Λβιβ, μια «Πολωνέζα»…στην Ουκρανία! Α΄

Ρως, Κοζάκοι και τα τελευταία σφυροδρέπανα!

Ταξίδι στην Ουκρανία και τη Λευκορωσία, μέρος 3^ο

(συνέχεια από Κίεβο, η κοιτίδα του Πολιτισμού των Ρως! Β΄)

3-4 Ιουνίου 2019

Αργά το απόγευμα πήραμε ένα ταξί

και πήγαμε στο αεροδρόμιο.

Λίγο πριν τις 8 το βράδυ απογειωθήκαμε και σε περίπου μια ώρα προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο του Λβιβ. Ένα ταξί κι εδώ, μας μετέφερε στο διαμέρισμα που θα μας φιλοξενούσε για 3 νύχτες. Λίγα ψώνια από το διπλανό σούπερ μάρκετ και κάτσαμε να φάμε κάτι, να περάσω το υλικό της ημέρας στον υπολογιστή και να πέσουμε νωρίς για ύπνο. Η άλλη μέρα, όπως όλες άλλωστε θα είχε πολύ περπάτημα και δυστυχώς πολύ ζέστη. Καλώς ήλθαμε στις δυτικές εσχατιές της Ουκρανίας. Καληνύχτα!

Το Λβιβ (Львів), ιδρύθηκε το 1256 από τον Πρίγκηπα Δανιήλ της Γαλικίας (Данило Галицький) (Γαλικία = περιοχή στη σημερινή Δυτ. Ουκρανία) και την ονόμασε προς τιμή του γιου του Λέοντα. Βρισκόταν σε κομβικό σημείο, πάνω στους δρόμους που ένωναν τα Βαλκάνια με τη Δυτική Ευρώπη απ’ τη μια και τη Μόσχα από την άλλη. Πέρασε από πολλά χέρια. Πολωνοί, Αψβούργοι (τον 16^ο και 17^ο αι είχε ισχυρή ελληνική εμπορική παροικία, κυρίως από Κρητικούς), Γερμανοί, Σοβιετικοί και τελικά πόλη της Ουκρανίας μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Το Ιστορικό Κέντρο της πόλης βρίσκεται από το 1998 στον κατάλογο των μνημείων της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.

Σηκωθήκαμε ξεκούραστοι και μετά από ένα καλό πρωινό ξεκινήσαμε. Βρισκόμασταν περίπου 1,5χμ δυτικά της Όπερας.

Αφού κάναμε μια μικρή βόλτα να γνωρίσουμε τη γειτονιά μας, μιας και την προηγουμένη είχαμε φτάσει βράδυ και δεν είδαμε τίποτα, πήραμε τη λεωφόρο Shevchenka προς το κέντρο.

Περάσαμε ένα σχολείο, που στους τοίχους έχει μερικά κακοσυντηρημένα σοβιετικά ψηφιδωτά και φτάσαμε

στον Ουκρανικό Ελληνο-Καθολικό ναό της Αγίας Άννας (Храм святої Анни УГКЦ) (!!!!! τα περί της θρησκείας στην Ουκρανία είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο για τη χώρα αυτή και τόσο μπερδεμένο, που είναι αμφίβολο αν και οι ίδιοι οι Ουκρανοί γνωρίζουν πραγματικά τι συμβαίνει στη χώρα τους σε αυτόν τον τομέα), που βρίσκεται σε ένα πολύ κεντρικό κόμβο.

Περάσαμε άλλο ένα ενδιαφέρον σχολείο

και αρχίσαμε να βλέπουμε τα κτίρια για τα οποία η πόλη μπήκε στη λίστα της UNESCO, δυστυχώς πολλά σε κακή κατάσταση, κάτι που θα βλέπαμε σε μεγάλη έκταση.

Σε λίγο φάνηκε η όπερα από το πλάϊ.

Σε λίγο βγήκαμε στη Λεωφόρο Svoboda (проспект Свободи). Πρόκειται για μια λεωφόρο με τη νησίδα που βρίσκεται ανάμεσα στα δύο ρεύματα τόσο φαρδιά σαν μια μεγάλη, στενόμακρη πλατεία με πολύ πράσινο, κόσμο που κάνει τη βόλτα του

ή ηλικιωμένους στα παγκάκια να παίζουν σκάκι ή ντόμινο

και πολλά δρώμενα από καλλιτέχνες του δρόμου. Μου θύμισε κάπως τη Ράμπλα στη Βαρκελώνη.

Το βόρειο μέρος της λεωφόρου-πλατείας κλείνει από το υπέροχο κτίριο του Θεάτρου Όπερας και Μπαλέτου Solomiya Krushelnytska (Львівський Національний Академічний театр опери та балету ім. Соломії Крушельницької),

κτίριο που κατασκευάστηκε μεταξύ 1897-1900 σε νέο-αναγεννησιακό στυλ (με αναγεννησιακά και μπαρόκ στοιχεία). Δυστυχώς δεν την είδαμε από μέσα, που λένε πως είναι εξαιρετική.

Περπατήσαμε στην πλατεία προς τα νότια, χαζεύοντας τον κόσμο γύρω

και τα υπέροχα κτίρια διαφόρων ρυθμών, δεξιά και αριστερά,

μέχρι που φτάσαμε στο τεράστιο και πραγματικά εντυπωσιακό μνημείο του Taras Shevchenko (Пам'ятник Тарасові Шевченку).

Το μνημείο αποτελείται από 2 μέρη.

Το άγαλμα του μεγάλου ποιητή

και ένα κύμα, ύψους περίπου 12μ με πολλές ανάγλυφες παραστάσεις στην μπροστινή και την πίσω πλευρά του.

Μπροστά είναι η Παναγία στην κορυφή και φιγούρες από τα ποιήματα του Shevchenko

και πίσω έχει σκηνές από ιστορικά γεγονότα της Ουκρανίας του 20^ου αι (μέχρι και το Τσέρνομπιλ έχει). Πραγματικά υπέροχο μνημείο.

Στη βάση του υπάρχει μια μικρογραφία του σε μπρούτζο, με κείμενο σε γραφή μπράϊγ, για τους τυφλούς, κάτι που μου έκανε ιδιαίτερα θετική εντύπωση και θα το έβλεπα και σε άλλα μνημεία. 

Συνεχίζοντας πιο νότια είδαμε

ένα εσταυρωμένο

και αμέσως μετά το άγαλμα της Παρθένου (Статуя Діви Марії) μέσα σε ένα σιντριβάνι. Το σύμπλεγμα αυτό από το 1862 μέχρι το 1904, βρισκόταν λίγο πιο κάτω αλλά μετακινήθηκε για να δώσει χώρο για τη δημιουργία

του μνημείου για τον Πολωνό ποιητή Adam Mickiewicz (Пам'ятник Адамові Міцкевичу). Μνημείο για τον ίδιο Πολωνό ποιητή είχαμε δει 4 χρόνια πριν στην πρωτεύουσα της Λιθουανίας, το Βίλνιους.

Αφήσαμε την τόσο ενδιαφέρουσα Λεωφόρο Svoboda για να πάμε πιο ανατολικά,

μέσα από τα στενά, προς την πλατεία με το Δημαρχείο.

Στην γωνία πριν την πλατεία του Δημαρχείου είναι η πλατεία του καθεδρικού

με τον Ρωμαιοκαθολικό Καθεδρικό Ναό της Κοίμησης (Архикатедральна Базиліка Успіння Пресвятої Діви Марії РКЦ) του Λβιβ, του 14^ου αι.

Αν και εντυπωσιακός, στριμώχνεται μέσα στα στενά της παλιάς πόλης και δεν μπορεί κανείς να τον δει σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια.

Στην ίδια πλατεία είναι άλλο ένα εντυπωσιακό μνημείο,

το Παρεκκλήσι της οικογένειας Boim (Каплиця Боїмів) ένα αριστούργημα των αρχών του 17^ου αι (1609-1615),

με περίτεχνα σκαλίσματα στο εξωτερικό του.

Διαγώνια, απέναντι από την πλατεία του καθεδρικού είναι η πλατεία του Δημαρχείου.

Ένα γύρω έχει υπέροχα κτίρια και στο κέντρο το κτίριο του Δημαρχείου (Львівська міська рада).

Το Δημαρχείο που βλέπουμε σήμερα είναι το τέταρτο στη σειρά.  Πρωτοχτίστηκε, σύμφωνα με την παράδοση τον 14^ο αι και πάλι τον 15^ο και τον 16^ο. Το σημερινό χτίστηκε στο πρώτο μισό του 19^ου αι.

Στις τέσσερεις γωνίες της πλατείας είναι τέσσερα σιντριβάνια, που έχουν  αγάλματα, που παρουσιάζουν μορφές από την ελληνική μυθολογία.

Το σιντριβάνι του Άδωνη (Фонтан з Адонісо)

και αυτό της Άρτεμης (Фонтан з Діаною) στην ανατολική πλευρά και στη δυτική πλευρά

το σιντριβάνι της Αμφιτρίτης (Фонтан з Амфітрітою)

και αυτό του Ποσειδώνα (Фонтан з Нептуном).

Σε ένα στενάκι κάτσαμε στο Καφέ Νοσταλγία για να τσιμπήσουμε κάτι. Απέναντι είναι το Masoch-cafe (Мазох cafe)

με το άγαλμα του Leopold von Sacher-Masoch (1836-1895), Αυστριακού ευγενή, δημοσιογράφου και συγγραφέα, που γεννήθηκε στο Λβιβ και έγινε γνωστός από τις ρομαντικές ιστορίες του για τη ζωή στη Γαλικία. Ο Γερμανο-αυστριακός Ψυχίατρος Richard Freiherr von Krafft-Ebing είδε στα έργα του Masoch μια σεξουαλική διαστροφή, στην οποία έδωσε το όνομα «Μαζοχισμός» (= ο πόνος γίνεται πηγή ηδονής). Ο Masoch δεν αποδέχτηκε ποτέ τη χρήση του ονόματός του με αυτόν τον τρόπο, αλλά τελικά επικράτησε.

Γυρίσαμε στην πλατεία, τη διασχίσαμε

και στη δυτική της πλευρά μπήκαμε σε ένα στενό πέρασμα για να βρεθούμε απέναντι από την εκκλησία των Ιησουϊτών. Αριστερά της είναι ένα μικρό πάρκο στο οποίο υπάρχει ένα μνημείο.

Είναι το μνημείο του Ivan Pidkova (Пам'ятник Івану Підкові). Ο Ivan Pidkova ήταν Κοζάκος Αταμάνος (πέθανε το 1578), τα ηρωικά κατορθώματα του οποίου εξυμνούνται σε κοζάκικες μπαλάντες αλλά και έργα Ουκρανών, Ρουμάνων κ.α. συγγραφέων και ποιητών.

Ο Ιησουϊτικός Ναός των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου (Храм Святих Верховних Апостолів Петра і Павла (Костел Єзуїтів)) χτίστηκε στις αρχές του 17^ου αι σε ρυθμό πρώιμου μπαρόκ.

Έχει όμορφο εσωτερικό

με εντυπωσιακά εικονοστάσια

και υπέροχες τοιχογραφίες.

Η εκκλησία βλέπει στην Treatalna. Ακολουθώντας την, προς τα βόρεια, φτάσαμε σε ένα υπαίθριο παζάρι.

Είναι η υπαίθρια αγορά Vernissage (Вернісаж) με έργα τέχνης και πολλά σουβενίρ. Κανένα ενδιαφέρον εκτός από τα αναμνηστικά, από τη σοβιετική εποχή. Πήραμε κάποια αναμνηστικά, σοβιετικά και ουκρανικά και περάσαμε απέναντι

να δούμε το Ναό της Μεταμόρφωσης (Храм Преображення Господа Ісуса Христа УГКЦ), που κατασκευάστηκε μεταξύ 1878 και 1898, πάνω στα ερείπια παλιότερου.

Μπήκαμε για λίγο μέσα

και συνεχίσαμε για να επισκεφτούμε εκεί κοντά τον Αρμένικο Καθεδρικό της Κοίμησης (Вірменський собор).

Στην είσοδο έχει ένα Χατσκάρ, τον χαρακτηριστικό, πέτρινο Σταυρό της Αρμένικης παράδοσης.

Μέσα στην εκκλησία μπορεί κανείς να θαυμάσει

υπέροχες τοιχογραφίες, των αρχών του 20^ου αι,

έργα του Πολωνού ζωγράφου Jan Henryk de Rosen (1891-1982).

Στον τρούλο έχει μια ροζέτα βιτρό. Για τη φωτογράφιση υπάρχει αντίτιμο.

Αξίζει πραγματικά μια επίσκεψη.

Το απόγευμα είχε προχωρήσει και ξεκινήσαμε να γυρίσουμε στο σπίτι.

Περάσαμε από την Αγία Άννα

και μιας και ήταν ανοικτή μπήκαμε για μια ματιά. Στη συνέχεια πήραμε τη λεωφόρο Horodotska (вулиця Городоцька).

Κοντά στην Αγ. Άννα είναι το Μνημείο των Ηρώων του Τάγματος του Νοεμβρίου (Пам'ятник Героям Листопадового чину), έργο του Volodymyr Tsisaryk, του 2018.

Συνεχίζοντας είδαμε απέναντι το Τσίρκο του Λβιβ (Львівський державний цирк) και πίσω του στην κορυφή του λόφου τον ναό του Αγίου Γεωργίου (Архикатедральний Собор Святого Юра).

Πήραμε κάτι στο δρόμο για να φάμε για βράδυ και ψόφιοι στην κούραση φτάσαμε στο σπίτι.

Η πρώτη μέρα στο Λβιβ μας αποκάλυψε μια πολύ ενδιαφέρουσα πόλη, που δικαίως φιγουράρει στις λίστες της UNESCO. Ελπίζαμε πως και η επόμενη μέρα θα ήταν το ίδιο ενδιαφέρουσα, αν και κατά βάθος ήμουν σίγουρος γι αυτό.

Λίγη δουλειά με τις φωτογραφίες και το ημερολόγιο της μέρας και πέσαμε να ξεκουράσουμε το ταλαίπωρο σαρκίο μας.

Καληνύχτα και καλή μας ξεκούραση!

(το ταξίδι συνεχίζεται Λβιβ, μια «Πολωνέζα»…στην Ουκρανία! Β΄)

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας