Στο δρόμο της επιστροφής!

(συνέχεια από Iσφαχάν, το μισό του κόσμου! 2ο)

Πέντε Γιουνανί στη χώρα των Φαρσί!

Ταξίδι στο Ιράν, 9^ο (και τελευταίο) Μέρος

22-23 Μαρτίου 2015 (2-3 Farvardīn1394)

Κυριακή 22 Μαρτίου 2015 (Yekshanbéh 2 Farvardīn 1394)

Γενέθλια σήμερα! Τι καλύτερο δώρο από ένα τέτοιο ταξίδι; Τι και αν το έκανα εγώ δώρο στον εαυτό μου, (άντε και οι υπόλοιποι της παρέας, που συμμετείχαν και με ανέχτηκαν); Τι κι αν έφτανε στο τέλος του;

Η σημερινή μας διαδρομή θα ήταν προς τα βόρεια, περίπου 500χμ και θα σταματούσαμε σε ένα χωριό και δύο πόλεις. Καλό δρόμο νάχουμε!

Πήραμε το δρόμο, που πάει από το Ισφαχάν στην Τεχεράνη και σε κάτι λιγότερο από 150χμ, στρίψαμε δεξιά, πήραμε το δρόμο, που χώνεται ανάμεσα σε βουνά, μέσα σε μια εύφορη κοιλάδα και σε 20χμ, περίπου φτάσαμε στον πρώτο μας προορισμό.

Abyaneh. Το χωριό του κόκκινου πηλού.

Ένα χωριό, που τα πάντα καλύπτονται από το κόκκινο χρώμα της λάσπης, δίνοντας μια πολύ ιδιαίτερα όμορφη όψη.

Πινελιές από άλλα χρώματα, σπάνε την απόλυτη κυριαρχία του κόκκινου κάνοντας τις εικόνες ακόμα πιο όμορφες. Είναι από τα παλαιότερα χωριά του Ιράν και έχει περίπου 350 κατοίκους, με αρκετές ιδιαιτερότητες.

Οι γυναίκες φορούν πολύχρωμα ρούχα και ένα κοντό «τσαντόρ» λευκού χρώματος με πολλά λουλούδια. Όπως μας είπαν, η διάλεκτος που μιλάνε, έχει πολλά στοιχεία από την εποχή των Σασσανιδών, της ίδιας εποχής, που είναι και τα ερείπια του κάστρου στην κορυφή του υψώματος πάνω από το χωριό.

Καλλιεργούν αμυγδαλιές και οπωροφόρα και πουλάνε αποξηραμένα φρούτα, όπως μήλα. Από το 2007 είναι στην προσωρινή λίστα (Tentative List) της UNESCO.

Είναι πολλοί οι τουρίστες, που το επισκέπτονται,

κυρίως Ιρανοί. Τις γιορτές, όπως ήταν η μέρα που πήγαμε, γίνεται το αδιαχώρητο στα στενά σοκάκια του.

Αυτοκίνητα δεν μπαίνουν μέσα και για την εξυπηρέτησή τους υπάρχουν δύο μεγάλα πάρκινγκ στις δύο εισόδους του χωριού.

Μέσα στο χωριό έχει μερικά μαγαζάκια, που πουλάνε αναμνηστικά, κυρίως πολύχρωμα υφάσματα και ρούχα.

Υπάρχει το τζαμί

με τον εντυπωσιακό, πολύχρωμο, πολυγωνικό θόλο

και στη μία είσοδο ένα μικρό νεκροταφείο.

Στην αρχιτεκτονική του χωριού, εκτός από το χρώμα,

πολύ όμορφες είναι οι πόρτες των σπιτιών

και τα στεγασμένα κομμάτια των στενών, που περνούν κάτω από σπίτια.

Γενικά, αν και πολύ τουριστικό, είναι πολύ γραφικό και πραγματικά η επίσκεψη άξιζε. Εμείς μπήκαμε από τη μια είσοδο, διασχίσαμε όλο το χωριό και αντί να γυρίσουμε πίσω, ειδοποιήσαμε τον Σαμάντ και ήρθε με το βανάκι να μας πάρει από την άλλη είσοδο.

Βγήκαμε και πάλι στον κεντρικό Ισφαχάν-Τεχεράνης και σε λιγότερο από 60χμ, αργά το απόγευμα, μπήκαμε στην πόλη Kashan, την πόλη των σχεδόν 250.000 κατοίκων. Πήρε το όνομά της από τους Kasian, τους αρχικούς οικιστές της πόλης, που ερείπιά της έχουν βρεθεί στη θέση Tapeh Sialk, στα προάστια της σύγχρονης πόλης και έχουν ηλικία 9000 χρόνων.

Αντίγραφα ευρημάτων από εκεί είδαμε στην είσοδο του Ιστορικού Soltan Amir Ahmad Χαμάμ. Από τον 12^ο ως τον 14^ο αι. ήταν πολύ γνωστή για της παραγωγή υψηλής ποιότητας πήλινων αντικειμένων και πλακιδίων και γι αυτό στα σύγχρονα φαρσί τα πλακίδια λέγονται kashi.

Πολύ αργότερα, έγινε τόπος αναψυχής των Σάχηδων και διάσημος τόπος κατασκευής και εμπορίας χαλιών. Έτσι σήμερα, την πόλη στολίζουν σπουδαίοι κήποι (δυστυχώς, δεν είχαμε χρόνο για κάποια επίσκεψη σε κάποιον από αυτούς) και υπέροχες ιστορικές οικίες, τεράστια αρχοντικά μερικών χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων, πλούσια διακοσμημένα, χάρμα ιδέσθαι! Όλα αυτά των 18^ου και 19^ου αι.

Πρώτη επίσκεψη ήταν στο Soltan Amir Ahmad Χαμάμ. Φτιάχτηκε τον 16^ο αι., την εποχή των Σαφαβιδών, στα τέλη του 18^ου σχεδόν γκρεμίστηκε από σεισμό και αποκαταστάθηκε στα χρόνια της δυναστείας των Qajar. Πήρε το όνομά του, από το διπλανό μαυσωλείου του Imamzadeh Soltan Amir Ahmad.

Πρόκειται για ένα αριστούργημα, έξω

και μέσα.

Ξεκινώντας κανείς, από την εντυπωσιακή είσοδο

με το υπέροχο, ανάγλυφο υπέρθυρο,

τις αίθουσες με τα σιντριβάνια

και τις μοναδικές, πλαστικές, διακοσμητικές συνθέσεις

σε τοίχους και οροφή

και τα σχέδια με τα πλακάκια παντού, για να καταλήξει,

στην ανεπανάληπτη στέγη με τους τρούλους.

Οι τρούλοι είναι φτιαγμένοι από τούβλα, με ένθετα κυκλικά, γυάλινα κομμάτια, που επιτρέπουν στο φως να μπαίνει μέσα και ανοίγματα για να φεύγει ο ατμός.

Περπατώντας ανάμεσα στους τρούλους έχεις την αίσθηση πως είναι κάτι εξωπραγματικό και κάλλιστα θα μπορούσε να έχει γίνει, από κάποιον, σαν τον Γκαουντί!

Η θέα ένα γύρω, είναι υπέροχη

με ανεμοπαγίδες, ιστορικά σπίτια,

όπως το Boroujerdi και φυσικά, τα επιβλητικά βουνά στο βάθος.

Σειρά είχε η Ιστορική Οικία Tabatabaei. Φτιάχτηκε στα τέλη του 19^ου αι. και καταλαμβάνει έκταση σχεδόν 5.000 τ.μ.

Έχει τέσσερις αυλές,

εξαιρετικές τοιχογραφίες,

πλαστική διακόσμηση,

διακόσμηση με καθρέφτες

και βιτρό. Στις αυλές έχει σιντριβάνια και κήπους. 

Τελευταίες εικόνες από το Kashan ήταν αυτές του Μαυσωλείου του Imamzadeh Soltan Amir Ahmad,

μόνο όμως απ’ έξω, μιας και είχαμε δρόμο μπροστά μας και προτιμήσαμε άλλη μια στάση που έμελλε να είναι πολύ «δυνατή».

Απ’ έξω λοιπόν, μπορέσαμε να δούμε, από την πόρτα, τον τάφο.

Στο πάρκινγκ, που πήγαμε να μπούμε στο βανάκι, είδα την πιο σουρεαλιστική εικόνα, όλου του ταξιδιού.

Ένας μισογκρεμισμένος τοίχος, κάποιου κτιρίου, μέσα σε πλαίσιο, σαν κορνίζα (!!!!). Πιθανά να ήταν για στήριξη ή………..ποιος ξέρει! Προφανώς υπήρχε κάποιος λόγος αλλά………

Ξανά στο βανάκι για άλλα 105χμ. Είχε νυχτώσει για τα καλά σαν μπήκαμε στην Qom, την ιερή πόλη του Ιράν, όπου βρίσκεται το εντυπωσιακό ιερό τέμενος-τάφος της Φατίμα (Fatima al-Masumeh), αδελφής του 8ου Ιμάμη Ρεζά, που πέθανε το 816 και είναι θαμμένος στην Ιερή πόλη Mashhad. Ήταν ακόμα αδελφή των Ahmad and Muhammad, που είναι θαμμένοι στο Σιράζ και το μαυσωλείο τους είχαμε επισκεφτεί την τρίτη ημέρα του ταξιδιού μας (http://disaki.blogspot.gr/2015/05/blog-post.html).

Στις 24 Μαρτίου αυτού του χρόνου (η ημερομηνία αλλάζει κάθε χρόνο), οι Σιίτες Μουσουλμάνοι γιορτάζουν το θάνατο της Φατίμα, κόρης του Προφήτη Μωάμεθ, που πέθανε με μαρτυρικό τρόπο στη Μεδίνα, στην προσπάθειά της να σώσει τον άντρα της Ιμάμη Αλή από τους εχθρούς του. Λόγω αυτού του γεγονότος, σε συνδυασμό με την Πρωτοχρονιά, η πόλη είχε απίστευτο κόσμο.

Κόσμος πολύς είχε στήσει τις σκηνές στις πλατείες, τα πάρκα, τις νησίδες των δρόμων, κάτω από τις πινακίδες, που απαγόρευαν την κατασκήνωση!

Η κίνηση, μετά από τόσες μέρες στο Ιράν, δεν μας έκανε πια εντύπωση.

Το βαν μας άφησε έξω από το τέμενος. Γινόταν ο κακός χαμός, από κόσμο! Η είσοδος επιτρεπόταν μετά από έλεγχο και οι γυναίκες έπρεπε να φορέσουν το «σεντόνι» τους, ένα εμπριμέ τσαντόρ, που σέρνονταν χάμω.

Η εικόνα ήταν για γέλια και για κλάματα.

Οι χώροι του τεμένους καταλαμβάνουν έκταση 38.000 τ.μ. και έχουν τρεις αυλές,

την αίθουσα του τάφου και τρεις μεγάλες αίθουσες προσευχής.

Όλα τα κτίρια ήταν όμορφα φωτισμένα και οι εικόνες,

ήταν απλά μαγικές!!!

Μπαίνοντας σε μία από τις αυλές, ακούσαμε ένα ρυθμικό γδούπο, πολύ έντονο, αλλά ήταν τόσος ο κόσμος, που δεν μπορούσαμε να δούμε τίποτα. Αμέσως πήγε το μυαλό μου στην Ασούρα και σκηνές που είχα δει στην τηλεόραση, αλλά σκέφτηκα, πως δεν ήταν δυνατόν. Κι όμως!

Σε μια άκρη της αυλής, γύρω στους 50 άντρες, φορώντας από πάνω μόνο τη φανέλα, θρηνούσαν το θάνατο της αγαπημένης τους Φατίμα και προσπαθούσαν να «νοιώσουνε» κάπως το μαρτύριό της!

Σήκωναν το δεξί χέρι και το κατέβαζαν με δύναμη στο αριστερό στήθος, βγάζοντας μια κραυγή. Στη συνέχεια το αριστερό χέρι στο δεξί στήθος και δώστου πάλι. Ανάμεσά τους και παιδιά!! Σταμάταγαν να ακούσουν ένα ύμνο, που κάποιος απάγγελνε και μετά όλοι μαζί να θρηνούν με κραυγές και αυτοβασανισμό! Το θέαμα με σόκαρε. Μιας και όλοι φωτογράφιζαν, τράβηξα κι εγώ φωτογραφίες και βίντεο. Σύμφωνα με τον Αμπάς, ήταν Πακιστανοί ή Ινδοί Σιίτες.

Απομακρυνθήκαμε λίγο, για να συνέλθουμε και συνεχίσαμε τις βόλτες μας,

χαζεύοντας τον κόσμο

και τις υπέροχες νυχτερινές εικόνες.

Σε άλλη αυλή, η σκηνή επαναλήφθηκε, με κάποιες διαφορές.

Στο μικρόφωνο, για την απαγγελία των προσευχών, ήταν ένα μικρό αγόρι και ενώ έκαναν τις ίδιες κινήσεις, δεν χτυπούσαν το στήθος τους, απλά ακουμπούσαν το χέρι σ’ αυτό. Πάλι σύμφωνα με τον Αμπάς, αυτοί ήταν Ιρακινοί Σιίτες.

Αρκετά κουρασμένοι, αποζητούσαμε ένα τσάι και λίγη ξεκούραση. Άλλωστε, οι εικόνες της μέρας ήταν πολλές, ποικίλες και τελικά πολύ έντονες. Βγαίνοντας από το τέμενος, οι γυναίκες επέστρεψαν τα τσαντόρ.

Έξω από το τέμενος, είναι μια μεγάλη πλατεία.

Στην άλλη της άκρη, είναι άλλο ένα τζαμί με μία εντυπωσιακή διακόσμηση στον τρούλο. Το τζαμί του Imam Hassan Al-Asgari, 11^ου Ιμάμη των Σιιτών.

Γύρω από τα τεμένη αναπτύσσεται ένα μεγάλο παζάρι και μια ακόμα μεγαλύτερη αγορά. Εκεί, μέσα στην αγορά, βρήκαμε ένα τσαϊχανέ να πιούμε ένα τσάι και να ξεκουραστούμε. Είχε δύο αίθουσες. Στην πρώτη, μια σειρά από ντιβάνια ήταν κατειλημμένα από μερικούς άντρες, που κάπνιζαν ναργιλέ (σίσα). Το τοπίο, θολό από το ντουμάνι και οι τύποι «λιώμα»! Τρέχα γύρευε τι είχαν καπνίσει. Άλλωστε είναι γνωστό πως το περσικό είναι πολύ καλής ποιότητας (το λένε και τα τραγούδια)!

Στη δεύτερη αίθουσα η ατμόσφαιρα ήταν καθαρή, αν και τα τραπέζια όχι και τόσο. Παραγγείλαμε τσάι και στην εκπνοή του ταξιδιού μας, παραγγείλαμε και ναργιλέ (σκέτο τουμπεκί)! Ήταν πολύ καλός! Δίπλα μας, η νεαρή γυναίκα του καφετζή, πάνω σε ένα ντιβάνι, έπαιζε με το μωρό της, καπνίζοντας κι αυτή τη σίσα της! Ο μπαμπάς-καφετζής τους καμάρωνε, φανερά υπερήφανος για το γιό του, το καμάρι του!

Η εικόνα του ευτυχισμένου μπαμπά με το χαμογελαστό γιό του, ήταν ουσιαστικά και η τελευταία εικόνα του ταξιδιού μας και ήταν όμορφη, αισιόδοξη εικόνα!

Κάτι λιγότερο από 150χμ μας χώριζαν από το αεροδρόμιο της Τεχεράνης, όπου φτάσαμε τα μεσάνυχτα. Αποχαιρετήσαμε τους συντρόφους μας των τελευταίων 10 ημερών και μπήκαμε. Εδώ, ουσιαστικά τελείωσε το ταξίδι μας και άρχιζε η ταλαιπωρία της επιστροφής στο σπίτι μας. Το αεροδρόμιο της Τεχεράνης είχε πολύ κόσμο, είναι ανεπαρκές για διεθνές και αρκετά βρώμικο.

Όπως τα περισσότερα αεροδρόμια, που έχω πάει, είναι κι αυτό απρόσωπο, ένα ακόμα ουδέτερο κομμάτι σε ένα συναρπαστικό ταξίδι.

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015 (Doshanbéh 3 Farvardīn 1394)

Το γκισέ για τσεκ ιν θα άνοιγε στις 4 το πρωί. Πως περνάει η ώρα μέχρι τότε; Σε κάτι άβολες καρέκλες αποθέσαμε το κουρασμένο μας κορμί και προσπαθήσαμε να περάσουμε την ώρα, ψόφιοι στην κούραση και με την προοπτική πολλών ακόμα ωρών ταλαιπωρίας.

Γύρω στις 6 απογειωθήκαμε. Κοιμήθηκα λίγο στο αεροπλάνο και κάπου πάνω από το κέντρο της Τουρκίας ξύπνησα.

Από κάτω μας τα χιονισμένα βουνά της. Φτάσαμε στο αεροδρόμιο Sabiha Gökçen, Πήραμε τα πράγματα και μιας και ήμασταν κομμάτια, αποφασίσαμε να βρούμε μια γωνιά να βάλουμε το κορμάκι μας, για τις επόμενες 8 ώρες. Άλλωστε κοντεύαμε 24ωρο στο πόδι και τι 24ωρο!! Αράξαμε σε ένα από τα καφέ του αεροδρομίου και σηκωθήκαμε για να πάμε για τσεκ ιν το μεσημέρι. Το προσωπικό του καφέ μας κοίταζε με μισό μάτι, αλλά δεν είπε κουβέντα. Δεν κοιμηθήκαμε, αλλά το κορμί μας, κάπως ίσιωσε!

Πήγε περίπου 7 το απόγευμα σαν φτάσαμε στο σπίτι μας, διαλυμένοι  από κούραση, αλλά τόσο γεμάτοι και ταυτόχρονα με το μυαλό να τα έχει μπλέξει όλα σε ένα κουβάρι. Δεν βαριέσαι, όλα θα κατασταλάξουνε και οι εικόνες θα καθαρίσουνε!

Τελειώνοντας αυτό το οδοιπορικό θάθελα να πω, πως το ταξίδι στο Ιράν, ήταν από τα καλύτερα που έχω κάνει. Ένα διαφορετικό ταξίδι, ένα ταξίδι στις χίλιες και μια νύχτες (κι ας ήταν μόνο 11), ένα ταξίδι στο παραμύθι!!

Το Ιράν έχει ιστορία, μνημεία εξαιρετικού κάλλους και ποιότητας, πόλεις, που είναι κάτι το ξεχωριστό και πάνω απ’ όλα ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!! Οι άνθρωποι είναι το γερό χαρτί του Ιράν στον παγκόσμιο τουριστικό χάρτη. Περήφανοι, αξιοπρεπέστατοι, με αυτοσεβασμό, ψηλό μορφωτικό και πολιτιστικό επίπεδο και κυρίως ευγενικοί και αφάνταστα φιλόξενοι! Όλα αυτά θέτουν τη χώρα αυτή στις πρώτες θέσεις της ταξιδιωτικής λίστας, που θα πρέπει να έχει κάθε ταξιδιώτης με ενδιαφέροντα, μάτια και μυαλό ανοικτό. Οι υποδομές είναι σε ικανοποιητικό επίπεδο. Η προσβασιμότητα σε άτομα με προβλήματα κίνησης είναι προβληματική έως ανύπαρκτη σε κάποια σημεία, αλλά το πρόβλημα λύνεται από τη φιλοτιμία των Ιρανών. Κάθε φορά θα βρεθούν 4 χέρια να σώσουν την κατάσταση. Ακόμα και σε σκάλες!!! Τι άλλο να πω!!

Φυσικά και υπάρχουν αρνητικά (ποιο ταξίδι, άλλωστε, δεν έχει;). Κυριότερο, ο συντηρητισμός και τα εμπόδια του Θεοκρατικού καθεστώτος, αν και αυτό το λούζονται, κυρίως οι ντόπιοι. Άλλο αρνητικό η απίστευτη αναρχία στους δρόμους, που για τους άμαθους δυτικούς γίνεται επικίνδυνη. Μικρότερα προβλήματα το νόμισμα και η καθαριότητα, κυρίως σε δημόσιους χώρους και τουαλέτες.

Τέλος όμως η γκρίνια! Ένα υπέροχο ταξίδι τελείωσε και εγώ αισθάνομαι πολύ, μα πάρα πολύ πιο πλούσιος, μετά από αυτό!! Ελπίζω και τα επόμενα να είναι αντάξια αυτού του ταξιδιού!

Τέλος του παραμυθιού, καληνύχτα σας!

 

Περισσότερες φωτογραφίες: https://get.google.com/albumarchive/116213570543368398574/album/AF1QipNt-K1j-0bj9DwlU3nB3ow2VfRq7WTiacMtKmGI

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας!

Αναλυτικά το 12ήμερο ταξίδι μας στο Ιράν στις παρακάτω αναρτήσεις:

Εικόνες από το Kadıköy της Πόλης!

Στην Τεχεράνη του τσαντόρ και της μαντήλας!

Στο Σιράζ των ποιητών και των κήπων!

Ο Κύρος, ο Δαρείος και λοιποί εστεμμένοι!

Το πέρασμα του Ζάγκρου!

Στη Γιαζντ των Ζωροαστριστών!

Στο δρόμο για το Εσφαχάν!

Εσφαχάν, το μισό του κόσμου! 1ο!

Iσφαχάν, το μισό του κόσμου! 2ο!

Στο δρόμο της επιστροφής!

«Κινούμενο σχέδιο» της 3ης π.Χ. χιλιετίας!!!

Μοτοσυκλέτες στο Ιράν – Εικόνες άλλου πολιτισμού!