Φθινόπωρο στην Ελβετία, μέρος 2ο
(συνέχεια από Το βουνό της Toblerone και η “Κορυφή της Ευρώπης (Top of Europe)”!)
7-8 Νοεμβρίου 2021
Την Κυριακή, 4η μέρα του ταξιδιού μας, δεν πήγαμε πουθενά. Οι φίλοι μας είχαν κανονίσει branch για μεγάλη παρέα φίλους και γείτονες και περάσαμε πολλές ώρες με νέες γνωριμίες, κουβεντούλα και εντυπώσεις. Επί τη ευκαιρία, μιας και κάποιοι από την παρέα δεν ξέρανε αγγλικά, αναγκάστηκα να ξεθάψω τα ελάχιστα γαλλικά μου και ομολογουμένως κάτι κατάφερα. Ήταν έκπληξη για μένα.
Ξανά στη Fribourg
Τη Δευτέρα ο Βέρνερ είχε ραντεβού με τον οδοντίατρο
και είχε κανονίσει να πάμε μαζί στη Fribourg. Εμείς, όσο αυτός θα ήταν στο ραντεβού του, θα κάναμε μια μεγάλη βόλτα στην πόλη.
Το Fribourg είναι η πρωτεύουσα του ομώνυμου καντονιού και κατοικείται περίπου από 38000 ανθρώπους, που στην πλειοψηφία τους μιλούν γαλλικά (58%), αν και περίπου το 22% μιλά γερμανικά, μιας και η πόλη βρίσκεται κοντά στο όριο γαλλόφωνης και γερμανόφωνης Ελβετίας. Διαρρέεται από τον ποταμό Sarine (γαλλικά) ή Saane (γερμανικά), παραπόταμο του Aare.
Ιδρύθηκε το 1157 και το ιστορικό της κέντρο είναι πολύ όμορφο με σπουδαία μνημεία και αξιοθέατα.
Στο 1ο ταξίδι, που μας φιλοξένησαν οι φίλοι μας το 2013 την είχαμε επισκεφτεί, αρκετά εξονυχιστικά (Fribourg και αποχαιρετισμοί!), ενώ στο επόμενο το 2016 περάσαμε πολλές φορές από τον σταθμό της χωρίς να την επισκεφτούμε και πάλι, έκτος από μια παράσταση σύγχρονου χορού, που είχαμε δει εκεί. Έτσι ήταν σαν να πηγαίναμε ξανά μετά από 8 χρόνια.
Αφήσαμε τον Βέρνερ στο οδοντίατρο και δώσαμε ραντεβού στο σταθμό. Εμείς το “κόψαμε” ποδαράτα προς τα ανατολικά.
Περάσαμε από το εντυπωσιακό Théâtre Equilibre (εκεί που είχαμε δει το μπαλέτο, το 2016), έργο του Jean-Pierre Dürig, του 2011
και λίγο μετά συναντήσαμε τη Μεταρρυθμισμένη ή Αναμορφωμένη εκκλησία (προτεσταντική), του 1875. Πίσω της φαίνεται λίγο ο Πύργος Henri, των αρχών του δέκατου πέμπτου αιώνα.
Λίγο παρακάτω, στη Rue de Romont υπάρχει ένα γλυπτό μιας γυναικείας μορφής, που αν την παρατηρήσει κανείς θα δει πως είναι θλιμμένη και κλαίει. Είναι έργο του 2003, της Franziska Koch και έχει τίτλο "Trinkwasser" ενώ ο κόσμος την έχει βαφτίσει "La Pleureuse".
Συνεχίζοντας μπήκαμε στη Rue de Lausanne, στην παλιά πόλη,
με τις εντυπωσιακές λεπτομέρειες και τον πύργο του καθεδρικού στο βάθος,
ώσπου φτάσαμε στην πλατεία του δημαρχείου. Δυστυχώς η εντυπωσιακή πρόσοψη με τη διπλά σκάλα ήταν μπανταρισμένη, λόγω έργων. Το κτίριο είναι των αρχών του 16ου αι
και μόνο ένα μέρος του φαινότανε, όπως και ο πύργος του ρολογιού του 1642.
Λίγο παραπέρα είναι μια διασταύρωση-πλατεία με τη Βασιλική της Notre-Dame του Fribourg, τον παλιότερο ναό της πόλης, των αρχών του 13ου αι.
Σειρά είχε ο καθεδρικός του Αγίου Νικολάου. Θυμάμαι πόσο μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει όταν την πρωτοεπισκέφτηκα 8 χρόνια πριν. Όλα σε αυτή την εκκλησία είναι εντυπωσιακά, από τον πύργο, που μοιάζει ημιτελής και υψώνεται 74μ πάνω από το έδαφος,
από τα υπέροχα γλυπτά της γοτθικής πύλης
και φυσικά το εσωτερικό. Χτίστηκε μεταξύ 1283 και 1490.
Στο εσωτερικό του, εκτός του βωμού, θα δει κανείς
κάποια μπαρόκ εικονοστάσια.
και άλλα γοτθικά στοιχεία. Το όργανο φτιάχτηκε από τον ντόπιο οργανοποιό Aloys Mooser μεταξύ 1824 και 1834 και απέκτησε γρήγορα διεθνή φήμη, που προσέλκυσε διεθνούς φήμης μουσικούς, όπως ο Λιστ ή ο Μπρούκνερ.
Αυτό όμως που εντυπωσιάζει όσο τίποτα άλλο είναι τα βιτρό.
Δημιουργήθηκαν από τον Πολωνό ζωγράφο Jozef Mehoffer μεταξύ 1896 και 1936 και αποτελούν μια από τις σημαντικότερες συλλογές στην ευρωπαϊκή ήπειρο στον τομέα των θρησκευτικών βιτρό αρτ νουβό. (πληροφορίες εδώ)
Βγήκαμε από τον ναό,
περιπλανηθήκαμε σε άλλα στενά της περιοχής της παλιάς πόλης
και βγήκαμε στην γέφυρα Pont de Zaehringen.
Από εκεί η θέα προς το ποτάμι με τις όμορφες γειτονιές
και τη μικρή ξύλινη, σκεπαστή γέφυρα είναι παραμυθένια.
Η ώρα είχε προχωρήσει και το ραντεβού μας πλησίαζε.
Μπήκαμε και πάλι στην παλιά πόλη
και πήραμε το δρόμο που πάει παράλληλα στο ποτάμι, αλλά ψηλά.
Έτσι βλέπαμε από κάτω όμορφες γειτονιές,
όπως αυτή του Αγ. Ιωάννη (Saint-Jean) και άλλες πολύ όμορφες.
Οι τελευταίες εικόνες
προς κάθε κατεύθυνση είναι κάτι περισσότερο από ωραίες.
Κοντά στο σταθμό και μέσα σε αυτόν είδαμε και διάφορα έργα τέχνης.
Φτάσαμε σχεδόν μαζί με τον Βέρνερ και πήραμε το τρένο για τον επόμενο μας προορισμό. Γιατί η μέρα μας δεν είχε τελειώσει ακόμα.
(το ταξίδι συνεχίζεται )
θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου