγα λεπτά φτάσαμε στον Πόρο.

Κατεβήκαμε κάπου κοντά στο Λιμεναρχείο και αποφασίσαμε, όσο έχει ακόμα ήλιο, να κάνουμε μια βόλτα πριν κάτσουμε για καφέ.

Ακολουθήσαμε την προκυμαία προς τα ανατολικά.

Όμορφα κτίρια, άλλα σε καλή κατάσταση, άλλα σε όχι τόσο.

Περάσαμε την πλατεία του Δημαρχείου,

το Αρχαιολογικό Μουσείο

με την Πλατεία Κορυζή, δίπλα του, με την προτομή του Ποριώτη πρωθυπουργού Αλέξανδρου Κορυζή (1885-1941)

και το ναό του Ευαγγελισμού.

Εκεί γυρίσαμε προς τα πίσω.

Ο ήλιος είχε κρυφτεί στα απέναντι βουνά και μόνο το ρολόϊ φωτίζονταν ακόμα,

ενώ ο Γαλατάς απέναντι κρυβόταν στη σκιά, λίγο πριν ανάψουν τα φώτα.

Είχε έρθει η ώρα για καφέ.

Μέχρι να πιούμε τον καφέ μας το σκοτάδι έπεσε για τα καλά. Άναψαν τα φώτα και οι εικόνες άλλαξαν. Ντύθηκαν μια μαγική όψη.

Πριν επιστρέψουμε κάναμε άλλη μια βόλτα, να γευτούμε λίγη από τη μαγεία των νυχτερινών εικόνων.

Κτίρια και γλυπτά,

το ρολόϊ,

οι σκάλες που ανηφορίζουν προς τις πάνω γειτονιές,

το λιμάνι.

Μα και ο Γαλατάς απέναντι, μια στολισμένη στο φως κούκλα.

Πήραμε πάλι τη βάρκα και φτάσαμε απέναντι. Κάτσαμε κάπου για φαΐ. Τεράστιες μερίδες αλλά μετριότατο φαγητό.

Μια τελευταία εικόνα του φωτισμένου Πόρου και στο κρεβάτι μας να ξεκουραστούμε. Όμορφη, γεμάτη ωραίες εικόνες μέρα, μα και κουραστική. Καληνύχτα!  

Μέθανα

Η Κυριακή ξημέρωσε ηλιόλουστη. Ανοιξιάτικη! Μετά το πρωινό, πληρώσαμε, φορτώσαμε και ξεκινήσαμε.

Το πρόγραμμα της μέρας «έλεγε» περίπου: Πάμε να κάνουμε ένα γύρο της χερσονήσου των Μεθάνων, να ξαναδούμε κάποια μέρη, που είχαμε δει σε προηγούμενη επίσκεψη και να γνωρίσουμε κάποια που δεν ξέραμε. Θα καθόμασταν για φαΐ στην πόλη των Μεθάνων και θα γυρνάγαμε στο σπίτι μας αργά το απόγευμα, μετά από ένα πολύ όμορφο διήμερο.

Πήραμε το δρόμο προς Επίδαυρο και μετά από 10χμ στρίβουμε δεξιά, όπως μας λέει η πινακίδα. Περνάμε τον οικισμό Τακτικούπολη και φτάνουμε στη στενή λωρίδα γης, μήκους περίπου 1χμ, που ενώνει τα Μέθανα με την Πελοπόννησο, καθιστώντας τα χερσόνησο και όχι νησί. Στο τέλος αυτής της λωρίδας γης, ο δρόμος διχάζεται. Δεξιά πάει στην πόλη των Μεθάνων, ενώ αριστερά ακολουθεί τη δυτική πλευρά της σχεδόν τριγωνικής χερσονήσου, πηγαίνοντας παράλληλα με την ακτή. Άλλοτε πιο κοντά άλλοτε μακρύτερα.

Παίρνουμε τον αριστερό δρόμο, που πάει κοντά στην παραλία.

Σε λίγο βλέπουμε στο βάθος το Βαθύ. Όμορφο λιμανάκι.

Κάναμε μια μικρή παράκαμψη και φτάσαμε δίπλα στη θάλασσα. Ήσυχο και γραφικό,

που φαντάζει ακόμα πιο γραφικό από ψηλά, όπως φαίνεται όταν φεύγεις για να συνεχίσεις προς τα βόρεια.

Ο δρόμος ανηφορίζει, φιδοσέρνεται και απομακρύνεται από τη θάλασσα.

Σε λίγο βλέπουμε στο βάθος τα πρώτα σπίτια του πιο ενδιαφέροντος, ίσως, χωριού των Μεθάνων. Της Καμένης ή Καημένης Χώρας.

Μικρό χωριό με τα λίγα του σπίτια χτισμένα στη ρίζα του Ηφαιστείου.

Στην πραγματικότητα πολλά σπίτια είναι συνέχεια της ηφαιστειακής λάβας.

Η χερσόνησος των Μεθάνων δημιουργήθηκε τον 3^ο π.Χ. αι από την ηφαιστειακή δράση σε αυτή τη θέση. Έχουν βρεθεί πολλοί κρατήρες με τον μεγαλύτερο πάνω από το χωριό, που ήμασταν τώρα.

Οι εικόνες γύρω μας έχουν το σκούρο καφέ της λάβας

και το πράσινο της πυκνής βλάστησης της περιοχής.

Βίντεο από το πρώτο μέρος του γύρου των Μεθάνων

Τώρα πια κινούμαστε στο εσωτερικό της χερσονήσου με κατεύθυνση βορειοανατολικά.

Περνάμε χωριουδάκια, μέσα στο πράσινο, όπως ο Μακρύλογγος ή η Κουνουπίτσα,

βλέπουμε σκόρπια ξωκλήσια,

και στο βάθος τα νησιά. Την Αίγινα ή το Αγκίστρι.

Μετά την Κουνουπίτσα στρίψαμε αριστερά για να κατέβουμε στο λιμανάκι του Αγίου Γεωργίου, το επίνειό της.

Είναι μικρός οικισμός, που έχει στο λιμάνι κάτι μοναδικό.

Μέρος της αποβάθρας είναι ένα παλιό, μισοβυθισμένο γερμανικό πλοίο από την κατοχή, που το γέμισαν τσιμέντο.

Διάφορα κομμάτια από το σκαρί, στη μια άκρη και τα πλαϊνά περισσεύουν και χρησιμεύουν για δέστρες,

ενώ η άλλη άκρη φαίνεται πολύ καλά.

Στο λιμάνι δεσπόζει η εκκλησία που έδωσε το όνομα στον οικισμό.

Από τον Άγιο Γεώργιο πήραμε τον παραλιακό δρόμο, στη βόρεια πλευρά του «τριγώνου», με κατεύθυνση προς τα δυτικά.

Φτάσαμε στο άλλο λιμανάκι του Αγίου Νικολάου

και των λουτρών του Παυσανία.

Εκεί γυρίσαμε πίσω, περάσαμε και πάλι από τον Άγιο Γεώργιο και συνεχίσαμε στο δρόμο που πάει δίπλα στη θάλασσα, ακολουθώντας την ανατολική πλευρά της χερσονήσου,

με θέα σε βραχονησίδες και τα μεγάλα νησιά της περιοχής,

αλλά και το «πετροκάραβο», μια συστάδα βράχων στο βάθος, που δίνουν την εντύπωση καραβιού.

Στα 10 χμ μπήκαμε στα Μέθανα. Λουτρόπολη,

με ένα πολύ εντυπωσιακό κτιριακό, λουτρικό συγκρότημα στην είσοδο της, αρκετά συμπαθητική κτίρια, που μαρτυρούν περασμένα μεγαλεία,

όπως το σχεδόν ερειπωμένο ξενοδοχείο ΑΙΘΡΑ και τα όμορφα νεοκλασικά εδώ και κει.

Με εξαίρεση ένα εστιατόριο στο εσωτερικό της πόλης, δεν βρήκαμε τίποτα για να κάτσουμε. Έτσι αποφασίσαμε να πάμε και πάλι στην Παλαιά Επίδαυρο.

Φεύγοντας,

κάναμε μια στάση για μια πανοραμική εικόνα της πόλης,

με τη μαρίνα, που έχει στα αριστερά τα λουτρά, δεξιά μια μικρή χερσόνησο, ενώ μια βραχονησίδα κλείνει τον κόλπο.

Εκείνη την ώρα έμπαινε το καράβι, που κατεβαίνει από τον Πειραιά.

Βίντεο από το δεύτερο μέρος του γύρου των Μεθάνων

Πάνω στη λωρίδα γης, που πηγαίνει στην Πελοπόννησο, ο Φαβιέρος έκτισε ένα κάστρο το 1826, πάνω στα ερείπια αρχαίου του 5^ου αι π.Χ.

Από κάποιο σημείο στο δρόμο μας φαινόταν λίγο και έτσι σταμάτησα για μια φωτογραφία.

Τελευταία στάση το ξωκλήσι του Αγ. Κυπριανού, λίγο μετά την Τακτικούπολη και απέναντι από τις δυτικές ακτές των Μεθάνων.

Στην Επίδαυρο κάτσαμε για φαΐ στο ίδιο μαγαζί με την προηγουμένη. Μόνο που ήταν Κυριακή και είχε πολύ κόσμο. Από ποιότητα ήταν το ίδιο καλό αλλά από εξυπηρέτηση, ό, τι χειρότερο. Πέρασε πάνω από μια ώρα μέχρι να παραγγείλουμε και να μας φέρουν το φαγητό.

Αργά το απόγευμα φτάσαμε στο σπίτι μας. Άλλη μια εκδρομή έφτασε στο τέλος της. Ξαναείδαμε μέρη που είχαμε γνωρίσει παλιότερα και γεμίσαμε νου και καρδιά με όμορφες εικόνες, κάποιες μοναδικές, όπως στο Μουσείο της Ισθμίας. Εικόνες μιας Ελλάδας, που έχει δίπλα-δίπλα μέρη με πολύ τουρισμό με άλλα που έχουν παρακμάσει και ζουν τους νωχελικούς ρυθμούς τους.

Με το καλό η επόμενη!

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας