Iσφαχάν, το μισό του κόσμου! 2ο

(συνέχεια από Iσφαχάν, το μισό του κόσμου! 1ο)

Πέντε Γιουνανί στη χώρα των Φαρσί!

Ταξίδι στο Ιράν, 8^ο Μέρος

21-22 Μαρτίου 2015 (1-2 Farvardīn 1394)

Σάββατο 21 Μαρτίου 2015 (Shanbéh 1 Farvardīn 1394)

Happy Norouz!! Καλή χρονιά! Ευτυχισμένος το 1394!

Ξημέρωσε η Ιρανική Πρωτοχρονιά και η μέρα, που θα επισκεπτόμασταν μερικά από τα σημαντικότερα αριστουργήματα εκείνου του τόπου. Η μέρα θα κυλούσε ολόκληρη στην Πλατεία του Ιμάμη και τα γύρω της. 

Αρχή του παραμυθιού, λοιπόν, με πρώτη στάση στο Παλάτι Chehel Sotoun. Κυριολεκτικά σημαίνει το «Παλάτι με τις 40 κολώνες».

Βρίσκεται σε ένα πάρκο, πολύ κοντά στην Πλατεία του Ιμάμη και είναι κτισμένο στην άκρη μιας παραλληλόγραμμης λίμνης-δεξαμενής-σιντριβανιού, στην οποία και καθρεφτίζεται. Εκεί καθρεφτίζεται και η είσοδος του παλατιού με τις 20 κολώνες, που γίνονται μέσα στο νερό άλλες τόσες. Από εκεί και ο αριθμός 40 του ονόματός του. Φτιάχτηκε στο πρώτο μισό του 17^ου αι. από τον Σάχη Abbas II, δισέγγονο του μεγάλου Abbas I, και χρησίμευε για αναψυχή και για να δέχεται ο Σάχης τις επίσημες αντιπροσωπίες.

Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιούνταν οι περίτεχνα διακοσμημένες αίθουσες,

αλλά και οι βεράντες, ανάλογα με τον καιρό και τη θερμοκρασία.

Οι τοίχοι είναι παντού καλυμμένοι με τοιχογραφίες, παραστάσεις με πλακίδια (δυστυχώς λεηλατημένα, στολίζουν σήμερα πολλά από τα μεγάλα μουσεία του κόσμου)

και καθρέφτες σε περίτεχνους συνδυασμούς και συνθέσεις.

Το πιο εντυπωσιακό, όμως είναι οι πίνακες, που κοσμούν το χώρο.

Σκηνές από μάχες,

όπως η Μάχη του  Chaldiran (23/8/1514)

και σκηνές από μεγαλειώδεις γιορτές, με μουσικούς, χορό, φαΐ και κρασί,

όπως αυτός με το συμπόσιο του Σάχη Abbas I για την υποδοχή του Εμίρη του Τουρκεστάν.

Στην πιο χαμηλή ζώνη σκηνές κυνηγιού,

και πολλές σκηνές αναψυχής στην εξοχή

με γυναίκες,

μουσική

και πάντα κρασί.

Σε αυτές τις τελευταίες η απεικόνιση του φυσικού τοπίου μου θύμισε ανάλογα σε βυζαντινές εικόνες.

Πίνακες υπάρχουν και στις βεράντες

και μεγάλο ενδιαφέρον έχουν αυτοί, που παριστούν Ευρωπαίους.

Αφού περιηγηθήκαμε σε όλους τους χώρους, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και ετοιμαστήκαμε να φύγουμε.

Μέσα στον κήπο και δίπλα στην πύλη, μια γιούρτα (σκηνή των νομάδων της κεντρικής και βόρειας Ασίας) λειτουργεί σαν κατάστημα με διάφορα υφαντά και ρούχα.

Βγαίνοντας μπήκαμε σε ένα μικρότερο πάρκο με προτομές προσωπικοτήτων του Ιράν και, σε λίγο, ώ του θαύματος,

μπροστά στα θαμπωμένα μάτια μας η δεύτερη σε μέγεθος πλατεία του κόσμου, μετά την Τιεν Αν Μεν του Πεκίνου.

Κυρίες και κύριοι η πλατεία Naqsh-e Jahan, η πλατεία του Ιμάμη (ή του Σάχη, όπως λεγόταν παλιότερα), το Μεϊντάνι (Maidan). Φτιάχτηκε μεταξύ του 1598 και του 1629 και το όνομα της, κατά λέξη, σημαίνει «η εικόνα του κόσμου».

Έχει διαστάσεις 560Χ160μ., ένα μεγάλο παραλληλόγραμμο σιντριβάνι και γύρω του λουλούδια. Πολλά λουλούδια.

Ένα γύρω στην πλατεία, βρίσκονται μερικά από τα σπουδαιότερα αριστουργήματα της παγκόσμιας Ισλαμικής τέχνης! Δίκαια φιγουράρει στη λίστα των Μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, από το 1979.

Τέσσερα είναι τα σπουδαία κτίρια αυτής της πλατείας.

Στη δυτική πλευρά είναι το παλάτι που έκτισε για τον εαυτό του ο μεγάλος Σάχης Abbas I, το Παλάτι Ali Qapu.

Απέναντί του, στην ανατολική πλευρά το Τζαμί Lotfollah

και στη νότια πλευρά το μεγάλο Τζαμί Masjed-e Shah, Τζαμί του Σάχη ή, όπως θέλησε η τωρινή κατάσταση πραγμάτων να λέγεται, Τζαμί του Ιμάμη.

Τέλος στη βόρεια πλευρά δεσπόζει η πύλη του Μεγάλου Παζαριού της πόλης.

Η πλατεία χωρίζεται από την υπόλοιπη πόλη με ένα διώροφο περιτοίχισμα με καμάρες που ενώνει τα τέσσερα κτίρια μεταξύ τους και στεγάζει εργαστήρια και καταστήματα. Σε συνδυασμό με το μεγάλο παζάρι, δημιουργείται μια τεράστια, μια απέραντη αγορά. Έτσι κάθε φορά που βγαίνεις από κάποιο από τα μεγάλα μνημεία, χώνεσαι μέσα στην αγορά και πάει λέγοντας.

Το πρώτο κτίριο που φτιάχτηκε, ήταν το Τζαμί των γυναικών του χαρεμιού, το Τζαμί Lotfollah, φτιαγμένο έτσι, που να προστατεύει τις γυναίκες του χαρεμιού από τα αδιάκριτα βλέμματα. Αυτός είναι ο λόγος, που το τζαμί αυτό δεν έχει κανένα μιναρέ. Βρίσκεται στην ανατολική πλευρά της πλατείας

και ξεχωρίζει από τη διακόσμηση του θόλου του, στην οποία δεσπόζει το μπεζ χρώμα στα πλακίδια, που τον καλύπτουν. Αντίθετα, στην πρόσοψη και την πύλη του, κυριαρχεί το μπλε χρώμα.

Πλακίδια με το συνδυασμό των δύο αυτών χρωμάτων, καλύπτουν κάθε τετραγωνικό εκατοστό του εσωτερικού του.

Ένα εξαιρετικά κομψό μιχράμπ,

ζώνες με στίχους από το κοράνι

και περίτεχνες διακοσμήσεις παντού, σε θαμπώνουν, σε λιγώνουν, από την τόση ομορφιά τους.

Από αυτό το τζαμί, ξεκινήσαμε κι εμείς, αφού βεβαίως θαυμάσαμε την πλατεία από κάθε γωνιά της,

τα μόνιππα που πηγαινοέρχονταν, κουβαλώντας ευτυχισμένες οικογένειες και κυρίως τρισευτυχισμένα πιτσιρίκια, ανακατευτήκαμε με τους πάρα πολλούς ντόπιους και απολαύσαμε τη γιορταστική, την πρωτοχρονιάτικη ατμόσφαιρα, μαζί τους.

Βγαίνοντας από το τζαμί, χωθήκαμε στα μαγαζιά, χαζεύοντας την πολύχρωμη πραμάτεια τους.

Καταλήξαμε σε ένα μαγαζί με σταμπωτά υφάσματα, πολύ όμορφης τέχνης. Μιας και τα όμορφα χαλιά δεν ήταν για την τσέπη μας, περιοριστήκαμε σε σταμπωτά τραπεζομάντηλα και δεν το μετανιώσαμε.

Εκτός από το εμπόρευμα, σε ένα τοίχο είχε αρκετές από τις ξύλινες στάμπες που χρησιμοποιούν για την κατασκευή τους.

Με τσάντες στα χέρια βγήκαμε και χαζέψαμε τους Haji Firuz, τις παραδοσιακές φιγούρες της Περσικής πρωτοχρονιάς, που ντυμένες στα κόκκινα και με μαύρα βαμμένα πρόσωπα, παίζουν το ντέφι τους, χορεύουν και τραγουδάνε στους δημόσιους χώρους.

Σειρά είχε η επίσκεψη στο Τζαμί του Ιμάμη (ή του Σάχη, μέχρι πριν κάποιες δεκαετίες), του 1638. Θεωρείται το αριστούργημα του Σάχη Abbas I, που ζήτησε από τον αρχιτέκτονά του, Αμπντούλ Κασίμ, να το φτιάξει όσο πιο γρήγορα γινόταν.

Το Ιβάν της πύλης με τους δύο μιναρέδες, που φτάνουν τα 32μ. ύψος, δεσπόζει στη νότια πλευρά της πλατείας. Κυρίαρχο χρώμα στα πλακίδια, που την καλύπτουν, είναι το γαλάζιο (σε όλες του τις αποχρώσεις), όπως και σε όλα τα κτίρια του τεμένους, μέσα κι έξω, χωρίς βέβαια να λείπουν και άλλα χρώματα, που δίνουν το ιδιαίτερο τόνο τους , όπως το λευκό ή το κίτρινο.

Εξαιρετικά εντυπωσιακή η κυψελοειδής κόγχη ψηλά στην οροφή του Ιβάν με τα περίτεχνα μουκαρνάς της. Περνώντας το σχετικά μικρό πορτώνι και στη συνέχεια ένα σκοτεινωπό διάδρομο, στρίβεις ελαφρά δεξιά και να,

ανοίγεται μπροστά σου η τετράπλευρη αυλή με τα Ιβάν της. Όλο το συγκρότημα έχει διαφορετικό προσανατολισμό από την πύλη και την Πλατεία, με σκοπό να κοιτά προς τη Μέκκα.

Απέναντι είναι η τριπλή αίθουσα του κεντρικού χώρου προσευχής με τους δύο μιναρέδες στο Ιβάν του. Από πάνω ο θόλος, που φτάνει τα 52μ. ύψος (εξωτερικά, γιατί εσωτερικά είναι κατά πολύ χαμηλότερος, δημιουργώντας ανάμεσα τους ένα κενό περίπου 12μ).

Μπαίνουμε στους διάφορους χώρους

και τις αυλές, και απλά θαυμάζουμε.

Χρώματα και σχέδια να λιγώνουν βλέμμα, νου και ψυχή. Όπως λέει η Λολίτα Γεωργίους στο βιβλίο της «Περσία, πορεία σε φως και σκιά», «[…] θαρρείς πως το ουράνιο τόξο διαλύθηκε και ξανασχηματίστηκε, αποκτώντας όγκο, καμπύλες και επιφάνεια.[…]». Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω απόλυτα!! Και φυσικά, να συμφωνήσω με την UNESCO, που έχει βάλει όλα αυτά τα «καλούδια» στη λίστα με τα Μνημεία της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς!

Σε μια από τις αυλές κάτσαμε να ξαποστάσουμε, παρέα με κάποιους Πέρσες. Πάντα, σαν άκουγαν πως ήμασταν Έλληνες, η απάντηση ήταν μία: Welcome to Iran! Και δώστου, να βγάλουμε μαζί φωτογραφίες! Πολλοί οι Ιρανοί σε όλους τους χώρους.

Καλοντυμένοι (ίσως πολύ φανταχτερά για τα γούστα μας), μιας και ήταν η πρωτοχρονιά τους.

Συνεχίσαμε λίγο ακόμα και βγήκαμε.

Το μεσημέρι είχε προχωρήσει για τα καλά και διαλέξαμε ένα από τα εστιατόρια, που βρίσκονται μέσα στις στοές της πλατείας.

Το εσωτερικό σε παραπέμπει σε «Χίλιες και μία νύχτες».

Πολλοί κάθονταν οκλαδόν, πάνω σε χαλιά και έτρωγαν, ενώ άλλοι (μαζί κι εμείς) σε κανονικά τραπέζια. Το φαγητό, αν και αρκετά καλό δεν ήταν ανάλογο του χώρου.

Αφού χορτάσαμε κάναμε την περατζάδα μας από τα μαγαζιά. Στο μέρος που ήμασταν είχε πολλά με μινιατούρες. Όμορφη τέχνη, αλλά με τιμές αρκετά τσιμπημένες. Μπήκαμε σε ένα να ρωτήσουμε και ο ιδιοκτήτης του, ευγενέστατα μας έδειξε πως φτιάχνονται.

Πήρε την επαγγελματική του κάρτα, τη γύρισε ανάποδα και με ένα λεπτό πινέλο,

σχεδίασε τον ποιητή Χαφέζ! Αφού το υπέγραψε, το πρόσφερε στη Μαριάννα, χωρίς να δυσανασχετήσει, που δεν αγοράσαμε τίποτα. Ιρανοί!!!

Αφού τελειώσαμε και από αυτό το μάθημα τέχνης και ευγένειας, ήρθε η ώρα να εντρυφήσουμε στη χλιδή της δυναστείας των Σαφαφιδών.

Ήρθε η ώρα να επισκεφτούμε το Παλάτι Ali Qapu, το παλάτι, που έχτισε ο Abbas I, που ήταν συνάμα το όριο ανάμεσα στο βασιλιά και τους υπηκόους του, αλλά και το μέρος της επαφής τους, μιας και από τον μεγάλο εξώστη ο βασιλιάς παρακολουθούσε όλα τα τεκταινόμενα στο Μαϊντάν. Άλλωστε Qapu σημαίνει πύλη και μια πύλη χωρίζει και ταυτόχρονα συνδέει δύο χώρους.

Το παλάτι αυτό έχει έξι ορόφους και μια μεγάλη, υπόστεγη βεράντα. Στην πρόσοψη, στις δύο πάνω γωνίες, τα πορτρέτα των Χομεϊνί και Χαμενεΐ, υπενθυμίζουν σε όλους, ποιος κάνει κουμάντο, τώρα πια. σε εκείνα τα μέρη!

Δυστυχώς, λόγω έργων συντήρησης το μεγαλύτερο μέρος του ήταν κλειστό. Ήταν ανοικτό όμως ένα μέρος και κυρίως το μεγαλύτερο μέρος της βεράντας.

Ανεβήκαμε από μια σχετικά στενή, αλλά πλούσια στολισμένη σκάλα.

Η αίθουσα του θρόνου, που είδαμε είχε περίτεχνη διακόσμηση,

κυρίως φυτική,

αλλά και με κάποιες σκηνές με ζώα

και ανθρώπους. Είναι γνωστό πως ο Abbas I, αν και πιστός μουσουλμάνος, διαχώριζε απόλυτα το κράτος του, από τον κλήρο. Ήταν λάτρης του κρασιού, της μουσικής, του χορού και γενικά των κοσμικών απολαύσεων και δεν έχανε ευκαιρία να το δείξει.

Η θέα από την βεράντα προς την πλατεία είναι ανεπανάληπτη. Το Μαϊντάν με το μέγεθος και το μεγαλείο του είναι μπροστά στα πόδια σου!!

Αριστερά μας, στο βορινό άκρο της πλατεία είναι η είσοδος του Μεγάλου Παζαριού.

Μια πύλη (πύλη Qeysarieh) με όμορφες τοιχογραφίες, δυστυχώς με αρκετές ζημιές, λόγω του χρόνου, που έχει περάσει από πάνω τους.

Οι περισσότερες παριστούν μάχες

ενώ κάποια με θέμα συμποσίου είναι αρκετά δυτικότροπη.

Το παζάρι είναι, από μόνο του, μια χαώδης πόλη, ένας λαβύρινθος από διαδρόμους πολλών χιλιομέτρων

που στεγάζουν, κάθε είδους εμπορική δραστηριότητα. Εκεί βρήκαμε και αγοράσαμε μινιατούρες σε κόκκαλο καμήλα, σε προσιτή τιμή.

Η πιο αστεία εικόνα είναι αυτή των πύργων του Άϊφελ Made in China! Αυτό θα πει παγκοσμιοποίηση!!

Το απόγευμα είχε προχωρήσει και η νύχτα έρχονταν με γοργό ρυθμό. Αφήσαμε την ανεπανάληπτη εκείνη πλατεία και με τα πόδια πήγαμε να δούμε άλλο ένα παλάτι. Το παλάτι Hasht Behesht (Οκτώ Παράδεισοι) του 1660, που βρίσκεται μέσα στον κήπο Bargh-e Bolbol (Κήπος του Αηδονιού). Μιας και η ώρα είχε περάσει και ήμασταν πολύ κουρασμένοι, δεν μπήκαμε μέσα.

Άλλωστε, κάποια πράγματα φαίνονταν απ’ έξω και περιοριστήκαμε σε ότι βλέπαμε από εκεί. Πήρε το όνομά του γιατί, σύμφωνα με την παράδοση, ο τότε ηγεμόνας, στέγαζε εκεί 8 οδαλίσκες «παραδείσιας» ομορφιάς!

Ενδιαφέρον, ακόμη, παρουσιάζει ένα θαυμάσιο κτίριο κατασκευασμένο το 1710 για σχολή Δερβίσιδων, το Shah Hussain madrasa ή Madrasa της λεωφόρου Chahar Bagh (λεωφόρου των 4 κήπων), το οποίο είδαμε περνώντας απ’ έξω, την ώρα που το σούρουπο έπεφτε πια στην πόλη.

Τελικός μας προορισμός για αυτή την τόσο υπέροχη, την τόσο γεμάτη μέρα, ήταν ένα ρόφημα στο, γνωστό μας πια, Abbasi Hotel. Όλοι μαζί αυτή τη φορά.

Όταν γυρίσαμε στο δωμάτιο, βρήκαμε ένα κουτί με μαντολάτα και μια κάρτα με ευχές για το νέο έτος, από τη διεύθυνση του ξενοδοχείου!!

Την άλλη μέρα θα φεύγαμε και εγώ δεν ήθελα να αποχαιρετήσω την πόλη, που με μάγεψε με τα κάλλη της. Το μόνο που ευχήθηκα εκείνο το βράδυ, ήταν να μ’ αξιώσει ο Αλλάχ, ο Ζαρατούστρα ή όποιος άλλος, να ξαναπάω, για άλλη μια αναβάπτιση στην κολυμπήθρα της ομορφιάς του Ισφαχάν!

Καλή σου νύχτα μοναδική μου ομορφιά και καλή σου χρονιά!

Κυριακή 22 Μαρτίου 2015 (Yekshanbéh 2 Farvardīn 1394)

Ξύπνησα νωρίς και μια όμορφη ανατολή πάνω από την πόλη, ήταν σαν να με αποχαιρετούσε. Οι εικόνες, όμως, της σημερινής πραγματικότητας, ήταν αυτές, που θα μου έλεγαν «εις το επανειδείν»!!!!

Ένα σιντριβάνι με φόντο το πορτρέτο του Χομεϊνί

και λίγο πιο πέρα οι φωτογραφίες πολλών μαρτύρων της επανάστασης. Αν και αυτές ήταν οι τελευταίες εικόνες από το Ισφαχάν, δεν θέλω με τίποτα να σκεπάσουν τις εικόνες των δύο προηγούμενων ημερών, που με μάγεψαν.

Πλανεύτρα της Ανατολής, είθε μια μέρα να προσκυνήσω και πάλι τα κάλλη σου!!

Η επιστροφή στα σπίτια μας μόλις άρχιζε, όχι χωρίς εμπειρίες και μάλιστα δυνατές!

Περισσότερες φωτογραφίες: https://get.google.com/albumarchive/116213570543368398574/album/AF1QipNcoBQV9TxzoxGJbKAcmsl_jAWuqsoJFL5GrAxT

(το ταξίδι συνεχίζεται στο 
9ο μέρος: Στο δρόμο της επιστροφής!)

 

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας!

Αναλυτικά το 12ήμερο ταξίδι μας στο Ιράν στις παρακάτω αναρτήσεις:

Εικόνες από το Kadıköy της Πόλης!

Στην Τεχεράνη του τσαντόρ και της μαντήλας!

Στο Σιράζ των ποιητών και των κήπων!

Ο Κύρος, ο Δαρείος και λοιποί εστεμμένοι!

Το πέρασμα του Ζάγκρου!

Στη Γιαζντ των Ζωροαστριστών!

Στο δρόμο για το Εσφαχάν!

Εσφαχάν, το μισό του κόσμου! 1ο!

Iσφαχάν, το μισό του κόσμου! 2ο!

Στο δρόμο της επιστροφής!

«Κινούμενο σχέδιο» της 3ης π.Χ. χιλιετίας!!!

Μοτοσυκλέτες στο Ιράν – Εικόνες άλλου πολιτισμού!