Iσφαχάν, το μισό του κόσμου! 1ο

(συνέχεια από Στο δρόμο για το Ισφαχάν!)

Πέντε Γιουνανί στη χώρα των Φαρσί!

Ταξίδι στο Ιράν, 7^ο Μέρος

19-20 Μαρτίου 2015 (28-29 Espand 1393)

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015 (Panjshanbéh 28Espand 1393

Εκείνη τη μέρα (http://disaki.blogspot.gr/2016/01/blog-post_12.html), φύγαμε από τη Γιάζντ πρωί, κάναμε κάποιες στάσεις με πολλά ενδιαφέροντα και φτάσαμε στο Iσφαχάν όταν πια είχε βραδιάσει. Αφήσαμε τα πράγματά στο ξενοδοχείο και αφού φρεσκαριστήκαμε, κατεβήκαμε για μια πρώτη γνωριμία με την πόλη. Η βραδιά, αν και είχε σχετική υγρασία, ήταν γλυκιά.

Το ξενοδοχείο μας είναι στην άκρη μιας από τις γέφυρες (Felezi bridge) του ποταμού Zayand-e Roud (Ζωοδότης ποταμός),που διαρρέει την πόλη. Η γέφυρα αυτή,

όπως και αρκετές άλλες, είναι σύγχρονες και χωρίς κάποιο ενδιαφέρον.

Υπάρχουν όμως κάποιες, που είναι πραγματικά στολίδια. Και ειδικά το βράδυ, που λάμπουν ακόμα περισσότερο!

Για τις ανάγκες της ευρύτερης περιοχής τα νερά του ποταμού έχουν δεσμευτεί με φράγμα και γι αυτό, μια συνηθισμένη εικόνα του, είναι αυτή του ξεροπόταμου. Εμείς όμως ήμασταν τυχεροί γιατί, είχε βρέξει τις προηγούμενες μέρες και για να μην ανέβει επικίνδυνα η στάθμη της τεχνητής λίμνης, είχαν αφήσει αρκετό νερό. Έτσι εμείς βλέπαμε να κυλά ένα κανονικό ποτάμι.

Και οι δύο όχθες του ποταμού είναι διαμορφωμένες σε καταπληκτικά πάρκα με πολύ πράσινο, σιντριβάνια, παιδικές χαρές

και πολλά γλυπτά.

Κατεβήκαμε στο πάρκο της βόρειας όχθης, που είναι από τη μεριά του ξενοδοχείου και κινηθήκαμε ανατολικά. Μέσα στο πάρκο είχε ελάχιστο κόσμο, σε αντίθεση με το χαμό που γινόταν στο δρόμο και τα πεζοδρόμια, λίγα μέτρα πάνω από τα κεφάλια μας. Είδαμε όμως κάποια ζευγαράκια στα σκοτεινά να κάθονται δίπλα-δίπλα, χέρι-χέρι και να πέφτει που και που και κανένα φιλάκι. Σιγά μην υπακούσει η φύση στους μουλάδες!

Προορισμός μας ένα από τα στολίδια της πόλης. Η γέφυρα Allahverdi Khan ή όπως την ξέρει ο κόσμος, γέφυρα Si-o-se Pol, δηλαδή «Η γέφυρα με τις 33 καμάρες».

Σε λίγο την είδαμε από μακριά. Τι εικόνα!! Όλες οι καμάρες φωτισμένες δημιουργούν ένα μαγικό σύνολο!!

Η γέφυρα φτιάχτηκε μεταξύ 1599 και 1602 και είναι η μακρύτερη γέφυρα της πόλης. Το μήκος της φτάνει σχεδόν τα 300μ (297,76μ).

Όταν φτάσαμε,είδαμε πως είχε πολύ κόσμο.Όλες οι παλιές γέφυρες είναι πεζοδρομημένες και είναι η χαρά του πεζού. Το πάνω επίπεδο είναι προσβάσιμο και για καροτσάκι.

Κόσμος πολύς πήγαινε κι ερχόταν,

καθόταν στα πεζούλια, φλέρταρε (ναι, φλερτάρουν και στο Ιράν, διακριτικά βέβαια) και που και που άκουγες κάποιον να τραγουδάει πολύ παθητικά. Είναι μια συνήθεια σε αυτές τις γέφυρες. Υπάρχει, μάλιστα, κάποια συγκεκριμένη μέρα της εβδομάδας, που γίνεται ένα είδος άτυπου διαγωνισμού τραγουδιού. Ξεκινά κάποιος ένα παθητικό, μακρόσυρτο, ανατολίτικο τραγούδι, το παίρνει στη συνέχεια κάποιος άλλος και πάει κορδόνι. Οι τραγουδιστάδες είναι αραγμένοι μέσα στις καμάρες και τους βλέπει μόνο όποιος είναι σε εκείνο το σημείο. Έτσι ακούς τραγούδι, που έρχεται πότε από εδώ, πότε από εκεί και εσύ απλά απολαμβάνεις. Σκέτη μυσταγωγία!!!

Κάτσαμε περίπου μια ώρα, απολαμβάνοντας τις εικόνες και χαζεύοντας τον κόσμο. Όλοι, μικροί, μεγάλοι, πραγματικά το χαίρονταν, ανεξάρτητα από την ηλικία τους. Η φωτογραφική μου μηχανή είχε πάρει φωτιά.

Άλλωστε οι εικόνες ήταν σκέτος πειρασμός.

Περάσαμε από τη γέφυρα απέναντι στη νότια όχθη και μέσα από το πάρκο πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Και σε αυτό το πάρκο πράσινο, νερά και γλυπτά. Κάτω από μια γέφυρα περάσαμε μέσα από ένα είδος υπόγειας διάβασης.

Εκεί, σε ένα πεζούλι, κάθονταν δυο νεαροί και κουβέντιαζαν. Δίπλα τους μια κιθάρα.

Μόλις μας είδαν, άρχισαν να τραγουδάνε. Ήταν υπέροχοι! Και δεν το έκαναν για χρήματα!

Ανεβήκαμε στη γέφυρα, που βγάζει στο ξενοδοχείο,

περάσαμε απέναντι, απολαμβάνοντας τις τελευταίες νυχτερινές εικόνες του ποταμού και μιας και πεινάγαμε, πήγαμε σε ένα μαγαζί, τύπου φαστφούντ, δίπλα στο ξενοδοχείο, για πίτσα.

Δίπλα στην πόρτα το τραπέζι του Νορούζ στρωμένο όπως απαιτεί η παράδοση. Αφού χορτάσαμε την πείνα μας πήγαμε δίπλα στο ξενοδοχείο μας.

Στο λόμπυ ένα ακόμα τραπέζι του Νορούζ, στρωμένο με τα καλούδια, που απαιτεί το έθιμό τους. Λίγες ακόμα φωτογραφίες και ανεβήκαμε στο δωμάτιό μας.

Πριν όμως πέσουμε για ύπνο, ας πούμε δυο λόγια για το Εσφαχάν ή Ισφαχάν ή Ισπαχάν, που από παλιά το χαρακτήριζαν σαν «το μισό του κόσμου» (Isfahan-nesf-e-jahan) για τα μνημεία και την ομορφιά του!

Βρίσκεται στη θέση της αρχαίας πόλης Ασπάντανα, αν και τα ευρήματα δείχνουν κατοίκηση από την παλαιολιθική εποχή. Έφτασε στη μεγάλη της ακμή τον 17^ο αι. Ο σάχης Abbas ο Α΄ (ο μεγάλος), το 1598, μετέφερε την πρωτεύουσα του βασιλείου του, από την Qazvin στο Ισφαχάν, που ήταν στο κέντρο της Περσίας και τη στόλισε με μοναδικής ομορφιάς καλούδια. Στολίδια, που είχαμε έρθει να δούμε και που για χάρη τους ταξιδεύουν από τα πέρατα του κόσμου να τα θαυμάσουνε.

Σήμερα είναι η 3^η πόλη του Ιράν με πληθυσμό που ξεπερνά το 1.750.00 ψυχές και είναι η πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας. Από πολλούς (ανάμεσά τους κι εγώ) θεωρείται η ομορφότερη πόλη του Ιράν (είπαμε, «το μισό του κόσμου»!!!).

Το πετράδι αυτό του «περσικού στέμματος» μας υποδέχτηκε με τις ωραιότερες εικόνες, που θα μπορούσε να μας φιλέψει.

Υποκλίνομαι στα κάλλη σου «ουρί» του Περσικού Παραδείσου* και εύχομαι τα όνειρά μου να είναι αντάξια των εικόνων, που μου χάρισες. Καλή σου νύχτα!

*Η λέξη «Παράδεισος» σημαίνει στα φαρσί «περιφραγμένος κήπος αναψυχής». Σήμερα χρησιμοποιείται παντού με την έννοια που ξέρουμε και προφανώς υποδηλώνει τον «Κήπο της Εδέμ».

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015 (Âdinéh 29 Espand 1393)

Ξύπνησα με μια ανυπομονησία να επισκεφτούμε την πλατεία του Ιμάμη και να χαρούμε τα καλούδια αυτής της πόλης. Άλλαι, όμως αι βουλαί του Αμπάς!

Στο πρωινό μας έκανε μια άλλη πρόταση. Να αφήσουμε την Πλατεία του Ιμάμη για το Σάββατο, την Πρωτοχρονιά τους, που το κλίμα θα ήταν πιο εορταστικό.

-Μα δεν θα είναι όλα κλειστά;

-Τίποτα δεν θα είναι κλειστό. Ίσα-ίσα που περιμένουν πελάτες.

Πρότεινε λοιπόν, να πάμε να δούμε κάποια άλλα αξιοθέατα και να αφήσουμε για το τέλος τα κορυφαία.

Η απόφαση ήταν δική μας. Αν και είχαμε τους ενδοιασμούς μας συμφωνήσαμε

και ξεκινήσαμε για το Πάρκο των Πουλιών. Ένας ζωολογικός κήπος μόνο για πουλιά, στα δυτικά της πόλης, δίπλα στο ποτάμι.

Ο χώρος είναι πολύ περιποιημένος και οργανωμένος.

Εκτός από την επίσκεψη, μπορεί κάποιος να δει το πάρκο από ψηλά, μέσα από τα καθίσματα  του εναέριου (τελεφερίκ). Από κόσμο χαμός!

Δεκάδες διαφορετικά είδη πουλιών, από τα πέρατα του κόσμου, άλλα γνωστά και οικεία,

άλλα γνωστά από βιβλία, ντοκιμαντέρ ή φωτογραφίες και άλλα τελείως άγνωστα. Μεγάλα μεταναστευτικά και μικρά παραδείσια. Οικόσιτα ή άγρια, αρπακτικά ή σποροφάγα και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

Φυσικά το εθνικό πουλί της χώρας, το παγώνι, είχε την τιμητική του. Κυρίως στο θαυμασμό των Περσών.

Κάτσαμε εκεί μέσα περίπου δύο ώρες.

Ξανά στο βανάκι για να πάμε στα νότια της γέφυρας Si-o-sePol, στην Αρμένικη γειτονιά.

Τον 17^ο αι. ο Σάχης Abbas, στη διάρκεια κάποιας εκστρατείας του στην περιοχή Julfa της Νότιας Αρμενίας, εντυπωσιάστηκε από την τέχνη και την αξιοσύνη των Αρμένιων εμπόρων. Κατάφερε να πείσει μερικές χιλιάδες από δαύτους να μετοικήσουν στο Ισφαχάν, όπου εγκαταστάθηκαν σε ξεχωριστή συνοικία, που την ονόμασαν Νέα Julfa, και φυσικά μεγαλούργησαν, κρατώντας το εμπόριο,

κυρίως των χαλιών, στα χέρια τους, κάτι που συμβαίνει ακόμα και σήμερα. Καρδιά της συνοικίας αυτής είναι ο Καθεδρικός ναός του Σωτήρα ή Vank.

Το βανάκι μας άφησε έξω από τον Καθεδρικό. Εκεί, το 2007, στήθηκε το άγαλμα του Αρχιεπίσκοπου Khachatour Kesaratsi, που το 1636, ίδρυσε στο Vank το πρώτο τυπογραφείο στο Ιράν και σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.

Ο χώρος θυμίζει οχυρωμένο μοναστήρι με ψηλό μαντρότοιχο ένα γύρω,

τον ναό με τον τρούλο, που θυμίζει αντίστοιχο τζαμιού

και διάφορα κτίρια γύρω του.

Σε ένα από αυτά στεγάζεται το μουσείο της αρμένικης κοινότητας του Ισφαχάν.

Το μεγάλο ενδιαφέρον βρίσκεται στο εσωτερικό του ναού και τη «διακόσμηση» του.

Δεν υπάρχει εκατοστό, που να μην είναι καλυμμένο, είτε με εικόνες,

είτε με διακόσμηση σαν αυτή των τζαμιών.

Ειδικά ο θόλος είναι σαν περσικό χαλί (!!),

ενώ ένας μικρότερος, πάλι με παρόμοια διακόσμηση, αλλά και με τέσσερεις ένθετες εικόνες.

Οι εικόνες είναι δυτικότροπες και πολλές από αυτές θυμίζουν λαϊκή τέχνη.

Εντυπωσιακό είναι και το ιερό, που δεν έχει τέμπλο, αλλά ένα περίτεχνο παραπέτασμα, ανοικτό, όταν πήγαμε εμείς. Γενικά η εντύπωση ήταν χρώμα και πάλι χρώμα,

όπως στο πολύχρωμο κουβούκλιο (δεσποτικός θρόνος;;).

Θαυμάσαμε το χώρο, εμείς και πολλοί άλλοι και βγήκαμε να πάμε στο μουσείο.

Τα εκθέματα χωρίζονται σε εκκλησιαστικά

και κοσμικά.

Θρησκευτικά χειρόγραφα

και τυπωμένα βιβλία,

εικόνες,

ξυλόγλυπτοι σταυροί,

κοσμικά βιβλία, πορτρέτα Αρμενίων,

μουσικά όργανα

και άλλα πολλά. Πολλά από τα εκθέματα πάνε πίσω στον 11^ο-12^ο αι. και τα έφεραν μαζί τους από την πατρίδα τους.

Εκεί τελείωσε η επίσκεψη μας στο Ναό του Σωτήρος των Αρμενίων της πόλης, αλλά δεν θα φεύγαμε ακόμα από την αρμένικη γειτονιά. Βγαίνοντας άρχισε να βρέχει και σύντομα έριχνε νερό με το τουλούμι.

Έτσι, πήγαμε για ένα ρόφημα εκεί κοντά στο σκεπασμένο αίθριο ενός μαγαζιού. Μέχρι να πιούμε το ρόφημά μας, η βροχή σταμάτησε και ήλιος βγήκε λαμπρός. Βγήκαμε κι εμείς, σαν τα σαλιγκάρια, να περπατήσουμε στη γειτονιά με τα σπίτια

με τις περίτεχνες διακοσμήσεις.

Είδαμε και ένα μουσικό με ένα είδος λύρας (Qeychak/Qichak), που τον συνόδευαν δύο παιδιά με ντέφια. Όμορφη, ανατολίτικη εικόνα!

Είχε μεσημεριάσει για τα καλά, όταν το βανάκι μας άφησε σε ένα κεμπαμπάδικο τελείως λαϊκό.

Νοστιμότατα το κεμπάμπ και το ρύζι και τα λαχανικά που το συνόδευαν. Ο Δημήτρης δοκίμασε μια πιπεριά και αποφάνθηκε πως δεν καίει. Πήρα και εγώ τη δική μου και κόντεψα να αφήσω τα κοκκαλάκια μου στο Ισφαχάν. Μου κόπηκε η ανάσα, δάκρυα τρέχανε ποτάμι, κοκκίνισα και νόμισα πως είχα καταπιεί ένα μαγκάλι κάρβουνα! Είδα και έπαθα να συνέρθω. Ξέροντας πως ο Δημήτρης τα τρώει τα καυτερά τα έβαλα μαζί του. Δοκίμασε τότε από την πιπεριά, που είχα αφήσει και έπαθε κι αυτός τα ίδια! Όντως η δική του δεν έκαιγε.

Αφού συνήλθαμε από την «καυτή» εμπειρία του γεύματος, σηκωθήκαμε να πάμε σε ένα άλλο αξιοθέατο.

Περίπου 3χμ ανατολικά από εκεί που ήμασταν είναι ή, κατά γενική ομολογία, ομορφότερη γέφυρα της πόλης. Η γέφυρα Khajou.

Μικρότερη σε μήκος από την Si-o-sePol,

έχει το χαρακτηριστικό πως στις δύο άκρες της, αλλά και στη μέση, έχει κτίσματα σαν «προμαχώνες» και από τις δύο μεριές της γέφυρας. Δηλ. τρία, από τη μεριά που έρχεται το νερό και τρία, από εκεί που φεύγει.

Έχει σκαλιά, που φτάνουν μέχρι το νερό και έχει κι αυτή δύο επίπεδα.

Μέσα στα κτίρια έχει κάποια μαγαζάκια με αναμνηστικά και μέχρι πριν λίγο καιρό λειτουργούσε εκεί και ένα τσαγάδικο, που πρέπει να ήταν από τα πιο όμορφα της Περσίας, αλλά σίγουρα αυτό με την πιο όμορφη θέση! Δυστυχώς είχε πια κλείσει, όταν πήγαμε εμείς. Ποιος ξέρει αν θα ανοίξει και πάλι κάποια στιγμή.

Το εκπληκτικό με αυτή τη γέφυρα είναι η ακουστική μέσα στις καμάρες της. Ο Αμπάς μας έκανε μια επίδειξη. Ένας σε μια καμάρα, με το αυτί σε συγκεκριμένο σημείο και ό άλλος στην καμάρα απέναντι, περίπου δύο μέτρα απόσταση, να ψιθυρίζει πολύ χαμηλά στο αντίστοιχο σημείο. Ε, ο πρώτος άκουγε πεντακάθαρα, λες και κουβεντιάζανε τετ α τετ (!!!!). Λόγω αυτής της τέλειας ακουστικής, την προτιμούν οι αυτοσχέδιοι τραγουδιστάδες και σε αυτή γίνεται ο εβδομαδιαίος άτυπος διαγωνισμός του τραγουδιού.

(Βίντεο από το ίντερνετ)

Ήμασταν πολύ τυχεροί, γιατί όσο ήμασταν εκεί, ακούσαμε κάποιον να τραγουδά, από κάποιο σημείο που δεν βλέπαμε.

Περίπου 5 χμ βόρεια της γέφυρας είναι η πλατεία του Ιμάμ Αλή. Είναι μια πλατεία σε δύο επίπεδα. Το κάτω είναι ένας μεγάλος κυκλικός κόμβος με χιλιάδες αυτοκίνητα. Μερικές κυλιόμενες σκάλες οδηγούν στο πάνω επίπεδο, όπου στη μια μεριά έχει πάλι δρόμους και πολύ κίνηση, αλλά από την άλλη έχει άλλου είδους κίνηση.

Ένα μεγάλο παζάρι με πολύ κίνηση, πολλά μικρά μαγαζιά, που στριμώχνονται το ένα κολλητά στο άλλο

και μια πύλη, που οδηγεί σε ένα στενό και σκοτεινό διάδρομο,

για να καταλήξει σε μια τεράστια αυλή, την αυλή του σημαντικότερου τζαμιού της πόλης.

Καλώς ήρθατε στο Τέμενος της Παρασκευής (Masjid-e-Jāmeh).Το τέμενος αυτό, μπορεί να μην είναι το πιο εντυπωσιακό, αλλά είναι το πιο παλιό (από τα παλαιότερα, εν ενεργεία, της χώρας) και το πιο σημαντικό, όπως όλα τα Τεμένη της Παρασκευής (Τζαμί Τζαμέχ), όλων των πόλεων, που είναι κάτι σαν τη μητρόπολη ή τον καθεδρικό κάθε μιας και που πολλές φορές είναι και το μεγαλύτερο.

Το Τζαμί της Παρασκευής του Isfahan ξεκίνησε να χτίζεται γύρω στα 771 και η οικοδομική δραστηριότητα συνεχίζεται σχεδόν μέχρι τις μέρες μας, με προσθήκες, ανακατασκευές, συντηρήσεις, ανακαινίσεις κλπ.

(φωτογραφία από το ίντερνετ)

Το κτιριακό συγκρότημα αναπτύσσεται γύρω από την μεγάλη αυλή

με κύριο αρχιτεκτονικό χαρακτηριστικό το στυλ των τεσσάρων Ιβάν,

με την τοποθέτηση τεσσάρων πυλών,

που ανά δύο είναι αντικριστά σχηματίζοντας σταυρό.

Άλλο χαρακτηριστικό είναι τα Muqarnas, οι διακοσμήσεις με πολλές, διαδοχικές, μικρές ή μεγαλύτερες κόγχες, σε θόλους και ημιθόλια, κυρίως πάνω από τις μεγάλες πύλες των Ιβάν. Φυσικά το ενδιαφέρον δεν περιορίζεται μόνο σε αυτά τα στοιχεία.

Υπέροχη διακόσμηση με τούβλα σε διάφορα σημεία,

περίτεχνη πλαστική διακόσμηση,

εντυπωσιακά στολισμένοι τρούλοι, όπως ο βόρειος τρούλος, υπόστυλες αίθουσες προσευχής,

χαμηλοτάβανες

ή ψηλοτάβανες,

η υπερυψωμένη βρύση της αυλής και άλλα πολλά. Από το 2012, φιγουράρει στη λίστα της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.

Αφού περιπλανηθήκαμε στους χώρους του υπέροχου αυτού τζαμιού, φωτογραφίσαμε αριστουργήματα, αλλά φωτογραφηθήκαμε κι εμείς, ήρθε η ώρα να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο μας για ξεκούραση, μιας και αυτή η μέρα είχε πολλά θαυμαστά αλλά τόσα πολλά, που το μυαλό θέλει το χρόνο του να ξεκουραστεί και να τα αφομοιώσει.

Δεν θέλαμε όμως να τελειώσουμε τη μέρα μας έτσι και αποφασίσαμε να πάμε για δείπνο στο Abbasi Hotel, ίσως (μάλλον όχι ίσως αλλά σίγουρα) το καλύτερο ξενοδοχείο της πόλης και ένα από τα καλύτερα της χώρας, από μόνο του ένα αξιοθέατο.

Αφού φρεσκαριστήκαμε λίγο, κατεβήκαμε για να πάμε για φαΐ. Εν τω μεταξύ, έβρεχε με το τουλούμι. Καλέσαμε δύο ταξί και σε 5 λεπτά κατεβήκαμε μπροστά στη είσοδο του ξενοδοχείου Abbasi.

Το ξενοδοχείο αυτό χτίστηκε περίπου πριν 300 χρόνια σαν καραβάνσαράϊ και ανακαινίστηκε στη δεκαετία του 1950 για να λειτουργήσει σαν ξενοδοχείο. Πολλοί, που αδυνατούν να μείνουν σε αυτό, λόγω κόστους, ντόπιοι και τουρίστες, το επισκέπτονται για να δουν τους χώρους του, να πιούν ένα τσάι ή να φάνε. Έτσι, βλέπει κανείς κόσμο να περιφέρεται στους διάφορους, κοινόχρηστους χώρους,

την υπέροχη αυλή-κήπο

ή να κάθεται στο καταπληκτικό τσαϊχανέ

και τα εστιατόρια.

Είναι πράγματι πολύ εντυπωσιακό!!

Κάναμε κι εμείς βόλτες, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και φτάσαμε στο εστιατόριο self service. Είχε φαγητά από όλες τις περιοχές της χώρας και έτσι δοκιμάσαμε μια ποικιλία, που θα την ονομάζαμε «πανόραμα της Ιρανικής κουζίνας». Εξαιρετικό φαγητό σε λογική τιμή. 

Όταν βγήκαμε η βροχή είχε σταματήσει και έτσι το πήραμε ποδαράτο, απολαμβάνοντας, για άλλη μια φορά, τις νυχτερινές εικόνες της πόλης.

Παραμονή πρωτοχρονιάς, μιας αλλιώτικης πρωτοχρονιάς, με κόσμο πολύ στους δρόμους και φώτα. Παντού φώτα!!

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε και τα μεσάνυχτα ακούσαμε κόρνες αυτοκινήτων. Οι Ιρανοί γιορτάζανε τον ερχομό του νέου τους χρόνου.

Καλή Χρονιά!!

Περισσότερες φωτογραφίες: https://get.google.com/albumarchive/116213570543368398574/album/AF1QipMbGis2LD_DVSGWV97-mwnEdzlYfVY8ziEkvjTD

(το ταξίδι συνεχίζεται στο  
8ο μέρος: Iσφαχάν, το μισό του κόσμου! 2ο!)

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας!

Αναλυτικά το 12ήμερο ταξίδι μας στο Ιράν στις παρακάτω αναρτήσεις:

Εικόνες από το Kadıköy της Πόλης!

Στην Τεχεράνη του τσαντόρ και της μαντήλας!

Στο Σιράζ των ποιητών και των κήπων!

Ο Κύρος, ο Δαρείος και λοιποί εστεμμένοι!

Το πέρασμα του Ζάγκρου!

Στη Γιαζντ των Ζωροαστριστών!

Στο δρόμο για το Εσφαχάν!

Εσφαχάν, το μισό του κόσμου! 1ο!

Iσφαχάν, το μισό του κόσμου! 2ο!

Στο δρόμο της επιστροφής!

«Κινούμενο σχέδιο» της 3ης π.Χ. χιλιετίας!!!

Μοτοσυκλέτες στο Ιράν – Εικόνες άλλου πολιτισμού!