Πέμπτη 13 Ιουλίου
Ήταν μεσημέρι που φύγαμε για την ανατολική Πελοπόννησο. Έξω από το Άργος, στο Κιβέρι κάτσαμε για φαΐ και νωρίς το απόγευμα φτάσαμε στο κάμπινγκ που θα μέναμε στην παραλία Ζαρίτσι , λίγο πριν την παραλία Τυρού, γύρω στα 30 χιλιόμετρα νότια τους Άστρους. Βρήκαμε ωραίες θέσεις κοντά στη θάλασσα και στήσαμε. Η θάλασσα πεντακάθαρη με βότσαλο και βαθιά. Η καλύτερή μου!!
Παρασκευή 14 Ιουλίου
Το μεσημεράκι πήγαμε για φαΐ στην Παραλία Τυρού. Ο οικισμός αυτός με τον Πάνω Τυρό και τα Σαπουνακαίϊκα αποτελούν τον Δήμο Τυροσαπουνακαίϊκων (!!!!!!!!!) Κάτσαμε κυριολεκτικά πάνω στη θάλασσα και απολαύσαμε καλό και φτηνό φαγητό. Η συνέχεια είχε μια βόλτα από τα άλλα 2 συμπαθητικά χωριά του Δήμου και μετά άραγμα και μπανάκι στο κάμπινγκ. Η διαπίστωση μου είναι ότι το μέρος φαίνεται όμορφο γενικά. Αρκετό πράσινο, όχι όμως με την ψηλή και πλούσια βλάστηση, αλλά κυρίως ελιές και σχετικά χαμηλή βλάστηση όπως τα πουρνάρια.
Σάββατο 15 Ιουλίου
Την τρίτη μέρα κάναμε μια μεγαλούτσικη βόλτα Προορισμός το ορεινό χωριό Κοσμάς. Περάσαμε χωρίς να σταματήσουμε από το πανέμορφο Λεωνίδιο και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε ένα δρόμο όλο στροφές αλλά με υπέροχη φύση σε ένα τοπίο μέσα στο άγριο φαράγγι του Δαφνώνα.
Περίπου στα μισά του δρόμου από το Λεωνίδιο ως τον Κοσμά, είδαμε πάνω από τα κεφάλια μας μια εικόνα που μας άφησε με ανοικτό το στόμα. Φωλιασμένο σε μια «τρύπα» του κάθετου βράχου το μοναστήρι της Έλωνας. Σταματήσαμε έξω από το μοναστήρι για μιαν επίσκεψη. Αρκετά τα σκαλιά αλλά αξίζει τον κόπο. Η θέα απρόσκοπτη στο Αιγαίο. Όπως και οι Αρχαίοι έτσι και οι καλόγεροι ξέρουν που χτίζουν!!!
Ωραίο μοναστήρι με ιστορία που ξεκινά στα 1300 μ.Χ. Ο Ναός είναι του 1809 και έχει όμορφο ξυλόγλυπτο τέμπλο.
Συνεχίσαμε και σε λίγο βγήκαμε σε ένα όμορφο οροπέδιο με έλατα λίγο πριν φτάσουμε στον Κοσμά. Και μπήκαμε στο χωριό. Τι χωριό Θεέ μου!!! Πανέμορφο. Χτισμένο στα 1150 μέτρα υψόμετρο με τα σπίτια χτισμένα από πέτρα.
Μια μεγάλη πλατεία που τη σκιάζουν μεγάλα πλατάνια και έχει μια μεγάλη πέτρινη εκκλησία. Στο πίσω μέρος της εκκλησίας, τρεις βρύσες-λεοντοκεφαλές χαρίζουν πολύ και κρύο νερό αλλά και πλούσια δροσιά.
Κάτσαμε για φαΐ και μετά για καφέ σε δύο διαφορετικά μαγαζιά στην πλατεία. Χόρτασε το σώμα μας τροφή, τα μάτια μας εικόνες και οι άλλες αισθήσεις μας δροσιά και αγαλλίαση!! Είχε αρχίσει μια ψιχάλα όταν ξεκινήσαμε να φύγουμε. Γύρω στα 3-4 χιλιόμετρα από το χωριό είναι το σπίτι του κυρ Ανάργυρου. Πρόκειται για ένα λαϊκό καλλιτέχνη που φτιάχνει μαγκούρες αλλά και καλαμένιες φλογέρες.
Έξω από το σπίτι του έχει φτιάξει με κορμούς και ξύλα κάτι περίεργες φιγούρες, κάτι σαν ξωτικά! Αγόρασα 3 μαγκούρες και 4 φλογέρες. Ο κυρ Ανάργυρος εκάθησε κάτω από τον έλατο και άρχισε να παίζει φλογέρα. Η βροχή εν τω μεταξύ είχε δυναμώσει.
Η ρομαντική, ειδυλλιακή άποψη των Ευρωπαίων των προηγούμενων αιώνων για τη βουκολική Αρκαδία με τον Πάνα να τριγυρνά στα δάση της παίζοντας τη φλογέρα του, λες και ζωντάνευε εκεί μπροστά στα μάτια μας. Αισθάνθηκα πάρα πολύ τυχερός για εκείνη τη μοναδική εμπειρία. Νάναι πάντα καλά αυτός ο άνθρωπος!!
Με τα πολλά καταφέραμε να ξεκολλήσουμε και να φύγουμε για το κάμπινγκ. Ξεκουραστήκαμε, κάναμε το απογευματινό μας μπάνιο και απλά περάσαμε το υπόλοιπο της μέρας με απόλυτη χαλάρωση, όπως ταιριάζει στις διακοπές.
Κυριακή 16 Ιουλίου
Καούρ Εκάνατε (Καλώς ήλθατε), έγραφε η πινακίδα σε μια «γλώσσα» άγνωστη σε μας. Στην Ελλάδα ήμασταν και η «γλώσσα» είναι τα Τσακώνικα, μια διάλεκτος που σύμφωνα με τους ειδικούς κατάγεται κατευθείαν από την αρχαία δωρική. Η πινακίδα ήταν στην είσοδο του Λεωνιδίου, όπου πήγαμε την Κυριακή το απόγευμα.
Είναι μια πολύ όμορφη κωμόπολη με χαρακτήρα που θυμίζει πολύ τις Σπέτσες. Τα σπίτια σαν Σπετσιώτικα αρχοντικά με όμορφα χρώματα και όμορφους λουλουδιασμένους κήπους. Κάναμε τις βόλτες μας στα στενά της πόλης και βγάλαμε πολλές φωτογραφίες. Η πόλη είναι χτισμένη κάτω από ένα βράχο στη δυτική άκρη μιας μικρής αλλά εύφορης πεδιάδας που στα ανατολικά καταλήγει στη θάλασσα σε ένα λιμανάκι, την Πλάκα, επίνειο της όμορφης κωμόπολης.
Ένα λιμανάκι σκέτη κούκλα. Είναι γραφικό, είναι καταπράσινο, έχει τρεχούμενα νερά, έχει και ταβερνάκια με φρέσκο ψάρι. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Αυτά ζητούσαμε κι εμείς, αυτά και απολαύσαμε. Ήταν αρκετά αργά όταν γυρίσαμε στο κάμπινγκ, γεμάτοι τόσο που δύσκολα ο ύπνος θα μας αποσπούσε από την καρέκλα που μας πρόσφερε την άνεση να απολαύσουμε την ακύμαντη θάλασσα μπροστά στα μάτια μας!!!
Δευτέρα 17 Ιουλίου
Η Δευτέρα ήταν αφιερωμένη στα χωριά λίγο πιο βόρεια από εκεί που ήμασταν.
Πήγαμε στον Άγιο Αντρέα. Μεγάλο χωριό με λίγα σπίτια πέτρινα. Κυριαρχεί το τσιμέντο. Μια ματιά έφτασε για να φύγουμε χωρίς δεύτερη κουβέντα για Πραστό. Ο δρόμος για τα πρώτα 5 χιλιόμετρα μετά τον Άγ. Αντρέα άσφαλτος αλλά μετά άλλα 18 αρκετά καλός χωματόδρομος. Ο δρόμος κινείται στην πλαγιά μιας ρεματιάς με πολύ λίγη βλάστηση. Είναι ένα πραγματικά άγριο τοπίο. Στη μέση περίπου της διαδρομής μας είναι το μοναστήρι της Αρτοκωστάς ή Ορθοκωστάς ή, όπως το λένε οι χάρτες, της Εορτακουστής. Βρίσκεται στη μέση μιας καταπράσινης πλαγιάς. Μια μεγάλη καρυδιά απ’ έξω προσφέρει απλόχερα τη σκιά της.
Μπαίνοντας από τη σχετικά χαμηλή αψιδωτή πύλη, βρίσκεσαι μπρος σε ένα θαύμα! Μια κληματαριά και μερικές πανύψηλες ορτανσίες σχηματίζουν «στοά» και αυτή σε βγάζει στην αυλή που είναι γεμάτη από λογής-λογής λουλούδια αλλά και δέντρα, το Καθολικό, που είναι ένας πολύ ωραίος ναός, και τα άλλα κτίρια της μονής.
Προσκυνήσαμε, κεραστήκαμε, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και φύγαμε πλήρεις και εντυπωσιασμένοι!
Το τοπίο παραμένει σκληρό και σε λίγο είδαμε μακριά ένα όμορφο θέαμα. Τον Πραστό! Τα σπίτια είναι μεν πέτρινα αλλά πολλά απ’ αυτά σε κακό χάλι. Μισογκρεμισμένα ή κακοσυντηρημένα.
Στη μικρή πλατεία στέκουν τα ερείπια μιας εκκλησιάς. Γενικά το χωριό ήταν έρημο. Κανένα σημάδι ζωής αν και ήταν καλοκαίρι. Κάναμε μια βόλτα, δεν βρήκαμε τίποτα για να κάτσουμε να φάμε και αποφασίσαμε να πάμε για φαΐ στην Παραλία του Αγίου Αντρέα.
Στο δρόμο βρήκαμε ένα ξεροπόταμο. Με τις αμμοληψίες των ντόπιων έχει πλατύνει πάρα πολύ και ένα παράξενο θέαμα τραβά το μάτι.
Στη μέση ένα παλιό πέτρινο γεφύρι γεφυρώνει το «τίποτα» και στέκει εκεί έρημο και χωρίς σκοπό. Τι θλιβερή εικόνα!
Η Παραλία του Αγίου Αντρέα είναι πολύ γραφική. Κάτσαμε στη δροσιά να φάμε και στη συνέχεια έκανα με την κόρη μου, κάμποσες βόλτες για φωτογραφίες.
Απέναντι βλέπαμε να αναπτύσσεται αμφιθεατρικά κάτω από το κάστρο του, το Παράλιο Άστρος όπου και πήγαμε στη συνέχεια για καφέ. Και εκεί πάλι βόλτα μέχρι το φάρο και τις πιο πάνω γειτονιές και φυσικά πολλές φωτογραφίες.
Στο κάμπινγκ που γυρίσαμε μας περίμενε μια έκπληξη. Απέναντι μας είχε στήσει μια παρέα. Μαζί τους ένας παλιός φίλος από τα φοιτητικά μας χρόνια. Χαιρετούρες, αγκαλιές φιλιά και πολύ κουβέντα μέχρι αργά.
Τετάρτη 19 Ιουλίου
Όλο το πρωί στεγνώναμε τα πράγματα μετά το μπουρίνι της νύχτας που είχε περάσει. Την προηγούμενη μέρα δεν είχαμε πάει πουθενά και την αφιερώσαμε σε ξεκούραση. Έτσι το απόγευμα της Τετάρτης, και αφού μαζέψαμε τα στεγνά πια πράγματα, πήγαμε για μπάνιο και βραδινό στα Πούλιθρα. 9 χιλιόμετρα νοτιότερα από την Πλάκα Λεωνιδίου είναι πολύ γραφικό και με μια από τις ωραιότερες θάλασσες που έχω κολυμπήσει ποτέ. Η διαύγειά της δεν περιγράφεται. Σε αυτό βοήθαγε το βότσαλο της παραλίας και του βυθού αλλά και το ότι η θάλασσα ήταν λάδι. Για φαΐ κάτσαμε στο μικρό λιμάνι. Όμορφες Ελληνικές στιγμές!!!!
Πέμπτη 20 Ιουλίου
Το μεσημεράκι είχε φαΐ στην παραλία στα Τυροσαπουνακαίικα και το απόγευμα βόλτα μέχρι τα χωριά Πραγματευτή και Σαμπατική λίγο πριν το Λεωνίδιο.
Το πρώτο είναι κυριολεκτικά, μπαλκόνι με καταπληκτική θέα στο Μυρτώο και απέναντι στις Σπέτσες. Η Σαμπατική είναι από τα πιο γραφικά ψαροχώρια που έχω δει ποτέ, ειδικά όταν το κοιτάς από πάνω, πριν πάρεις την κατηφόρα για τη θάλασσα. Εκεί κατεβήκαμε, βραδάκι πια, για να κάτσουμε να δειπνήσουμε. Θεέ μου!! Τι όμορφες στιγμές ζούμε στην Τσακωνιά! Και μάλιστα οι όμορφες εικόνες ελάχιστα έχουν αλλοιωθεί. Μπράβο στους Τσάκωνες που κρατούν τον τόπο τους, κρατούν αυτό που πήραν από τους γονιούς τους. Ελπίζω και αυτοί να το παραδώσουν στα παιδιά τους χωρίς να το χαλάσουν!
Σάββατο 22 Ιουλίου
Η Παρασκευή είχε γενέθλια, βόλτα στο Λεωνίδιο, μπάνιο και φαΐ στα Πούλιθρα, καφέ στην Πλάκα και τέλος Κέντρο Υγείας Λεωνιδίου όπου διαγνώστηκε μια ωτίτιδα στην κόρη μου, έτσι να έχουμε και κάτι άλλο να θυμόμαστε!!
Έτσι το Σάββατο είχε άραγμα αλλά το βραδάκι είχε και βραδινή παράσταση από τον παιδικό θίασο της «γειτονιάς»!! Τα παιδιά μας μαζί με τα παιδιά των φίλων μας απέναντι, σκαρώσανε μια παράσταση με δυο αυτοσχέδια σκετσάκια!! Η μέρα μας τελείωσε πολύ όμορφα σε ένα ωραίο εστιατόριο στα Πάνω Σαπουνακαίικα.
Κυριακή 23 Ιουλίου
Τελευταία μέρα στην Κυνουρία και η μέρα ήταν αφιερωμένη στην ξεκούραση δίπλα στη θάλασσα. Μόνο μια βολτίτσα με τα πόδια μέχρι το ξωκλήσι του Αγίου Χριστόφορου. Το βράδυ είχαμε επανάληψη της παράστασης από τα παιδιά, έτσι σαν αποχαιρετιστήριο σε μια περιοχή που μας άρεσε πολύ και στο πρώτο μέρος των πολύ όμορφων καλοκαιρινών μας διακοπών. Την επόμενη θα φεύγαμε για Νότια και Δυτικά!!
Κα’ πορεία νάχετε τσε’ να ξαναμολέτε (Καλό δρόμο νάχετε και να ξανάρθετε),
όπως έγραφε μια πινακίδα στην παραλία του Τυρού. Με το καλό να ξαναβρεθούμε σε εκείνα τα μέρη!!!!!!
Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/olddiaries/Kynouria152171995#
2. Δυτική Λακωνία, 24-31 Ιουλίου 1995
Δευτέρα 24 Ιουλίου
Αργά το πρωί, φορτώσαμε τα υπάρχοντά μας, χαιρετήσαμε τους φίλους μας και ξεκινήσαμε. Στο Λεωνίδιο χαθήκαμε με την υπόλοιπη παρέα, φτάσαμε στον Κοσμά, όπου και κάτσαμε για καφεδάκι. Συνεχίσαμε για Λακωνία και φτάσαμε στο Γεράκι. Ο δρόμος γενικά είναι καλός Στο Γεράκι δεν κάτσαμε, απλά περάσαμε. Φαίνεται πολύ ενδιαφέρον χωριό. Ήταν όμως ντάλα μεσημέρι και η ζέστη ήταν αφόρητη. Έτσι συνεχίσαμε για τη Σκάλα. Σε μια στροφή μέσα στη Σκάλα έχει μια καταπληκτική εκκλησία. Από εκεί συνεχίσαμε προς τα δυτικά και φτάσαμε στο Γύθειο. Στο λιμάνι του Γυθείου κάτσαμε για φαΐ και μετά πήγαμε στην περιοχή του Μαυροβουνίου για να βρούμε κάμπινγκ. Βρήκαμε και στήσαμε μπροστά στην παραλία. Θάλασσα στα πόδια μας και μπόλικη δροσιά!
Τρίτη 25 Ιουλίου
Στην παραλία τη δεύτερη μέρα που κατεβήκαμε για μπάνιο, είδαμε πως υπάρχουν αρκετές φωλιές με αβγά χελώνας Careta Careta. Υπάρχει και ένα κλιμάκιο του Συλλόγου για την προστασία της.
Το απόγευμα βγήκαμε στο Γύθειο. Ωραία πόλη, αμφιθεατρικά χτισμένη με πολλά όμορφα κτίρια. Είναι τουριστική αρκετά και το λιμάνι της είναι γεμάτο ζωή.
Στην άκρη του λιμανιού ένα μικρό νησί, η Κρανάη, είναι ενωμένο με ένα τσιμεντένιο δρόμο με τη στεριά.
Από το περίπτερο του Συλλόγου για την προστασία της χελώνας, πήραμε αρκετά πράγματα. Στην πλατεία κάτσαμε για ουζάκια και όλη την ώρα η μπάντα του Δήμου έπαιζε. Η Λακωνία μας περίμενε με διαφορετικές εικόνες.
Τετάρτη 26 Ιουλίου
Η ζέστη ήταν φριχτή και η βόλτα στα χωριά της Μάνης, με την πέτρα να κυριαρχεί, μάλλον δεν ήταν η καλύτερη ιδέα.
Φτάσαμε στην Αρεόπολη καταμεσήμερο. Η πέτρα είχε ανάψει, σκιά πουθενά και τα πράγματα είχαν ζορίσει. Έτσι δεν μας δινόταν η ευκαιρία για πολλά-πολλά. Παρ’ όλα αυτά κάναμε αρκετές βόλτες και είδαμε αρκετά τη μικρή αυτή πόλη. Από τις πιο ωραίες πόλεις στην Ελλάδα που έχω δει.
Όλα πέτρινα, σπίτια, υπέροχες εκκλησίες και πύργοι, που κάποιοι από αυτούς είναι ξενοδοχεία. Μπήκαμε σε κάποιες από τις εκκλησίες. Όμορφα τοιχογραφημένες με παλιές, και σε κάποιο βαθμό χαλασμένες τοιχογραφίες, και φυσικά με σκιά και συνεπώς δροσιά. Δροσιά για το σώμα αλλά και τα μάτια και τον νου. Επισκεφθήκαμε την Παναγιά Φανερωμένη και το παρεκκλήσι της τον Άγιο Χαράλαμπο και τον Άγιο Αθανάσιο. Ο ναός των Ταξιαρχών δυστυχώς ήταν κλειστός.
Μια τελευταία βόλτα μας έφερε στην αυλή του Πύργου Καπετανάκου, που λειτουργεί σαν ξενοδοχείο του ΕΟΤ.
Η ζέστη όμως δεν αντιμετωπίζεται και γι αυτό γυρίσαμε στο κάμπινγκ για φαΐ και ξεκούραση. Το βράδυ βγήκαμε και πάλι στο Γύθειο, όπου βρήκαμε και κάποιους γνωστούς και κάτσαμε για ένα παγωτό.
Πέμπτη 27 Ιουλίου
Παρά τη μεγάλη ζέστη και αυτή τη μέρα κάναμε μια μεγάλη και αρκετά κουραστική εκδρομή.
Πρώτα πήγαμε στον Μυστρά.
Μια από τις σπουδαιότερες πόλεις του Ελληνικού Μεσαίωνα, πρωτεύουσα του Δεσποτάτου του Μορέως, γενέτειρα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Η επίσκεψή μας, λόγω ζέστης, ήταν περιορισμένη. Ξεκινήσαμε από τη Μητρόπολη (Άγιος Δημήτριος) και το Μουσείο της. Περάσαμε από την κλειστή, λόγω συντήρησης, Ευαγγελίστρια και πήγαμε στους Αγίους Θεοδώρους και την Οδηγήτρια ή Αφεντικό. Τι να πει κανείς γι αυτόν το χώρο. Εντυπωσιακός, υποβλητικός, μοναδικός!! Και πάνω απ’ όλα σπουδαίος για πολλούς λόγους. Έτσι υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ξαναπάω αλλά άλλη εποχή για να μπορέσω να τον απολαύσω.
Φύγαμε από το Μυστρά και πήγαμε στη Σπάρτη. Πήγαμε κατευθείαν στο Αρχαιολογικό Μουσείο. Πολύ αξιόλογο Μουσείο.
Ενδιαφέροντα εκθέματα είναι τα ψηφιδωτά, τα ανάγλυφα και κυρίως οι μικρές ανθρώπινες φιγούρες, που πολύ μου θύμισαν φιγούρες του θεάτρου σκιών. Φεύγοντας από το Μουσείο, κάναμε μια μικρή βόλτα με το αυτοκίνητο στην πόλη. Ενδιαφέρουσα πόλη με εξαιρετική ρυμοτομία.
Εν τω μεταξύ η πείνα άρχισε να μας πιέζει. Αποφασίσαμε να πάμε για φαΐ στο χωριό Τρύπη, 10 χιλιόμετρα από τη Σπάρτη στο δρόμο για την Καλαμάτα. Η διαδρομή ήταν καταπληκτική. Περάσαμε και από το Βαφειό, όπου είδαμε τα ερείπια του Θολωτού Τάφου.
Η Τρύπη είναι πολύ όμορφο χωριό μέσα στα πλατάνια και τα νερά. Έτσι εκτός που χορτάσαμε, δροσιστήκαμε κιόλας. Αργά το μεσημέρι φύγαμε για το κάμπινγκ.
Παρασκευή 28 Ιουλίου
Πρωί στο Γύθειο και μικρή στάση στο εγκαταλελειμμένο μοναστήρι των Αγίων Πάντων, απ’ όπου η θέα προς το λιμάνι και το νησάκι είναι πολύ ωραία.
Το Νέο Οίτυλο, που πήγαμε το απόγευμα για μπάνιο, μας άφησε αδιάφορους σε αντίθεση με το επίνειο της Αερόπολης, το Λιμένι που είναι μια κούκλα!!!
Εκεί πήγαμε για φαΐ και φύγαμε όταν πια είχε σκοτεινιάσει. Επόμενη στάση στη νυχτερινή Αερόπολη. Κάναμε βόλτα στα στενά, μισοσκότεινα στενά όταν βρεθήκαμε μπροστά σε μια από τις πιο όμορφες εικόνες που έχω δει ποτέ. Η εκκλησία του Αγίου Γιάννη, ανοικτή να φωτίζεται μόνο από δύο καντήλια!! Φυσικά μπήκαμε μέσα. Τα κεριά που ανάψαμε μας επέτρεψαν να δούμε υπέροχες τοιχογραφίες. Έτσι ανεπανάληπτα τέλειωσε η μέρα μας!!
Δευτέρα 31 Ιουλίου
Το Σάββατο κάναμε βόλτα στα κοντινά χωριά. Στο Σκουτάρι για να κάνουνε βόλτα με άλογα τα παιδιά (και όχι μόνο!!!!), στις Καμάρες για μπάνιο στη φανταστική τους θάλασσα και στον Αγερανό.
Την Κυριακή όμως πιάσαμε το βουνό. Αποφασίσαμε να ανέβουμε σε κάποια ορεινά χωριά του Ταΰγετου. Στο δρόμο από Γύθειο προς Σπάρτη, και μετά το χωριό Αιγιές στρίψαμε αριστερά. Η διαδρομή όμορφη με αρκετό πράσινο, όπως πράσινα και τα χωριά που περάσαμε. Πετρίνα, Λεμονιά, Μελιτίνη, Αγία Μαρίνα ή Τσέρια και τέλος ο προορισμός μας.
Το χωριό Άρνα. Καταπράσινο χωριό στα 800 μέτρα υψόμετρο με μια πλατεία στην οποία δεσπόζει ένα τεράστιο πλατάνι, από τα μεγαλύτερα που έχω δει, και μια μαρμάρινη βρύση που έφτιαξαν στη δεκαετία του 1920 οι απόδημοι από τις ΗΠΑ.
Κάτσαμε κάτω από το τεράστιο πλατάνι, φάγαμε, ήπιαμε τον καφέ μας, που τον συνοδέψαμε με γλυκό κουταλιού και κυρίως δροσιστήκαμε. Η μέρα ήταν πολύ ζεστή και πραγματικά τη δροσιά τη χρειαζόμασταν.
Απόγευμα φύγαμε και φτάνοντας στο Γύθειο, σταματήσαμε και πήγαμε στην Κρανάη. Εκεί υπάρχει ο αναστηλωμένος πύργος του Τζανετάκη, που σήμερα στεγάζει το ενδιαφέρον Ιστορικό Μουσείο.
Μετά το μουσείο πήγα και μέχρι τον φάρο για μερικές φωτογραφίες.
Σήμερα, τελευταία μέρα των διακοπών μας στην Πελοπόννησο ξεκουραστήκαμε στο κάμπινγκ και το απόγευμα στο Γύθειο.
Ωραία ήταν και στη Λακωνία, αν και η μεγάλη ζέστη δεν μας άφησε να ευχαριστηθούμε όσο θα θέλαμε. Γενικά οι διακοπές μας και αυτό το καλοκαίρι ήταν όμορφες, γεμάτες από εικόνες από ωραία μέρη της πατρίδας μας που δε γνωρίζαμε. Και δεν μας απογοήτευσαν. Φυσικά σπουδαίο ρόλο έπαιξε και η παρέα μας, μια παρέα δοκιμασμένη και μόνιμη! Αυτό βέβαια και σημαίνει εγγύηση.
Περισσότερες φωτογραφίες:
https://picasaweb.google.com/olddiaries/Lakonia243071995#
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου