Το ζωγραφιστό τζαμί!

«Από το Λαύριο στην Τιμισοάρα, μια απόφαση δρόμος»

2022-Ταξίδι στη Βόρεια Ελλάδα και τα Βαλκάνια, μέρος 15^ο

(συνέχεια από Η Πρωτεύουσα της υπερβολής!)

28-29 Οκτωβρίου 2022

Είχε έρθει η ώρα να κάνουμε μια μεγάλη βόλτα στα δυτικά της χώρας και θα ξεκινάγαμε από την άτυπη πρωτεύουσα των Αλβανόφωνων της χώρας.

Πριν φύγουμε από τα Σκόπια, λίγες τελευταίες εικόνες από το παράθυρο του δωματίου. Εικόνες όπου φαίνεται περισσότερο ο Μουσουλμανικός χαρακτήρας της πόλης, αλλά και το κάστρο.

45χμ δυτικά από τα Σκόπια και φτάσαμε στο Τέτοβο. Με πληθυσμό που φτάνει περίπου τις 63.000 κόσμο, χτισμένο στα 468 υψόμετρο κάτω από το βουνό Σαρ και με τον ποταμό Πένα να τη διαρρέει, είναι η 5^η μεγαλύτερη πόλη της χώρας. Το γεγονός πως τον 15^ο αι κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς, οδήγησε την πλειοψηφία των κατοίκων της να εξισλαμιστούν, κάτι που σήμερα το βλέπουμε από τα μνημεία της.

Κορυφαίο μνημείο, για το οποίο και είχαμε φτάσει μέχρις εκεί (η πλειοψηφία των επισκεπτών της πόλης γι αυτό έρχονται) είναι το «Τζαμί Sarena» (Ζωγραφισμένο Τζαμί), γνωστό και σαν το “Τζαμί του Πασά” ή “Alaca Τζαμί”. Χτίστηκε στα 1438 και ξανακτίστηκε στα 1838/9. Το χαρακτηριστικό του είναι πως οι τοίχοι του, μέσα και έξω είναι καλυμμένοι απ’ άκρη σ’ άκρη από ζωγραφιές (φρέσκο εμπνευσμένα από το Ιταλικό μπαρόκ), εξ’ ου και το όνομά του.

Παρκάραμε πολύ κοντά του, αλλά όταν φτάσαμε διαπιστώσαμε πως δυστυχώς δεν θα μπορούσαμε να το δούμε μέσα γιατί είχε προσευχή και απαγορεύονταν η είσοδος σε επισκέπτες. Θα μπορούσαμε να μπούμε μετά από 3 ώρες περίπου κάτι που δεν γινόταν, μιας και είχαμε δρόμο μέχρι το τέλος της ημέρας.

Έτσι περιοριστήκαμε στο εξωτερικό του. Φυσικά και μόνο αυτές οι εικόνες αξίζανε για το ταξίδι. Βέβαια το εσωτερικό του τζαμιού έγινε ένα απωθημένο μου και ελπίζω να μπορέσω κάποια στιγμή να ξαναπάω. Οι τοιχογραφίες που είδαμε είναι υπέροχες,

και ο περιβάλλων χώρος έχει πολλά λουλούδια και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία. Ανάμεσα τους το οκταγωνικό μαυσωλείο όπου βρίσκονται θαμμένες οι αδελφές Hurshida και Mensure οι οποίες χρηματοδότησαν την κατασκευή του το 1438

και κάποιοι τάφοι στην πίσω μεριά.

Το τζαμί είναι πολύ κοντά στο ποτάμι, γύρω από το οποίο έχουν φτιάξει ένα πολύ όμορφο πάρκο.

Στο βάθος φαίνεται ένα ωραίο, παλιό, πέτρινο γεφύρι.

Απέναντι από το τζαμί, δίπλα στην τσιμεντένια γέφυρα

και ακριβώς δίπλα στο ποτάμι είναι το Τσίφτε Χαμάμ ή χαμάμ του Μπέη του 15ου αι., συντηρημένο πρόσφατα από την Κυβέρνηση της Τουρκίας (!!!!!). Σήμερα στεγάζει την πινακοθήκη της πόλης. Μπήκαμε να τη δούμε.

Το κτίριο είναι ενδιαφέρον μέσα

και έξω

αλλά τα έργα της έκθεσης μάλλον αδιάφορα για τα δικά μου γούστα.

Κάναμε κάποιες βόλτες γύρω από το ποτάμι και φύγαμε να πάμε στο αυτοκίνητο.

Περάσαμε και πάλι έξω από το Τζαμί. Το θαυμάσαμε για τελευταία φορά και έδωσα στο εαυτό μου υπόσχεση, αν είμαστε καλά, να ξαναπάω να δω το θαυμάσιο εσωτερικό, απ’ όσο έχω δει σε πολλές φωτογραφίες.

Βγήκαμε από την πόλη και πήραμε κατεύθυνση νότια-νοτιοδυτικά. Η διαδρομή μέσα σε δάση πάει παράλληλα με τα σύνορα της χώρας με το Κόσοβο αρχικά και την Αλβανία στη συνέχεια.

Οι εικόνες και λόγω της εποχής ήταν απίστευτες με όλες τις αποχρώσεις του χρυσού και του κόκκινου να συνδυάζονται με το πράσινο σε απίθανα ταιριάσματα.

Το πράγμα “απογειώθηκε” όταν μπήκαμε στο Εθνικό Πάρκο του Μαύροβου.

Το Εθνικό Πάρκο Μαύροβο, που καθιερώθηκε σαν τέτοιο το 1949, είναι το μεγαλύτερο από τα τρία εθνικά πάρκα που έχει η χώρα. Έχει έκταση πάνω από 730 τ.χμ (λίγο μικρότερο από την Κεφαλλονιά, αν θέλουμε να κάνουμε μια σύγκριση), είναι περίπου 50χμ από το Τέτοβο, στα δυτικά της χώρας και σε αυτό βρίσκεται η ψηλότερη κορυφή της Βόρ. Μακεδονίας (2764μ) καθώς και η ομώνυμη τεχνητή λίμνη, που έχει έκταση 13,7τ.χμ.

Γύρω της υπάρχουν χωριουδάκια με ξενώνες και εστιατόρια. Μου θύμισε κάπως τη δική μας λίμνη Πλαστήρα, αν και λιγότερο ανεπτυγμένη και γι αυτό λιγότερο τουριστική.

Στο νοτιότερο άκρο της λίμνης είναι το χωριό Μαύροβο, από το οποίο έχουν πάρει το όνομα η λίμνη και το Εθνικό Πάρκο.

Το πιο χαρακτηριστικό αξιοθέατο της λίμνης και της περιοχής γενικότερα είναι ο ναός του Αγ. Νικολάου, που φτιάχτηκε στα μέσα του 19ου αι. Σε κανονικές συνθήκες είναι μισοβυθισμένος στα νερά της λίμνης, αλλά λόγω των μειωμένων βροχοπτώσεων των τελευταίων χρόνων είναι έξω από το νερό και μάλιστα σε κάποια απόσταση από αυτό.

Διασχίσαμε το πάρκο ακολουθώντας το δρόμο που πάει κοντά στη λίμνη από τα δυτικά. Περάσαμε από κάποια χωριουδάκια και φτάσαμε εκεί που είναι ο Άγ. Νικόλαος.

Σχετικά ερειπωμένος με το καμπαναριό σε αρκετά καλή κατάσταση είναι μια πολύ εντυπωσιακή εικόνα.

Φτάσαμε στο χωριό Μαύροβο και βρήκαμε ένα εστιατόριο για φαγητό. Είμασταν μόνοι. Η ιδιοκτήτρια μίλαγε λίγο ελληνικά και έτσι η παραγγελία ήταν πιο εύκολη και το φαγητό ήταν πάρα πολύ καλό. Την ώρα που μας έφερε ένα γλυκάκι μπήκε μια παρέα Θεσσαλονικιών. Μην ξεχνάμε πως ήταν Παρασκευή 28 Οκτωβρίου (άρα τριήμερο) και η “μισή” Θεσσαλονίκη ήταν εκδρομή στις “γειτόνισσες”.

Ήπιαμε και τον καφέ που είχαμε παραγγείλει και σηκωθήκαμε για να συνεχίσουμε.

Αυτή τη φορά πήραμε τον δρόμο, που ακολουθεί τη λίμνη από τα ανατολικά. Λιγότερο καλός από τον άλλο, που είναι ο κεντρικός, αλλά με άλλες, το ίδιο όμορφες εικόνες.

Ο Άγ. Νικόλαος από άλλη μεριά,

άλλα χωριουδάκια

και εικόνες της λίμνης από διάφορα σημεία, κάνουν το ταξίδι πολύ ευχάριστο.

50χμ νότια κοντά στο χωριό Κίτσεβο βρήκαμε το ξενοδοχείο μας. Βρίσκεται στο δρόμο που πάει για τη Στρούγκα και αναρωτιέσαι τι κάνει ένα τόσο καλό ξενοδοχείο στη μέση του πουθενά. Οι δύο μεγάλες αίθουσες και η πισίνα δείχνουν πως φιλοξενούν εκδηλώσεις (γάμους κλπ). Εμάς πάντως μας άρεσε πολύ.

Την επομένη,

μετά από ένα εξαιρετικό πρωινό ξεκινήσαμε. Τελευταία μέρα στα Βαλκάνια, ημέρα επιστροφής στα πάτρια, είχαμε προγραμματίσει να κάνουμε μια στάση στο Μοναστήρι (Bitola-Битола), μιας και δεν είχαμε πάει μέχρι τότε.

Το Μοναστήρι βρίσκεται περίπου 75χμ Ν.-Ν.Α. από εκεί που ήμασταν. Μια όμορφη διαδρομή σε δρόμο, επαρχιακό μεν, αρκετά καλό για τέτοιο δε.

Το πιο ενδιαφέρον είναι πως περάσαμε μέσα από αρκετά χωριά, τα περισσότερα με αλβανικό ή αλβανόφωνο πληθυσμό.

Μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση πως στις πλατείες ή σε κεντρικά σημεία είχαν τεράστιες Αλβανικές σημαίες και όχι τη σημαία της χώρας.

Φτάνοντας στο Μοναστήρι διαπιστώσαμε πως γινόταν ο κακός χαμός, με πολλά αυτοκίνητα με ελληνικές πινακίδες (28η Οκτωβρίου αφού). Κάναμε μια βόλτα και θέση πάρκινγκ ούτε για πατίνι, οπότε αποφασίσαμε να συνεχίσουμε και να αφήσουμε την επίσκεψη για άλλη φορά. Κοντά είναι άλλωστε.

Σε λιγότερα από 20χμ φτάσαμε στα σύνορα. Περάσαμε σχετικά γρήγορα και μπήκαμε στην Ελλάδα. Μιας και δεν πήγαμε στο Μοναστήρι πήγαμε στη Φλώρινα, που είχαμε χρόνια να πάμε. Από εκεί ξεκινά το τελευταίο μέρος τους ταξιδιού μας. Αυτό στην Ελλάδα ξανά με ένα διήμερο σε μέρη που είχαμε πάρα πολλά χρόνια να ξαναπάμε.

Καλή συνέχεια και καλή επιστροφή!

(το ταξίδι συνεχίζεται )

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας