Λβιβ, μια «Πολωνέζα»…στην Ουκρανία! Β΄

Ρως, Κοζάκοι και τα τελευταία σφυροδρέπανα!

Ταξίδι στην Ουκρανία και τη Λευκορωσία, μέρος 4^ο

(συνέχεια από Λβιβ, μια «Πολωνέζα»…στην Ουκρανία! Α΄)

5-6 Ιουνίου 2019

Η δεύτερη μέρα στο Λβιβ, ήταν κι αυτή αφιερωμένη στο κέντρο της πόλης, αλλά λίγο πιο νότια και ανατολικά.

Περάσαμε έξω από το τσίρκο

και μέσα από τα στενάκια

φτάσαμε στο μεγάλο πάρκο Ivan Franko (Парк ім. Івана Франка).

Στην βόρεια πλευρά του είναι το εντυπωσιακό μνημείο, αφιερωμένο στον I. Franko (Пам'ятник Іванові Франку). Ο Ivan Yakovych Franko (Іван Якович Франко, 1856 –1916) ήταν Ρωσο-ουκρανός ποιητής, συγγραφέας, κριτικός, δημοσιογράφος, μεταφραστής, οικονομολόγος, φιλόσοφος και εθνογράφος, που έγραψε στα Ουκρανικά και μετάφρασε μεγάλους της παγκόσμιας λογοτεχνίας στη γλώσσα του.

Ακριβώς απέναντι από το μνημείο στέκει το υπέροχο κτίριο του Εθνικού Πανεπιστημίου του Λβιβ, «Ivan Franko» (Львівський національний університет імені Івана Франка).

Συνεχίσαμε, χαζεύοντας ενδιαφέρουσες εικόνες, κάποιες έντονων αντιθέσεων, όπως το σαραβαλάκι δίπλα στα «θηρία» της σύγχρονης αυτοκίνησης

και σε λίγο φτάσαμε έξω από το Παλάτι Potocki (палац Потоцьких), κτίριο του 1880, που στεγάζει τμήμα της Εθνικής Πινακοθήκης του Λβιβ, με έργα Ευρωπαϊκής τέχνης από τον 14^ο ως τον 18^ο αι.

Συνεχίσαμε ρουφώντας εικόνες από βιτρίνες,

τοιχογραφίες

και έργα τέχνης του δρόμου,

όπως αυτά πάνω στο φράχτη ενός εργοταξίου. 

Επόμενη στάση η Πλατεία Γαλικίας (Галицька площа), κοντά στο σημείο που κάποτε υπήρχε η μια από τις πύλες εισόδου στην πόλη, η Πύλη της Γαλικίας.

Σε αυτή την πλατεία το 2001 φτιάχτηκε το μνημείο για τον Πρίγκηπα Δανιήλ της Γαλικίας (Пам'ятник Королю Данилові Галицькому), τον ιδρυτή της πόλης, το 10μετρο έφιππο άγαλμα του, από μπρούτζο και γρανίτη.

Η περιοχή αυτή είναι στα όρια της νέας και της παλιάς πόλης. Δίπλα από την πλατεία Γαλικίας είναι άλλη μια μικρή, τριγωνική, πλατεία,

στην οποία θα δεις το «Μυστικό Φαρμακείο» (Таємна аптека), ένα διαδραστικό μουσείο φαρμακευτικής

και το μοναστήρι των Βερνανδίνων με την ελληνο-καθολική εκκλησία του Αγίου Ανδρέα (Костел і монастир Бернардинів).

Το συγκρότημα του μοναστηριού και της εκκλησίας κτίστηκε στις αρχές του 17^ου αι, αν και στην ίδια θέση υπήρχε μοναστήρι προ του 1460.

Μπροστά από το ναό είναι μια στήλη και ένας εσταυρωμένος.

Μπήκαμε να δούμε την εκκλησία.

Η μπαρόκ διακόσμηση

είναι εξαιρετικά εντυπωσιακή.

Ο ναός, εξωτερικά εφάπτεται με τα τμήματα του αρχαίου τείχους, που διατηρούνται και μαζί με τα κτίρια του μοναστηριού,

σχηματίζουν μια μικρή, τριγωνική αυλή,

με ένα ιδιόμορφο μνημείο,

στην οποία βρεθήκαμε περνώντας την πύλη (Глинянська брама), που βρίσκεται σ’ αυτά.

Ξανά έξω.

Βγαίνοντας είδαμε απέναντι το καμπαναριό μιας ακόμα εκκλησίας.

Εκεί στεγάζεται ένα ακόμα μουσείο. Το Μουσείο Μπαρόκ εκκλησιαστικής γλυπτικής Johann Georg Pinsel (Музей скульптури Йогана Георга Пінзеля).

Συνεχίζουμε δίπλα στα τείχη,

περνάμε το λουλουδένιο ρολόϊ

και φτάνουμε σε μερικά ακόμα ενδιαφέροντα κτίρια,

όπως το Μουσείο των όπλων (Музей-Арсенал, відділ Львівського історичного музею),

ή ο ναός της Κοίμησης (Успенська церква, вежа Корнякта і каплиця трьох Святителів ПЦУ). Αμέσως μετά είναι ένα άνοιγμα-πλατεία.

Εδώ υπάρχει ένα μεγάλο παζάρι μεταχειρισμένων βιβλίων.

Στην πλατεία δεσπόζει το μνημείο του Ivan Fedorov (Пам'ятник Іванові Федорову), του πρωτοπόρου της Σλαβόνικης τυπογραφίας, τον 16^ο αι. Από το παζάρι αγόρασα τα άπαντα του Σαιντ-Εξυπερύ για κάποιο ρωσομαθή φίλο και κάποια σοβιετικά ενθύμια (χαρτονομίσματα, γραμματόσημα) για δωράκια.

Δίπλα από το παζάρι είναι ένας από τους πιο μεγαλοπρεπείς ναούς της πόλης. 

Είναι η Δομινικανή Εκκλησία-Μοναστήρι (Домініканський собор), του 18^ου αι. 

Ένα μπαρόκ αριστούργημα,

αρχικά Ρωμαιοκαθολικός ναός του Corpus Cristi

και σήμερα ελληνο-καθολική εκκλησία της Θείας Ευχαριστίας.

Εικονοστάσια,

τοιχογραφίες, βιτρό,

ο άμβωνας και το όργανο, αριστουργήματα μπαρόκ.

Στα Σοβιετικά χρόνια έγινε αποθήκη και στα 1970 έγινε «Μουσείο Θρησκείας και Αθεϊσμού». Σήμερα ο Ναός λειτουργεί σαν τέτοιος ενώ το μοναστήρι παραμένει «Μουσείο Θρησκείας».

Γύρω από τον ναό υπάρχει μια πολύ πράσινη πλατεία.

Εκεί είναι και το μνημείο του Nikifor Krynicki (Никифор-Епіфаній Дровняк 1895-1968), ενός ιδιόμορφου, λαϊκού καλλιτέχνη.

Ξαναβγήκαμε στους δρόμους και πήγαμε πίσω από το Μουσείο των όπλων.

Εκεί στα παλιά τείχη υπάρχουν μικρά, κουκλίστικα καφέ και γενικά, όλη αυτή η γειτονιά

έχει ένα μποέμ, καλλιτεχνικό χαρακτήρα.

Εκεί κοντά είναι και τα ερείπια της Συναγωγής του Χρυσού Ρόδου (Золота Роза), της παλιότερης συναγωγής της Ουκρανίας, που κατασκευάστηκε στα τέλη του 16^ου αι και καταστράφηκε το 1941. Σήμερα μια σειρά από πλάκες με φωτογραφίες και κείμενα ιστορούν τα των ερειπίων. Την ώρα που περάσαμε, μια παρέα νεαρών με την κιθάρα τους κάθονταν σε μια άκρη του χώρου, τραγουδώντας τα δικά τους τραγούδια.

Μέσα από τα γραφικά στενά της γειτονιάς περάσαμε από περιοχές γύρω από την πλατεία του Δημαρχείου και φύγαμε για το διαμέρισμά μας.

Κοντά στο Πάρκο Ivan Franko, μπροστά από το κτίριο του Υπουργείου Εσωτερικών είναι μια μικρή πλατεία, στην οποία δεσπόζει ένα μεγάλο γλυπτό του Δρακοκτόνου Αγίου Γεωργίου (Пам'ятник Св. Юрію Змієборцю). Το γλυπτό, του 1999 είναι αφιερωμένο σε όλους εκείνους, που έπεσαν υπερασπιζόμενοι τον νόμο.

Κάπου εκεί τελείωνε το ταξίδι μας στο Λβιβ, αλλά το ταξίδι μας θα συνεχιζόταν, σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα.

Το Λβιβ είναι μια πολύ ωραία και ενδιαφέρουσα πόλη. Αλλά όπως διαπιστώσαμε από την πρώτη στιγμή, αρκετά παραμελημένη.

Δρόμοι, πεζοδρόμια, κτίρια, όλο και κάπου θα δεις εικόνες εγκατάλειψης, εικόνες, που πληγώνουν. Κρίμα. Ευχόμαστε και ελπίζουμε κάποτε αυτό να εκλείψει και η πόλη να «λάμψει», όπως της πρέπει.

Το επόμενο πρωί με ένα ταξί πήγαμε στο αεροδρόμιο για την επόμενή πτήση μας. Το απομεσήμερο απογειωθήκαμε.

Οι εικόνες των περιχώρων της πόλης από ψηλά είναι πολύ όμορφες. Αφήνουμε την Ουκρανία προσωρινά, μιας και σε λίγες μέρες θα είμασυε και πάλι στην πρωτεύουσά της, το υπέροχο Κίεβο.

Καλά να περάσουμε στο Μινσκ, καλά να περάσουμε στη Λευκορωσία.

(το ταξίδι συνεχίζεται Μινσκ, τα τελευταία σφυροδρέπανα! Α΄)

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας